ความแรงของเพื่อน

วันรุ่งขึ้นต้อมมาเรียนตามปกติ แต่แล้วต้องทราบข่าวบางอย่าง เป็นที่อืออาอย่างมากในห้อง แต่คนสองคนที่ถูกพูดถึงไม่มีความอายแต่อย่างใด

“ไอ้จืด มึงคิดอย่างไงยอมแหวนมันน่ะ” โบ้พูดขึ้นพร้อมอมยิ้มนิดๆ

“อยากลองดูแต่ก็รู้สึกดีนะ” จืดพูดอย่างหน้าตาย

ต้อมนั่งฟังอย่างตั้งใจจนเพลิน และเป็นเช่นเดิมคงเดชมาหอมแก้มเขาอีกครั้งในตอนเช้า พร้อมกับนั่งกอดเรือนร่างอยู่พัก เมื่อแหวนมาไปนั่งยังอีกทีหนึ่ง ต้อมจึงแกะแขนทั้งสองข้างของคงเดชออก

“นายจะไปไหน” คงเดชถาม

“ไปหาแหวนกับปอนด์” ต้อมลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินไป

“อย่าให้รู้นะว่ามึงเป็นกูเตะคว่ำเลย” เพื่อนคนหนี่งพูดขึ้นทันที เมื่อได้ยินต้อมพูดถึงแหวน

ต้อมได้แต่ยิ้มแล้วเดินไปหาแหวนอยู่ดี ด้วยแหวนนั้นออกชัดเจนว่าเป็น ในส่วนของต้อมนั้นยังมีความเป็นผู้ชายอยู่เยอะกว่าแหวน ถ้าไม่รู้จักจริงๆ อาจมองเป็นผู้ชายเรียบร้อย ต้อมไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่เดินหนีมายังโต๊ะของแหวน

“ข่าวเธอดังมากเลยนะ” ต้อมพูดทันทีเมื่อมาถึงและนั่งลงบนม้านั่ง

“ข่าวอะไร” แหวนแกล้งทำเป็นไม่รู้

“เรื่องของเธอกับจืดนะ เมื่อวานไปหาจืดมาเหรอ”

“ข่าวไวจริงหนอ”

“เธอไปทำอะไร” ปิ่นเสียงสูงทันที เพราะลึกๆ เธอชอบจืด

“แหม ไม่น่าถามจืดเสร็จเราแล้วสิ” แหวนยิ้มระรื่น

“แหวน เธอมันร้าย เธอรู้ไหมเราแอบชอบจืดอยู่นะ”

“ทำไมเธอไม่บอกเก็บอมพะนำไว้ทำไม” แหวนมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ว่าจะบอกแต่ยังไม่ได้บอก”

“ไม่เป็นไรหรอก เราแค่อม” แหวนถอนหายใจ

“ว้าย” ปิ่นร้องออกมา

“เอาน่า ต่อไปเราจะไม่ยุ่งกับจืดแล้ว รวมทั้งคงเดชเอาง่ายๆ เราจะไม่ยุ่งเพื่อนในห้องดีกว่า เดี๋ยวมีปัญหากัน เราขอโทษนะเราจะไม่ทำอีกแล้วแน่นอน” แหวนอื่อมมือไปจับมือของปื่นเป็นการปลอบใจ

ต้อมนั่งนิ่งคิดถึงเหตุการณ์ที่ได้ยินเมื่อครู่ ถ้าเปลื่ยนเป็นตัวเขาเองคงไม่กล้าทำอย่างแน่นอน เพราะตอนอยู่บ้านเขาก็ทำตัวปกติไม่ได้ออกไปทำแบบแหวนเลย

“ได้เวลาเรียนขึ้นไปบนห้องเถอะ” ต้อมพยายามเบี่ยงเบนประเด็น เพราะเขาไม่อยากฟังเรื่องนี้ และไม่อยากให้เพื่อนรักทั้งสองนั้นได้มีปัญหาทางใจต่อกัน

