บทที่ 8 ความอบอุ่นจากมารดา

"หยาหยา พวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันกันเถอะ"

ซูหย่าฉินมองดูท่าทีของเด็กชายที่แม้จะไม่ก้าวร้าว ต่อต้าน แต่ก็ชัดเจนว่ายังไม่ยอมรับในตัวเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้เขายอมถอยและผ่อนปรนก็คือเซียวอี้หยาน้องสาวของเขา ทว่าตามบทบาทเดิมที่นักเขียนได้สร้างไว้ หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมผู้นี้ขายเด็กทั้งสองให้กับกลุ่มค้ามนุษย์เซียวอี้หยาก็ถูกขายต่อไปยังสถานเริงรมย์ใช้ชีวิตเป็นทาสอารมณ์ของบุรุษวิปริตที่นิยมการมีความสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิง ทรมานราวกับตายทั้งเป็นจนกระทั่งอายุสิบห้าเซียวอี้เหยาที่ผันตัวกลายเป็นคนค้าอาวุธใต้ดินที่ทรงอิทธิพลได้ตามหาตัวเธอจนพบและช่วยออกมา ทว่าทุกอย่างก็สายเกินแก้ไข เซียวอี้หยาที่บอบช้ำมายาวนานถึงสิบปีได้เลือกจบชีวิตของตนเองภายใต้อ้อมแขนของพี่ชาย และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เส้นความอดทนเซียวอี้เหยาขาดลง ความคิดบิดเบี้ยว กลายเป็นตัวร้ายที่โหดเหี้ยม ไม่เพียงจับซูหย่าฉินไปทรมารจนตกตายอย่างอนาถไม่ต่างจากเซียวอี้หยา ยังเป็นตัวร้ายที่ต่อกรกับเซียวอี้หยางพระเอกของเรื่องได้อย่างแยบยล สร้างความชื่นชอบและชื่นชมจากนักอ่านว่า นักเขียนวางปมหลังของตัวร้ายอย่างเซียวอี้เหยาได้ดีมาก

ดีมากอะไรกัน ชีวิตคนคนหนึ่ง มารดาไม่รัก บิดาทอดทิ้ง น้องสาวถูกทำร้ายจนต้องตายอย่างทรมาน จิตใจของเขาต้องพังทลายถึงเพียงไหนกัน

ซูหย่าฉินคิดแล้วก็ขบกรามแน่นอย่างแค้นใจในตัวผู้เขียน ในเมื่อตอนนี้เธอยังไม่มีหนทางกลับไปโลกเดิม เด็กแฝดชายหญิงทั้งสองคนนี้เธอจะปกป้องเอง 

คิดแล้วก็หันไปทางประตูบ้านที่มีเพียงผ้าเก่าผืนหนึ่งกั้นบังลมแทนประตู มองดูเด็กทั้งสองเดินเข้ามาด้วยท่าทีไม่มั่นคง แววตาฉายชัดถึงความหวาดระแวง 

"มานั่งที่นี่สิ"

ซูหย่าฉินเอ่ยเรียกเด็กทั้งสอง เท้าเล็กก็ค่อยๆ ก้าวเดินมาที่นาง ทว่ากลับไม่ยอมนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาหงส์พลันตวัดมองอย่างไม่พอใจ เซียวอี้หยาจึงรีบขยับตัว แต่กลับถูกพี่ชายรั้งแขนเล็กส่งสายตาห้ามปราม

"แม่เคยบอกว่า พวกเราต่ำต้อยไม่คู่ควรนั่งรวมโต๊ะ เธอลืมไปแล้วหรือ"

แม้จะเป็นน้ำเสียงกระซิบบอกกันระหว่างเด็กน้อยทั้งสอง แต่ซูหย่าฉินก็ได้ยินอย่างชัดเจน มือที่ถือตะเกียบพลันเกร็งแน่น ในตอนนี้หากใช้ไม้อ่อนคงยากจะทำให้พวกเขายอมโดยง่าย ดังนั้นก็คงต้องใช้ไม้แข็งต่อไปก่อน

"อย่าให้แม่ต้องพูดเป็นครั้งที่สอง"

เมื่อเห็นแววตาและน้ำเสียงที่ดุดันของมารดา เด็กทั้งสองก็หวาดกลัวจนไหล่สั่น รีบขยับตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในทันที

"ยื่นมือมา"

เซียวอี้หยาค่อยๆ แบมือเล็กของตนยื่นออกไปเบื้องหน้า ดวงตากลมหลับแน่นเกร็งจนตัวสั่น ด้วยคาดเดาในใจว่ามารดาคงต้องลงมือตีตนเองที่เมื่อครู่ไม่เชื่อฟังอย่างแน่นอน เซียวอี้เหยาเห็นดังนั้นก็รีบยื่นมือของตนเองออกไปหมายจะรั้งมือของน้องสาวกลับมา ทว่ากลับช้ากว่าหญิงสาวตรงหน้าที่วางซาลาเปาลงบนมือเล็กของเด็กหญิง

"แม่นะ... นี่... หยาหยากินไม่ได้ หยาหยา..."

