ปราบพยศ(2)

ธนากรเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกะละมังน้ำในมือ หลังจากทะเลาะกับตัวเองอยู่พักใหญ่ และคำตอบก็เป็นอย่างที่เห็น ยายตัวเล็กที่นอนสั่นบนที่นอนนั่นเป็นฝ่ายชนะ 

ร่างสูงย่อตัวลงข้าง ๆ คนป่วย ก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้เธอ มือที่สั่นตอนถอดเสื้อผ้าก็ว่าหนักแล้ว แต่พอนำผ้ามาลูบไล้ไปตามตัวเธอแบบนี้ อย่างอื่นก็พากันสั่นไปด้วย โดยเฉพาะหัวใจที่มันทั้งสั่นทั้ง       เต้นแรงจนคร่อมจังหวะไปหมดแล้ว

“ยุบหนอ... พองหนอ...”

ชายหนุ่มสงบสติอารมณ์ ก่อนจะกลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคอ       เมื่อตาเจ้ากรรมดันมองไปที่ปทุมถันคู่งามเต็ม ๆ ตา

“เย็นไว้ไอ้นะ ยายนี่เหม็นสาบอย่างกับหมา ท่องไว้กลิ่นหมา... กลิ่นหมา...”

ธนากรพูดกับตัวเอง ก่อนจะรีบเช็ดตัวให้เธอเร็ว ๆ ถ้าขืนยังปล่อยให้เป็นแบบนี้ มีหวังเขาได้ข่มขืนคนป่วยแน่ ๆ

“คุณพ่อขา อ้อมหนาว”

ทันทีที่ขยับมือออกจากแขนเรียว อารดาก็คว้ามือของเขาเอาไว้ ธนากรขืนมือเอาไว้ เมื่อเธอจะดึงมือเขาไปซุกใต้แก้ม ชายหนุ่มจึงใช้มือข้างที่ว่างมาช่วยแกะมือเธอออก

“พ่อขา... อ้อมหิวค่ะ” คนป่วยยังไม่ยอมแพ้ ออกแรงดึงมือเขาอีก ธนากรหรี่ตามอง ก่อนจะสะบัดมือออกจากมือเธอเร็ว ๆ

“หิวก็ลุกขึ้นมากินข้าว จะได้กินยา”

“อ้อมปวดหัวค่ะ”

“ปวดหัวก็ต้องกินยา แต่ถ้ายังอ่อยไม่เลิก ผมจะฉีดยาให้แทน”

“ไม่เอา อ้อมกลัวเข็ม”

“ไม่เป็นไรน่า เข็มอันนี้ใหญ่ แต่ไม่แหลม”

“ไม่เอา...”

“นี่แม่คุณ! ตกลงแกล้งใช่ไหมเนี่ย คนป่วยอะไรรู้ดีทุกอย่าง       ลุกขึ้นมากินข้าวเลยนะ จะได้กินยา”

ธนากรโพล่งขึ้นเมื่อรู้สึกรำคาญ เขาเองก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิว แถมยังเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว ไม่มีเวลามานั่งฟังเธออ้อนหรอกนะ

“อารดา” ธนากรร้องเรียกเมื่อคนบนที่นอนหันหลังให้เขาดื้อ ๆ

“ใส่เสื้อผ้าก่อนสิแม่คุณ” พูดพร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้    แต่คนที่นอนหันหลังยังเฉย

“ตามใจ” พูดกับตัวเองก่อนเดินออกมาด้านนอก พร้อมอุปกรณ์เช็ดตัวในมือ หูยังได้ยินเสียงคนที่อยู่ในห้อง เมื่อเธอยังเพ้อออกมา       ไม่หยุด

“พ่อขา... ช่วยอ้อมด้วย”

ลับหลังหญิงสาว ร่างสูงใหญ่ก็ลงมือเติมถ่านลงในเตา ก่อนจะนำหม้อข้าวที่ซาวข้าวเตรียมไว้ขึ้นตั้ง

“ให้มันได้อย่างนี้สิกู เอามาทรมานตัวเองแท้ ๆ”

ธนากรบ่นพร้อมกับใช้ทัพพีคนข้าวในหม้อไปด้วย ดีนะที่มีผักกาดกระป๋องกับไข่เค็มติดมาด้วย คนป่วยจะได้มีกับข้าว รีบทำให้  มันเสร็จ ๆ จะได้จับยายบ้านั่นกินยา เขาเองก็อยากพักเต็มทน

อารดาจำใจลุกขึ้นเมื่อธนากรยังกวนไม่เลิก ร่างบางฝืนกลืนข้าวต้มลงคอ ก่อนจะกินยาตามที่เขาจัดไว้ให้ เธอหิว เธอเหนื่อย แล้วก็ปวดหัวมาก ถ้าขืนยังดื้อกับเขาคืนนี้ก็คงไม่ได้นอน ร่างบางนอนทันที เมื่อกลืนยาลงท้องไปแล้ว

ธนากรมองคนที่ล้มตัวลงนอนอย่างหัวเสีย ชามข้าวยังตั้งอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ เธอจะนอนอย่างนี้เลยเหรอ ได้! ยกให้อีกครั้งก็ได้ เห็นว่ากำลังไม่สบายหรอกนะ รอให้หายก่อนเถอะ พ่อจะจับทรมาน เอาให้นางเอกจำเลยรักเรียกพี่กันไปเลย

“จะยกให้อีกครั้งเดียวนะ!” พูดกับคนป่วยก่อนจะลงมือเก็บชาม จังหวะที่กำลังใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้น ตาคมเข้มมองเห็นเส้นผมที่พันกัน        ยุ่งเหยิง บางส่วนพันกันเป็นเกลียวแล้วนึกรำคาญแทน

“ไม่คันหัวเหรอวะ” พูดกับตัวเอง ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง ถ้ามีกรรไกรสักอันก็ดี พ่อจะตัดให้ติดหนังหัวเลย

ชายหนุ่มขำให้กับความคิดตัวเอง แล้วยกจานชามเดินออกไป จังหวะนั้นตาคมเข้มก็เหลือบไปเห็นกระป๋องแป้งเด็กที่วางอยู่ใกล้ ๆ กับถุงสัมภาระที่ลุงพงษ์เตรียมมา

“หึ ๆ”

ร่างสูงหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระป๋องแป้งแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง