เซ็กส์เร่าร้อนและดิบเถื่อน

บรรยากาศในรถแท็กซี่เงียบกริบ มีเพียงเสียงฝนกระทบหลังคาเบา ๆ

พีทนั่งเงียบ มือทั้งสองข้างวางบนตัก

ขวัญนั่งข้างเขา แววตาเยือกเย็นแต่วาบวาว ราวกับนักล่าที่รู้แน่ชัดว่าเหยื่ออยู่ในกรง

เมื่อรถจอดหน้าคอนโด ขวัญไม่พูดอะไร เธอเพียงเดินนำขึ้นลิฟต์ พีทตามไปโดยไม่พูดเช่นกัน

ลิฟต์ปิด

ความเงียบทำงานอย่างไม่มีที่ติ

“คุณแน่ใจเหรอ ว่าจะไม่เสียศูนย์?” เธอถาม ขณะยกคางขึ้นนิดหนึ่ง

“ผมไม่แน่ใจอะไรเลย... นอกจากว่าผมอยากได้คุณจนหายใจไม่ทันแล้วตอนนี้”

เขาตอบกลับ พร้อมกับสายตาที่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้แค่พูดเล่น

ประตูห้องของขวัญเปิด เสียงล็อกดัง ‘แก๊ก’ ทันทีที่ปิดประตู พีทก็พุ่งเข้ามาประกบริมฝีปากทันที

ขวัญตอบสนองด้วยแรงเท่ากัน จูบของทั้งสองไม่อ่อนโยน มันดิบ เถื่อน หนักแน่น และเต็มไปด้วยแรงสะสมที่กดทับมาตลอดสองสัปดาห์

พีทกระชากซิปเดรสของเธอรวดเดียว ชุดหลุดจากบ่าพร้อมเสียงผ้าที่เสียดสีกับผิวเนียน

ขวัญถอยหลังไปติดผนัง มือเขาเอื้อมมาด้านหลัง ปลดตะขอบราออกในพริบตา

ริมฝีปากเขาไล่ไปตามลำคอ เธอเอื้อมมือผลักเขาลงบนโซฟา แล้วคร่อมร่างเขาไว้ด้วยสายตาเย้ยหยัน

“ฉันจะเป็นคนคุมเกมนี้…คุณแค่อย่าหยุดก็พอ”

เขายิ้ม เหมือนยอมจำนน

แต่ยังไม่ยอมแพ้

..................

ขวัญโยกสะโพกบนตัวเขาช้า ๆ มือทั้งสองข้างกดไหล่เขาไว้แน่น

เสียงครางเบา ๆ หลุดจากริมฝีปากพีท

ขณะที่มือเขาเลื่อนไปตามสะโพก แล้วตบเบา ๆ ด้วยแรงที่ทำให้ขวัญสะดุ้งวูบ

“คุณคิดว่าคุณคุมอยู่...แต่คุณไม่รู้เลยว่าคุณกำลังกลายเป็นของผมอยู่ช้า ๆ”

เขาพลิกตัวเธอลงกับโซฟาทันทีในจังหวะที่เธอเผลอ ขวัญร้องในลำคอ

มือของเขาแนบลงมาที่ข้อมือเธอทั้งสองข้าง รวบไว้เหนือหัว

“ฉันไม่ใช่ของใคร”

เธอกระซิบด้วยเสียงพร่า

“งั้นผมจะทำให้คุณลืมประโยคนั้น”

เขาก้มลงมาแนบอกเธอ ลิ้นของเขาไล้วนที่ยอดอก ฟันกัดเบา ๆ จนขวัญบิดเร้าใต้ร่างเขา

เสียงครางของเธอเริ่มดังขึ้น เร่งขึ้น แต่เธอไม่ยอมแพ้ มือขวาเธอสะบัดหลุด แล้วจับต้นคอเขาดึงขึ้นมา

ริมฝีปากประกบจูบเขาแน่นอีกครั้ง เธอใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างเขาจนเลือดซิบ

เขาตอบโต้ แรงขึ้น เร็วขึ้น

เนื้อตัวกระแทกกันเหมือนพายุคลั่ง

เสียงเตียงส่งเสียงดังเป็นจังหวะ

เสียงหอบ เสียงคราง เสียงเรียกชื่อดังแทรกสลับ

“พีท…แรงกว่านี้…ใช่ แบบนั้น…”

“คุณมันร้าย…ร้ายจนผมอยากลืมตัว”

“อย่าลืม…จำไว้ ว่าคุณคือคนที่ฉันเลือก”

