로그인공유
บทที่ 11 ตัดใจ
최신 업데이트:
2025-02-16 11:37:55“พอแล้วค่ะ หนูดื่มต่อไม่ไหว” ลิชายกมือห้าม ทำท่าทางพะอืดพะอมเมื่อลูกค้าพยายามจะยัดเยียดให้เธอดื่มเหล้าที่เหลืออยู่
สติสัมปชัญญะที่หลงเหลือมีเพียงน้อยนิดหลังจากดื่มแอลกอฮอล์มึนเมาเข้าไปเป็นจำนวนมาก
สายตาพร่าเบลอ โลกเริ่มหมุนรอบตัวช้าลงจนยืนทรงตัวแทบไม่ไหว
“อะไรกัน กินแค่นิดหน่อยก็เมาแล้วเหรอ” ลูกค้าหนุ่มรั้งเอวบางให้ขยับเข้ามาแนบชิดจนเกือบจะดึงหญิงสาวลงมานั่งตักอยู่รอมร่อ
“หนูดื่มไม่เก่งค่ะ”
“เอาอีกสักแก้วสิ เดี๋ยวพี่ให้ทิปสองพัน” วางฝ่ามือลงบนต้นขาขาวเนียน ลูบไล้ไปมาจนลิชาสะดุ้งอยู่หลายครั้ง โดยที่ไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองทุกการกระทำ
หญิงสาวเริ่มมีท่าทางลังเลเมื่อได้ยินข้อเสนอจากลูกค้า เงินก็อยากได้ แต่ถ้าจะให้ดื่มอีกคงไม่ไหว “หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“งั้นไปต่อกับพี่มั้ย ถ้าเป็นน้องเรียกเท่าไหร่ว่ามาเลย”
“หนูไม่ได้รับงานน่ะค่ะ”
“คิดจะเล่นตัวเพื่ออัปราคาเหรอ”
“หนูไม่ได้รับงานแบบนั้นจริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ” ดวงตากลมโตสอดส่องไปมาด้วยความกลัว ลิชาถูกลูกค้าโอบไหล่ไว้แน่นไม่ให้ขยับหนีไปได้
เคยเจอมาก็หลายคน แต่คนนี้กลับรับมือยากกว่าที่คิด
“ก็บอกแล้วไงว่าถูกใจ เรียกเท่าไหร่ก็จ่าย” ไม่พูดเปล่าแต่ยังถือวิสาสะหอมแก้มของเธอหลายครั้ง
พลั่ก! ร่างเล็กถูกกระชากอย่างแรงให้ลุกขึ้น จนเกือบเสียหลักล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น
“เฮียแฟรงก์!”
“ทำอะไรกัน” ดวงตาเฉี่ยวคมฉายแววเรียบนิ่งมองคนทั้งสองด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา
“ก็แค่จะดิลเด็กมันออกไปเที่ยวด้วย”
“…..” ลิชารีบส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่คาดฝันว่าเจ้านายจะเข้ามาช่วยได้ทันเวลาพอดี
“ก็เห็นอยู่ว่าเด็กมันไม่เต็มใจ”
“เด็กที่คลับก็ไปกับแขกทุกคนไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร” หยัดตัวลุกขึ้นยืนประจันหน้า จ้องหน้าชายหนุ่มกลับอย่างไม่ยอม “แล้วมึงเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย เป็นผัวมันหรือไง!”
“ไม่ใช่ผัว…แต่ก็เคยได้กันแล้ว”
“เฮียแฟรงก์…” ลิชารีบเดินเข้าไปหลบอยู่ทางด้านหลัง จับชายเสื้อของบุรินทร์ภัทรไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“มึงมาทางไหน กลับไปทางนั้น”
สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ลูกน้องคนสนิทจึงรีบเข้ามาสอดส่อง เมื่อผู้คนเริ่มแตกตื่นให้ความสนใจ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเฮีย”
“ลากคอมันออกไป ถ้ามันมีปัญหานักพวกมึงกระทืบสั่งสอนมันได้เลย เดี๋ยวกูเคลียร์เอง” ออกคำสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยอารมณ์หงุดหงิด พ่นควันจนลอยคละคลุ้งไม่สะทกสะท้านต่อสายตาคนรอบข้าง
“ครับเฮีย”
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู กูเดินเองได้”
“…..” ลิชาถอนหายใจลากยาว ได้แต่ยืนก้มหน้า ถ้าไม่มีบุรินทร์ภัทรเข้ามาช่วยไว้เหตุการณ์คงแย่ลงไปกว่านี้
“อวดเก่งดีนัก แล้วสุดท้ายเป็นไง”
“หนูผิดเอง หนูขอโทษที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด”
“แล้วอย่าให้เห็นว่าใส่ชุดทุเรศแบบนี้อีก ไม่งั้นฉันจะเล่นงานเธอด้วยอีกคน”
“…..”
