ร่านรักในออฟฟิศ

3 วันต่อมา, ห้องทำงานเจ้านาย

ขวัญถือแฟ้มเอกสารเข้าไปในห้องทำงานของคณิน

เขาอยู่ในชุดเชิ้ตขาวพับแขน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นเธอ

เธอวางแฟ้มลงบนโต๊ะ เดินอ้อมมาด้านข้าง

คณินมองตามทุกฝีก้าว ก่อนจะเอ่ยเสียงพร่า

“คุณมาเพื่อส่งงาน...หรือส่งตัว?”

ขวัญยิ้ม แล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูเขา

“แล้วคุณอยากให้เป็นแบบไหนล่ะคะ?”

เธอขึ้นนั่งบนโต๊ะ เข่าข้างหนึ่งยันเก้าอี้ของเขา

มือของเธอปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด...ทีละเม็ด

สายตาเขาเริ่มร้อนแรง ริมฝีปากเริ่มแตะผิวกายเธออย่างกระหาย

เสียงเสื้อผ้าขาดดังแคว่ก

เสียงหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เขายกตัวเธอขึ้นนั่งคร่อมบนโต๊ะ

ร่างของทั้งคู่บดเบียดกันอย่างเร่าร้อน

ขวัญโยกสะโพกช้า ๆ ในขณะที่ริมฝีปากของเธอเลียเบา ๆ ที่ติ่งหูเขา

“คุณชอบผู้หญิงที่คุมเกม...หรือเปล่า?”

เขาตอบไม่ได้…เพราะเขากำลังตกอยู่ในเกมนั้น มือเขาเลื่อนไปทั่วร่างเธอ แต่ขวัญคือคนควบคุมทุกการเคลื่อนไหว เสียงครางของเขาไม่ได้ดัง…แต่มันลึก

ลึกพอจะทำให้เธอยิ้มอย่างพอใจ

เมื่อเสร็จกิจ… เขานั่งหายใจแรงอยู่บนเก้าอี้

ส่วนเธอ...แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นี่แค่เริ่มต้นค่ะ…นายคณิน”

เธอกระซิบ พลางยิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป

..........

คณินตามหาขวัญคืนนั้นทั้งคืน

โทรหาเธอ ทักไลน์

แต่เธอเงียบ

เธอเพียงพิมพ์กลับไปแค่ประโยคเดียว

“ยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะยอมให้คุณได้อีก”

คณิน คือเหยื่อรายแรกที่เธอปล่อยให้ตกลงมาอย่างเต็มใจ ในเกมที่เขาเคยคิดว่าควบคุมได้

แต่แท้จริงแล้ว เขาคือหมาป่าที่หลงกลดอกไม้พิษกลางคืนไปแล้วเต็ม ๆ

“บางคนเหมือนน้ำมันกับไฟ...แต่ยิ่งปะทะกันเท่าไหร่ ก็ยิ่งร้อนระอุ”

“คุณขวัญครับ…เขาจะเข้ามาเป็น Senior Marketing แทนคุณสิงห์นะครับ”

ฝ่าย HR แนะนำชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมเข้มในชุดเชิ้ตแขนพับลวก ๆ ทรงผมยุ่งแบบไม่ได้จัดเต็มเหมือนคนในบริษัทอื่น ๆ

เขาใส่นาฬิกาข้อมือสายผ้า รองเท้าผ้าใบ และสบตาเธออย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

“ผมชื่อ ‘พีท’ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

ขวัญพยักหน้าช้า ๆ

“ขวัญค่ะ เป็นคนดูแลโปรเจกต์หลักของทีม”

เธอสังเกตตั้งแต่แรก เขาไม่ได้ประทับใจเธอเลย ไม่มองนม ไม่แอบมองก้น

เขามองเธอเหมือนกำลังวัดว่า "ผู้หญิงคนนี้จริงจังแค่ไหน" มากกว่า

และนั่น...ทำให้เธออยากเอาชนะมากกว่าทุกคนที่ผ่านมา

สองสัปดาห์แรก พีททำงานเร็ว ชัดเจน มีความคิดแหวกแนว

สองสัปดาห์ถัดมา บรรยากาศในทีมงานแผนกการตลาดของ “Vanta Creative” ร้อนยิ่งกว่าอุณหภูมิหน้าร้อนกลางเมือง

