บทที่ 1 ขอเป็นนางเอกไม่ได้หรือ (2)

"แม่หนู ตื่นเถิด ข้ามีเรื่องจะบอก" เสียงของชายชราดังขึ้นที่ข้างหูของมู่ฝานทำให้เปลือกตาที่ปิดสนิทอยู่ในตอนแรกค่อยๆเปิดขึ้น

หญิงสาวหันมองรอบกายอย่างงุนงง บรรยากาศเต็มไปด้วยหมอกขาวขึ้นปกคลุมดูวังเวงน่ากลัว เบื้องหน้าของนางมีชายชราท่าทางใจดีผู้หนึ่งยืนอยู่

"ท่านตาเป็นใครกัน" ถามเสียงห้วน มือบางควานหาดาบประจำตัวแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า

"เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อน ข้าเป็นท่านเทพมาเพื่อมอบโอกาสสำคัญให้กับเจ้า"

มู่ฝานได้ยินเช่นนั้นจึงมั่นใจได้ทันทีว่าตอนนี้นางได้สิ้นชีพไปแล้วจริงๆ และนางคาดว่าที่ตรงนี้ที่นางอยู่คงเป็นโลกของวิญญาณสินะ

"โอกาส? โอกาสอะไรกัน"

"โอกาสในการมีชีวิตอีกครั้งของเจ้าอย่างไรเล่า"

"ท่านเทพจะปลุกให้ข้าฟื้นคืนชีพหรือ" ถามด้วยความตื่นเต้น นางยินดีเป็นอย่างยิ่งหากได้โอกาสนั้นกลับคืนมา

"เปล่า ข้าทำให้เจ้าฟื้นคืนชีพไม่ได้หรอก ยามนี้ร่างของเจ้าถูกฝังลงในสุสานไปแล้ว หากเจ้าฟื้นคืนชีพขึ้นมา ผู้คนคงตกใจแตกกระเจิงไปทั้งเมือง"

มู่ฝานทำหน้ายู่ ส่งเสียงชิออกมาเบาๆ "แล้วท่านเทพจะทำอย่างไร"

ชายชราคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นปิดปากส่งเสียงกระแอมเบาๆ จากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า

"ข้าต้องบอกก่อนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นรวมถึงชีวิตของพวกเจ้าทุกคนเป็นเพียงบทบาทในนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้น"

"นิยายงั้นหรือเจ้าคะ" หัวคิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ถามด้วยความไม่เข้าใจนัก

"ใช่ มู่ฝานเป็นเพียงแค่ตัวประกอบ นักเขียนสร้างตัวตนของนางขึ้นมาเพื่อทำให้การตายของนางเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พระเอกกับตัวร้ายทะเลาะกันเท่านั้น"

"..." มู่ฝานกะพริบตาปริบๆ ชีวิตของนางมีค่าเป็นเพียงแค่ตัวประกอบไร้ค่าบทน้อยที่สิ้นชีพตั้งแต่เริ่มเรื่องคนหนึ่งเท่านั้นเองหรือ

"ข้ารู้สึกเห็นใจที่เจ้ายังไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองจริงๆจังๆแต่กลับต้องมาตายจากไปเสียแล้ว ข้าจึงจะมอบโอกาสให้เจ้า แต่เจ้าต้องเข้าไปรับบทเป็นนางรองในนิยายเรื่องนี้"

"ข้าขอเป็นนางเอกไม่ได้หรือเจ้าคะ" หญิงสาวถามอย่างมีความหวัง ได้โอกาสให้มีชีวิตใหม่ทั้งทีขอเป็นนางเอกเลยไม่ได้หรือ ทว่าท่านเทพกลับส่ายศีรษะไปมาปฏิเสธ

"ไม่ได้หรอก มีเพียงแค่บทนางรองเท่านั้นที่ว่างในตอนนี้ เหตุเพราะนางรองตัวจริงเพิ่งจากไปหลังจากป่วยเป็นไข้ป่า"

มู่ฝานเบ้ปากเล็กน้อย นางอยากเป็นนางเอกไม่ใช่นางรองนี่ ถ้าได้เป็นนางเอกนิยายก็จะได้รับความรักทั้งพระเอกและพระรอง การที่ได้เป็นคนที่มีแต่คนมารุมรักเช่นนั้นดีจะตายไป

"เอ้า ว่าอย่างไรเล่า จะเป็นหรือไม่เป็น หากเจ้าไม่เป็นข้าจะไปหาวิญญาณดวงใหม่มารับบทนางรองแทนเจ้า" ท่านเทพพูดพร้อมทำท่าจะอันตธานหายไป มู่ฝานเห็นเช่นนั้นจึงรีบร้องห้ามเขาไว้ก่อน

"ตกลงเจ้าค่ะ ข้าเป็นนางรองก็ได้" หญิงสาวรับคำอย่างเสียมิได้ อย่างน้อยการเป็นนางรองก็คงไม่แย่เท่าเป็นนางร้ายกระมัง

"ดี! เช่นนั้นข้าจะเล่าเรื่องราวย่อๆให้เจ้าฟัง นิยายเรื่องนี้ในช่วงแรกนางรองจะต้องแต่งงานกับพระเอก แต่พระเอกไม่ได้รักนางรอง และจะมีเหตุให้พระเอกกับนางเอกได้ใกล้ชิดกัน โดยมีอุปสรรคคือตัวร้าย ตอนจบของเรื่อง นางรองเช่นเจ้าจะมีเหตุให้ต้องเลิกรากับพระเอก และพระเอกจะได้แต่งงานกับนางเอกแทน"

"ได้เจ้าค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" นางยักไหล่ขึ้นเบาๆ เผลอๆนางจะได้ช่วยให้พระเอกกับนางเอกได้รักกันเร็วๆเสียด้วยซ้ำ นางจะได้รีบหย่ากลายเป็นอิสระเสียที คนที่ไม่เคยคิดจะแต่งงานเช่นนาง หากให้ไปใช้ชีวิตอยู่กับใครอื่นคงยากไม่น้อย

ท่านเทพได้ยินคำตอบของนางจึงผงกศีรษะรับด้วยความพึงพอใจ

"นางเอกของเรื่องคือคุณหนูสกุลหยวน ส่วนตัวร้ายก็คือหวางอ๋อง เจ้าจะดำเนินชีวิตไปตามเนื้อเรื่องในนิยายหรือจะใช้ชีวิตตามใจเจ้าก็ย่อมได้ แต่จงจำเอาไว้ว่าหากเจ้าไม่ดำเนินชีวิตไปตามที่ในนิยายกำหนด เนื้อเรื่องของนิยายก็จะเปลี่ยนไป เจ้าจะเลือกอย่างไรก็ตามใจเจ้าเถิด" พูดจบร่างของชายชราก็ค่อยๆอันตธานหายไป ปล่อยให้มู่ฝานยืนงงอยู่ในดงหมอก

"เดี๋ยวสิ! ท่านเทพกลับมาก่อนเจ้าค่ะ ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าใครคือพระเอกที่ข้าต้องแต่งงานด้วย" หญิงสาวตะโกนขึ้นมาเสียงดัง เมื่อนึกได้ว่าท่านเทพลืมบอกสิ่งสำคัญไปหนึ่งเรื่อง

"เดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้เอง!" ท่านเทพไม่ได้ปรากฏกายมีเพียงแค่ส่งเสียงมาเท่านั้น พลันไม่นานร่างบางก็เปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นก่อนที่ตัวนางจะหายเข้าไปในแสงนั้น