“ยังจะทำหน้าโง่อยู่อีก หรือจะยืนรอให้มันกลับมาลากไปข่มขืนก็เลือกเอา” สิ้นประโยคนั้นจึงรีบเดินเลี่ยงออกมา แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่อยัยเด็กซื่อบื้อเอาแต่เดินตามเขาต้อยๆ ไม่ยอมให้ห่างไปไหน “แล้วจะเดินตามฉันทำไม มีอะไรก็ไปทำสิ”
“อยากอยู่กับเฮีย”
“พูดบ้าอะไรของเธอ” เรียวคิ้วหนาขมวดจ้องมองอย่างสงสัย
“หนูขออยู่กับเฮียก่อนได้ไหม” ดวงตาคู่สวยหวานเยิ้ม ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้กล้าพูดในสิ่งที่อยู่ในใจ
“วุ่นวายจริง!”
“…..”
“ฉันไม่ชอบเวลาได้กลิ่นผู้ชายคนอื่นติดอยู่บนตัวเธอ ไปล้างออกให้หมดแล้วรีบตามมา”
แกร๊ก…บานประตูห้องทำงานถูกเปิดออก อลิชาเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามาอย่างว่าง่าย
“นั่งรอ อย่าทำตัววุ่นวายให้ฉันรำคาญ ถ้าทำงานเสร็จแล้วจะไปส่ง”
พยักหน้ารับ หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน เผลอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอยู่นานสองนาน
“มีอะไรก็พูดมา มัวแต่นั่งจ้องหน้าอยู่นั่นแหละ”
“เฮียเบื่อหนูหรือยัง”
แฟรงก์เอ่ยถาม สายตายังคงจดจ่ออยู่กับแฟ้มเอกสารกองโตไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กแต่อย่างใด “ถามทำไม”
“อย่าเพิ่งเบื่อหนูเลยนะคะ”
“ถ้าเธอยังทำตัวโง่เง่าไม่เชื่อฟังฉันอยู่แบบนี้ อีกไม่นานก็คงเบื่อ”
“แล้วต้องทำยังไงเฮียถึงจะไม่บะ…” เสียงหวานกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อบุรินทร์ภัทรรั้งท้ายทอยบอบบางให้เข้ามาประกบจูบแนบชิดแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ดูดกลืนย้ายลูกอมรสหวานจากโพรงปากเล็กเข้ามาไว้ในปากของตัวเอง
“พูดมาก น่ารำคาญ!”
“ชาอยากให้เฮียจูบชาอีก จูบเหมือนวันนั้น”
“เมาแล้วคิดจะร่านเหรอ”
“ก็แค่รักเฮีย”
“ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรรัก”
“ถ้าเลือกได้ก็คงไม่รัก แต่มันรักไปแล้วให้ทำยังไง”
“…..” แฟรงก์สบถหัวเราะในลำคอเบาๆ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างนึกหงุดหงิด
สถานะไม่มี!
ไม่คิดจะให้!
ถ้าผิดก็คงเป็นเธอ ที่ห้ามความรู้สึกไม่ได้เอง
“ขอเวลาให้หนูหน่อยได้ไหม หนูกำลังจะตัดใจจากเฮีย”
หัวใจดวงน้อยเต้นแรง พ่นลมหายใจหนัก เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาประชิดจากทางด้านหลัง
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เอาสิ” แผงอกแกร่งสัมผัสกับแผ่นหลังขาวเนียน ลมหายใจเจือกลิ่นบุหรี่จางๆ ที่เป่ารดต้นคอทำเอาสติของเธอเตลิดไปไกล
“เฮียจะทำอะไร” เล็บสวยจิกลงบนขอบโต๊ะไว้แน่น
“ผู้ชายกับผู้หญิง เวลาเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ควรทำอะไรดีล่ะ”ล็อกคอคนตัวเล็กไว้แน่นไม่ให้เธอขยับหนีไปได้ “ให้ฉันทำแบบคืนนั้นอีกดีมั้ย…”
“ถ้าให้เฮียทำแบบนั้นอีก หนูคงไม่ไหว”
“ครั้งที่แล้วเธอก็พูดแบบนี้ แต่ก็รับของฉันได้ทั้งคืน ลืมไปแล้วเหรอ”
“ครั้งที่แล้วหนูไม่ตั้งใจ”
“อีกทีซิ…เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร?”
“ชาไม่ได้ตั้งใจที่จะมีอะไรกับเฮีย” กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าเมื่อเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันของคนด้านหลังผ่านเงาสะท้อนกระจกบานใหญ่ในห้องทำงาน
เธอผิดเองที่หักห้ามใจตัวเองไม่ได้ เผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการ กว่าจะคิดได้มันก็สายเกินไป
“พูดว่าไม่ตั้งใจ แต่ก็นอนอ้าขาให้ฉันกระแทกจนน้ำแตกไปตั้งกี่รอบ”
“…..”
“คำพูดย้อนแย้งเหลือเกินนะอลิชา”
“…..”
“อยากรู้เหมือนกัน…ว่าระหว่างที่รอเธอตัดใจกับโดนฉันปล่อยใน อะไรมันทำง่ายกว่ากัน”
최신 챕터
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 20 – บทส่งท้าย 2
FAHKIN PART บรี๊น…เสียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าท่อดังบิดคันเร่งสนั่นจนควันขโมงไปทั่วบริเวณ เจ๊ติ๋มชะเง้อคอมองตามคอยสอดส่อง ในถือตะหลิวเตรียมจะเขวี้ยงใส่ไอ้พวกเด็กแว๊นที่ชอบมาเบิ้ลรถแถวนี้ เสียงท่อดังจนหมาข้างบ้านตกใจเห่าร้องประสานกันระงมสร้างความรำคาญใจให้แก่คนที่อยู่แถวนั้น “ขับรถรีบไปตายที่ไหนวะ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่…” “พ่อกับแม่ผมไปดีแล้วป้า ทิ้งลูกเต้าไว้ให้คนอื่นเลี้ยง” แต่พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงที่คุ้นเคยทำให้รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร “ที่แท้เป็นฟาคินนี่เอง ป้าก็นึกว่าใคร” ฟาคินขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าคู่ใจมาหาจีบสาวที่แอบชอบมานาน “พี่รี่อยู่ไหม” “นังรี่มันอยู่ในครัว เดี๋ยวป้าไปตามมันให้” จากขุ่นเคืองแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีหลังจากเห็นลูกชายมหาเศรษฐีมาตามจีบลูกสาวทุกวี่ทุกวัน “รีบไปรีบมาเลยนะ ฝากบอกลูกสาวป้าด้วยว่าผมคิดถึง” ตึกตัก เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงทุกครั้งยามได้เห็นหน้า หมาเด็กกับพี่คนสวยน่าจะเป็นฉายาที่เหมาะสมกับเขาที่สุด “มีอะไรหรือเปล่า” “ไปนั่งรถเ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 19 - บทส่งท้าย
