เป็นเมียหมอผี บทที่ ๔ (๒)

การห้ามมีเซ็กซ์ นั้นยากเย็นกว่าการห้ามรักเสียอีก

สัมผัสของพ่อหมอคนนั้นที่หล่อนหลงครวญหาจนนึกว่าเป็นนับสิบนั้นหลอกหลอนวนเวียนในหัวไม่หยุดหลังจากถึงเวลาเข้านอน ฝนยังคงตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักเลยสักนิด ความเหน็บหนาวที่ลอดเข้ามาแม้ว่าบานหน้าต่างจะถูกปิดสนิท ไหนจะเสียงฟ้าผ่าเป็นระยะๆ ทำให้แพรวพราวที่นอนหนาวอยู่บนฟูกนอนใหญ่รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกสงัด

เมื่อหันไปข้างๆ ก็พบกับร่างกายกำยำใหญ่โตที่นอนร่วมข้างกายหล่อน พรานสมิงปิดเปลือกตา ไม่มีทีท่าจะตื่นนอน เหมือนว่ากำลังหลับสนิทอยู่นะ

แต่เมื่อนึกถึงแต่ฉากร่วมเพศตลอดค่อนคืนจนถึงขนาดอาจเอาไปเก็บในนิมิตได้ มันทำให้เธอนอนไม่หลับและรู้สึกเสียววูบวาบยุบยิบในท้องน้อย จวบไปจนถึงเส้นทางสวาทที่ไม่ควรเปิดเผยให้คนข้างๆ เลยแม้แต่น้อย

พ่อครูคันศรชี้ชัดว่าเกลียดน้ำหน้าเธอขนาดนั้น ถ้าให้บากหน้าไปบอกว่า ‘อยากทำ’ คงไม่น่าไหว แต่ถ้าเป็นคนข้างๆ แล้วละก็...

แต่!

“ก็ได้นะ แต่กฎของฉันกับนาย คือห้ามแตะต้องตัวกันอย่างเด็ดขาด ห้ามมีเซ็กซ์ และห้ามรักฉันด้วย”

หล่อนตั้งกฎบ้าๆ นี่ออกไปแล้วน่ะสิ!

จะมากลืนน้ำลายตัวเองคงจะไม่ได้ แม้ว่าในชาติก่อนที่เป็นดาราสาวเธอก็มีวันไนท์สแตนด์และเด็กในสต้อคอยู่ประปราย เวลาเบื่อก็จะไปซื้อบริการบ้างในระดับ VIP แล้วเก็บเป็นความลับไม่ให้ออกไปทางสื่อ ก็ความเหงามันไม่ปราณีใคร คนมันรวยช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว

เธอไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียว และที่สำคัญ เธอกำลังคิดว่าตัวเองรักนับสิบ และต้องการจริงจังกับเขาถ้ามีโอกาส จะเป็นนับสิบในอดีตกาลก็ยอม

พรานสมิงไม่ใช่สเปค และไม่ใช่ตัวเลือกที่เธอวางไว้ตั้งแต่แรก

เธอแค่เห็นว่าเขาสนใจเธออยู่ แล้วเขาก็ไม่มีใครด้วย แถมอีกฝ่ายยังมีวิชาอาคม เลี้ยงฝูงเสือสมิงเป็นสิบ เก่งกาจแถมพ่วงด้วยดีกรีเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อครู เลยอยากจะหลอกใช้เท่านั้นเอง

เขาก็ดูไม่โง่นะ แต่ว่า...