"ของอยู่ในมือเธอหากไม่กินก็ทิ้งไป"

พูดจบซูหย่าฉินก็หยิบซาลาเปาอีกลูกวางลงบนมือของเซียวอี้เหยา ก่อนจะตักโจ๊กไข่ส่งให้ทั้งสองคนอีกคนละหนึ่งชาม เซียวอี้เหยาขมวดคิ้วหนา เขาจำได้ว่าวันนัดหมายขายพวกเขายังต้องรออีกสองวัน เหตุใดมารดาจึงเร่งลงมือตั้งแต่วันนี้ หรือว่าจะมีบางอย่างเปลี่ยนแปลง ซูหย่าฉินเมื่อเห็นพวกเขาไม่กล้ากินก็แสร้งทำเสียงดุ

"วันนี้แม่จะพาพวกเธอขึ้นเขา หากกินไม่อิ่ม ทำงานได้ไม่เต็มที่ก็อย่าหาว่าแม่ใจร้าย"

พูดจบก็ตักโจ๊กไข่ใส่ชามตนเองแล้วตักกินต่อหน้าเด็กทั้งสอง ความหวาดระแวงในใจของเซียวอี้เหยาจึงเบาบางลง  หากในอาหารมีพิษ หญิงร้ายกาจตรงหน้าจะกล้ากินได้อย่างไร คิดได้เช่นนั้นแล้วก็ส่งสายตาให้น้องสาวกินอาหารตรงหน้า เซียวอี้หยาพลันยิ้มกว้าง ตักอาหารกินด้วยแววตาเปล่งประกาย

"อาหารฝีมือแม่อร่อยที่สุดเลยค่ะ"

เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จแล้วเซียวอี้เหยาก็หยิบถ้วยชามไปเก็บล้าง ซูหย่าฉินมองดูเด็กชายที่รู้ความแล้วลอบยิ้มอย่างชื่นชม ก่อนจะหันมาทางเซียวอี้หยาเช็ดปากที่เปื้อนอาหารให้อย่างใส่ใจ สัมผัสอ่อนโยนที่มารดาแตะลงบนใบหน้ากลับสร้างความอบอุ่นในใจให้เด็กหญิงอย่างแปลกประหลาด เพียงแต่เซียวอี้หยายังไม่ทันซึมซับความอบอุ่นนี้ใหัเต็มที่ มารดาก็ลุกเดินจากไปเสียก่อน

แม่จะใจดีต่อเธอได้อย่างไร ทั้งหมดก็แค่ตัวเธอที่คิดไปเอง

ดวงตากลมใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ น้ำตาเอ่อคลอ ในใจสั่นสะท้านเศร้าหมอง อย่างที่ไม่อาจหักห้าม ทว่ายามที่น้ำตากำลังจะไหลอาบแก้ม ไหล่เล็กก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่น

"นั่งลง แม่จะหวีผมให้ใหม่"

หวีผม เซียวอี้หยาตกตะลึง เธอเติบโตมาห้าปี ไม่เพียงมารดาไม่เคยหวีผมให้เธอ แม้แต่ปรายตามองด้วยสายตาอ่อนโยนก็ยังไม่มี หัวใจของเด็กน้อยพลันสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นทอดสายตามองภาพที่อ่อนโยนของมารดาในกระจกด้วยหัวใจที่อิ่มเอม

"เสร็จแล้วชอบไหม"

เรื่องอาหารซูหย่าฉินอาจจะไม่เก่งมากนักแต่เรื่องการแต่งหน้า ทำผม เลือกชุด เธอที่เป็นดาราแถวหน้าระดับตัวแม่ รับรองว่าไม่เป็นสองรองใครแน่นอน

เซียวอี้หยาเลื่อนสายตาจากใบหน้าของมารดามองไปที่เงาสะท้อนของตนเองแล้วตกใจจนเบิกตากว้าง 

"นะ... นี่ หยาหยาหรือคะ"

"แน่นอนว่าต้องเป็นหยาหยาของแม่"

หยาหยา ของแม่ หัวใจของเด็กหญิงฟูฟ่องอีกครั้ง หมุนตัวโผเข้ากอดเอวเล็กของมารดาอย่างลืมตัว ซูหย่าฉินไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้ก็ตกใจจนยืนตัวแข็งทื่อ เซียวอี้หยาที่ได้สติว่าเผลอทำเรื่องไม่ควรก็รีบคลายอ้อมแขนขยับตัวถอยห่าง สติที่ตื่นตกใจของซูหย่าฉินพลันหวนกลับมา ตอนนี้เด็กหญิงเริ่มเปิดใจให้เธอแล้ว หากไม่รีบคว้าไว้ก็คงยากที่จะหาโอกาสทองเช่นนี้อีก

"มะ... แม่"

เซียวอี้หยาไม่คิดว่ามารดาจะกอดตอบตนเอง ความดีใจพลันตีตื้นจนน้ำตาไหลพราก กระชับแขนเล็กกอดคนเป็นแม่แน่น ในที่สุด หยาหยาก็สามารถกอดแม่ได้แล้ว

...........................................