ตอนที่7

ตอนที่7

และแล้ววันวิวาห์ยิ่งใหญ่ระหว่างคุณหนูห้าของท่านนายอำเภอจางและหนานเฉิงกั๋วกงสวีฉีเฟิ่งก็บังเกิดขึ้นในวันที่ท้องฟ้าของต้นเดือนหกนั้นแสนจะแจ่มใจเป็นใจต่อฤกษ์มงคลนี้เสียเป็นยิ่งนัก ชาวบ้านเองต่างร่ำลือกันไปทั่วถึงการที่เจ้าสาวถูกเปลี่ยนไป แต่เพราะอำนาจและเงินทองของฝ่ายเจ้าบ่าวผู้ใดเล่าจะกล้าสงสัยความต้องการของเขา 

ดังนั้นพิธีต่าง ๆ จึงเริ่มดำเนินไปตามธรรมเนียมของชาวต้าเหลียงอย่างเคร่งครัดนั่นก็คือ ฝ่ายเจ้าสาวที่จะต้องไปอยู่บ้านเจ้าบ่าวนั้น จะต้องเตรียมสิ่งของเครื่องใช้ต่าง ๆ ติดตัวไปด้วย รวมทั้งสิ่งของที่ต้องใช้ในงานพิธี ร่วมไปกับสินเดิมซึ่งมีดังต่อไปนี้ 

หนึ่งนั่นก็คือเอี๊ยมแต่งงาน เป็นเอี๊ยมผ้าแพรสีแดง มีกระเป๋าเล็ก ๆ ตรงหน้าอกเสื้อ ปักคำว่า ‘แป๊ะนี้ไห่เล่า’ ซึ่งมีความหมายสื่อว่า อยู่กินกันจนแก่เฒ่าซึ่งจางเยว่เซียงนางก็เพิ่งได้ทดลองสวมดูว่าต้องแก้ไขหรือไม่ไปเมื่อวันก่อนนี้นี่เอง 

ชิ้นที่สองคือเชือกแดงผูกเอี๊ยม ติดตัวหนังสือ และมีแผ่นหัวใจสีแดงสำหรับติดเครื่องประดับเช่นไข่มุกหรือทองคำแท้ แล้วแต่ว่าฐานะของเจ้าบ่าว และเจ้าสาวจะร่ำรวยเพียงใด ซึ่งในกรณีของจางเยว่เซียงนับว่าเจ้าบ่าว และเจ้าสาวคือคนมีฐานะจัดอยู่ในระดับสูงของแคว้นฉู่ และต้าเหลียงจึงเป็นไข่มุกงดงามหาได้ยากในต้าเหลียง สีของไข่มุกนั้นเป็นสีชมพูสวย เห็นแล้วนางร้ายเงินล้านอยากแอบขโมยไปขายเสียนักเพราะคงแพงไม่น้อย 

นอกจากนั้นก็ยังมีห่อเมล็ดพืชห้าชนิดพร้อมเสียบปิ่นทอง และต้นชุงเฉ้าสองต้นใส่ไว้ในช่องกระเป๋าเอี๊ยมแต่งงาน ซึ่งเมล็ดพืชนี้สื่อถึงความเจริญงอกงาม และมีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมืองนั่นเอง ยังมีพัดสีแดงไว้สำหรับให้เจ้าสาวนั้นได้ถือในยามส่งตัวนางไปยังจวนของฝ่ายเจ้าบ่าวที่ปักลวดลายงดงามแทนการใช้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเช่นที่จางเยว่เซียงเคยพบเห็นมา 

กล้วยหอมหนึ่งเครือซึ่งใช้เป็นกล้วยดิบสีเขียวเครือใหญ่ ในหนึ่งเครือฟางปี้เหลียนบอกแก่นางว่าต้องมีจำนวนหวีเป็นเลขคู่เพื่อความเป็นมงคล ก้านเครือพันด้วยกระดาษสีแดง ส่วนผลกล้วยให้ติดตัวหนังสือซังฮี้สีแดงไว้เช่นกัน หลังเสร็จงานพิธีแล้วยกให้ฝ่ายเจ้าบ่าวนำกลับจวนไปพร้อมกับตัวของเจ้าสาว ซึ่งพอแลเห็นแล้วจางเยว่เซียงก็นึกสงสารคนต้องแบกหามเจ้ากล้วยหอมเครือยักษ์นั้นอย่างยิ่ง 

