บทที่ 5 หญิงงามไร้ประโยชน์ (2)

เมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า ความมืดเข้ามาเยือน เป็นเวลาที่เปาอี้ส่วงเดินกลับมาที่ห้องหอ ก่อนจากมาเขาได้กำชับเสียงหนักแน่น ไม่ให้มีการก่อกวนห้องหอ เขาไม่ชอบเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น กว่าจะผ่านพ้นพิธีการต่างๆมาได้ก็เหนื่อยล้าเต็มทีแล้ว

แอ๊ด!

เสียงบานประตูถูกผลักให้เปิดออก ขายาวก้าวเดินเข้าไปข้างใน ภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัด แสงจากตะเกียงที่ส่องให้ความสว่างไสวทำให้มองเห็นร่างบางที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงกว้าง

ลมหายใจของนางผ่อนเข้าออกบ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท เปาอี้ส่วงคิดว่าวันนี้เจ้าสาวของเขาคงจะเหน็ดเหนื่อยมิใช่น้อย ชายหนุ่มสาวเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง ชะโงกหน้าไปมองคนที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์อย่างพินิจพิเคราะห์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองนางในระยะประชิดเต็มสองตา ทำให้เขาได้รู้ว่าเจ้าสาวของเขางดงามสมคำร่ำลือจริงๆ

ทว่า งดงามแล้วอย่างไรเล่า... กิตติศัพท์ของสวีอี้ฝาน ใครๆต่างก็รู้ดีว่านางมีดีแค่เป็นสตรีหน้าตางดงาม เกิดในชาติตระกูลสูงส่งก็เท่านั้น

"หญิงงามไร้ประโยชน์" กล่าวอย่างเย้ยหยัน หารู้ไม่ว่าวาจาของตนนั้นทำให้ใครบางคนที่นอนหลับอยู่ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความกรุ่นโกรธ

ไร้ประโยชน์งั้นหรือ ได้! หากเขาคิดว่านางเป็นคนเช่นนั้น นางก็จะเป็นให้จริงๆ

"ฮ้าวววว" หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้น แสร้งยกมือขึ้นปิดปากหาวเสียงดัง เปาอี้ส่วงจึงรีบผละจากคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว เขาแกล้งยืนนิ่ง ดวงตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

"อ้าว สามี อุ๊ย ท่านพี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเจ้าคะ" หญิงสาวแสร้งทำท่าตกใจ พลางเบะปากใส่เขาด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะดึงผ้าคลุมหน้าให้ปิดลงเช่นเดิม

เปาอี้ส่วงไม่ตอบคำถาม แต่กลับย่างเท้าเดินเข้ามาใกล้ มือหนาจับชายผ้าคลุมหน้าพร้อมตวัดเปิดออกอย่างแม่นยำ ทว่าสายตาของเขาไม่ได้จับจ้องมองนางแต่อย่างใด ก่อนจะหมุนกายหันหลัง ยื่นมือไปข้างหน้าทำท่าควานหาโต๊ะกลมที่วางสุรามงคลเอาไว้

"รีบดื่มสุรามงคลกันเถิด จะได้ทำให้พิธีเข้าหอไร้สาระนี่จบสิ้นไปเสียที"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ทว่าคำพูดของเขานั้นทำให้คนที่ได้ยินถึงกับทำตาโต ดวงหน้างามซีดเผือดลงไปทันที ท่านแม่ทัพเปาหมายความว่าจะร่วมเตียงกับนางในค่ำคืนนี้เลยหรือ

บ้าไปแล้ว! นางยังไม่พร้อมเสียหน่อย...