ก็หล่อนมันคนขี้เอาจะตาย

กว่าจะรู้สึกตัวก็หยัดกายเล็กๆ ที่มีเพียงผ้ารัดอกและซิ่นบางๆ ขึ้นขนาบกายคร่อมทับกายแกร่งของพรานสมิง หล่อนโน้มใบหน้าไปใกล้เขาที่ยังคงปิดเปลือกตาแนบสนิทราวกับชัตดาวน์ตัวเองไปแล้ว พร้อมกับเอียงหูฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอที่เป่ารดแก้มผ่องหนักแน่น เส้นผมที่ยาวสยายตกลงมาปรกหน้าเขา แต่ดูอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด

“นอนหรือตายกันนะ” แพรวพราวหัวเสีย จึงกวาดขาออกจากร่างกายใหญ่โตของคนตรงหน้า ยังไงตอนนี้เธอเหมือนเสียสติไปแล้ว “ออกไปสูดอากาศข้างนอกเผื่อสงบสติอารมณ์ดีกว่า”

คิดแล้วจึงเปิดประตูออกไปนั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ไร้ดวงไฟ แสงจันทร์เป็นเพียงแสงเดียวที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิดที่ถูกโอบล้อมด้วยป่ากล้วย ฝนมีเพียงละอองโปรยปรายเท่านั้น แพรวพราวกะจะตากน้ำค้างให้ชุ่มฉ่ำเสียหน่อย

“ทั้งตัวมึง คงมีเพียงสิ่งนั้นที่ทำให้ชายมากมายใช้งานได้สิหนา”

ทันใดนั้นก็ปรากฏกายสูงกำยำของพ่อหมอขึ้นมาในความมืด เขาที่กำลังมึนเมาจากฤทธิ์ของสาวเสพติดจงใจค่อนขอดหล่อนโดยเจตนา แพรวพราวเหลียวหลังไปมอง พอเห็นว่าเป็นเขาก็ตกใจสุดตัว ตอนนี้ชุดที่นุ่งก็บางแสนบาง ตากน้ำฝนปรอยๆ หนาวสั่นขนาดนี้ ส่วนซิ่นที่อีกฝ่ายนุ่งก็บางพอกัน

มันทำให้เห็นโครงที่อยู่ใต้สะดือที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม มันดูหในเหม่จนสาวเจ้าเริ่มกลืนน้ำลาย

“นี่ยังไม่นอนอีกเหรอคะพ่อหมอ?” ทำทีถามไปเพื่อกลบไฟที่ลุกโชนในกายเล็กจนพลุ้งพล่านเหลือเกิน

“กูนอนมิหลับดอก ตราบใดที่มีงูพิษเช่นมึงอยู่เฉียดใกล้”

“...”

“อยากจักรู้เสียจริงว่าใช้คาถาบทไหน ถึงครองใจไอ้พรานสมิงจนหัวปักหัวปำยอมเรียกฝูงสมิงที่เลี้ยงไว้ออกมาสร้างเรือนใหญ่โตเช่นนี้ให้กันล่ะ?” เธอรู้ว่าเขาเกลียดเจ้าของร่างนี้นะ ส่วนคำพูดหยามเหยียดนั่น ถ้าเทียบกับชาติปัจจุบันแล้ว เท่ากับบทละครที่หล่อนเคยอ่านประจำบทหนึ่งเท่านั้น “หรือจักเป็นคาถาที่ใช้สิ่งนั้นถ่างขาออกให้เล่า”

การมีเซ็กซ์เพื่อไต่เต้าหรือได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการนั้น ยอมรับแบบไม่โลกสวยเลยนะ แพรวพราวเองก็พอรับได้อยู่ เธอไม่ได้คิดว่าเซ็กซ์นั้นจะลดทอนคุณค่าของใครเลยแม้แต่นิด ไม่ว่าชายหรือหญิง มันมีเพียงความสมัครใจและการตกลงกันเท่านั้น ถ้าไม่ได้ไปขืนใจหรือแย่งชิงใครมา ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดูแย่ขนาดนั้น

แต่คนในอดีตคงจะไม่เข้าใจสินะ

“ก็ไม่เลวนะถ้าฉันจะทำแบบนั้น แต่ยังไม่ได้คิดจะทำเร็วๆ นี้หรอกค่ะ” เธอฉีกยิ้มให้เขา ความกลัวและหวั่นเกรงในก่อนหน้าที่ยังตัวคนเดียวมลายหายไปเพราะเธอมีตัวบัคอยู่ข้างกายทั้งคน แถมสีหน้าของพ่อครูนั้นวาวโรจน์ทันทีที่เห็นว่าหล่อนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธคำว่าร้าย แทนที่จะเจ็บใจ แล้วใช้ดวงหน้าแดงก่ำนั้นจ้องมองเขาอย่างสู้ไม่ได้ นังนี่มันหน้าหนาเสียจริงๆ “แต่กับคุณก็ไม่แน่นะ”

“หมายความว่าอย่างไรกัน?”

