บทที่16.เขาที่เธอไม่รู้จัก

“เรากลับกันเถอะ แนนซี่”

ฉันลุกพรวดขึ้นพร้อมดึงแขนแนนซี่ออกจากคาเฟ่ เสียงในหัวเต้นเร่าจนแทบระเบิดออกมา

“แกจะรีบไปไหนนัก” แนนซี่เบิกตากว้าง มองฉันด้วยความงง

“ไปเถอะน่า ฉันมีงานด่วนจริง ๆ”

ฉันพยายามบังคับน้ำเสียงให้ราบเรียบ แต่ฝ่ามือเย็นเฉียบ เหงื่อซึมราวกับถูกไล่ต้อนอยู่ในเงามืด

“แต่สามีฉันยังไม่มารับเลยนะ” แนนซี่ยังลังเล

“ไปเถอะ ข้ามไปฝั่งนู้น เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ให้”

ฉันจับแขนเธอเบา ๆ พาข้ามถนน ใช้ช่วงที่รถยังวิ่งผ่านบังสายตา พอเหยียบถึงฟุตบาท ฉันรีบโบกแท็กซี่ทันทีเหมือนเตรียมไว้แล้ว

ไม่นาน แท็กซี่สีเหลืองก็ชะลอจอด นิ้วเรียวรีบดันแนนซี่ขึ้นรถก่อนที่เธอจะทันถามอะไร

“ไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน! บาย!”

มุมปากฉันยกขึ้นพยายามรักษารอยยิ้ม แต่ข้างในหัวใจหน่วงแน่น ลึก ๆ ฉันไม่อยากให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเข้ามายุ่งกับเรื่องที่ยังไม่แน่ใจว่าปลอดภัย

แล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ รวบรวมสติที่สั่นคลอน…

เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาก็ชนเข้ากับอเล็กซี่อย่างจัง!

เธอมองฉันตรง ๆ เพียงไม่กี่วินาที ก่อนจะสบัดหน้าและหมุนตัวขึ้นรถหรูสีดำที่จอดติดเครื่องรออยู่หน้าคาเฟ่

“ยัยโรคจิต…มองฉันทำไมแบบนั้นเนี่ย” ฉันพึมพำด้วยความหงุดหงิด พลางมองตามรถของอเล็กซี่ที่แล่นออกไป 

แล้วหันกลับมาที่หน้าคาเฟ่… ใช่ เขายังอยู่ตรงนั้น ผู้ชายคนเดิมที่เห็นในคาเฟ่

ตอนนี้ เขายืนนิ่ง ดวงตาจ้องมาที่ฉันราวกับเล็งเป้า ความเย็นวาบไหลขึ้นตามกระดูกสันหลังทันที และฉันก็รู้ในวินาทีนั้นว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามก้าวเดินเหมือนคนปกติ ทั้งที่ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ มือเกร็งราวกับรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องและไล่ล่า

แต่ยังไม่ทันพ้นปากซอย เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังก้องตามหลัง ชัดเจนทุกก้าว

เขาเดินตามฉันจริง ๆ

ฉันเร่งฝีเท้า เหมือนคนรีบกลับบ้านหลังเลิกงาน แต่หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เงาของเขาเข้ามาใกล้ ความกลัวค่อย ๆ แทรกเข้ามาในใจทีละนิด

แล้วจังหวะหนึ่ง… ฉันเห็นโอกาส

รีบหักเลี้ยวเข้าซอกอาคารเก่า มุมมืดแทบไม่มีใครสนใจ

ยืนนิ่ง ให้เหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพง

เขาเดินเลยไปช้า ๆ ก่อนจะหยุด หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังตามหาอะไร

เขาไม่รู้ว่าฉันหายไปไหน

ไม่รู้ว่าฉันยืนแอบมองอยู่ห่างเพียงไม่กี่เมตร

ฉันแนบหลังกับกำแพงอิฐเย็น สูดลมหายใจลึก ๆ พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่น

ค่อย ๆ ปล่อยลมหายใจออกเมื่อเห็นว่าเขาเดินไปแล้ว

แต่ยังไม่ทันได้โล่งใจ ความสับสนก็พุ่งเข้ามาแทนที่ความกลัวทันที

นี่มันเรื่องอะไรกัน

ลิลิน เธอกำลังเผชิญเรื่องบ้าอะไรกันอยู่

มือเลื่อนลงบนกระเป๋าสะพาย กอดมันไว้แน่น ราวกับเอกสารและภาพถ่ายจากงานล่าสุดจะมีคำตอบให้

และปลายทางเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนนี้ชัดเจน…

Stride X

***

หน้าสำนักงานใหญ่ของ Stride X ตึกระฟ้าสูงตระหง่านที่เคยชัดเจนทุกครั้งที่มองขึ้น วันนี้กลับถูกเมฆดำกลืนจนปลายยอดเลือนหาย ราวกับมันไม่เคยตั้งอยู่ตรงนั้น

ฉันจ้องมันนิ่ง ๆ ทั้งที่ความหนักอึ้งในอกไม่ต่างจากท้องฟ้าหม่นมืด

ก้าวเข้าลิฟต์โดยไม่ลังเล ประตูปิดลงอย่างนุ่มนวล เสียงกลไกแผ่วเบา พร้อมพาฉันไต่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

