เมื่อหมอแต่งงาน (2)

ลัลนาหน้าเหวอทันทีเมื่อเขาพูดจบ ค่าเลี้ยงดูอะไรอีก!

"นี่คุณพีร์! ฉันไม่ใช่เด็กเสี่ยนะ" มะนาวตวาดลั่นทันที ทั้งซื้อเพนท์เฮ้าส์ ทั้งให้เงินเป็นรายเดือน นี่มันข้อเสนอเลี้ยงดูเด็กชัดๆ!

"ผมแก่ขนาดดูเป็นเสี่ยเลยเหรอ"

"หมอพีร์!"

"โอเคๆ คือกฎของครอบครัวผมน่ะ จะต้องให้เงินเดือนภรรยาด้วย"

"แต่ฉันก็ทำงาน ทำไมต้องมาให้" ดาราสาวยังไม่เข้าใจอยู่ดี แค่แต่งงานทำไมจะต้องมาเลี้ยงดูอะไรขนาดนั้น

"ไม่เกี่ยวกัน ผมก็ไม่ได้ห้ามคุณทำงาน แต่อันนี้เงินเดือนต่างหาก" 

"มันมากเกินไปคุณพีร์" เธอตอบกลับเสียงอ่อนลงมาบ้าง เมื่อดูท่าแล้วเรื่องราวดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่มากหรอก คุณเข้ามาอยู่ในครอบครัวผมก็มีสิทธิ์ได้รับปันผล รับเงินเดือนเหมือนทุกคน"

"แต่ฉันยังไม่ทำอะไรเลย"

"ทำสิ คุณเป็นภรรยาผมไง" เมื่อเขาพูดจบบรรยากาศถูกปกคลุมด้วยความเงียบทันที ลัลนายกมือทาบอกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอวัยวะภายในที่ดูจะเต้นแรงกว่าปกติ

คงแค่ตกใจ

"คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น"

"เอาหน่า ถึงผมไม่ให้ ป๊ากับแม่ก็ต้องบังคับให้อยู่ดี คุณอย่าปฏิเสธเลย แค่เดือนละสองแสนเอง" ลัลนาเลิกที่จะตกใจไปแล้ว เพราะวันนี้ทั้งวันเธอผ่านการตกใจจนหัวใจด้านชาไปหมดแล้ว

"เอาเป็นว่าถ้าต้องโอนให้คุณก็โอนมาตามหน้าที่แล้วกัน ถ้าเราต้องหย่ากันฉันจะคืนทุกอย่างให้คุณเอง" รพีภัทรตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสายตาคนตัวเล็กที่มองมาจึงเลือกที่จะเงียบแทน ถึงเวลานั้นถ้าเขาจะไม่เอาซะอย่าง

"ส่วนเรื่องที่นี่ฉันขอให้เป็นชื่อเราสองคนแทนได้ไหมคะ" เธอขอเลือกเป็นชื่อคู่คนละครึ่งทางแทนแล้วกัน

"แบบนั้นก็ได้" รพีภัทรได้แต่เลยตามเลย รู้ดีว่าพูดไปคนตัวเล็กก็ไม่ยอมอยู่ดี  ถึงเวลาเขาก็แค่ใส่ชื่อเธอคนเดียวก็แค่นั้น ไม่รู้จะดื้ออะไรขนาดนี้ ปกติมีแต่คนแย่งสมบัติกัน อันนี้มีแต่เกี่ยงกันไม่เอาสมบัติ

"พี่นาวใส่สีนี้แล้วออร่าเว่อร์" 

"โอเคจริงๆ ใช่ไหมเพนท์" ลัลนาสำรวจตนเองในกระจกด้วยความไม่มั่นใจ เมื่อเช้าเธอเข้าพิธีแต่งงานแบบจีนไปแล้ว โดยเป็นการยกน้ำชาที่จะมีเฉพาะครอบครัวและเพื่อนสนิทจริงๆ โดยฝั่งเธอมีเพียงยายผกาที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก และพี่กันต์ผู้จัดการเท่านั้น

ส่วนงานเย็นทีแรกเธอไม่อยากจะจัด แต่ก็อย่างที่คิดไว้คุณรจณีค้านหัวชนฝา บอกยังไงก็ต้องมี เพราะเธอมีหน้ามีตาในสังคม จะเข้าพิธีเล็กๆ ไม่ได้ เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องมีการจัดพิธีเลี้ยงฉลองในช่วงเย็น โดยจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่โรงแรมของครอบครัวเขา

ที่สำคัญยังเชิญทั้งนักข่าวและเพื่อนในวงการมาเพียบ เรียกได้ว่าเธอไม่ต้องทำอะไรเลย แค่เข้าคอร์สขัดผิว บำรุงตามใจแม่ว่าที่สามีเท่านั้น

พูดถึงว่าที่สามีเธอก็อดลอบถอนหายใจไม่ได้ ตั้งแต่วันที่เจ้าตัวพาเธอไปดูห้อง หลังจากนั้นก็หายเงียบไป มีเพียงส่งคนมาช่วยเธอในการย้ายของเข้าบ้านใหม่ที่เป็นเรือนหอเท่านั้น 

