บทที่ 10 เฝ้าไข้ 1/3

"เป็นอะไรบอกได้มั้ย"เมื่อเห็นมีนาหยุดร้องไห้แล้วอีริคจึงเชยคางเธอขึ้นมามองหน้าตนและถามเธอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีอะไรค่ะ มินแค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ คุณอีริคไปนั่งรอก่อนนะคะมินขอเวลาแป๊บเดียวเดี๋ยวเอาอาหารไปเสิร์ฟค่ะ"

อีริคจำต้องเดินไปนั่งดูทีวีรอเธอเงียบๆเพราะไม่อยากให้เธออึดอัดใจ

"ฮัลโหล ว่าไงนะได้มารับที่คอนโดตอนนี้เลย"อีริครับสายพร้อมสีหน้าเคร่งเครียด และรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อสีดำ กางเกงดำและเสื้อคลุมสีดำดูทะมัดทะแมง ดุดันและน่าเกรงขามในคราวเดียวกัน ซึ่งเป็นลุคที่มีนาไม่เคยเห็นมาก่อน

"อาหารเอาเก็บไว้ก่อนนะผมจะรีบกลับมากิน รอผมอยู่ที่นี่อย่าไปไหนจนกว่าผมจะกลับมา"อีริคเข้าไปจุมพิตที่หน้าผากเธอเบาๆและรีบเดินออกจากห้องไปทันที

ท่าทางรีบเร่งออกไปของเขาทำให้มีนารู้สึกไม่สบายใจนัก ยิ่งตอนนี้ค่ำแล้วยิ่งดูไม่น่าจะมีธุระด่วนอะไรยิ่งทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างบอกไม่ถูก

“สถานการณ์ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง”อีริคถามมาร์คผู้ช่วยคนสนิทขณะที่รถกำลังมุ่งหน้าออกต่างจังหวัด

“ตอนนี้กลุ่มของคุณกรกำลังตามล่าพวกมันอยู่ในป่าครับ”

“เจ้าหน้าที่ที่เข้าไปมีกี่คน”

“น่าจะประมาณสิบคนครับ ส่วนที่เหลือกำลังวางแผนเส้นทางตามเข้าไปสมทบครับ”

“พวกมันมีกี่คน”

“เกินสิบครับ มีหลายจุด ครั้งนี้พวกมันกระจายกันไปหลายที่เจ้าหน้าที่จึงต้องแบ่งกันไปครับ”

“ไอ้กรนะไอ้กรมีคนน้อยกว่าแท้ๆยังจะเข้าไปอีก”

ใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงอีริคและมาร์คก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ทั้งสองคนหยิบเสื้อคลุมที่มีตราอุทยานป่าไม้และปักชื่ออาสาสมัครพิทักษ์ป่าขึ้นมาใส่ก่อนเดินลงรถไปสมทบกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่กำลังวางแผนเข้าจับกุมพวกลักลอบตัดไม้ ซึ่งครั้งนี้น่าจะเป็นการจับกุมที่ใหญ่มากเพราะกลุ่มลักลอบตัดไม้กลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ทางอุทยานตามตัวมานาน วันนี้ได้รับรายงานจากสายว่ามีการลอบตัดไม้ล็อตใหญ่และมีนายทุนหัวหน้าใหญ่มาดูงานด้วยตัวเอง กรวิชและเจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งจึงเข้าไปดูลาดเลาในป่าก่อน

“พี่วัฒน์สวัสดีครับ”อีริคสวัสดีหัวหน้าอุทยาน

“มาทันพอดี กำลังจะแบ่งสายกันออกไปแล้วครับ แต่ครั้งนี้อาจจะเกิดการปะทะกันพวกคุณไหวไหม”วัฒน์ถามอีริคและมาร์คด้วยความเป็นห่วง

“ไหวครับ หัวหน้าสั่งงานมาได้เลยครับ”

“ขอบคุณมากๆนะครับที่มาช่วยกัน”วัฒน์ตบไหล่อีริคและมาร์คเป็นการให้กำลังใจและขอบคุณทั้งสองคน

“ยินดีเสมอครับ”

เมื่อทุกคนเตรียมตัวพร้อมแล้วจึงแบ่งสายกันไปคนละจุดเพื่อล้อมกลุ่มลักลอบตัดไม้เอาไว้ โดยกลุ่มของอีริคมีเขา มาร์ค เจ้าหน้าที่อุทยานและทหารรวมกันสิบคนออกเดินเท้าเข้าไปทางทิศใต้เพื่อตามไปสมทบกับกลุ่มของกรที่ออกเดินทางก่อนหน้าแล้ว เนื่องจากทราบพิกัดจากกรมาก่อนแล้วทุกคนจึงใช้เวลาเดินทางไม่นานนักก็เข้าใกล้กลุ่มของกรและกลุ่มคนที่ลักลอบตัดไม้

“เป็นไงบ้างวะไอ้กร”อีริคถามเพื่อนทันทีที่มาถึง

“พวกมันอยู่ห่างจากเราไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร พวกเรามีน้อยกูเลยรอกำลังเสริมก่อนจะต้องกระจายกันไป”

หลังจากนั้นทุกคนก็กระจายกันเพื่อตีวงล้อมคนร้าย โดยกร อีริค มาร์ค และทหารอีก 2 นายไปด้วยกัน ทันทีที่กระจายวงล้อมสำเร็จทุกคนก็ให้สัญญาณเพื่อเข้าจับกุมคนร้ายพร้อมกัน