สายตาจับจ้องตัวเลขที่วิ่งผ่านทีละชั้น…จนกระทั่งถึง 40

ติ๊ง

ประตูเลื่อนเปิดช้า ๆ  เสียงรองเท้าหนังหนักดังใกล้ ๆ

ตึก…ตึก…

ชายสูงโปร่งในสูทหรูสีเข้มก้าวเข้ามา ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาคมกริบทำให้อากาศเย็นในลิฟต์เหมือนอุ่นขึ้นทันที เขาแต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่เส้นผมจนถึงปลายรองเท้า ทุกอย่างราคาสูงลิ่ว สะท้อนฐานะและรสนิยม

เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาหรูสะท้อนแสงระยิบระยับ รุ่นที่มีไม่กี่คนในประเทศได้สัมผัส

ด้านหลังเขา ชายตัวใหญ่สวมแว่นดำยืนท่าทางนิ่งสนิท ไร้อารมณ์เหมือนหุ่นที่ถูกตั้งโปรแกรมให้เฝ้าเพียงอย่างเดียว

ประตูลิฟต์ปิดลง ความเงียบแผ่ซ่าน ลมหายใจของฉันติดขัดเล็กน้อย ไหล่ตึงขึ้นจนต้องขยับไปชิดผนัง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาไถอย่างลวก ๆ ทั้งที่ในหัวกำลังพยายามนึกว่าผู้ชายคนนี้เคยเจอที่ไหน

ภาพความทรงจำผุดขึ้นทีละนิด… เสียงในใจก็เอ่ยชัดเจน

ใช่ เขาคือหนึ่งในคนที่ฉันเคยเห็นจริง ๆ

หนึ่งในชายคนนั้น…ที่ฉันเคยเผลอถ่ายติดเฟรมระหว่างงานกาล่าหลังเวที  ตอนเขาหันมามองด้วยสายตาแข็งกร้าว ฉันสะดุ้งและรีบถอยหลบ

ติ๊ง

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ เลื่อนเปิดอีกครั้ง

เสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะก้าวออก เขาหันมามองฉันด้วยแววตาเยือกเย็น

หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบระเบิด

มือสั่นเล็กน้อย สายตาพล่านเบลอ ราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อตผ่านร่าง

ประตูลิฟต์ปิดลง เส้นทางยังพาฉันไต่ขึ้นไปเรื่อย ๆ …จนกระทั่งถึงชั้นบนสุด

ติ๊ง

ฉันผ่อนลมหายใจยาวก่อนก้าวออกจากลิฟต์

สายตากวาดหาวรากร เลขาหนุ่มที่มักประจำอยู่หน้าห้องประธานอารัญ

“หายไปไหนนะ…” ฉันพึมพำ พลางมองซ้ายขวา แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา

เมื่อเดินเข้าใกล้ประตูห้องประธาน ฉันสังเกตว่ามันแง้มไว้

ความคิดแวบหนึ่งสะกิดให้ฉันชะโงกมองเข้าไป.. ตามสัญชาติญาณ

อารัญกำลังยื่นซองบางอย่างให้ชายในสูทสีเข้มอีกคน สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเฉียบขาด  ไม่ต้องเอ่ยคำสั่งใด ๆ ก็ทำให้ใคร ๆ เข้าใจทันที

สายตาของเขาสบเข้ากับฉันเต็ม ๆ เพียงวินาทีเดียว แต่พอสัมผัสเหมือนถูกอ่านทะลุทุกความคิด

หัวใจเต้นรัว ภาพรอบตัวเบลอวูบเหมือนถูกช็อตซ้ำ ความสงสัยพุ่งเข้ามาพร้อมกันจนทั้งร่างเหมือนถูกสตั๊นอยู่กับที่

“คุณลิลินครับ”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้ง เผลอหันขวับ

วรากรยืนอยู่ตรงนั้น ถือถาดชาด้วยสีหน้าปกติ

“คุณมีนัดกับท่านประธานอารัญเหรอครับ?”

“อ๋อ… เปล่าค่ะ” ฉันรีบตอบ ยังตั้งตัวไม่ทัน

“ฉันเอาภาพกับบทความจากงานอีเว้นต์ครั้งก่อนมาให้คุณตรวจสอบค่ะ” ฉันรีบดึงแฟ้มจากกระเป๋าแล้วยื่นให้

วรากรรับไปอย่างสุภาพ พลางพยักหน้าเล็กน้อย

“ฉันขอตัวนะคะ” พูดพลางก้าวถอย ก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าลิฟต์โดยไม่เหลียวหลัง

 ประตูลิฟต์ค่อย ๆ เลื่อนปิดลง ราวกับฉากสุดท้ายของละครเรื่องหนึ่ง

ละครที่ฉันไม่แน่ใจเลยว่ามันคือความจริง หรือเพียงภาพลวงตาที่ใครสักคนสร้างขึ้น

บนผิวสะท้อนสีเงินของประตูลิฟต์

ฉันเห็นเพียงตัวเองยืนอยู่ พร้อมคำถามนับร้อย

และภาพสายตาเย็นชาของอารัญยังติดอยู่ในหัว

เขาช่วยฉันจริง ๆ …

หรือทั้งหมดคือเกมที่เขาปูไว้ตั้งแต่แรก?

เกมที่ฉันไม่ควรย่างเท้าเข้าไป

แต่ตอนนี้กลับถลำลึกจนหาทางออกไม่เจอ

อารัญ… คุณเป็นใครกันแน่