บทที่ 9 ขอโทษ

"เชิญลงรถได้แล้วครับคุณหนู"

"ลงไปเปิดประตูให้ชั้นสิ ถ้าไม่เปิดชั้นจะลงยังไง"เมษาบ่นคนขับรถ ทำเอาคนขับรถส่ายหัวเบาๆคิดว่าเธอช่างแตกต่างจากพี่สาวโดยสิ้นเชิง

"คุณเมษามาแล้วหรอครับ ห้องพักของคุณอยู่ทางนี้ครับ"มาร์คพาเมษาไปที่ห้องพักซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องพักของมีนา

"อี๋ จะให้ชั้นอยู่ห้องเล็กแบบนี้หรอ"

"คุณอีริคสั่งไว้ครับ แล้วก็สั่งให้บอกหน้าที่ของคุณด้วยคือคุณต้องทำงานบ้าน ซักผ้า ทำกับข้าวด้วยครับ"

"เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่แล้ว นายไม่ต้องห่วงว่าแต่คุณอีริคเขาไม่อยู่บ้านหรอ"

"นายจะกลับมาค่ำๆครับตอนนี้นายสั่งให้ผมดูคุณทำความสะอาดและทำอาหารครับ"

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วเมษาเริ่มลงมือทำความสะอาดบ้านด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ทำอะไรก็ไม่เสร็จสักอย่างทำงานห้านาทีนั่งพักอีกสิบนาที พอถึงเวลาต้องทำอาหารเธอก็เอาอาหารแช่แข็งมาอุ่นร้อน จนมาร์คต้องบอกให้เธอไปทำมาใหม่

ส่วนอีริคเมื่อเลิกงานแล้วก็กลับมาหามีนาที่คอนโด ตอนนี้เขาคุ้นชินกับการทานข้าวฝีมือเธอแล้วต่อให้เลิกค่ำแค่ไหนก็จะรอกินอาหารที่เธอทำ

"วันนี้มีอะไรกิน หอมจัง"

"พึ่งทำเสร็จเลยค่ะ คุณทานได้เลยค่ะ"

"ไม่กินด้วยกันหรอ"เขาถามเธอเพราะเห็นเธอเดินกลับไปนั่งทำงานต่อที่ห้องนั่งเล่น

"มินอยากทำงานต่อให้เสร็จค่ะคุณทานก่อนเลยค่ะ"

"จะมากินดีๆหรือให้ไปอุ้ม"

"เอ่อ ไปเองค่ะ"มีนารีบลุกเดินมาหาเขาทันทีที่เห็นสายตาที่มองมาหาเธออย่างเอาเรื่อง

"ก็แค่นั้น"

“วันนี้ไม่กลับบ้านหรอคะ”มีนาถามอีริคเมื่อเห็นเขานั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะกลับ

“ขี้เกียจขับรถ”

“งั้นคุณก็เข้าไปนอนในห้องนะคะเดี๋ยวมินออกมานอนที่โซฟาเองค่ะ”

“ผมขอร้องคุณหรอ”

“เปล่าค่ะ แต่เป็นสิ่งที่มินต้องทำ”

“เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่ง ไม่พูดแค่ค่ะอย่างเดียวแล้วนี่”อีริคชอบที่เธอเริ่มคุยกับเขามากขึ้นไม่ใช่แค่ทำตามคำสั่งเขาอย่างเดียว

เมษานั่งรออีริคจนดึกดื่นก็ไม่เห็นเขากลับมาสักทีจึงกลับเข้าไปนอนในห้องตัวเอง ส่วนมาร์คที่ได้รับคำสั่งให้จับตาดูเธอเมื่อเห็นหญิงสาวทำอาหารเย็นเสร็จแล้วก็กลับบ้านไป

อีริคนั่งดูทีวีรอมีนาที่ตั้งใจทำงานอยู่จนเธอเผลอหลับไปทั้งที่ยังนั่งพิมพ์งานอยู่ เขามองเธอด้วยความเอ็นดูก่อนจะเก็บของให้เธอและอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปนอนในห้องนอน ส่วนตัวเองก็ซุกตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอโอบกอดเธอเอาไว้และหลับไปด้วยกัน

“อื้อ อุ่นจังเลย”มีนาลืมตาตื่นขึ้นมาและสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นที่กอดเธอเอาไว้บนเตียง เมื่อเธอตั้งสติได้และพบว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้นอนอยู่คนเดียวในห้อง จึงค่อยๆเลื่อนสายตาขึ้นไปจนเห็นใบหน้าคนตัวโตที่คุ้นเคยนอนกอดเธออยู่ มีนารีบผลักเขาออกทันทีและเขย่าตัวเขาให้ตื่น

“คุณอีริคตื่นได้แล้วค่ะ”

“อื้ม มีอะไรกำลังหลับสบายเลย”

“ทำไมเราถึงมานอนอยู่ที่นี่ด้วยกันคะ”

“ผมอุ้มคุณมา มานอนต่อได้แล้วผมยังนอนไม่อิ่ม” อีริคที่ยังนอนหลับตาอยู่ดึงสาวน้อยลงไปนอนกอดเหมือนเดิม

“คุณอีริคตื่นค่ะ รู้ตัวมั้ยคะว่ากำลังทำอะไรอยู่”

“กอดคุณอยู่ไง”

“ถ้ารู้ก็ปล่อยได้แล้วค่ะ”มีนาพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการของเขา แต่อีริคกลับกอดเธอแน่นและเชยคางเธอขึ้นไปรับจูบแรกของวันจากปากเขา

