บทที่ 9 ความจริงล้วนไม่สำคัญ

เซียวอี้หยางเดินออกมาจากห้องครัวก็ชะงักฝีเท้าในทันที ดวงตาคมเช่นบิดาจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเซียวอี้หยาแล้วคล้ายมีแรงบีบอัดในอก สตรีร้ายกาจคนนี้ทั้งที่ตั้งใจจะขายเขาและน้องสาวในอีกสองวัน ตอนนี้ยังแกล้งมาวางท่าทำเป็นคนดีทำไมกัน ซูหย่าฉิน มองเห็นเงาของร่างเล็กก็คลายอ้อมแขนจากเซียวอี้หยา แล้วบอกเสียงอ่อนโยน

"หยาหยา พาพี่ชายไปเล่นรอแม่ที่หน้าบ้านก่อน แม่จะเตรียมมื้อเที่ยงเพื่อขึ้นเขา"

"ค่ะ"

เด็กหญิงขานรับด้วยท่าทีว่าง่าย ความน่ารักของเธอทำให้ซูหย่าฉินอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ รอจนเด็กทั้งสองออกจากบ้านไปแล้วเธอก็เข้าครัวเปิดระบบแล้วเข้าไปในพื้นที่เพาะปลูกนำไข่ไก่ออกมาอีกสามฟอง สายตามองไปเห็นสระน้ำขนาดไม่ใหญ่มากก็คิดเรื่องหนึ่งได้ หากระบบนี้เลี้ยงไก่ได้ เช่นนั้นปลา วัว แพะ แกะ ก็คงเลี้ยงได้เช่นกัน ซูหย่าฉินคิดวางแผนในใจ ก่อนจะออกจากระบบเร่งทำข้าวผัดไข่ใส่กล่องสามใบใส่ห่อผ้าถือออกมาที่นอกบ้าน ทว่ายังไม่ทันเปิดประตูรั้วเสียงเอะอะโวยวายก็ดังมาจากด้านนอก

"ไอ้เด็กไม่มีพ่อ! มีแม่...แม่ก็ไม่รัก"

"ห้ามตีพี่ชายของหยาหยานะ!"

"หยาหยา อย่าเข้ามา"

ไม่ต้องเสียเวลาคิดวิเคราะห์ซูหย่าฉินก็คาดเดาสถานการณ์ด้านนอกได้ ดังนั้นจึงรีบวิ่งออกไปในทันที เซียวอี้หยาเห็นมารดาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทั้งน้ำตาร้องขออ้อนวอน

"แม่คะ ช่วยพี่ชายด้วย พวกเสี่ยวเกอทำร้ายพี่ชาย"

กล้าทำร้ายลูกของเธอต่อหน้าต่อตา เจ้าเด็กเกเรสามคนนี้ไม่สั่งสอนสักหน่อยคงไม่ได้แล้ว

"ยัยเด็กขี้โรค แม่ของเธอไม่เคยสนใจเธอกับพี่ชายเลยสักนิด ยังกล้าไปขอให้คนช่วย ไร้สมองจริงๆ"

"นั่นสิ ว่าแต่คุณน้าซู ครั้งนี้จะให้ขนมพวกเราเท่าไหร่ดี"

เด็กเกเรทั้งสามคนนี้ตีลูกของเธอแล้วยังมาขอขนมอีก  สมองของพวกเขามีปัญหาหรืออย่างไรกัน พลันภาพความทรงจำหนึ่งก็ฉายชัดในความคิด

ถ้าพวกนายตีมันหัวแตกได้ ฉันจะซื้อลูกกวาดมาฝาก

เป็นคำที่เจ้าของร่างเดิมมักใช้บอกบรรดาเด็กเกเรที่มาต่อยตีกับเซียวอี้เหยา ซูหย่าฉินกำมือแน่น สตรีคนนี้ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ไม่เพียงไม่ปกป้องลูกๆ ของตนเอง ยังให้รางวัลคนที่มารังแกพวกเขาอีก ดูแล้วคนที่สมองมีปัญหามากที่สุดก็คือเจ้าของร่างเดิมนี่เอง

เพียงแต่ตอนนี้นึกโมโหไปก็ไร้ประโยชน์ ซูหย่าฉินส่งห่อผ้าในมือให้เซียวอี้หยา จากนั้นก็หยิบไม้ขนาดพอมือมาถือเอาไว้ บรรดาเด็กเกเรต่างมองเธอด้วยสายตาพึงพอใจ อีกทั้งยังกล่าวเยาะเย้ยถากถางเซียวอี้เหยา

"อาเหยาแกเห็นหรือไม่ แม้แต่แม่ของแกก็ยังไม่เอาแก อีกทั้งยังจะช่วยพวกเราตีแกด้วย"

เซียวอี้เหยาขบกรามแน่น ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่คาดหวังให้สตรีร้ายกาจคนนี้มาช่วย เพียงแต่ตอนที่เห็นเธอหยิบไม้มาร่วมมือกับคนอื่นตีเขาในใจของเขาจะเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้าม เพียงแต่ให้คิดอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่มารดาเดินมาในระยะประชิด ก็ยกไม้ในมือขึ้นหวดฟาดเด็กเกเรทั้งสามคนอย่างไม่ยั้งมือ

"น้าซู น้าตีผิดแล้ว"

"ตีผิด? พวกเด็กเกเรกล้ารังแกลูกชายฉัน ฉันตีพวกแกจะเรียกว่าตีผิดได้อย่างไร"

"โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!"

เสียงของเด็กเกเรร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกระโดดโลดแล่นหลบหลีก วิ่งหนีจากไป ซูหย่าฉินทิ้งตัวลงนั่งหายใจหอบอยู่ข้างๆ เซียวอี้เหยาอย่างหงุดหงิด ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไปแล้ว ขยับตีคนไม่นานก็หมดแรงจนนั่งหอบเสียได้

"แม่ พี่ชาย พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

เซียวอี้หยาเดินเข้ามาถามทั้งน้ำตา ทำให้คนอ่อนล้าหายเป็นปลิดทิ้ง จับเด็กน้อยมาโอบกอดปลอบประโลม ก่อนจะหันไปทางเด็กชายที่มีรอยฟกช้ำมากมายเต็มตัวหมายตรวจดูอาการบาดเจ็บของเขา ทว่าอีกฝ่ายกลับแสร้งทำเป็นเมินหันหน้าหนี เธอจึงทำได้เพียงปล่อยเขาไปก่อน

"แม่ไม่เป็นไร หยาหยาไปประคองพี่ชายเข้าบ้านทำแผลก่อน จากนั้นพวกเราค่อยขึ้นเขากัน"

"ค่ะ"

หากแต่ซูหย่าฉินยอมรามือปล่อยเด็กเกเรทั้งสามคนไปโดยไม่เอาความ ทว่าผู้ปกครองของอีกฝ่ายกลับไม่ยอมรามือปล่อยวาง พาคนที่เนื้อตัวมีแต่รอยไม้เรียวขนาดพอมือฟาดลงจนขึ้นริ้ว

"หยุดนะ พวกเธอจะไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าจะชดเชยค่ารักษาให้กลับลูกชายของพวกเรา"

ซูหย่าฉินมองสามครอบครัวที่เล่นใหญ่โต จนคนมามุงดูนับสิบคนแล้วยกมุมปาก ก็แค่โวยวาย กลับถูกเป็นผิด บทบาทง่ายๆ แบบนี้ดาราตัวแม่ระดับแถวหน้าของวงการจะน้อยหน้าอีกฝ่ายได้อย่างไร เธอก้มหน้าลงกระซิบบางอย่างแก่เซียวอี้หยา จากนั้นก็เดินไปหาครอบครัวของเด็กทั้งสามด้วยท่าทีสำนึกผิด จนกระทั่งอยู่ในระยะประชิดก็เอ่ยเสียงเบายั่วโทสะคน

"ฝีปากกลับขาวเป็นดำของพี่สะใภ้สามบ้านฟู่ช่างเก่งกาจนัก แต่การแสดงยังต้องปรับปรุงอีกมาก"

สะใภ้บ้านฟู่ถูกยั่วยุซึ่งหน้าก็ขาดสติขยับตัวผลักอกอีกฝ่าย ทว่าทั้งที่ซูหย่าฉินหลบการทำร้ายของเธอได้แต่กลับเซถลาล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด เซียวอี้หยาเห็นมารดาถูกทำร้ายก็วิ่งเข้ามาจับแขนเล็กแล้วร้องไห้น้ำตาไหลพราก

"แม่! แม่เจ็บไหม หยาหยาไม่ต้องการความยุติธรรมแล้ว ต่อไปหากถูกเสี่ยวเกอและเพื่อนๆ ของเขารังแกหยาหยาจะยินยอมให้ถูกตี จะไม่ทำให้แม่เจ็บตัวแบบนี้อีกแล้ว"

ซูหย่าฉินมองเด็กสาวเอ่ยรัวออกมาเป็นชุดด้วยความรู้สึกตื่นตกใจ ที่แท้ความสามารถทางการแสดงนี้ก็สามารถส่งต่อให้คนใกล้ชิดได้

...............................................