บทที่ 4 หาทุนตั้งตัว

เมื่อแยกกับหลี่กัง ซูหย่าฉินก็รู้สึกปวดแสบท้องขึ้นมา คิดดูแล้วตั้งแต่เกิดใหม่ในร่างของนางร้ายตัวประกอบผู้นี้เธอก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มือเรียววางบนหน้าท้องที่แบนราบ ชีวิตที่ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่ว่าจะอยู่ยุคไหนก็ลำบากจริงๆ คิดแล้วพาลให้นึกโมโหเจ้าของร่างเดิมยิ่งนัก ทั้งที่ทุกเดือนเซียวอี้หยาง สามีที่เจ้าของร่างเดิมหลงใหลผู้นั้นจะส่งเงินมาให้ถึงสามสิบหยวน แต่สตรีผู้นี้กลับใช้หมดในสามวัน ช่างเป็นผู้ที่ใช้ชีวิตได้โง่เขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอมาเลยทีเดียว

แต่เรื่องในอดีตของร่างเดิมไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่เธอต้องใส่ใจก็คือตอนนี้จะทำอย่างไรจึงจะมีเงินซื้อของกินมาปะทังชีวิต พลันสายตาก็มองเห็นนาฬิกาเรือนสวยที่ข้อมือเล็ก นี่เป็นสิ่งของที่เซียวอี้หยางโยนให้หลังจากมีความสัมพันธ์กับเจ้าของร่างเดิม ที่ผ่านมาเจ้าตัวจึงมักใส่นาฬิกานี้โอ้อวดคนไปทั่ว

ของของผู้ชายเฮงซวยจะเก็บไว้ทำไมกัน  ไม่สู้เอามาแปลงเป็นทุนตั้งตัว

คิดได้ดังนี้แล้วซูหย่าฉินก็ใช้ความทรงจำจากการอ่านบทละครนึกทบทวนเรื่องราวในเรื่อง หากจำไม่ผิดผู้เขียนได้กำหนดสถานการณ์ในยุคนี้ว่าเป็นช่วงขาดแคลนอาหาร ของกินของใช้ถูกรัฐบาลควบคุมราคาและปริมาณการกักตุน ทำให้มีตลาดมืดแอบขายสินค้า ดังนั้นหากคิดจะขายนาฬิกาเรือนนี้ตลาดมืดจึงเป็นสถานที่เดียวที่เธอจะสามารถปล่อยของได้อย่างปลอดภัย

เพียงแต่ที่ขายมีแล้ว ที่ยังขาดก็คือ... เธอไม่รู้ว่านาฬิกาเรือนนี้มีราคาเท่าไหร่

ดวงตาเรียวหงส์มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นร้านค้าสหกรณ์ประจำอำเภอ ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ ในยุคนี้สถานที่ที่มีของครบครันตั้งแต่รองเท้ายันอิฐสร้างบ้านก็คงมีแต่ร้านสหกรณ์อำเภอแล้ว

"สหายผู้นี้ไม่ทราบว่าต้องการซื้ออะไรหรือ"

"ฉันอยากได้นาฬิกา คล้ายๆ แบบนี้คุณมีไหม"

ซูหย่าฉินยื่นข้อมือเล็กของตนเองออกไป พนักงานประจำร้านสหกรณ์ก็ถึงกับเบิกตากว้าง

"นี่เป็นนาฬิการุ่นเฉพาะ ทั้งเมืองไห่จินมีเพียงสิบเรือนเท่านั้น ขออภัยด้วยทางร้านเราไม่มีของราคาสูงขนาดนี้ขาย"

ราคาสูง เพียงแค่ได้ยินคำนี้ในใจของซูหย่าฉินก็ดีใจจนแทบเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ แต่ที่เธออยากรู้ในตอนนี้ก็คือราคาสูงที่อีกฝ่ายว่าถึงนั้นคือราคาเท่าไหร่กัน

"หากไม่มีรุ่นนี้ก็เอารุ่นที่ราคาใกล้เคียงกันมาก็แล้วกัน"

"ขอโทษด้วยสหาย นาฬิกาเรือนนี้มีราคาถึงหนึ่งพันหยวน ทางเราไม่กล้าเอาของราคาสูงขนาดนี้มาขาย"

หนึ่งพันหยวน ถือว่าเป็นราคาที่สูงมากจริงๆ นับว่าเป็นความโชคดีที่เจ้าของร่างเดิม คลั่งไคล้เซียวอี้หยางมากจึงไม่ได้ขายของล้ำค่านี้ออกไป เมื่อรู้ราคาของแล้วซูหย่าฉินก็เดินออกมาจากสหกรณ์ คิดถึงบทบรรยายในต้นฉบับที่เธอเคยอ่าน

ตลาดมืดแท้จริงแล้วตั้งอยู่บนถนนเส้นเดียวกับร้านสหกรณ์ประจำอำเภอ เพียงเดินไปตามถนนจนสุดทางแล้วเลี้ยวขวา จากนั้นเดินต่อไปจนถึงตึกสีเหลือง เข้าไปทางตรอกเล็กๆ ซ้ายมือก็จะถึงจุดหมาย 