สองหนุ่มหนึ่งสาวได้เดินขึ้นไปยังห้อเงรียน ซึ่งเช่นเดิมเป็นห้องเรียนในคณะ พวกเขาจึงคุ้นเคยพอทั้งสามเข้าไปในห้องแค่นั้น แหวนถูกล็อคคอไปยังหลังห้อง มีเพื่อนชายห้าถึงหกคนในนั่นรวมโบ้กับคงเดช

ต้อมเห็นแหวนถูกจับกดลงแล้วเธอก็ร้องลั่นชั่วครู่ หลังจากนั้นเสียงแหวนได้หายไป มีเพียงเสียงอู้อี้นิดหน่อยๆ

“เขาทำอะไรแหวนะ” ต้อมถามเพื่อนชายยืนข้างๆ

“จับแหวนแก้ผ้า” เพื่อนคนนั้นหัวเราะขึ้นมาทันที

“อาจารย์มา” ต้อมตะโกนเสียงดังเพื่อช่วยแหวน

เพียงสิ้นเสียงของต้อมแค่นั้น เพื่อนสี่ห้าคนได้แตกกระจาย ซึ่งแหวนยังอยู่ในสภาพเดิม เพื่อนทั้งห้าที่รุมแหวน ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างจริงจัง แค่แกล้งแหวนเฉยๆ เพราะรู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ ที่ภูมิใจเรื่องได้จืด แค่หยอกนิดๆ แต่ต้อมนึกว่าทำจริง เมื่อต้อมตะโกนเสร็จเขานั่งลงที่เก้าอี้ทันที รวมทั้งเพื่อนในห้องส่วนแหวนเดินมานั่งข้างๆ

“ไหนใครบอกอาจารย์มาแล้ว” โบ้พูดขึ้นทันที เมื่อไม่เห็นมีใครเดินเข้ามาในห้อง

ทุกสายตาจ้องมองมายังต้อม เพียงต้อมเห็นสายตาทุกคนเขายิ้มนิดๆ ทำคอสั้นงอไหล่ เพราะเริ่มกลัวว่าเพื่อนจะมาทำอะไรเขา เพราะเห็นโบ้กับคงเดชเดินเข้ามาใกล้ๆ

“รักเพื่อนมากเลยหนอ” โบ้เอ่ยขึ้นก่อน

“เอาแบบนี้เปลื่ยนจากแหวนเป็นต้อมดีไหม” โบ้พูดอีกคร้ง

“ไม่ดี” คงเดชเอ่ยขึ้น

“อะไรของมึงว่ะเดช” โบ้หันมามองหน้า

“เขารักของเขาก็ต้องห่วงธรรมดา” แหวนรีบพูดถึงทันที

“ปากดีนะแหวน” คงเดชมองตาขวาง

“หมดอารมณ์เล่นแล้ว เดี่ยวอาจารย์มา” โบ้รู้สึกหงุดหงิดเปลื่ยนใจไม่แกล้งใครทั้งนั้น

ก่อนที่คงเดชจะเดินไปได้เหล่ตามามองต้อมแวบนึง ต้อมทันได้เห็นสายตาจึงปะทะกันพอดี หลังจากนั้นเคงเดชดินไปนั่งยังหลังห้องซึ่งเป็นที่ประจำ

“เป็นไงบ้าง” ต้อมถามแหวนด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นหรอก ไม่คิดเลยพวกนี้จะเล่นแรง นายก็รู้ว่าเราไม่ใช่คนอ่อนแอ เราคิดอยู่นะถ้าอยากทำอะไร เราให้ทำได้เต็มที่เลย เพียงแต่สถานที่ไม่เอื่ออำนวยต่างหาก” แหวนเอ่ยขึ้น

“ดีจังที่เป็นเธอถ้าเป็นเราไม่รู้จะทำอย่างไรดีเลย”

“ไม่ต้องกลัวคงเดชไม่ให้ใครมาทำอะไรเธอหรอก”

“พูดไปเรื่อย” ต้อมพูดเสียงอ่อย

“พูดไปเรื่อยอะไร เท่าที่เราสังเกตคงเดชต้องชอบเธอแน่ๆ ส่วนเธอเรายังไม่แน่ใจเพราะเก็บอาการเก่ง เราจะบอกอะไรให้นะ ถ้ารักก็ไปบอกซะ ถ้าทำเป็นนิ่งๆ แบบนี้ระวังกินแห้วนะ”