เพราะทุกคนเริ่มรู้ว่ามีแรงปะทะแบบ "เย็นแต่ร้อนใต้ผิว" ก่อตัวขึ้นระหว่างขวัญกับพีท

ห้องประชุมใหญ่ชั้น 17 ของบริษัท

ทุกคนกำลังนั่งล้อมโต๊ะยาวกลางห้อง ขวัญนั่งอยู่ฝั่งขวามือของผู้บริหาร ข้างเธอคือ “พีท”

Senior คนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือน...แต่กำลังกลายเป็นคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่ และในวันนี้ เขากำลังท้าทายเธออีกครั้ง

“ผมคิดว่าแคมเปญนี้ยังไม่เหมาะกับกลุ่มเป้าหมายครับ”

เสียงของพีทดังก้องแต่มั่นคง เขาพลิกหน้าสไลด์ขึ้นจอ พร้อมยกกราฟข้อมูลพฤติกรรมลูกค้ารุ่นใหญ่ขึ้นมาอ้าง

ขวัญนั่งนิ่ง เธอไม่ได้สะทกสะท้าน แต่ริมฝีปากกระตุกยิ้มเบา ๆ

“คุณกำลังบอกว่าแผนที่ฉันเสนอ มันไม่ตรงกับกลุ่มเป้าหมาย?”

“ผมไม่ได้บอกว่าไม่ตรงครับ…”

เขาหยุด หันมามองเธอ

“…แต่ยัง ‘ตื้น’ ไปหน่อยสำหรับคนวัย 40 ที่ผ่านอะไรมาเยอะ เราควรให้เรื่องราวที่สะท้อนความลึก ไม่ใช่แค่ขายภาพสวย”

บางคนในห้องชะงัก พนักงานหญิงรุ่นน้องหลบตา

ผู้ช่วยของผู้อำนวยการกลืนน้ำลาย เพราะมีไม่กี่คนกล้าใช้คำว่า ‘ตื้น’ ใส่ขวัญ

แต่เธอยังคงนิ่ง ก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ หันมามองเขาด้วยแววตาเยือกเย็น

“โอเคค่ะ งั้นคุณช่วยนำเสนอเวอร์ชันของคุณให้ทุกคนเห็นว่ามัน ‘ลึก’ ยังไงดี?”

พีทกดรีโมต เปลี่ยนสไลด์ เสียงเขาชัดเจน ฉะฉาน

เสนอไอเดียที่อิงประสบการณ์ชีวิตจริง ใช้โทนเรื่องเล่า เล่นกับอดีตและความทรงจำ

พนักงานบางคนเริ่มพยักหน้า บางคนเริ่มจดบันทึก

และแม้แต่ผู้บริหารระดับรอง ยังเอียงตัวมาพูดเบา ๆ ว่า

“เขาใช้ได้เลยนะคุณขวัญ มีมุมที่เราไม่เคยเล่นมาก่อน”

ขวัญไม่ตอบ เธอเพียงสบตาพีท

เขายิ้มเล็กน้อยเหมือนผู้ชนะ แต่เธอกลับยิ้มอย่างนักล่า...ที่ยังไม่ลงมือ

หลังประชุมเลิก พีทเดินออกจากห้องก่อน ขวัญเดินตามช้า ๆ จนทันเขาที่โถงลิฟต์

“ไอเดียคุณไม่เลวนะ” เธอพูดเรียบ ๆ

พีทเหลือบมามอง

“ขอบคุณครับ ผมไม่คิดจะล้มคุณนะ ถ้าคุณไม่ตั้งตนให้สูงกว่าคนอื่น”

“แล้วถ้าฉันไม่ใช่คนที่อยู่สูง...แต่แค่รู้วิธีทำให้คนอื่นมองขึ้นมาล่ะ?”

เธอพูดจบแล้วกดลิฟต์ เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น

ประตูลิฟต์เปิด

ขวัญก้าวเข้าไปก่อน แล้วหันกลับมายิ้ม

“ระวังให้ดีนะคะพีท

เพราะคนที่อยู่สูง...เวลาเขาล้ม มันเสียงดังเสมอ”

ประตูลิฟต์ปิดลงอย่างนุ่มนวล

เหลือเพียงพีทที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู พร้อมรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