4ปีผ่านไปPHARAOH PART “เฮียเป็นไร ทำไมไม่ยอมคุยกับน่าน” น่านฟ้าที่อยู่ในอาการมึนเมา หยุดยืนอยู่ที่ปลายเตียงด้วยท่าทางโอนเอนทรงตัวแทบไม่ไหว จ้องมองชายหนุ่มที่นอนคลุมโปงส่งเสียงสะอึกสะอื้น “ไม่ต้องมายุ่ง ออกไปให้พ้น” “งอนอะไรอีก” “ไม่ต้องมายุ่ง อยากอยู่คนเดียว” เพราะเธอออกไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนร่วมรุ่นเลยกลับบ้านช้าผิดเวลาไปนิดหน่อย “น่านบอกแล้วไงว่ามินนี่เป็นแค่รุ่นน้อง ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วไปกินข้าวด้วยกันทำไม ฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ” “ก็แบตมันหมด น่านเคยบอกไปแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้าง” “คนเจ้าชู้แบบเธอมันไว้ใจไม่ได้ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เราเลิกกัน!” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงงพลางถอนหายใจหนักๆ “พองอนทีไรบอกเลิกน่านตลอดเลย” “…..” “ถ้าน่านไปจริงอย่ามาง้อแล้วกัน” น่านฟ้าแสร้งพูดขึ้นเสียงดัง จงใจให้แฟนหนุ่มได้ยิน แล้วมันก็ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อคนตัวโตหยุดการเคลื่อนไหวราวกับรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้นต
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 18 – จุดจบของจุดเริ่มต้น
หลายวันต่อมา ร่างสูงคมคายของบุรินทร์ทอดสายตามองผืนน้ำทะเลกว้างใหญ่ที่ไกลจนสุดสายตา แสงท้องฟ้ากลายเป็นสีทองอร่ามในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าเมื่อถึงเวลาของมัน สายลมและเสียงเกลียวคลื่นที่ดังกระทบเข้าฝั่งให้ความรู้สึกสงบทุกครั้งที่ได้ยิน “มี่ตามหาตั้งนาน หลบมายืนอยู่ตรงนี้นี่เอง” เดมี่เดินเข้าไปสวมกอดสามีจากทางด้านหลัง ภาพเบื้องหน้ามีลูกทั้งห้าคนที่กำลังส่งรอยยิ้มพูดคุยอย่างสนุกสนาน “ดูพวกเขาเล่นกัน” ฟาคินนั่งก่อประสาททรายโดยมีฟรังค์และฟาโรห์นอนอาบแดดอยู่ข้างกัน ส่วนฟรานเป็นคนขับเจสกีมีฟาเรนนั่งซ้อนท้ายส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วบริเวณ “มี่ไม่เคยเห็นพวกเขามีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย” “แล้วเธอมีความสุขไหม” “ความสุขของมี่ก็คือแด๊ดดี้ไง” “ฉันคงเป็นพ่อที่แย่ ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้เธอกับลูก” ถึงแม้จะมีเงินมากมายแต่สิ่งที่ซื้อไม่ได้ก็คือเวลา บุรินทร์ใช้เวลาทุ่มเทให้กับธุรกิจของตัวเอง เขาทำงานอย่างหนักก่อนจะวางมือเพื่อให้ลูกได้ดูแลสืบสานต่อ “มี่รู้ว่าแด๊ดดี้ทำเพื่อพวกเรา มี
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 17 – บ้านนี้มีอาถรรพ์
แกร๊ก…บานประตูห้องนอนถูกเปิดออกในยามวิกาล ดวงตาคู่สวยทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของสามี ริมฝีปากสีคล้ำคาบมวนบุหรี่พ่นควันจนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ “ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่นอน” ร่างเล็กเดินเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง วางใบหน้าสะสวยซบลงบนแผ่นหลังกว้างของสามีที่เต็มไปด้วยรอยสักน่าเกรงขาม บุรินทร์หันกลับมาเผชิญหน้า ก้มลงมองภรรยาคนสวยที่มีความสูงแค่ระดับแผงอกของเขาเพียงเท่านั้น “ลูกหลับแล้วเหรอ” “มี่ส่งเข้านอนครบทุกคนแล้วค่ะ” “แล้วฟาคินเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง” “อาการดีขึ้นแล้วค่ะ คงเป็นเพราะได้ยาดีจากแด๊ดดี้แน่เลย” “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เด็กนั่นกลัวเข็มจะตายไป” บุรินทร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ใช้ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่ปลายคางของคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วบรรจงจูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยเบาๆ “วันนี้เด็กดีสวยมาก สวยทุกวันเลยรู้มั้ย” “แด๊ดดี้ก็หล่อมากเหมือนกัน หล่อที่สุดในสายตามี่เลยรู้มั้ย” “ต้องการอะไรแค่พูดมา จะให้ทุกอย่าง” “อาทิตย์หน้าเราพาลูกๆ ไปเที่ยวเกาะกันดีไหมค
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 16 – คนเก่งของพ่อ
หลายเดือนผ่านไป พลั่ก! ตุบ! ตุบ! เสียงหมัดหนักๆ กระแทกเข้ากับกระสอบทรายอย่างบ้าคลั่ง สายตาเรียบนิ่งของเด็กชายจ้องแน่วแน่ไปที่เป้าหมายไม่มีวอกแวก ก่อนที่จะกระแทกหมัดหนักๆ ตรงไปยังพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ฝึกซ้อม “ลูกชายคนเล็กของเสี่ยหน่วยก้านดีนะ ผมว่าอนาคตได้เป็นดาวรุ่งแน่นอน” บุรินทร์นั่งมองภาพฝึกซ้อมผ่านจอมอนิเตอร์ในห้องทำงาน ฟาคินมีใจรักทางด้านศิลปะการต่อสู้ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ห้ามอีกทั้งยังสนับสนุนหาพี่เลี้ยงระดับมือโปรมาฝึกให้ “เดือนหน้ามีเดิมพันใหญ่ ถ้าเสี่ยตกลงบอกผมได้เลย” “ถ้าชนะแล้วได้อะไร” “เดิมพันด้วยชีวิตและท่าเรือ” “…..” บุรินทร์หลับตาลงพลางใช้ความคิดหลังจากได้ยินข้อเสนอที่แสนยั่วยวน ท่าเรือเดิมพันมีมูลค่ามหาศาล ถ้าได้มันมาคงจะต่อยอดธุรกิจของเขาได้ไม่น้อย “เสี่ยอยากได้ท่าเรือของไอ้ปีเตอร์มานานแล้วไม่ใช่เหรอ ลองเสี่ยงดูสักตั้งจะเป็นอะไรไป” “ข้อเสนอถือว่าไม่เลว” “ยิ้มแบบนี้แปลว่าตกลงใช่ไหม” “ตามนั้น” “แล้วรอบนี้เสี่ยจะส่งใครขึ้นชก ผมจะได้เตรีย
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 15 เณรเจ้าปัญหา
“วันนี้ตัวทำเมนูอะไรมาบ้าง” ฟาโรห์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ ลุกขึ้นมาทำอาหารเพื่อใส่บาตรในวันนี้ เขาสวมชุดนอนสีชมพูสดใสพร้อมกับที่มาร์คหน้าเห็นเพียงดวงตาและริมฝีปากเหมือนอย่างเคย “วันนี้มีแซนด์วิชแซลมอนรมควันท็อปด้วยไข่ปลาคาเวียร์ให้หลวงตาแบบฉ่ำๆ มีอูนินำเข้าเกรดพรีเมี่ยมด้วยนะ และก็มีกุ้งล็อบสเตอร์อบชีส” เรื่องงานบ้านงานเรือนถือได้ว่าไม่เป็นที่สองรองใคร ทำได้หมดทั้งอาหารคาวหวาน ใครที่ได้เป็นผัวมีหวังโชคดียิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง “น้ำแร่บริสุทธิ์จากเทือกเขาประเทศสวิตส่วนผลไม้ส่งตรงจากออสเตรเลีย” “แค่ใส่บาตร มันต้องขนาดนี้เลยเหรอตัว” “แบบนี้ดีที่สุด ถ้าตายเราจะได้ไปสวรรค์” “…..” “นั่นไงหลวงตามาแล้ว” ฟรานยิ้มกว้างยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม มองไปทางหลวงตาและสามเณรฟาเรนที่เดินตามหลังกันเป็นขบวน อีกทั้งยังมีฟาคินคอยเป็นเด็กวัดสะพายย่ามถือข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ ตั้งแต่น้องชายอาการดีขึ้น ปู่ก็เลยบังคับให้บวชเณรเพื่อต่อชะตาชีวิต ฟาเรนไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมจำนนเข้าพิธีบวชเณ
다른 추천