“อือ”

ต้อมยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน และอีกอย่างการจะเปิดเผยว่ารักใครมันเป็นเรื่องยากพอสมควร จนบางครั้งอยากเป็นแบบแหวนที่เปิดเผยอย่างชัดเจนไปเลย แต่ใจของต้อมยังไม่กล้าพอที่จะทำเช่นนั้น

ต้อมอดคิดถึงคำพูดของแหวนไม่ได้ เพราะเขาไม่เชื่อคำของแหวน เขาจึงต้องมานั่งเศร้าใต้ต้นมะม่วงอยู่อย่างนี้ มานั่งคิดถึงคนที่รักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน เป็นเพราะความไม่กล้าในช่วงเวลานั้น ทั้งๆ ที่มีโอกาสอยู่หลายครั้ง จนบางทีทำให้ผิดใจกันก็มี และมีเรื่องกับคนในหอพักยังเคยมี

ครั้งหนึ่งต้อมจำได้ไม่มีวันลืม วันหยุดสุดสัปดาห์เขาได้ไปดูหนังกับสน เพราะสนอยากดูมากเรื่อง เดอะลอร์ดเวิล์ด ซึ่งเป็นโรงหนังเก่าๆ ค่าตั๋วยี่สิบบาท ในวันนั้นสนเป็นคนเลี้ยงเอง เพราะได้ชวนต้อมไป นอกจากค่าตั๋วแล้วยังมีขนมโก๋แก่ ปาปริกา พร้อมน้ำดื่มคนละขวด ระหว่างดูไม่มีปัญหาใดๆ เหตุเกิดทันทีเมื่อหนังจบออกมาจากโรงหนัง ช่วงกำลังรอรถอยู่นั้นได้มีสองหนุ่มยืนประจันหน้าต้อมและสน

“มาดูหนังไม่เห็นชวนเราเลย” คงเดชเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจอย่างมาก

“เราจะไปรู้ได้ไงว่านายอยากดู และนายไม่อยู่ในตัวเมืองบ้านนายอยู่หล่มสัก ไกลจากที่นี่ร่วมยี่สิบโล ใครจะชวนนายไปดูล่ะ” ต้อมพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ เพราะค่อนข้างไม่พอใจกับคำพูดของคงเดช

“เราเป็นคนชวนต้อมมาเอง เราอยู่หอเดียวกันห้องเดียวกัน” สนพูดด้วยความซื่อตาใสแป้ว

“ไมได้ถาม” คงเดชมองหน้าขวางๆ ใส่สน

“ไมได้ถาม แต่บอกให้รู้นายจะได้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร”

“พูดแบบนี้หาเรื่อง หรือว่ามึงจะเอาตอนนี้” คงเดชเดินเข้ามาเพื่อจะชกหน้าสน

“อย่านะคงเดช” ต้อมยืนขวางคงเดชไว้

“เห็นเพื่อนในหอดีกว่าเพื่อนทีคณะเหรอ หรือ ว่านายชอบมันเขาให้แล้ว” คงเดชพูดไม่ทันได้คิด

“นายจะบ้าไปใหญ่พูดอะไรอย่างนั้น”

จังหวะเดียวรถโดยสารที่จะไปมหาวิทยาลัยมาพอดี ต้อมจึงไม่รอช้าโบกมือเรียกรถทันทีและได้ชวนสนกลับหอในมหาวิทยาลัย

“ไปกันเถอะรถมาแล้ว” ต้อมพูดขึ้นและหันหน้าไปมองสน

ต้อมและสนเลยรีบขึ้นรถเพื่อเข้าไปในมหาวิทยาลัย ปล่อยให้คงเดชยืนงง ส่วนโบ้ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ

ต้อมและสนนั่งบนรถโดยไม่มีพูดจาอะไรกันทั้งนั้น เนื่องด้วยมีคนอยู่ในรถหลายคน จนกระทั่งมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย สนรีบเดินอย่างไวจนต้อมต้องวิ่งตามไปให้ทัน

“รอเราด้วยสิ” ต้อมวิ่งจนมาทันสน

“เราขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะ ที่พูดจาไม่ดีกับนาย” ต้อมมองหน้าสนแต่ไร้การพูดตอบกลับแต่อย่างใด

ต้อมไม่รู้จะทำเช่นไรจึงปล่อยไป ให้สนเดินไปคนเดียวอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเดินตามไม่ทัน จนกระทั้งถึงหอพักด้วยมีอะไรหลายอย่างที่ต้องทำ ต้อมจึงไม่ได้ใคร่สนใจสนว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขากะว่าจะปรับความเข้าใจช่วงเวลาก่อนนอน

เมื่อต้อมทำทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาจึงมานั่งที่เตียงและแปลกใจ เพราะไม่มีสนแต่กับมีอีกคนหนึ่ง ซึ่งเคยอยู่ชั้นสองต้อมจำได้ดี

“สนไปไหนเหรอ” ต้อมถามเพื่อนที่มาใหม่

“สนขอเปลื่ยนห้องกับเราน่ะ” เพื่อนใหม่พูดขึ้นเฉยๆ แล้วล้มตัวลงนอน

ในช่วงเวลานั้นนั่นเองอ๊อฟรุ่นพี่ได้เดินเข้ามา เพราะเขาสงสัยสองคนนี้มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ยิ่งต้อมนิสัยดีไม่มีพิษมีภัยแต่ทำไมสนถึงย้ายหนี ส่วนสนก็เช่นกันนิสัยไม่ได้เลวร้ายอะไร

“พี่ถามตรงๆ น้องสองคนมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”

“เปล่าครับ เมื่อกลางวันยังไปดูหนังด้วยกันอยู่เลย” ต้อมมีท่าทีครุ่นคิด

“เอาอย่างงั้นไปเคลียร์กันซะ พี่เห็นสนนั่งอยู่ห้องอ่านหนัง อยู่คนเดียวด้วยลองไปพูดคุยกันดู”

“ครับพี่อ๊อฟ”

ต้อมส่งรอยยิ้มให้รุ่นพี่ หลังจากนั้นเขาก็ไปหาสนตามคำแนะนำ เมื่อไปถึงยังห้องอ่านหนังสือ ต้อมเห็นสนนั่งเหม่อลอยไมได้อ่านหนังสือแต่อย่างใด เท้าทั้งสองข้างของต้อมจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปยังห้อง พร้อมกับสงเสียงค่อยๆ จากด้านหลัง

“สน”

ไร้การตอบสนองจากสนต้อมจึงเดินอ้อมไปนั่งตรงหน้า เพราะเขาก็อยากเคลียร์ใจอยุ่เหมือนกัน เพราะสนเป็นเพื่อนในหอคนเดียวที่สนิท

“นายโกรธเราเรื่องอะไรเหรอ” ต้อมมีสีหน้าซึมเล็กน้อย

“ไม่ได้โกรธหรอก”

“ไมได้โกรธเราหรือว่านายโกรธเพื่อนเรา”

“ไม่ได้โกรธใครทั้งนั้น อย่ามายุ่งกับเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ไม่ต้องมาหาเราอีกนะ ถ้านายมายุ่งย่ามกับเราอีก เราจะออกไปอยู่ที่อื่นเพราะเราไม่อยากเห็นหน้านาย” สนมีสายตาที่ตัดกับคำพูด

“นั่นแสดงว่านายโกรธเรา เรื่องเมื่อเย็นใช่ไหม”

ไม่มีคำตอบจากสน มีเพียงสีหน้าและแววตาบ่งบอกความรู้สึกหลายอย่างบนใบหน้า ซึ่งต้อมยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าสื่อถึงอะไร แต่ที่รู้แน่ๆ เขาได้เสียเพื่อนสนิทคนนี้ไปอย่างแน่นอน ต้อมแน่ใจว่าคงเป็นคำพูดของคงเดช ที่ทำให้สนนั้นเปลื่ยนไปขนาดนี้