“อื้อ คนบ้า”

“ก็คุณดิ้นไม่ยอมหยุดนึกว่าอยากให้จูบ วันนี้เป็นวันหยุดผมขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”

ครั้งนี้มีนาไม่ตอบโต้นอนนิ่งปล่อยให้เขาโอบกอดเธอเอาไว้แบบนั้น เพราะดิ้นยังไงก็สู้แรงเขาไม่ไหว

“วันนี้คุณอีริคก็ไม่มาอีกแล้วหรอ”เมษาถามมาร์คที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น

“นายน่าจะไม่อยู่หลายวันเลยครับ เลยสั่งให้ผมมาดูแทน”

วันนั้นทั้งวันมาร์คสั่งให้เมษาทำงานบ้านตลอดไม่เหลือเวลาให้เธอได้พักผ่อนเลย จะได้พักจริงๆก็แค่ตอนทานข้าวเท่านั้น จนเมษาทนไม่ไหวกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นบ้านและเก็บข้าวของออกจากบ้านของอีริคไป เดิมทีเธอตั้งใจจะไปใช้เสน่ห์ยั่วยวนเขาแต่เมื่อเขาไม่กลับมาแถมยังให้ลูกน้องใช้งานเธออย่างกับทาสทำให้เธอทนไม่ไหวเก็บของกลับบ้านไปทันที

“เรียบร้อยแล้วครับนาย คุณเมษาเก็บของออกจากบ้านหมดแล้วครับ”

“หึ เร็วกว่าที่คิด นายก็กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ววันจันทร์ไม่ต้องไปทำงานอนุญาตให้หยุดเพิ่มอีกหนึ่งวัน”

ทันทีที่อีริควางสายมีนาที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆก็มองหน้าเขาด้วยความสงสัยแต่เพราะไม่กล้าถามเขาจึงได้แต่นิ่งเงียบ

“ทำไมสงสัยหรอ”

“ค่ะ เกี่ยวกับครอบครัวมินมั้ยคะ”

“เกี่ยว”

“เรื่องอะไรคะ”

“น้องสาวเธอไปทำงานได้สองวันเก็บข้าวของกลับบ้านไปแล้ว”

“คุณแกล้งใช้งานเธอหนักเกินไปรึเปล่าค่ะ คุณก็น่าจะรู้ว่าเมย์ไม่เคยทำงานอะไรแบบนี้”

“เป็นห่วง?”อีริคเลิกคิ้วถามมีนาพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจนัก เพราะเธอเอาแต่ห่วงคนอื่นแต่ไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย

“น้องของมินนะคะ มินก็ต้องห่วง”

“แล้วเค้าเคยห่วงคุณรึเปล่า”อีริคขมวดคิ้วถามมีนา

เมื่อได้ยินคำถามจากอีริคทำให้มีนาหยุดชะงัก สิ่งที่เธอพยายามลืมถูกเขาปลุกขึ้นมาอีกครั้ง แววตาเศร้าฉายชัดในตาเธอทำให้อีริคนึกโทษตัวเองในใจที่เผลอพูดแบบนั้นออกไป

“คุณหิวรึยังคะ เดี๋ยวมินไปทำอะไรให้ทาน”มีนาเปลี่ยนเรื่องคุยและหาเรื่องออกไปจากตรงนั้นก่อนที่เขาจะเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาอาบสองแก้ม

ในระหว่างที่เธอยืนกำลังหั่นผักอยู่ก็มีมือของใครบางคนมาโอบกอดเธอจากข้างหลัง มีนาที่ยืนหั่นผักไปน้ำตาไหลไปถึงกับหยุดชะงักยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ในใจสับสนไปหมดว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อวานคืออะไรกันแน่ สิ่งที่เขาทำคือแค่สนองความต้องการของตัวเองหรือมันคือความรู้สึกดีๆที่เขาต้องการมอบให้เธอ ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดฟุ้งซ่านไปไกลอีริคก็จับเธอหันหน้ามาหาเขาและเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะก้มลงไปจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากเธอ

“ผมขอโทษ”

“คุณอีริค”มีนาแปลกใจจนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าคนอย่างเขาจะขอโทษใครเป็นโดยเฉพาะเธอที่เป็นลูกหนี้ยิ่งไม่มีค่าให้ใส่ใจ

“ขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจ”

“คุณไม่ต้องขอโทษมินหรอกค่ะ มินก็แค่ลูกหนี้ไม่มีค่าพอให้คุณต้องมาขอโทษหรอกค่ะ”

“ทำไมถึงชอบดูถูกหรือด้อยค่าตัวเองนักนะมิน”

มีนาอึ้งที่อยู่ๆเขาก็เรียกชื่อเล่นของเธอ สายตาและน้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมามันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำเธอกลับรู้สึกถึงความห่วงใยที่ส่งผ่านสายตา น้ำเสียงแบบนี้แววตาแบบนี้มีแค่เขาคนเดียวที่ทำให้หัวใจเธออบอุ่นได้

“ร้องไห้ทำไม”อีริคตกใจรีบถามสาวน้อยตรงหน้า เพราะอยู่ๆเธอก็ร้องไห้โฮออกมา อีริคไม่รู้จะปลอบยังไงเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาปลอบใจใครแบบนี้จึงไม่รู้วิธีการปลอบใจคน ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆตรงนั้นและดึงเธอเข้าไปกอดและลูบหัวเบาๆรอจนกว่าเธอร้องไห้จนพอใจและหยุดร้องไปเอง