“นายหนีเร็ว!พ่อมา”ลูกน้องคนหนึ่งรีบบอกนายใหญ่ของตนให้หนีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนแปลกหน้ากำลังเดินเข้ามาหากลุ่มของพวกตนพร้อมกับยิงสกัดให้เจ้านาย

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังก้องทั่วป่า

“ทุกคนระวัง!! มอบตัวเดี๋ยวนี้ตอนนี้เราล้อมไว้หมดแล้ว”ทหารหัวหน้ากลุ่มตะโกนขึ้น

หลังจากนั้นเกิดการยิงปะทะกันเกิดขึ้นเพราะคนร้ายไม่ยอมมอบตัว กรเห็นนายใหญ่ของพวกมันวิ่งหลบไปอีกทางจึงรีบวิ่งตามไป อีริคเมื่อเห็นเพื่อนวิ่งไปคนเดียวก็ตามไปด้วยความเป็นห่วง

กรมัวแต่จ้องเล่นงานนายใหญ่จนลืมมองว่ามีลูกน้องมันตามมาอีกทางและเล็งปืนมาที่เขา อีริคที่ตามมาเห็นว่าเพื่อนกำลังจะโดนยิงจึงรีบเข้าไปผลักเพื่อนออก

ปัง!เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกันกับที่อีริคผลักกรวิชออก

“ไอ้ริค มึงทำบ้าอะไรของมึงวะ มารับกระสุนแทนกูทำไม”กรวิชรีบเข้าไปดูเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากตัวของเพื่อนรัก

อีริคที่พุ่งบังเพื่อนโดนยิงเข้าที่ไหล่ด้านขวาล้มลงกองกับพื้น ก่อนที่ทหารที่ตามมาสมทบจะยิงขาของคนร้ายจนล้มลงและสามารถจับคนร้ายได้

ลูกน้องคนอื่นๆเมื่อรู้ว่านายใหญ่โดนจับแล้วจึงมอบตัวหลังยิงต่อสู้กันอยู่นาน

“ไอ้ริคมึงทำใจดีๆไว้ฮอกำลังมารับมึงอย่าเป็นอะไรนะโว้ย”

“กูไม่เป็นไรกูโอเค”อีริคบอกเพื่อนด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะสลบไป

ณ โรงพยาบาล

การผ่าตัดเอากระสุนออกจากไหล่ของอีริคผ่านไปด้วยดี แต่ด้วยฤทธิ์ยาสลบทำให้ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วเขายังไม่ฟื้น

“ไอ้นี่มันบ้าระห่ำ ไม่รู้จะมารับกระสุนแทนผมทำไม”กรที่นั่งเฝ้าเพื่อนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยบ่นกับมาร์ค

“นายคงเป็นห่วงคุณกรมากน่ะครับเลยไม่ทันระวังตัว”

“มันเป็นบ้า ชีวิตมันน่ะยังมีคนที่ต้องพึ่งพามันอีกเยอะ ชอบเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยง”

“ขณะนี้มีรายงานด่วนว่าเจ้าหน้าที่อุทยานและทหารบุกเข้าจับกุมกลุ่มลักลอบตัดไม้ในอุทยาน ทำให้เกิดการปะทะกันและมีเจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บหนึ่งนาย ตอนนี้นำส่งโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ส่วนกลุ่มคนร้ายเจ้าหน้าที่สามารถจับกุมได้ทั้งหมดถือเป็นการทลายกลุ่มลักลอบตัดไม้ครั้งใหญ่ในประเทศ”เสียงผู้ประกาศข่าวประกาศข่าวด่วนผ่านหน้าจอทีวี

“ข่าวเร็วจังเลยนะครับ”มาร์คคุยกับกรเมื่อเห็นข่าว

มีนาเมื่อเห็นข่าวทางหน้าจอทีวีก็นึกเป็นห่วงอีริคขึ้นมาแปลกๆ ทั้งที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาออกไปไหนแต่ตอนนี้จนจะตีหนึ่งแล้วยังไม่เห็นเขากลับมาเลย

...กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง...

"ฮัลโหลค่ะคุณมาร์ค"

"ผมกำลังส่งรถไปรับที่คอนโดนะครับ อีกไม่เกินยี่สิบนาทีน่าจะถึง คุณมีนาเตรียมตัวให้พร้อมนะครับเอาชุดมาเผื่อด้วยสักสองสามชุดนะครับ ผมฝากจัดชุดเผื่อนายด้วยครับ"

"จะให้ไปไหนคะ"

"ถึงแล้วจะรู้เองครับ"

เมื่อวางสายจากมาร์คมีนารีบเตรียมตัวตามที่เขาบอกทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแต่ใจเธอกลับรู้สึกหวิวๆสังหรณ์ใจว่าจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

"ใครคือมิน"กรวิชถามมาร์คด้วยความสงสัย เพราะตอนนี้อีริคไข้ขึ้นสูงละเมอเรียกชื่อมีนาตลอดเวลาจนมาร์คตัดสินใจส่งคนขับรถไปรับมีนามาเฝ้าไข้เขาที่โรงพยาบาล

"รอนายฟื้นแล้วคุณกรค่อยถามเอาเองนะครับ เรื่องส่วนตัวนายผมไม่อยากพูดเยอะครับ"

"เดี๋ยวนี้หัดมีลับลมคมในกันนะ"