Ep16 ดูแลเอาใจใส่

เช้าวันนี้แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านสีทึบส่องเข้ามาในห้อง ทามไทขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนร่างกายหนักอึ้งไปทั้งตัว เมื่อเคลื่อนไหวมากเกินไป ไข้ก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง

เพทายที่นั่งอยู่ข้างๆ เตียง หันมองเห็นร่างสูงยังหลับอยู่ ก็ดีใจที่อาการไข้ไม่เพิ่มขึ้นมากนัก เขารีบเดินไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ทามไทอีกครั้ง โดยทำทุกอย่างอย่างแผ่วเบาที่สุด เพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของอีกฝ่าย

“ทาม… ตื่นได้แล้ว”

เพทายเอ่ยเสียงเบาเมื่อเห็นว่าใครอีกคนตื่น พลางยกมือขึ้นเช็ดหน้าผากของทามไทอย่างอ่อนโยน

ทามไทขยับมือขึ้นมาปัดผ้าชุบน้ำอุ่นที่ทับอยู่บนหน้าผากอย่างช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองเพทายที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“อืม… เช้าแล้วเหรอ?” เสียงของทามไทแหบพร่า แต่ในแววตากลับยังคงมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่

เพทายพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงทุ้มนุ่ม “เช้าแล้ว ตื่นได้แล้วนะครับคนดี ไข้เริ่มลดลงนิดหน่อย แต่ก็ยังต้องเฝ้าระวังอยู่นะ”

“เฝ้าระวัง!! นายพูดอย่างกับน้ำป่าไหลหลากอย่างงั้นแหละ”

คนฟังเพียงแค่หัวเราะหึในลำคอ

ทามไทพยายามลุกขึ้นแต่ก็เงียบชะงักไป เมื่อรู้สึกเจ็บปวดจากความเหนื่อยล้าจากการป่วย เพทายรีบคว้าตัวเขา

ไว้ ก่อนจะจัดท่านั่งให้นั่งพิงหัวเตียงได้อย่างสบายขึ้น

“ไม่ต้องฝืนหรอก นายอย่าขยับตัวมากนัก ร่างกายของนายยังอ่อนแรงอยู่” พูดพร้อมกับบีบมือคนร่างหนาเบาๆ

ทามไทมองเขาด้วยแววตาที่เป็นประกาย และแฝงไปด้วยความอบอุ่น “ขอบใจนายมากนะ…”

เพทายยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก “ก็ดูแลคนที่ผมรักไง คิดมากไปได้”

ทามไทพยักหน้าอีกครั้ง พลางนั่งเงียบๆ แล้วถามขึ้นมาอีก “นายหลับสบายมั้ย? ”

“อื้ม ผมหลับสบาย นี่ผมว่าจะไปเตรียมอาหารเช้า นายต้องทานยาพร้อมกับอาหารนะครับ” เพทายตอบเสียงเบา พลางลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัว

ทามไทมองตามท่าทางของเขาที่เดินหายเข้าไปในห้องครัว สายตาของเขานิ่งลงไป และในใจกลับรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก มันเหมือนกับการได้รับการดูแลที่ไม่เคยได้รับมาก่อน และเขาก็รู้สึกขอบคุณอย่างลึกซึ้ง

เพทายกลับมาพร้อมกับอาหารเช้าง่ายๆ และยาที่เตรียมไว้อย่างครบถ้วน เขาวางถาดอาหารลงข้างเตียง และเตรียมยาที่ทามไทต้องทานไว้ให้

“วันนี้ต้องทานยานี้สองเม็ด แล้วก็ดื่มน้ำเยอะๆ”

เขาพูด พร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้คนป่วย

ทามไทรับแก้วน้ำมาโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะทานข้าวทานยาตามที่คุณหมอจำเป็นบอกไปเมื่อครู่ เขารู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากคนตรงหน้า

“นี่นายไม่ทานรึไง? ” คนป่วยเอ่ยถาม

“ทานสิ เดี๋ยวผมก็ทาน ส่วนที่ทำงานผมโทรแจ้งกับรองเลขาไว้แล้วว่าไม่เข้า ผมบอกว่ามีธุระข้างนอกกับนายสองสามวันน่ะ”

“อื้มม นายทานเสร็จแล้วมานอนกอดฉันหน่อยนะ”

คนฟังถึงกับเลิกคิ้วสูง ก็ใครจะไปรู้ว่าคนร่างยักษ์แบบนั้นบทจะอ้อนก็อ้อนแรงเป็นบ้า

คนทั้งคู่ต่างคบกันโดยไม่เปิดเผยสถานะ และเรื่องระหว่างหญิงสาวทั้งสองทั้งคู่ต่างยุติลงไป โดยให้เหตุผลที่ว่า บ้างาน แม้ทั้งคู่จะไปไหนต่อไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครจับได้ เพราะดูภายนอกแล้ว ทามไทก็เหมือนนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหญ่ ที่ดูไม่ชอบเพศเดียวกัน ในขณะที่อีกคนก็ถูกคนในบริษัทมองแค่ว่า เขาคือเลขาคนรู้ใจ ก็การจะมองแค่ภายนอก ใครกันจะไปดูออกว่าพวกเขามีรสนิยมเพศเดียวกัน

