ผิดที่เกิดเป็นคนตระกูลเว่ย

          นับแต่นั้นนางหมั่นเพียรเย็บปักถุงเท้าให้สามีด้วยความประณีต ครั้นเย็บเสร็จก็ถึงคราปักลวดลายลงไปจนทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงได้ฝากให้หย่งเจิ้งนำไปมอบให้เขา

          “เจ้าไปที่ใดมารึ”

          “ฮูหยินฝากให้บ่าวนำถุงเท้าคู่นี้มามอบให้ท่านโหว” ชายหนุ่มเปรยตามองถุงเท้าคู่นั้นครู่เดียว แม้มันจะประณีตและงดงามแค่ไหนเขาก็ไม่ได้สนใจ

          “เอาไปทิ้งเสีย”

          “ฮูหยินปักเย็บเองกับมือเลยนะขอรับ”

          “แล้วอย่างไร ที่นางทำเรื่องพวกนี้ก็เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากข้า”

          “ท่านโหวเข้าใจผิดแล้ว”

          “ข้าน่ะหรือเข้าใจผิด สตรีแซ่เว่ยผู้นั้นคงคิดหาผลประโยชน์จากข้าสิไม่ว่า”

          “หากนางคิดเช่นนั้นจริง ป่านนี้คงเข้าหาท่านทุกครั้งที่มีโอกาสแล้วล่ะขอรับ”

          “ก็จริงของเจ้า งานเลี้ยงคราวก่อนข้าต้องอุ้มนางขึ้นรถม้าเจ้าว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร หากนางไม่ได้เป็นคนสั่งให้คนขับรถม้าทำเช่นนั้น”

          “ท่านโหว ท่านมองนางในแง่ร้ายเกินไปรึไม่ถึงอย่างไรนางก็เป็นฮูหยินของท่านแล้วนะขอรับ”

          “นางไม่ใช่ฮูหยินของข้า ข้าจะคอยดูว่าคนอย่างนางจะทนอยู่ที่นี่ได้นานเท่าใด”

          “บ่าวจะคอยดูเช่นกัน”

          “บ่นอันใดของเจ้า ข้ากลับมาเมื่อใดอย่าให้ข้าเห็นถุงเท้าสกปรกคู่นี้อีก มิเช่นนั้นคนที่ถูกลงโทษจะเป็นเจ้าแทน”

          “ขอรับ บ่าวจะนำไปทิ้งตามคำสั่ง”

          หญิงสาวยืนรอสามีอยู่หน้าประตูจวนเพื่ออวยพรให้เขาเดินทางปลอดภัย แต่กลับต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อบุรุษที่ตนรอเลี่ยงออกไปใช้ประตูด้านข้างแทน

          “ฮูหยิน กลับเข้าข้างในเถิดเจ้าค่ะ บ่าวในจวนบอกว่าท่านโหวออกทางประตูข้างไปแล้ว”

          “หวนปี้ เจ้าบอกข้าทีข้ามันน่ารังเกียจขนาดนี้เชียวรึ เขาถึงได้เอาแต่หนีข้าเช่นนี้”

          “ฮูหยิน ท่านอย่าได้คิดเช่นนี้เด็ดขาด คนที่น่ารังเกียจมิใช่ท่านแต่เป็นนายท่านต่างหากที่อำมหิตฆ่าได้แม้แต่สหายของตัวเอง”

          “คิดไปคิดมาข้าก็ผิดอยู่ดีที่เกิดมาเป็นลูกของท่านพ่อ”

          สืออันหลงนำทัพปราบกบฏที่เมืองเป่ยจิง เขาพาทหารต่อสู้ฝ่าฟันจนเอาชนะพวกกบฏได้จึงได้ส่งม้าเร็วแจ้งข่าวไปยังเมืองหลวงทูลให้ฮ่องเต้ทรงทราบ

          ขณะที่กำลังตรวจดูความเสียหายและสืบหาผู้รอดชีวิตในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ถูกพวกข้าศึกเผาทำลายเกือบหมด

          “ท่านโหว มีสตรีรอดชีวิตเพียงคนเดียว”

          “พาตัวนางมาที่นี่เร็วเข้า พวกเจ้าไปเรียกท่านหมอมาด้วยเผื่อนางได้รับบาดเจ็บจะได้รักษาทัน”

          “ขอรับ”

          ไม่นานนักทหารคนหนึ่งได้กลับมาพร้อมกับสตรีที่ว่า ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบเขม่าสีดำ แขนของนางอาบไปด้วยเลือดเพราะถูกของบางอย่างทิ่มแทง

          “แม่นาง แขนเจ้าไปโดนอะไรมารึ”

          “ท่านใช่พี่สืออันหลงรึไม่” นางไม่เพียงไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามกลับแทน

          “เจ้ารู้จักข้างั้นหรือ” ชายหนุ่มถาม เขาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินเสียงนางที่ใดแต่ก็นึกไม่ออก

          “ข้าเหลียวลี่อิน ท่านจำข้าไม่ได้รึ”

          “เหลียวลี่อิน ลี่อิน! นี่เจ้าเองหรือ เหตุใดเจ้าถึงได้มีสภาพเช่นนี้ได้แล้วท่านอาเล่าทำไมเขาถึงไม่ได้อยู่ที่นี่กับเจ้าด้วย”           สืออันหลงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่านางคือบุตรสาวคนเดียวของใต้เท้าเหลียวสหายร่วมรบของบิดาตัวเอง

          “ท่านพ่อรวมถึงทุกคนในครอบครัวข้าล้วนถูกพวกกบฏสังหารหมดแล้ว” นางร่ำไห้บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงได้สวมกอดนางไว้แนบอกเพื่อปลอบประโลม จนกระทั่งท่านหมอมาถึง

          “ให้ท่านหมอทำแผลก่อนเถิด” เขาว่า พลางคลายอ้อมกอดแล้วถอยห่าง

          “บาดแผลนี้เกิดจากถูกมีดแทง แต่โชคดีที่แผลไม่ลึก” หลังจากทายาและพันแผลเสร็จท่านหมอจึงได้ขอตัว

          “ขอบคุณท่านหมอ”

          “แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป”

          “ข้ายังไม่รู้เลยเจ้าค่ะ จวนที่เคยอยู่ล้วนถูกเผาไปจนหมด ข้าวของเครื่องใช้รวมถึงสมบัติมอดไหม้ไปพร้อมกับกองเพลิงแล้ว”

          “หากเจ้าไม่มีที่ไปกลับไปเมืองหลวงกับข้าดีรึไม่”

          “ท่านจะให้ข้ากลับไปในฐานะอะไรหรือเจ้าคะ”

          “จำเป็นต้องมีฐานะด้วยหรือถึงกลับไปกับข้าได้”

          “ตัวข้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องฐานะอะไรนั่น เพียงแต่ข้ากลัวว่าท่านจะถูกครหาเอาได้ว่าพาคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้กลับจวนมาด้วย”

          “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ไม่มีใครกล้าพูดจาเช่นนี้แน่นอน”