เธอเพิ่งมีโอกาสได้เจอเขาพร้อมๆ กับทุกคนก็ตอนพิธียกน้ำชาเมื่อเช้า นี่มันแต่งงานธุรกิจของแท้จริงๆ 

"โอเคเว่อร์พี่นาว สวยมากเลย" พระพรมองสำรวจพี่สะใภ้ด้วยสายตาชื่นชมอย่างปิดไม่มิด ทั้งทรวดทรงองค์เอว ผิวพรรณผุดผ่อง สวยจนเธออยากรีบพาพี่สะใภ้ไปเดินอวดทุกคน

"สายซัพพอรท์รึไงเรา" ลัลนาเอ่ยแซวเมื่อน้องสาวว่าที่สามีเอ่ยชมเธอตั้งแต่เช้ายันเย็น เรียกได้ว่าสายซัพพอร์ทที่แท้จริง แต่นั่นก็เป็นการเรียกความมั่นใจของเธอได้จริงๆ นั่นแหละ

ถึงเธอจะอยู่ในวงการบันเทิงมานาน ออกงานมาก็ตั้งมาก แต่นี่ไม่เหมือนกัน นี่มันวันแต่งงานตัวเองเลยนะ เป็นธรรมดาที่จะอดตื่นเต้นไม่ได้

"เพนท์ชมจริงๆ ไม่เชื่อถามเฮียพีร์ดูสิ ใช่ไหมเฮีย" ลัลนาหันขวับไปด้านหลังตามที่คนอ่อนวัยกว่าเรียก แอบตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าบ่าวตนเองในชุดสูทพอดีตัวสีเดียวกับเธอยืนพิงขอบประตูห้องอยู่ ไม่รู้มาตั้งแต่ตอนไหน

ว่าแต่คุณหญิงรจณีนี่เทสดีจริงๆ ชุดที่เลือกให้ลูกชายถึงดูดีออร่าขนาดนี้

"อะไรตัวแสบมาวุ่นวายอะไรด้านใน" คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ ลัลนาหันหลังไม่สบตา แต่แอบชำเลืองมองเขาผ่านกระจก เห็นคนตัวสูงยกมือลูบหัวน้องสาวอย่างอารมณ์ดี

"เฮีย! ผมยุ่งหมด" พระพรรีบปัดมือพี่ชายที่เอาแต่ขย้ำหัวเธออย่างมันเขี้ยว

"ยุ่งที่ไหนน่ารักจะตาย" คนเป็นพี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้แกล้งน้องสำเร็จ

"เรื่องอะไรวันแต่งงานมาชมคนอื่น ไปชมเจ้าสาวนู่น"

"เอ้า อุตส่าห์ชมยังจะมาว่าเฮีย" รพีภัทรตอบน้องสาวยิ้มๆ

"ชมวันอื่นได้ แต่วันนี้ต้องชมเจ้าสาวเท่านั้น" พระพรตอบกลับพี่ชายเสียงเขียวอย่างไม่ยอมแพ้ "ว่าไงชมน้องน่ารักแล้วพี่นาวล่ะ"

เขาเบนสายตามามองเธอที่กำลังแอบรอฟังคำตอบอยู่ โดยที่สองสายตาประสานกันผ่านกระจก

"สวย"

เขาเอ่ยชมสีหน้าท่าทางปกติ มีเพียงใบหูที่สีเรื่อขึ้นจางๆ ในขณะคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกดวงหน้าพลันร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างชัดเจน

"อร๊ายยยย เขิน" พระพรหลุดหวีดร้องออกมาด้วยความเขินเมื่อเห็นพี่ชายและพี่สะใภ้ส่งสายตาสื่อความหมายให้กัน อย่างกับดูซีรีส์ "มาจีบอะไรกันตรงนี้"

"มานี่เลยเรา ออกไปช่วยแม่เลย เข้ามาอู้นานแล้ว" เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่มีท่าทีขัดเขิน รพีภัทรจึงรีบเปลี่ยนเรื่องให้น้องสาวออกไปช่วยมารดาตนเองทันที

"โห! ไล่น้องเลยเหรอเฮีย"

"ไปๆ อย่าลีลา" เขาเบนสายตามาสบกับเธอเล็กน้อยก่อนจะเพยิดหน้าไปทางประตูเป็นเชิงว่าจะรอด้านนอก ก่อนจะลากน้องสาวที่บ่นไปด้วยตลอดทาง

เมื่ออยู่ลำพังลัลนายกมือสองข้างกุมแก้มที่ยังอุ่นๆ อยู่ เห็นผิวเนียนตนเองเจือสีชมพูจางๆ โดยไม่ทันได้ปัดแก้มก็รีบสะบัดหน้าไล่ความคิดแปลกๆ ในหัว

เป็นบ้าอะไรมะนาว แค่เขาชมนิดชมหน่อยจะมาหน้าแดงอะไร!