สวีอี้ฝานคิดในใจ นิ่งไปชั่วครู่พยายามขบคิดหาหนทางรอด

"เงียบไปไย ไม่พอใจงั้นหรือ" ชายหนุ่มแอบชำเลืองมาไปยังนาง เห็นใบหน้างามซีดเผือดเขาจึงลอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ

"ท่านพี่เข้ามาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ" หญิงสาวปรี่เข้าไปหา พาคนตัวโตไปนั่งบนเก้าอี้ใช้มือบีบนวดไปที่ไหล่หนาอย่างเอาใจ

"ทำอะไรของเจ้า" ถามด้วยความไม่พอใจ พลางปัดมือเล็กออกด้วยความรำคาญ

"ข้าก็บีบนวดให้ท่านพี่คลายเหนื่อยอย่างไรล่ะเจ้าคะ"

"ไม่ต้อง ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาเอาอกเอาใจข้า แต่ข้าต้องการเข้าหอกับเจ้า"

สองแก้มขาวเปล่งสีแดงระเรื่อราวกับผลมะเขือเทศสุกหลังจากได้ยินวาจาห่ามๆของเขา ตั้งแต่เกิดมาจนถึงยามนี้ ไม่เคยมีครั้งใดที่โดนบุรุษเกี้ยวมาก่อน

สวีอี้ฝานกะพริบตาปริบๆ ไม่ได้การแล้ว เห็นทีคืนนี้ต้องใช้ไม้ตาย หญิงสาวล้วงมือเข้าไปภายใต้แขนเสื้อตัวยาวหยิบห่อยาขึ้นมา ก่อนจะเทผงสีขาวลงไปในป้านสุรามงคล

คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของเขาตลอด สตรีผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก นางไม่อยากเข้าหอกับเขาจนถึงกับต้องวางยากันเชียวหรือ

"ท่านพี่เจ้าขา มาเถิดเจ้าค่ะ มาดื่มสุรามงคลด้วยกัน" สวีอี้ฝานยกจอกสุราใส่มือให้เขา พลางสอดแขนของนางเข้าหาแขนของเขา เปาอี้ส่วงชำเลืองมองจอกสุราในมือเล็กน้อย

'เอาเถิด เขาจะทำให้นางตายใจก่อนก็แล้วกัน'

สวีอี้ฝานยกยิ้มด้วยความพึงพอใจมองคนข้างกายที่ยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมดแก้วด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะรีบเทสุราในจอกของตนทิ้งไป ทำทีเป็นว่านางดื่มสุราหมดแล้วเช่นกัน

ได้สามีเป็นแม่ทัพตาบอดก็มีข้อดีเช่นกัน นางไม่ต้องวางแผนมากมายให้ปวดหัว เพราะไม่ว่านางจะทำอะไร เขาก็ไม่มีวันรับรู้สิ่งที่นางทำ เหตุเพราะเขามองไม่เห็นอย่างไรเล่า สวีอี้ฝานคิดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ

ร่างบางหย่อนกายลงนั่งฝั่งตรงข้ามของคนตัวโต รอคอยเวลาที่ยานอนหลับออกฤทธิ์อย่างใจเย็น เวลาผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา คนตรงหน้าก็แสดงอาการง่วงงุนออกมาให้เห็น ก่อนที่เปาอี้ส่วงจะล้มฟุบลงบนโต๊ะกลมเสียงดังตึง

"ท่านแม่ทัพ ท่านหลับแล้วหรือ" สวีอี้ฝานปรี่เข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างกาย ใช้นิ้วสะกิดหัวไหล่หนาเบาๆ ทว่าคนตัวโตกลับนอนนิ่งไม่ไหวติง ดวงตาคู่คมปิดสนิทเช่นเดิม เมื่อมั่นใจว่าเปาอี้ส่วงนอนหลับสนิทไปแล้ว หญิงสาวจึงใช้แขนของเขาคล้องไปที่ต้นคอของนางพาคนตัวโตไปนอนอยู่บนเตียงกว้างอย่างทุลักทุเล กว่าจะส่งเปาอี้ส่วงขึ้นเตียงได้สำเร็จก็เล่นเอาเหนื่อยหอบไม่น้อย

"เฮ้อออ" สวีอี้ฝานล้มตัวลงนอนข้างกายเขา ทรวงอกหอบสะท้านขึ้นลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย ผ่านพ้นเงื้อมมือเขาไปได้หนึ่งวัน แต่วันต่อๆไปนางจะทำเช่นไรดี คงจะใช้มุขยานอนหลับไม่ได้อีกต่อไปแล้ว หญิงสาวคิดด้วยความกลัดกลุ้มใจ นางต้องกระทำการให้แยบยลที่สุด หาไม่เช่นนั้นคงถูกเขาจับได้เป็นแน่