เขาไม่ใช่คนกลัวความเสี่ยง

และผู้หญิงแบบขวัญ...คือความเสี่ยงที่เขาอยากลองที่สุด

พวกเขาไม่เคยตะคอกกัน

ไม่เคยขัดแย้งอย่างเปิดเผย

แต่ทุกคนรู้...แค่เห็นสายตาทั้งสองสบกัน ก็บอกได้ว่า

นี่มันไม่ใช่เพื่อนร่วมงานธรรมดา

ขวัญเริ่มวางแผนการเล่นของเธอ

เธอแต่งตัวแบบ “มีเสน่ห์แต่ไม่เกินเลย” ทุกวัน

กระโปรงดินสอสีเข้ม เสื้อเชิ้ตพอดีตัว ผมปล่อยตรงเรียบหรู

กลิ่นน้ำหอมวานิลลาจาง ๆ ที่ทำให้เขาหยุดหายใจทุกครั้งที่เธอเดินผ่านหลังเขา

เธอไม่ได้อ่อย

เธอวางเหยื่อ...และปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายดิ้น

แต่พีทก็ไม่ยอมง่าย ๆ เขาเริ่มท้าทายอำนาจของเธอด้วยวิธีเงียบ ๆ

เขาไม่รอคำสั่ง เขาเสนอไอเดียขัดในที่ประชุมเล็ก ๆ

เขาส่งอีเมลถามกลับแม้กระทั่งจุดเล็กน้อยในสไลด์ของเธอ

และที่สำคัญ — เขาไม่เคยมองร่างกายของเธอแบบที่ผู้ชายคนอื่นมอง

แต่ขวัญก็รู้... จากเสียงลมหายใจที่สะดุด

จากปลายนิ้วที่ชะงักตอนรับแฟ้มจากมือเธอ

จากจังหวะที่สายตาเขาลอบมองแผ่นหลังเธอขณะเธอเดินผ่าน

เขาคือ “นักล่า” ที่พยายามซ่อนความปรารถนา และเธอคือ “เหยื่อที่ตั้งใจล่อให้เขาติดกับ”

บ่ายวันหนึ่ง ฝนตกหนัก

ทั้งทีมติดอยู่ในออฟฟิศ ไม่มีใครอยากกลับ

ขวัญเดินออกมาจากห้องน้ำ ชุดเธอเปียกฝนเล็กน้อยจากการออกไปซื้อกาแฟมาให้ทีม

พีทยืนอยู่ที่มุมโต๊ะกลางห้อง สายตาเขาสะดุดที่ชายเสื้อเชิ้ตขวัญแนบกับผิว จนเห็นบราเบา ๆ ใต้ผ้าขาว

เธอเห็นสายตาเขาชั่ววินาที และเธอยิ้ม...

“อย่ามองนานค่ะ เดี๋ยวใจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว”

เธอพูดเบา ๆ ตอนเดินผ่าน

พีทไม่ตอบ

แต่ขวัญรู้...หัวใจเขาเต้นแรงกว่าเดิมแน่นอน

..................

วันถัดมา

เขาวางแฟ้มงานบนโต๊ะเธอ

เขียนโพสต์อิทสีเหลืองแปะไว้ มีข้อความว่า:

“เรื่องบางเรื่อง…ก็ไม่ต้องมองนาน

แค่ได้มองก็ลุกวาบไปถึงข้างใน”

ขวัญอ่านข้อความแล้วหัวเราะเบา ๆ

เธอหยิบปากกาขีดฆ่าข้อความนั้น แล้วเขียนกลับไปว่า

“ถ้าคุณรู้ว่าข้างในมันร้อนขนาดไหน

คุณอาจไม่กล้าแตะเลยก็ได้ :)”

เธอแปะโพสต์อิทกลับไว้บนโต๊ะเขา ก่อนจะเดินจากไป โดยไม่เหลียวหลัง

แรงตึงระหว่างทั้งคู่หนาแน่นขึ้นทุกวัน

ไม่มีใครกล้าแทรก

ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างพวกเขา...ใครจะเป็นฝ่ายระเบิดก่อน

แต่ขวัญรู้ดี... ว่าเธอกำลังดันเขาไปถึงจุดที่เรียกว่า อดกลั้นไม่ได้

และเมื่อถึงคืนนั้น…

เธอจะปล่อยให้เขาได้รู้ว่า คนอย่างเธอ...ร้อนกว่าที่เขาคิด

ค่ำวันศุกร์ ท้องฟ้าเมืองกรุงเต็มไปด้วยเมฆเทา แต่บาร์ดาดฟ้าชั้น 35 ของโรงแรมกลางสุขุมวิทกลับเต็มไปด้วยแสงสี อาหารหรู และเครื่องดื่มราคาแรงที่บริษัทจัดเลี้ยงต้อนรับลูกค้าใหม่