ซูหย่าฉินขมวดคิ้วช่างใจเล็กน้อย เส้นทางที่นักเขียนบรรยายนั้นแม้เธอไม่เคยไป แต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่าต้องคดเคี้ยวและเปลี่ยวอยู่ไม่น้อย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางเลือก เมื่อเดินออกจากร้านสหกรณ์แล้วจึงรีบถอดนาฬิกาข้อมือของตนเองเก็บซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะกัดฟันข่มความกลัวแล้วเดินไปยังเป้าหมาย

ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อซูหย่าฉินก็มาถึงสถานที่ที่ผู้คนเรียกกันว่าตลาดมืด อาจเพราะเป็นตลาดที่ตั้งอยู่ตามแนวระหว่างสองตึก ทำให้แสงสว่างส่องไม่ถึง บรรยากาศจึงอึมครึมมองเห็นไม่ชัดเจน ซูหย่าฉินไม่ได้หยิบนาฬิกาออกมาขายเลยในทันที ทว่าเลือกจะเดินสำรวจในตลาดมืดแห่งนี้ก่อน จนได้พบว่าที่นี่มีของขายเกือบทุกสิ่งจริงๆ เพียงแต่ราคาบางอย่างจะสูงกว่าตลาดด้านนอก และบางสิ่งก็ถูกกว่าเป็นอย่างมาก เมื่อสำรวจมาได้สักพักหญิงสาวก็พบเจอคนที่ต้องการ

"สหายท่านนี้ไม่ทราบว่าต้องการนาฬิการุ่นไหน"

เสียงชายขายนาฬิกาเอ่ยถามลูกค้า ซูหย่าฉินมองดูลูกค้าชายคนที่ห้าที่แวะเข้ามายังร้านขายนาฬิกาแล้วลอบยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน การแต่งกายสุภาพรัดกุม พิจารณาแล้วย่อมเป็นลูกค้ากระเป๋าหนักตรงตามเป้าหมายที่เธอกำลังต้องการ เพียงแต่ค้าขายต้องมีจรรยาบรรณเธอย่อมไม่แย่งลูกค้าของอีกฝ่ายตรงๆ แต่ถ้าเป็นอ้อมๆ ก็ไม่นับว่าผิด

"ขออภัยเจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าคุณรับซื้อนาฬิกาไหม"

พูดพลางยื่นนาฬิกาในมือออกไป ชายเจ้าของร้านมีหรือจะไม่เข้าใจกลโกงของหญิงสาว แต่ชายตรงหน้าเดิมทีก็จะลุกจากไปอยู่แล้ว ถือเสียว่าครั้งนี้เขาทำบุญช่วยเด็กสาวสักครั้งก็แล้วกัน

"นาฬิกาเรือนนี้ของเธอดูแล้วคงเป็นรุ่นสั่งทำพิเศษ ราคาสูงมาก"

"เจ้าของร้านช่างมีสายตาเฉียบแหลม ของชิ้นนี้เดิมทีเป็นรางวัลที่สามีทหารของฉันเคยได้รับ แต่เขาเสียชีวิตในหน้าที่ไปเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ตอนนี้ฉันกับลูกมีชีวิตที่ยากลำบากจึงจำต้องขายของออกไป"

ได้ยินหญิงสาวหน้าตางดงาม มีชีวิตที่แสนรันทด อีกทั้งเธอยังเป็นครอบครัวของทหารเหมือนกับตน ชายตรงหน้าก็เอ่ยถามราคาซื้อของ

"ของชิ้นนี้ราคาหนึ่งพัน..."

"หนึ่งพันห้าร้อยหยวน แต่สาวน้อยเธอช่วยลดลงหน่อยได้ไหม"

ซูหย่าฉินเอ่ยไม่ทันจบประโยคชายเจ้าของร้านก็บอกราคา สุดท้ายเจรจากันไปมา นาฬิกาในมือของเธอก็สามารถขายออกไปได้ที่ราคาหนึ่งพันสามร้อยหยวน เมื่อรับเงินส่งของเสร็จแล้วซูหย่าฉินก็หันมานับเงินส่งให้ชายขายนาฬิกาสามร้อยหยวน

"เดิมที่นาฬิกาเรือนนี้ฉันตั้งใจจะขายที่หนึ่งพันหยวนแต่เพราะคุณช่วยเจรจาจึงได้ราคาเพิ่ม ดังนั้นส่วนที่เกินมานี้ถือเสียว่าเป็นส่วนแบ่งค่าเจรจาของคุณ ภายหน้าหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีก"

เห็นหญิงสาวรู้ความและทำการค้าเป็นชายขายนาฬิกาก็รู้สึกถูกชะตากับเธอขึ้นมา หลังรับเงินมาแล้วก็ตอบแทนด้วยการให้คำแนะนำเรื่องการค้าขายของในตลาดมืด ตลอดจนเส้นทางการหนีเอาตัวรอดยามที่เจ้าหน้าที่เข้าจับกุมคนให้กับเธอ ซูหยาฉินเห็นว่าเริ่มเย็นแล้วจึงเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้งแล้วรีบจากไป

.......................................