เวลาผ่านไปไวอย่างโกหก สองปีแล้วสินะที่ทามไทและเพทายได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างลับๆ ทั้งในแง่ของความรักและธุรกิจ ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น ทุกวันที่ผ่านไป พวกเขายังคงดูแลเอาใจใส่กันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ตอนนี้ทั้งสองกลายเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจใหญ่แห่งหนึ่ง โดยที่ทุกคนในวงการไม่ได้รู้จักพวกเขาในฐานะคู่รัก เพราะพวกเขาจงใจปิดบังสถานะนี้ไว้เพื่อความปลอดภัยในเรื่องการทำงาน ทั้งสองต่างทำงานเคียงข้างกันในฐานะหุ้นส่วน และไม่มีใครสงสัยเลยว่าภายใต้ความเป็นมืออาชีพนั้นจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งซ่อนอยู่

ทั้งคู่มีเพ้นท์เฮาส์ส่วนตัวที่ค่อนข้างหรูหราและเป็นส่วนตัว ซึ่งเป็นที่ที่พวกเขาจะใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการรบกวนจากภายนอก แม้ว่าจะมีการเยี่ยมเยียนจากครอบครัวของทามไทเป็นบางครั้ง แต่พวกเขาก็เลือกที่จะเก็บความเป็นส่วนตัวไว้ให้ได้มากที่สุด

ทุกๆ ครั้งที่ทามไทกลับมาจากการทำงานหรือธุระต่างๆ เขามักจะพบเพทายรออยู่ที่บ้านเสมอ ไม่ทั้งคู่ก็กลับเข้าบ้านพร้อมๆ กันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น และความรู้สึกที่ปลอดภัยที่พวกเขามอบให้กันอยู่เสมอ ทุกคนต่างไม่มีความลับ ไม่มีคำว่าเรื่องส่วนตัว เพราะต่างคนต่างก็ใช้รหัสต่างๆ ในเครื่องมือสื่อสารเป็นรหัสเดียวกัน บางครั้งคนติดต่องานผ่านทามไท เพทายก็เป็นคนตอบ บางครั้งคนติดต่อธุระผ่านเพทาย ทามไทก็เป็นคนจัดการให้

ทุกครั้งที่ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันในบ้านเพ้นท์เฮาส์นี้ มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขารู้สึกว่ามีความสุขที่สุด การทำงานหนักและการต้องรักษาความลับในหลายๆ เรื่องก็ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกเหนื่อยล้าเลยสักนิด ความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยการดูแลเอาใจใส่ระหว่างพวกเขาต่างหากที่ทำให้ทุกวันยังคงสดใสและมีความหมายและมีชีวิตชีวา

“วันนี้ที่รักของฉันทำเมนูอะไรน๊า? ”

ร่างสูงเดินเข้ามาสวมกอดด้านหลังก่อนจะกดจมูกโด่งลงซอกคอเบาๆ และเกยคางค้างอยู่

“วันนี้เมนูอ่อนๆ ไม่เน้นเผ็ด เพราะเผ็ดทีไร แสบ….” เพทายจงใจเว้นว่างไว้อย่างนั้น ก่อนเอ่ยต่ออีกว่า “แสบตรงนั้นทุกที”

“อะไรกัน ฉันก็แปรงฟันบ้วนปากตลอดนะ” คนร่างสูงยังคงเย้าแหย่อยู่ไม่หาย

คนทั้งคู่นั่งทานข้าวและคุยสรวนเสเฮฮาเฉกเช่นทุกวัน มีหลายต่อหลายครั้งที่มีเรื่องผู้หญิง หรือหุ้นส่วนที่เป็นผู้หญิงแทรกซึมเข้ามาบ้าง ทว่าไม่สามารถทลายกำแพงของคนทั้งคู่ลงได้ พวกเขาจะทดแทน และชดเชยเวลาที่สูญเสียไปในอดีต แม้การมีลูกจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขา แต่เขาก็ไม่เอาเรื่องนี้มาคิดให้เป็นปัญหา และเมื่อนึกย้อนไปในอดีต ทั้งคู่ก็ต่างทบทวนตัวเองว่า ทำไมถึงปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาถึงขนาดนี้

ยอมรับว่าเพราะทามไทประสบอุบัติเหตุจนความจำเสื่อม และนั่นสินะ สรุปว่าจริงๆ แล้ว จนถึงตอนนี้คนทั้งคู่ก็ยังไม่รู้เลยว่า

“เราไม่รักกันตั้งแต่ตอนไหน …”

เพราะที่ผ่านมาคนทั้งคู่ต่างก็รักกันมาโดยตลอด

ในชีวิตคนเรานี้มันไม่มีอะไรแน่นอน แม้ไม่จากเป็นก็ต้องจากตาย แต่คิดมากไปก็เท่านั้น พวกเขาเลือกที่จะทำปัจจุบันให้มันดีที่สุด รัก ทะนุถนอมเอาใจใส่ดูแลกัน

ทามไทและเพทายรู้ดีว่าไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่สิบปี พวกเขาจะยังคงอยู่เคียงข้างกัน ในทุกๆ ย่างก้าวของชีวิต ทั้งในเรื่องของหน้าที่การงานและความรัก พวกเขาคือพันธมิตรที่ไม่สามารถแยกจากกันได้…

~~~~ THE END ~~~~