เธอกระชับต้นขาเกี่ยวรอบเอวเขาแน่นขึ้น

จังหวะถี่เร่งขึ้นราวกับจะขาดใจพร้อมกัน

... และในวินาทีสุดท้าย เสียงครางหลุดพร้อมกันจากทั้งสองคน ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง...เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง

พีทนอนหอบหายใจข้างเธอบนเตียง เหงื่อท่วมตัว มือเขายังวางไว้ที่หน้าท้องเธอ

ขวัญลืมตามองเพดาน ไม่พูดอะไรสักคำ

พีทหันมามองเธอ

“คุณรู้ตัวไหมว่าคุณมันอันตราย”

“เงียบก่อน”

เธอตัดบททันที

“คืนนี้คุณได้ทุกอย่างที่คุณต้องการแล้ว

พรุ่งนี้...เราค่อยกลับไปเป็นเพื่อนร่วมงานกัน”

เช้าวันต่อมาและความเย็นชาที่เธอมอบให้

แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ้าม่าน กลิ่นกาแฟลอยคลุ้งในอากาศ และเสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำยังคงดังสม่ำเสมอ

ขวัญยืนหน้ากระจก สวมเสื้อเชิ้ตของพีทที่เธอหยิบมาสวมแทนเสื้อคลุม

เธอไม่ได้ยิ้ม แต่ก็มิได้เศร้า

บนริมฝีปากมีร่องรอยของความพอใจ และในดวงตา…มีเงาของความว่างเปล่า

“คุณคือเหยื่อที่ดี…น่าจะดีที่สุดตั้งแต่ฉันเริ่มเกมนี้”

เธอกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

พีทในผ้าขนหนูพันเอว เดินออกมา ผมยังเปียก น้ำเกาะบนแผ่นอก

สายตาเขามองเธอเหมือนผู้ชายที่กำลังจะเริ่มรักใครสักคน

“คุณใส่เสื้อผมแล้วดูดีแปลก ๆ นะ”

เขายิ้ม หยิบแก้วกาแฟมายื่นให้เธอ

“เมื่อคืน...มันไม่ได้แค่เซ็กส์ใช่ไหม?”

ขวัญเงียบ รับแก้วกาแฟมาถือไว้ ดื่มช้า ๆ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ

“สำหรับฉัน มันคือเซ็กส์ค่ะ

แค่เซ็กส์ที่ดี...และจบแล้ว”

พีทชะงัก... สีหน้าเขาแข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง

“เมื่อคืนคุณดูไม่เหมือนคนที่เล่นเกม…”

“ผู้หญิงทุกคนเล่นเกมค่ะ แค่บางคนไม่บอกคุณตรง ๆ เท่านั้นเอง”

เธอพูดพลางเดินไปเก็บเสื้อผ้า แต่งตัวกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สวมส้นสูงคู่เดิม ทาปากแดงซ้ำ ดึงผมขึ้นรวบด้วยท่าทางมั่นใจ

“แล้วพรุ่งนี้ในออฟฟิศ—” เขาถาม

เธอหยุด หันมามองเขาตรง ๆ

“เราจะเป็นเพื่อนร่วมงานกันเหมือนเดิม

แต่ถ้าคุณเริ่มคิดจะ ‘รู้สึก’ กับฉันมากกว่านั้น…

ฉันขอเตือนว่า มันจะเจ็บกว่าที่คุณคิด”

พีทพยักหน้าเบา ๆ

ไม่ใช่เพราะเข้าใจ แต่เพราะยอมจำนน

เขามองเธอเดินออกจากห้อง เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังแว่วตามหลัง

ทุกย่างก้าวเหมือนกำลังเหยียบย่ำหัวใจเขาอย่างช้า ๆ

ขวัญขึ้นรถแท็กซี่ หันมองตึกที่เพิ่งจากมา ใบหน้าเธอยังคงนิ่ง เธอเปิดมือถือ ลบเบอร์โทรของพีท และบล็อกไลน์

ไม่ใช่เพราะเธอเกลียดเขา แต่เพราะเธอเริ่ม ‘รู้สึก’

และนั่น…คือสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุด

“ฉันไม่ต้องการให้ใครชนะเกมนี้

แม้แต่คุณ...พีท”

เธอกำลังเดินหน้าต่อ มีเหยื่ออีกมากในโลก

ออฟฟิศดึกก่อนเดดไลน์

แสงไฟสลัวในออฟฟิศที่เงียบสนิท

เสียงแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะจากเพียงสองโต๊ะ

โต๊ะของขวัญและโต๊ะของ “ปืน” ผู้ชายที่เธอทั้งรำคาญและอยากขยี้ให้จมใต้ส้นรองเท้า

“ไฟล์คุณยังเรียง sequence ผิดอยู่” เขาพูดโดยไม่เงยหน้ามอง

“ฉันเรียงตามแนวคิด ไม่ใช่ลำดับ Excel แบบหุ่นยนต์”

“แต่พรีเซนต์ให้ลูกค้า…มันต้องมีตรรกะที่ เข้าใจได้ ไม่ใช่แค่ สวยแต่ลอยๆ”

ขวัญชะงักนิ้ว หันมามองเขา

เขายังคงมองจอ ไม่สนสายตาเธอ

“ปากคุณน่ะ…รู้ตัวบ้างไหมว่ามันน่าตบ”

เธอพูดเสียงเรียบ แต่แววตาวาววับ

เขาเงยหน้าขึ้น มองตรง ยิ้มมุมปาก

“ผมว่า…คุณไม่ได้อยากตบหรอก

คุณอยากให้ผมใช้ปากนี่กับอย่างอื่นมากกว่า”

เธอยืนนิ่ง เลือดพุ่งขึ้นหน้าทั้งจากความโกรธ…และความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบาย

เขาลุกจากโต๊ะ เดินเข้ามาใกล้ แต่ละก้าวมั่นคง เย้ยหยัน รู้ตัวว่ากำลังเล่นกับไฟ

“เลิกจ้องผมเหมือนอยากเหยียบคอผมเถอะขวัญ

"เพราะคุณก็รู้ว่าถ้าเราอยู่กันแค่สองคนแบบนี้นานพอ…

"สุดท้ายคุณจะเป็นฝ่ายนั่งคร่อมผมเอง”

เธอกัดฟัน แต่ขาไม่ถอย มือวางบนโต๊ะ…แน่น

เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจแตะปลายจมูกเธอ

“คุณกลัวอะไร…หรือกลัวว่าถ้าได้ลองกับผม

จะลืมผู้ชายคนอื่นไปเลย”

“หุบปาก” เธอกระซิบ ก่อนคว้าปลายคอเสื้อเขา ดึงเข้ามา แล้วบดริมฝีปากลงไปแรง รุนแรง จนฟันกระแทกกัน

มันไม่ใช่จูบแห่งรัก แต่เป็นการเปิดฉาก ‘ศึก’ ทางเพศ

เขาตอบกลับทันที ลิ้นเกี่ยวลิ้น มือเขารวบเอวเธอแน่น ดันเธอลงบนโต๊ะประชุมที่ว่างอยู่

แฟ้มเอกสารร่วงลงพื้น

เธอเหวี่ยงแล็ปท็อปออก

แล้วปีนขึ้นไปคร่อมบนโต๊ะ

“พูดมากนัก…ก็ทำให้มันคุ้มกับคำพูดคุณหน่อย”

เขาโน้มตัวลง ปากลากจากคอไปถึงเนินอก

มือปลดกระดุมเบลเซอร์เธอทีละเม็ด

แต่ละเม็ด…เธอมองเขาตาไม่กะพริบ

ขวัญถอดกระโปรงดินสอออกเอง ไม่ให้เขามีโอกาสเป็นฝ่าย “เริ่มก่อน”

เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มเยาะ

“คืนนี้…ผมจะให้คุณจำว่าเคยร้องชื่อผมบนโต๊ะทำงานของคุณเอง”

เธอกัดริมฝีปาก รู้ตัวว่าควบคุมไม่ได้อีกแล้ว

เธอกดสะโพกลงใส่เขา เสียงเนื้อกระทบกันดังแผ่วในห้องกระจกที่ไม่มีใครอยู่

ไฟฟลูออเรสเซนต์สีขาวสาดลงบนร่างเปลือยบางส่วนของทั้งสอง

ปืนกัดฟันแน่น พยายามไม่เปล่งเสียง

แต่ยิ่งเธอบดสะโพกช้า ๆ วนเป็นวง

เสียงหอบก็เล็ดลอดออกจากลำคอโดยไม่อาจกลั้นได้

“กลั้นไว้ให้ได้นะ...เดี๋ยวจะมี รปภ. เดินผ่านมา”

เธอกระซิบ แต่ไม่ได้หยุดขยับ กลับเร่งจังหวะ

แรง…แต่ช้า

เจตนาทรมานเขาให้ขาดใจช้า ๆ ด้วยเรือนร่าง

เขาดันตัวลุกนั่ง พลิกเธอลง กลายเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน

ก่อนจะกระแทกกลับแบบไม่ให้เธอทันตั้งตัว

ขวัญสะดุ้ง เล็บข่วนแผ่นหลังเขาจนแดง

“อยากคุมเกมนักใช่ไหม…” เขากระซิบ

จับข้อมือเธอกดกับโต๊ะ บดสะโพกเข้าอย่างไม่ปรานี

เธอกลั้นเสียงไว้สุดแรง ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำตาซึมที่หางตา ไม่ใช่เพราะเจ็บ

แต่เพราะมัน “ลึก” เกินควบคุม

เสียงหอบ เสียงเนื้อกระทบ

เสียงลมหายใจที่สั่นระรัว

ผสมกับแสงไฟออฟฟิศที่กะพริบเบา ๆ

และในช่วงหนึ่ง—

เขาหยุดเคลื่อนไหว จ้องเธอแน่นิ่ง ก่อนจะโน้มตัวลง จูบที่หน้าผากเธอหนึ่งที โดยไม่พูดอะไร

ขวัญเบิกตากว้าง หัวใจเธอเหมือนถูกบีบด้วยแรงบางอย่าง

“อย่าทำแบบนี้...”

เธอพูดเสียงแผ่ว

เขายังไม่ตอบ แต่กลับขยับอีกครั้ง

แรงขึ้น

เร็วขึ้น... และยังคงสบตาเธอแน่นิ่ง

เหมือนจะ “ฝัง” เขาไว้ในความทรงจำเธอให้ลึกที่สุด

ความเสียวแผ่ซ่านขึ้นถึงกลางอก เธอบิดตัว ใกล้แตะขอบเขตของการปลดปล่อย

มือของเขาปลดผมเธอออกจากที่หนีบ ปล่อยให้มันสยายลงบนโต๊ะ

แล้วกระซิบที่ข้างหู

“ครางออกมา…ไม่มีใครได้ยิน

และถ้ามี…ฉันจะรับผิดชอบเอง”

และนั่นคือจังหวะที่ขวัญหมดแรงกลั้น

เสียงครางหลุดออกจากลำคอแบบที่เธอไม่เคยปล่อยให้ใครได้ยิน

เต็มห้อง ก้องสะท้อนในกระจก พร้อมกับความเสียวซ่านที่ปลดปล่อยลึกสุดร่าง

เธอเสร็จในอ้อมแขนของเขา

และเขาตามมาติด ๆ

ฝังตัวเขาไว้ในเธออย่างลึกที่สุด

... เงียบอีกครั้ง

มีเพียงเสียงหอบที่แผ่วลงช้า ๆ และไอร้อนในห้องประชุมที่ยังไม่คลาย

.........................................

ขวัญลุกจากโต๊ะประชุมอย่างเงียบงัน ใบหน้าเรียบเฉย ผมถูกรวบกลับ

เสื้อเชิ้ตตัวบางที่เคยปลด ถูกติดกระดุมคืนทีละเม็ด อย่างมีสติ…แต่หัวใจเธอยังเต้นรัวไม่ต่างจากตอนที่เขาฝังตัวอยู่ในร่างเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ปืนยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เสื้อยังไม่ได้ติดกระดุม ใบหน้าเปื้อนเหงื่อ

แต่ดวงตาคมนั้นกลับจ้องเธอไม่วาง

“จะทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นอีกแล้วใช่ไหม?”

เธอหยุดมือ เงยหน้าขึ้น สบตาเขา นิ่ง…นาน…ก่อนจะพูดเบา ๆ

“เรื่องแบบนี้…ไม่ควรเกิดในที่ทำงาน

แต่ถ้ามันจะเกิด…ก็ควรให้จบตรงนั้น”

เขาลุกขึ้น ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่แตะตัวเธอ

แต่คำพูดของเขากลับแทรกเข้าในใจยิ่งกว่าฝ่ามือ

“มันไม่จบหรอกขวัญ

เพราะผมไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายคุณ

ผมอยากรู้…ว่าภายใต้หน้ากากนั่น คุณยังมีหัวใจหรือเปล่า”

ขวัญเงียบ มือขยุ้มกระเป๋าแน่น เธออยากตอบกลับแรง ๆ

อยากด่าทุกคำ

แต่ไม่รู้ทำไม…จู่ ๆ คำพูดเขากลับจี้บางอย่างที่เธอซ่อนไว้ลึกมากจนลืมไปแล้วว่ามันเคยมีอยู่

“เราทำงานเสร็จแล้ว

เก็บไว้ให้แค่คืนนี้…แล้วลืมมันซะ”

เธอพูดแล้วเดินออกจากห้องประชุม