ขวัญเดินเข้างานพร้อมกับเดรสสีไวน์แดง เว้าหลังลึก ผ้าบางแนบลำตัวพอให้จินตนาการทำงาน

ลิปสติกสีแดงสด ตัดกับผิวขาว ผมยาวปล่อยเซอร์นิด ๆ

เธอไม่ต้องยิ้ม—เพียงแค่มอง…ก็ทำให้ทั้งร้านนิ่งไปชั่วครู่

แต่สายตาของเธอไม่ได้มองใคร นอกจากชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ริมระเบียง

สูทสีกรมท่าแบบไม่ติดกระดุม แขนเสื้อพับถึงข้อศอก และแก้ววิสกี้ในมือ

“พีท…”

เขาหันมาช้า ๆ เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ แต่ไม่ได้พูดอะไรทันที

เขามองเธอตั้งแต่เท้าจรดใบหน้า แล้วเอ่ยเบา ๆ ว่า

“คืนนี้คุณสวยมาก...เกือบจะเหมือนผู้หญิงที่ผมควรหลีกให้ไกล”

เธอยิ้ม มุมปากกระตุกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วแต่มีพลัง

“แต่คุณไม่หลบ…คุณยืนอยู่ตรงนี้ และมองฉันอยู่…ใช่ไหม?”

เขาหัวเราะในลำคอ

“คุณก็ไม่ได้หลบผมเหมือนกัน”

เสียงดนตรีในบาร์ดาดฟ้าดังพอให้พูดคุยกันแบบใกล้ชิด ขวัญเอนตัวเข้าใกล้ริมแขนเขา กลิ่นน้ำหอมวานิลลาของเธอลอยขึ้นแตะจมูกเขา

ขณะที่กลิ่นเหล้าวิสกี้อุ่น ๆ จากลมหายใจของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

“คุณไม่เคยชมฉันมาก่อน…แม้ฉันจะยั่วคุณชัด ๆ”

“เพราะคุณทำเหมือนให้...แต่ไม่ให้” เขาจ้องตาเธอแน่นิ่ง

“คุณเหมือนคนวางกับดัก แล้วรอดูว่าผู้ชายจะตกลงไปหรือไม่”

“งั้นคุณตกหรือยัง?”

เขาเงียบไปสองวินาที แล้วตอบว่า

“ตกไปครึ่งตัวแล้ว…แต่ถ้ายังไม่แน่ใจว่าอีกครึ่งมันคุ้มหรือเปล่า”

พนักงานเริ่มทยอยกลับ ลูกค้าเริ่มแยกย้าย

ขวัญยืนอยู่กับพีทริมระเบียงเพียงลำพัง ลมเย็นพัดปลายผมเธอไหว

เขาหยิบผ้าคลุมจากเก้าอี้มาส่งให้เธอ

“คุณควรกลับได้แล้ว…ก่อนที่คืนนี้มันจะเลยเถิดไปกว่านี้”

“หรือคุณกลัวว่าคุณจะเลยเถิดเอง?”

เธอยิ้มถาม

เขามองเธอนิ่ง แล้วเอ่ยช้า ๆ

“ผมไม่กลัว…แต่ผมรู้ว่าถ้าเริ่ม เราจะหยุดไม่ได้”

“และคุณ…ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมอยากได้แค่คืนเดียว”

ขวัญเงียบไป หัวใจเธอสะท้อนวูบ

เพราะนี่คือครั้งแรก...ที่ผู้ชายคนหนึ่งไม่ยอมตกหลุมเธอง่าย ๆ

และคำพูดของเขามันไม่ใช่คำเตือน

แต่มันเหมือนการสั่งให้เธอตั้งคำถามกับ ‘เกม’ ของตัวเอง

เธอก้าวเข้าไปหาเขาอีกก้าว

ระยะห่างระหว่างใบหน้าเหลือเพียงลมหายใจอุ่นรินใส่กัน

“แต่บางครั้ง...คนเราก็แค่อยากรู้ว่า คืนเดียวมันจะไปได้ไกลแค่ไหน”

เขาขยับริมฝีปากนิดเดียว...เหมือนจะจูบ แต่กลับหันไปกระซิบที่ข้างหู

“งั้น...พิสูจน์สิ ว่าคุณควบคุมได้จริง”