“คุณเกลียดฉันใช่ไหม” แพรวพราวจงใจตอบไม่ตรงคำถาม เธอย้อนคำถามกลับด้วยซ้ำพร้อมกับพลิกตัวหันกลับไปประจันหน้ากับพ่อครูคันศรที่ยืนชะงักอยู่ในดวงตาที่แข็งกร้าวของเธอ

“ใช่” เขาเชิ่ดหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มหยัน ตัวเล็กกว่าเขามากขนาดนี้ยังกล้าต่อปากต่อคำเสียอีก

“เพราะอะไรล่ะ”

“มึงรู้ดีอยู่แก่ใจ อีแพรว ใจมึงมันหยาบช้าตั้งแต่ที่คิดจักแย่งของจากคนที่กูรักยิ่งกว่าชีวิตแล้ว การลงโทษเพียงนี้เป็นเพียงแค่โทษสถานเบาเท่านั้น นับว่ากูปราณีกับมึงมากขนาดไหน”

“ถ้าคิดว่าการลงโทษสถานเบานั่นหมายถึงการด่าฉันว่าร่านหรือสำส่อนนอนกับผู้ชายไปทั่วเพื่อผลประโยชน์ที่ต้องการ มันก็น่าจะเบาจริงๆ นั่นล่ะ” หล่อนไหวไหล่ตอบรับ การนำเสนอข่าวฉาวก่อนที่แพรวพราวจะครองตัวอยู่บนที่สูงได้ถาวรน่ะมันหนักหนาสาหัสแค่ไหนเขาไม่รู้แน่ๆ

คำว่าฉาว สำส่อน ผู้หญิงแพศยา อดีตเด็กเสี่ย บ้านรวยแต่เปลือก อีกทั้งโซเชี่ยลที่รุมวิพากย์วิจารณ์หล่อนในวันนั้นมันเป็นสิ่งที่แพรวพราวจะไม่มีวันลืม การโดนคนหนึ่งคน กับคนเป็นแสนจิกกัดด่าทอน่ะ วันนี้มันเบากว่ากันเยอะเลย “แล้วนี่ก็ไม่ใช่ร่างของฉันด้วย แต่คิดว่าคุณคงรู้แล้วสินะคะ การทำของหรือคิดชั่วทำชั่วที่คุณว่า ไม่ได้เกี่ยวกับฉันคนนี้ที่อยู่ในร่างนี้เลยสักนิด”

“...”

“ชีวิตฉันไม่ต้องการเงินอยู่แล้วเพราะก่อนจะมาที่นี่ฉันเองก็มีเงิน แล้วก็ไม่ต้องการผัวรวยที่มีเมียอยู่แล้วด้วย ฉันคงไม่มีอารมณ์ทะเยอทะยานขนาดนั้นหรอก ในโลกที่ฉันจากมาฉันได้มันมามากพอแล้ว”

“...”

“คุณเคยเสียใจที่เสียของรักไปในวันที่สายไหมคะ? ในตอนนี้ฉันกำลังอยากได้มันกลับมาเป็นของตัวเองสุดๆ และพอดีพอฉันได้มาที่นี่แล้ว ฉันก็ได้เจอคนที่หน้าเหมือนกับของรักของฉันราวกับแกะ”

“...”

“รู้ไหมคะว่าฉันเสียสติไปแล้วน่ะ ฉันอยากได้มันกลับมาเป็นของฉันให้เร็วที่สุด ฉันไม่สนวิธีการหรือแม้กระทั่งตัวตนหรือความคิดของเขา ถึงแม้ว่าสุดท้ายฉันจะไม่ต่างกับแมงเม่าที่บินเข้าหากองไฟจนวอดวายไปเองก็ตาม” สิ้นประโยคนั้น พ่อครูก็เหมือนจะถูกดวงตากลมโตนั่นดึงดูดเข้าไป หล่อนพยายามจะสื่อสารอะไรบางอย่างใช่หรือไม่ และนั่นมันทำให้เขานึกถึงอดีต ในวันที่เขาเสียคนที่รักไปแบบไม่มีวันหวนกลับ

มันไม่ได้ลดทอนความชิงชังที่มีให้หญิงตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าเมื่อหล่อนขยับปลายเท้ามาชิดกัน ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆ ที่แผงอกหนาที่เต็มไปด้วยรอยสักยันต์นั้นแล้ว

“และเผอิญว่ามันก็คือคุณ ที่ฉันอยากได้”

“... นี่มึงพูดเรื่องกระไรกัน”

“ฉันอยากได้คุณค่ะ ได้ยินไหม” คราวนี้สาวเจ้าพูดเสียงดังฟังชัดมากกว่าเดิม เรียวขาขาวนั้นบดเบียดแนบชิดกับซอกขาแกร่งของเขา เธอจงใจยกเข่าขึ้นชิดกับอุ้งท่อนจันทน์ที่สั่นคลอนจากมารยาสาวยั่วสวาท เขาไม่รู้ว่าหญิงตรงหน้ากำลังพล่ามเรื่องอะไรอยู่ และไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ฝิ่นหรือไม่ที่ทำให้เขากำลังถูกมอมเมาด้วยดวงตาสีรวงข้าวนั่น

“ต่อให้กูจักชิงชังมึงไปจนวันตายน่ะรึ?” เกิดคำถามขึ้นในห้วงความคิดของพ่อครูคันศรอย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนี้รู้อยู่แก่ใจว่าเขาเกลียดชังหล่อนมากเพียงไหน แล้วไอ้พรานสมิงคงจะบอกเรื่องราวที่เขาส่งผีไปฆ่าหล่อนแล้ว แต่ทำไมยังปรารถนาในตัวเขา ทำไมยอมล้มเลิกแล้วเบนทิศมาหาเขา

“ถ้าฉันเป็นโสเภณีแล้วล่ะก็... ก็น่าจะมีเซ็กซ์กับคนที่เกลียดได้นะ”

“มึงนี่มันวิปลาสนัก”

“ก็อยากจะมาหน้าตาเหมือนของรักของหวงของฉันทำไมล่ะ” สิ้นคำนั้นหล่อนก็เข้าชิดใกล้เขาขึ้นอีกระดับ ความยั่วยวนที่จะพบเห็นได้ยากจากหญิงผู้ดีชาวสยามนั้นช่างดูแปลกพิกล หล่อนค่อยๆ เลื่อนปลายนิ้วไปเขี่ยปลายติ่งหูของเขา เรียวนิ้วเล็กนั้นอุ่นจนเขารู้สึกได้ถึงความซ่านเสียว ริมฝีปากเล็กกดจูบที่แผ่นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยสักมากมาย หล่อนรู้สึกเหมือนมีกำลังมากเป็นพิเศษในค่ำคืนนี้

พลั่ก!

“... อึก!” ทำไมครานี้นางแรงเยอะเหลือเกิน หรือเพราะเขากำลังเมามายด้วยฤทธิ์สารเสพติด เมื่อเธอผลักเขาลงไปนั่งกับพื้นหญ้าก็กระทำได้โดยง่าย คนตัวเล็กกว่าโน้มลงขึ้นคร่อมร่างกายกำยำของเขาในท่านั่ง พร้อมดวงตาสีรวงข้าวที่สะกดเขาจนละสายตาไปที่ไหนไม่ได้

เหงื่อกาฬเริ่มไหลลงมาจากข้างขมับ เขาราวกับเหมือนถูกสะกด มีอิทธิฤทธิ์คล้ายๆ ผีอำ จนสาวเจ้าแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

ผีกะตายโหง หรือว่านผีโพงที่ปลูกไว้สูบเลือดสูบเนื้อทั้งหลาย ช่วยกูที