23

“พี่เตคะ”

เจ้าขาเรียกคนที่ยังนอนซุกอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจ ปกติหากมานอนด้วยกันเตมินทร์มักจะตื่นไวกว่าเจ้าขาเสมอ ที่จริงก็เป็นเพราะถูกรังแกจนอ่อนเพลียเจ้าขาถึงได้ลุกไม่ขึ้นในวันถัดมา แต่แปลกที่วันนี้เตมินทร์ยังคงนอนหลับสนิทแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนบ่ายแล้วก็ตาม เจ้าขาที่ลุกไปเตรียมอาหารมื้อแรกในวันหยุดแบบนี้ถึงต้องเดินขึ้นมาเรียกคนขี้เซาอีกครั้ง

“อืม ครับ”

เสียงทุ้มตอบรับเบาหวิว ร่างแกร่งขยับตัวนอนหงายก่อนจะปรือตามองเจ้าขาด้วยความยากลำบาก เจ้าขาที่เห็นท่าทางไม่ปกติก็รีบเข้าไปใกล้ก่อนจะจับตามตัวและทาบมือกับหน้าผากจนรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่สูงผิดปกติของคนตัวโต

“ตัวร้อนนี่นา ลุกไหวมั้ยคะ”

“ไม่ครับ ปวดหัวมากเลย”

เตมินทร์นิ่วหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแหบแห้งไม่ต่างจากเดิมนัก คงเพราะเมื่อคืนนั่งตากฝนอยู่นานกว่าเจ้าขาจะออกไปพาเข้าบ้าน แถมยังพักผ่อนน้อยเพราะเอาแต่รังแกเจ้าขาอีก สภาพตอนนี้ถึงได้อนาจจนแทบลุกไม่ขึ้นแบบนี้

“ไปหาหมอมั้ยคะ เจ้าขาพาไปนะ”

“ไม่เอาครับ ให้พี่นอนเดี๋ยวก็หาย”

เตมินทร์ที่ไม่ชอบการไปโรงพยาบาลเป็นทุนเดิมรีบปฏิเสธทันที มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าหนีราวกับกลัวถูกบังคับให้ไปหาหมอยัง