ถัดไปก็คือถาดบรรจุส้มเช้งเขียวตามจำนวนที่เป็นเลขคู่ ติดตัวอักษรซังฮี้สีแดงทุกลูก หลังเสร็จสิ้นพิธีก็ยกให้ฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นต้องนำกลับจวนไปอีกเช่นกัน 

บนโต๊ะกลางเรือนนั้นยังมีถาดบรรจุหมูสดหนึ่งชุด โดยฝ่ายเจ้าสาวนั้นจะเตรียมแค่เพียงถาดเดียวเพราะที่เหลือฝ่ายเจ้าบ่าวจะเป็นผู้จัดเตรียมมาพร้อมกับตัวเจ้าบ่าวอีกสามชุด ซึ่งภายในถาดนั้นประกอบไปด้วย หัวใจทั้งยวงที่มีทั้งปอดและตับติดไปด้วย หลังเสร็จพิธีแต่งงาน ฝ่ายเจ้าสาวจะแบ่งหัวใจหมูครึ่งหนึ่งให้กับเจ้าบ่าว เพื่อนำกลับไปทำอาหาร เพื่อสื่อถึงคู่บ่าวสาวมีหัวใจเป็นหนึ่งเดียวกันนั่นเอง 

นอกจากนั้นในส่วนของหีบที่วางรวมกับสินเดิมก็ยังมีของใช้ส่วนตัวที่จางเยว่เซียงนั้นต้องนำติดตัวไปด้วย ได้แก่ ถังน้ำสีแดงสองใบ กะละมังสีแดงสองใบ กระป๋องน้ำสีแดงสองใบ กระโถน ถาดสีแดง กรรไกร ด้าย เข็ม และกระจก อย่างละหนึ่งชิ้น เครื่องนอน ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องเป็นสีแดงเท่านั้นจึงนับว่าดี ซึ่งฟางปี้เหลียน และเสี่ยวฮูหยินจางนั้นได้ช่วยกันจัดเตรียมไว้ทั้งหมดตั้งแต่สามวันก่อนนั่นแล้ว มีผ้าปูที่นอน หมอน ปลอกหมอน ผ้าห่ม และหมอนข้าง อย่างละหนึ่งชุด อีกทั้งยังมีหวีสี่เล่ม ซึ่งชาวต้าเหลียงต่างเชื่อกันว่าจะได้มีทรัพย์สินมากมายมหาศาล รวมไปถึงกาและถ้วยน้ำชา สำหรับทำพิธียกน้ำชา ในช่วงเช้าหลังราตรีเข้าหอผ่านพ้นไป เห็นข้าวของแล้วเจ้าสาวก็ถึงกับยกมือขึ้นมาซับเหงื่อเพราะดูมากมายเหลือเกินนั่นเอง 

ซึ่งแน่นอนว่าทั้งหมดนี้สำหรับนางร้ายเงินล้านที่เพิ่งข้ามภพหลงมิติมานั้นทำได้เพียงนั่งมองมารดาเลี้ยงกับสาวใช้เตรียมงานกันไปเท่านั้น มิได้เข้าไปลงมือช่วยแต่อย่างใด เพราะเกรงว่าหากเข้าไปช่วยแล้วจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายมากกว่าที่จะสำเร็จเสร็จโดยเร็ว 

หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายแล้วมาแต่งกายด้วยชุดเจ้าสาวที่งดงาม ทว่าทั้งหนา และหนักไม่พอยังสวมยากอย่างร้ายกาจที่ปักลวดลายนกยวนยางคู่สีทองตัดกับตัวผ้าไหมสีแดงสดใสแล้ว บนศีรษะของเจ้าสาวปักด้วยปิ่นเงิน และปิ่นทองซึ่งมีใบทับทิมที่ท่านแม่เลี้ยงของนางนั้นเป็นผู้มอบให้แทนมารดาผู้ลาจาก เสร็จแล้วก็มาถึงพิธี ‘ร่ำลาสกุลเดิม’ ของฝ่ายเจ้าสาว 

โดยเริ่มจากนางผู้เป็นเจ้าสาวนั้นถูกท่านนายอำเภอจางพาไปกราบไหว้ฟ้าดิน กราบไหว้ป้ายบรรพบุรุษแล้วจึงค่อยไปร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัว และญาติทางฝ่ายท่านนายอำเภอจาง โดยที่ผู้เป็นบิดาของเจ้าสาวเองจะคีบอาหารมงคลให้แก่จางเยว่เซียงด้วยตนเองเพื่อเป็นการอวยพรให้กับบุตรสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่นางจะกลายเป็นคนของสกุลอื่น ซึ่งอาหารมงคลประกอบไปด้วย 

หนึ่งเส้นหมี่เพื่อเป็นการอวยพรให้ลูกสาว และว่าที่บุตรเขยนั้นได้มีอายุยืนยาว และรักกันยาวนานเป็นหมื่น ๆ ปี อย่างที่สองนั้นคือปลาเพื่อเป็นการขอให้ลูกสาว และลูกเขยได้มีกินมีใช้เหลือเฟือ อย่างที่สามนั้นคือไก่เพื่ออวยพรขอให้บุตรสาว และบุตรเขยนั้นได้มีความกล้าหาญ และเที่ยงตรง สี่นั้นคือตับหมูเพื่ออวยพรให้บุตรสาว และบุตรเขยนั้นได้มีแต่ความเจริญก้าวหน้า อย่างที่ห้านั้นคือหัวใจของหมูเพื่ออวยพรขอให้หัวใจของเจ้าบ่าว และเจ้าสาวนั้นรักใคร่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันตลอดไป อย่างที่หกก็คือไส้หมู และกระเพาะหมูเพื่อเป็นการสื่อความหมายว่าถ้าหากอนาคตต่อไปพวกเขาทั้งสองสามีภรรยาเกิดได้เจอการเปลี่ยนแปลง ก็ขอให้เป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดี ส่วนปูนั้นเป็นการสื่อความหมายว่าขอให้ทั้งคู่มีแต่ความขยัน คล่องแคล่วว่องไว กับเห็ดหอมนั้นขอให้ชีวิตคู่หอมหวานเหมือนดั่งเห็ดหอม ส่วนผักกุ้ยช่ายขอให้ทั้งคู่ครองคู่กันยาวนานตราบชั่วนิจนิรันดร์ และสุดท้ายนั้นก็คือผักเกาฮะไช่มีความหมายว่าผู้เป็นบิดานั้นขอให้บุตรสาว และบุตรเขยนั้นจงเป็นคู่รักที่รักกันมากมายแล้วยาวนานตลอดไป 

ซึ่งกว่าจะกินครบทุกจานจางเยว่เซียงนั้นก็แทบจะอาเจียนออกมาได้อยู่แล้ว นางไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าพิธีการแต่งงานมันจะทรมานกระเพาะอาหารกับลำไส้นางถึงเพียงนี้ แอบมองดูตรงหน้าท้องแล้วรู้สึกขอบคุณชุดเจ้าสาวในยุคสมัยนี้อย่างยิ่งที่ไม่รัดแน่นตึงหาไม่นางคงอับอายที่ ‘พุง’ อาจยื่นนำหน้าสองเต้าทรวงของตนเองก็เป็นไปได้ 

พอถึงต้นยามเฉินขบวนมารับตัวเจ้าสาวที่นำมาโดยสวีฉีเฟิ่งในอาภรณ์สีแดงถูกเชิญเข้าสู่จวนสกุลจาง พร้อมกับแม่สื่อใหญ่ และท่านพ่อบ้านซูพร้อมด้วยรองพ่อบ้านฮัว ซึ่งมีท่านนายอำเภอจาง กับญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว อีกหลายสิบคนรออยู่แล้วที่ห้องรับรองจวนสกุลจาง หนึ่งก็เพราะญาติเหล่านั้นอยากชมโฉมของหนานเฉิงกั๋วกงตัวจริงแท้ ส่วนสองก็เพื่อที่ว่าหากท่านนายอำเภอจางได้ดิบได้ดีจะไม่ลืมพวกตนนั่นเอง 

โดยที่ฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นนอกจากจะมาพร้อมสินสอดมากมายแล้วยังมีของมงคลอีกหลายอย่างดังเช่น ส้มเช้งจำนวนแปดสิบแปดลูก ซึ่งผลส้มที่นำมานั้นทุกลูกมีตัวอักษร ‘ซังฮี้’ สีแดงติดไว้ทุกผล โดยมีเป็นความเชื่อของชาวต้าเหลียงว่าจะมีความโชคดีเข้ามาในชีวิตของคู่แต่งงานนั่นเอง ตามมาด้วยกล้วยหอมหนึ่งเครือที่เป็นกล้วยหอมดิบสีเขียวเครือใหญ่ไม่ต่างจากที่บ้านฝ่ายเจ้าสาวนั้นได้เตรียมเอาไว้เช่นกัน และย่อมแน่นอนว่าในหนึ่งเครือต้องมีจำนวนหวีที่เป็นเลขคู่เพื่อความมงคลมิแตกต่างกัน ก้านของเครือกล้วยหอมนั้นจะต้องพันด้วยกระดาษสีแดง ส่วนผลกล้วยให้ติดตัวหนังสือซังฮี้สีแดงไว้เช่นเดียวกัน  แล้วยังคงมีต้นอ้อยหนึ่งคู่ ด้วยความที่น้ำอ้อยนั้นมีรสชาติที่หวาน และหอม ดังนั้นต้นอ้อยหนึ่งคู่นี้ จึงให้ความหมายที่แสดงถึงความรักของคู่บ่าวสาวที่หวานชื่นยืนยาวเช่นน้ำอ้อย และยังมีถาดใส่หมูสดซึ่งจะต้องจัดเตรียมชุดหมูเหล่านั้นเป็นสามถาดโดยชิ้นส่วนของหมูทุกชิ้นจะต้องติดตัวหนังสือซังฮี้สีแดง ถาดแรกประกอบไปด้วย หัวหมูหนึ่งหัว เท้าสี่ข้าง และหางหนึ่งหาง ถาดที่สองประกอบไปด้วย ขาหมูสี่ขา และถาดที่สามประกอบไปด้วย เนื้อหมูส่วนท้องของแม่หมู ที่เรียกว่า ‘โต้วเตี๊ยบะ’ เพื่ออวยพรให้ฝ่ายเจ้าสาวนั้นตั้งครรภ์แรกเป็นบุตรผู้ชายนั่นเอง แล้วจึงตามมาด้วยชุดขนมหมั้น และขนมแต่งงาน (หรือก็คือขนมจันอับ) ที่ทางเจ้าบ่าวนั้นจัดเตรียมมายิ่งใหญ่จนสาวใช้ และบ่าวชายต้องช่วยกันถือติดตามเข้ามาไม่น้อยกว่ายี่สิบแปดคู่ ซึ่งในพิธีแต่งงานของชาวต้าเหลียงนี้จะใช้ขนมทั้งหมดนั้นเป็นห้าสี หรือที่เรียกกันจนติดปากว่า ‘โหงวเส็กทึ้ง’ ที่มีทั้งหมดได้แก่ 

หนึ่งขนมเปี๊ยะโรยงาเพื่อความสิริมงคล สองก็คือขนมถั่วตัดเพื่ออวยพรให้คู่บ่าวสาวมีชีวิตที่ดีเจริญงอกงาม สามก็คือขนมข้าวพองทุบ ขอให้มีแต่ความสุข ความเจริญ และยังมีขนมเหนียวเคลือบเมล็ดงา ให้ความรักของคู่บ่าวสาวเหนียวแน่นตัดไม่ขาด และสุดท้ายคือขนมโก๋ ให้ความหมายสื่อถึง ความร่ำรวย เงินทองไหลมาเทมามิขาดสาย 

เมื่อทุกสิ่งพร้อมสรรพจางเสียนอีก็นำสวีฉีเฟิ่งไปกราบไหว้ป้ายบรรพชนของสกุลจาง และกราบไหว้ฟ้าดิน ไหว้เจ้าที่ เพื่อเป็นการบอกกล่าวว่าตนเอง และฝ่ายของเจ้าสาวนั้นได้เป็นครอบครัวเดียวกันนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จากนั้นจึงพาเขาไปดื่มสุรามงคลกับแขกทั้งหลายจวบจนถึงเมื่อได้ฤกษ์งามยามดีต้องส่งตัวเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวไปประกอบพิธีต่อที่จวนรองสกุลสวี 

“เจ้าสาวมาแล้ว...”  

เสียงญาติสูงวัยฝ่ายเจ้าสาวร้องบอกนำทางมาก่อน จากนั้นภาพของจางเยว่เซียงในอาภรณ์เจ้าสาวถือพัดด้ามงดงามก็เดินเนิบช้าออกมาโดยมีจางเยว่หนี่ว์ผู้เป็นน้องสาว และฟางปี้เหลียนเป็นผู้จับชายกระโปรงของเจ้าสาวอยู่ด้านหลัง สวีฉีเฟิ่งตะลึงต่อความงดงามนั้นจนเผลอลืมหายใจไปชั่วครู่จนได้ยินเสียงแม่สื่อกำกับบอกขั้นตอนต่อไป เขาจึงขยับเข้าไปรับมือข้างขวาของเจ้าสาวมากุมเอาไว้ แล้วจับจูงนางไปที่โต๊ะกลางเรือน จากนั้นเขาจึงเป็นผู้คีบขนมอี๊สีชมพูป้อนให้นางกินหนึ่งคำ และตัวของเขากินที่เหลือจนหมด เมื่อทานขนมเสร็จทั้งสองได้คารวะ และกล่าวลาผู้เป็นบิดาของเจ้าสาวเช่นจางเสียนอีเพื่อเดินทางกลับจวนของเจ้าบ่าว ซึ่งในการเดินทางครั้งนี้ เจ้าสาวจะต้องนำสิ่งของที่เตรียมไว้นำไปด้วยพร้อมทั้งสาวใช้คนสนิทเช่นฟางปี้เหลียนที่นับต่อจากนี้นางก็จะกลายเป็นคนของสกุลสวี มิใช่สกุลจางอีกต่อไปเช่นผู้เป็นนายสาว

เมื่อทุกสิ่งเสร็จสิ้นจากจวนของสกุลจางแล้ว จางเสียนอีจึงเป็นผู้เดินนำเจ้าสาวไปส่งขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวที่ฝ่ายสกุลสวีจัดเตรียมมาพร้อมกับอวยพร ส่วนญาติทางฝั่งเจ้าสาวซึ่งก็คือจางเยว่หนี่ว์ สาวน้อยวัยสามหนาวที่มิอาจถือตะเกียงไปส่งคนเป็นพี่สาวได้เพราะยังเด็กเกินไปหน้าที่นั้นจึงตกไปเป็นของฟางปี้เหลียนต่อไป เมื่อนางส่งจางเยว่เซียงขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวไปเรียบร้อยแล้ว นางจึงนำพาตะเกียงนั้นไปนั่งยังรถม้าด้านหลังที่มีสินเดิม และข้าวของใช้ส่วนตัวของผู้เป็นคุณหนูของตนเองโดยมีสวีฉีเฟิ่งขี่อาชาสีดำตัวโตนำขบวน และแน่นอนว่าขบวนเจ้าสาววันนี้ย่อมมีการคุ้มกันแน่นหนาทั้งที่สายตาของจางเยว่เซียงมองเห็นได้ และมองไม่เห็นทว่าก็รับรู้ได้ ทำเอานางอดจะคิดเสียมิได้ว่านี่ตกลงนางตบแต่งกับหนานเฉิงกั๋วกงที่เป็นหลานรักของฮ่องเต้ และไทเฮา หรือที่แท้นางแต่งงานกับมาเฟียในยุคจีนโบราณกันแน่ 

...คุ้มกันแน่นหนากว่าคุ้มกันฮองเฮาเสียอีกกระมัง... 

แต่ทุกสิ่งก็ราบรื่นจนมาถึงจวนรองสกุลสวี ทุกพิธีการดำเนินไปจนเสร็จสิ้น นางและฟางปี้เหลียนถูก ‘ต้อน’ ไปส่งในห้องหอที่มีแต่สีแดง และแดงจนนางที่ปวดเท้าปวดหลังแทบตายอยากจะเอนกายลงไปนอนกลับไม่กล้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น สุดท้ายนางก็มิอาจทานทนไหวต้องเอ่ยปากขออาบน้ำอุ่นให้สบายตัวก่อนส่วนที่เหลือจะโดน ‘เชือด’ จนโลหิตแดงฉานดังสีของห้องหอหรือไม่นั่นจึงค่อยว่ากันเถิด... 

“อย่าบอกว่ามีกฎข้อห้ามว่าคืนเข้าหอห้ามข้าอาบน้ำนะอาเหลียน”  

ฟางปี้เหลียนหัวเราะขบขันคุณหนูของตน แต่ก็ไม่ได้กล่าวห้าม นางออกไปเรียกหาน้ำอุ่นมาให้ผู้เป็นนายได้นอนแช่ให้ผ่อนคลายโดยที่ตนเองอยู่คอยบีบนวดให้อย่างอดจะสงสารเจ้าสาวที่ต้องแบกอาภรณ์และเครื่องประดับทั้งวันเสียมิได้ จนผ่านไปครึ่งชั่วยาม ท่านพ่อบ้านซูก็ให้สาวใช้อีกสองนางประคองถาดบรรจุอาภรณ์สีแดงแต่บางเบามาให้ผู้เป็นเจ้าสาวนั้นสวมใส่เอาไว้รอผู้เป็นเจ้าบ่าวบนเบาะนุ่มด้านหน้าเตียงซึ่งนุ่มมากจนนั่งได้ไม่ถึงสองเค่อ จางเยว่เซียงก็หนีเจ้าบ่าวไปเข้าเฝ้าเง็กเซียนเสียแล้ว...