บทที่ 6 คารวะฮูหยินผู้เฒ่า (1)

เมื่อคืนสวีอี้ฝานนอนหลับสนิทตลอดคืนคงเป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการถูกเคี่ยวกรำที่งานแต่งงานเมื่อวาน อีกทั้งยังรู้สึกวางใจที่เห็นเปาอี้ส่วงโดนฤทธิ์ยานอนหลับของนางจึงมั่นใจว่าเขาคงไม่ตื่นขึ้นมาทำมิดีมิร้ายนางได้แน่

"ฮูหยินเจ้าขา ตื่นเถิดเจ้าค่ะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเบาๆที่ข้างหู ปลุกให้คนที่นอนหลับใหลค่อยๆรู้สึกตัวตื่น

"หลิงหลิง เหตุใดถึงมาปลุกข้าแต่เช้าเช่นนี้เล่า ข้าขอนอนต่ออีกหน่อยเถิดนะ" กล่าวด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ดวงตากวางยังคงปิดสนิทเช่นเดิม หญิงสาวพลิกกายหันหลังให้หลิงหลิงด้วยความรำคาญ ไม่ว่านางจะตื่นเวลาไหน ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ไม่ตำหนินางหรอก

"นอนต่อไม่ได้นะเจ้าคะฮูหยิน วันนี้ต้องไปเคารพฮูหยินผู้เฒ่าท่านย่าของท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงนะเจ้าคะ" หลิงหลิงที่ติดตามมารับใช้สวีอี้ฝานที่จวนสกุลเปากล่าวเตือนสติ ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะทำให้คนที่นอนอยู่ถึงกับผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ตระหนักได้ว่ายามนี้นางไม่ได้อยู่ที่จวนสกุลสวีอีกต่อไปแล้ว

"แย่แล้ว! หลิงหลิงไยเจ้าไม่ปลุกข้าให้เร็วกว่านี้เล่า"

"หามิได้เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพสั่งว่าห้ามรบกวนเวลานอนของฮูหยิน" หลิงหลิงก้มหน้าลงต่ำเอ่ยเสียงเบา หน้าเสียเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามแกมตำหนิของเจ้านาย

สวีอี้ฝานอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของหลิงหลิง ความทรงจำของเมื่อคืนหวนกลับคืนมา นางวางยานอนหลับเขา แต่เขากลับตื่นนอนก่อนนางเสียอย่างนั้น

"เอาเถิดๆ ตอนนี้ท่านแม่ทัพอยู่ไหนเสียเล่า"

"ท่านแม่ทัพรออยู่หน้าห้องเจ้าค่ะ"

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย รีบตวัดผ้าห่มออกอย่างรวดเร็ว ขาเรียวก้าวยาวๆเข้าไปในห้องอาบน้ำ จนกระทั่งหลิงหลิงช่วยปรนนิบัตินางแต่งตัวเสร็จถึงเดินออกมา

เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งถ้วยชา เปาอี้ส่วงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังตึกตักอยู่ทางด้านหลัง มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหมุนกายหันกลับมาหา

"ท่านพี่ ข้าขออภัย วันนี้ข้าตื่นสายเจ้าค่ะ" หญิงสาวกล่าวเสียงเบา ใบหน้างามบ่งบอกถึงความเครียดขึง ไม่กล้าสบตากับเขาเพราะความละอายใจ ถึงแม้ว่านางไม่ได้ตั้งใจตื่นสายเสียหน่อย แต่เป็นเพราะเมื่อวานเหนื่อยมากจริงๆ กว่าจะวางใจว่าเปาอี้ส่วงหลับสนิทไปแล้วก็เป็นเวลาเกือบสองชั่วยามนางถึงหลับลง

"อยู่ที่จวนสกุลสวีเจ้าคงนอนตื่นสายเช่นนี้เป็นประจำสินะ" เปาอี้ส่วงแค่นเสียงเหอะออกมาเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะหยัน

"เอ่อ... ข้ายอมรับเจ้าค่ะว่าข้าตื่นสาย แต่วันหลังข้าจะไม่..." กล่าวยังไม่ทันจบประโยค สวีอี้ฝานก็ต้องเงียบเสียงลง เมื่อเห็นมือหนายกขึ้นส่งสัญญาณให้นางหยุดพูด

"ข้าไม่ต้องการฟังคำแก้ตัว กิตติศัพท์ของเจ้าข้าเองก็ได้ยินมาไม่น้อย เจ้าจะเป็นอย่างไรข้าไม่สนใจหรอก แต่ท่านย่าของข้าคงไม่พอใจมากแน่ๆ"

"ข้าจะยอมรับผิดกับท่านย่าเองเจ้าค่ะ" นางรู้ตัวว่าครั้งนี้นางเป็นคนผิด นางจะยอมรับผิดแต่โดยดี

คนตัวโตได้ยินเช่นนั้นจึงขานรับดังอืม ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยท่าทางมั่นคง ไม่สนใจคนตัวเล็กที่กำลังยืนทำหน้าเศร้าอีกต่อไป

"ท่านพ่อบ้าน เจ้านายของท่านเดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้เท้านำทางเลยหรือ" สวีอี้ฝานมองคนที่เดินจากไปอย่างอึ้งๆ พร้อมหันมากระซิบถามพ่อบ้านประจำตระกูลที่ยืนสงบเสงี่ยมอย่างเรียบร้อยอยู่อีกมุมหนึ่ง ทางด้านพ่อบ้านหลิวได้ยินเช่นนั้นจึงคลี่ยิ้มผงกศีรษะตอบนางเบาๆ

"ขอรับฮูหยิน ท่านแม่ทัพสามารถทำทุกอย่างได้เองโดยที่ไม่ต้องมีผู้ติดตาม แม้กระทั่งการขี่ม้าท่านแม่ทัพก็สามารถทำได้ขอรับ"

สวีอี้ฝานร้องอ้อออกมาเบาๆ รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ถึงแม้จะสงสัย นางก็ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดมากนัก เหตุเพราะต้องรีบไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า คิดพร้อมรีบสาวเท้าวิ่งตามคนร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว