All Chapters of เลนส์รักในเงาไฟนีออน: Chapter 1 - Chapter 10

แสงแรกของรุ่งอรุณสาดลอดระหว่างตึกระฟ้า ฉันยกกล้องขึ้น... แชะ แชะ แชะ “เจ๋งมาก… ลิลิน” เสียงพึมพำแผ่วเบา หลุดออกมาพร้อมรอยยิ้มบางบนใบหน้า ความภูมิใจอุ่นวาบในอก เหมือนแสงอาทิตย์ที่เพิ่งเริ่มทอ บนดาดฟ้าของตึกสูงเด่น เสียงรถราและฝูงชนด้านล่างประสานกันเป็นจังหวะชีวิตของเมืองใหญ่ แต่สำหรับฉัน… ลิลิน ช่างภาพนักข่าวฟรีแลนซ์ สายตาและกล้องคู่ใจ มักเก็บเรื่องเล็ก ๆ ที่ใครหลายคนมองข้ามไป เพราะทุกภาพ… ล้วนมีเรื่องเล่าของมันเสมอ พ่อคือแรงบันดาลใจของฉัน เขาทิ้งไว้เพียงความทรงจำและ กล้องตัวเก่า พร้อมกับคอนโดเล็ก ๆ ในย่านแออัดกลางใจเมือง ที่ฉันอาศัยอยู่กับแม่ แม่มักเงียบ แต่ความรักของเธอ…อบอุ่นเหมือนมหานคร บางครั้งสวยเกินจริง บางครั้งมืดมนและเหนื่อยล้า แต่เราสองคนสัญญากัน ว่าจะไม่ถอย แม้บิลค่าใช้จ่ายจะยาวเป็นหางว่าว จนวันหนึ่ง…เหมือนพระเจ้าจะยื่นแสงเล็ก ๆ เข้ามาในหัวใจของฉัน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงปลายสายที่ชัดเจน “สวัสดีครับ คุณลิลินใช่ไหมครับ? ผมมาจากบริษัท Stride X เราต้องการคุณสำหรับ งานพิเศษ…ระดับประเทศ รายละเอียดจะส่งให้ทางอีเมลนะครับ รบกวนยืนยันกลับ

ฉันลืมตาขึ้นก่อนฟ้าสาง..เสียงเอะอะโวยวายจากซอยด้านล่างดังทะลุขึ้นมาถึงชั้นสองของคอนโด แสงนีออนจากป้ายโฆษณาริมทางด่วนลอดผ่านม่านขาวบางพาดแถบแสงลงบนผ้าห่มอย่างแผ่วเบาฉันพลิกตัว ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง มือค่อย ๆ เลื่อนม่าน เปิดบานเกร็ดกระจกออก ทอดมองเบื้องล่างคือภาพชีวิตในตรอกแคบกลางกรุง หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีดำเดินอย่างอ่อนแรงผ่านหน้าร้านสะดวกซื้อ ไม่ไกลกัน ชายไร้บ้านนอนขดอยู่บนพื้น มีสุนัขตัวหนึ่งเฝ้าอยู่ข้างกายแสงนีออนจากป้ายริมถนนสะท้อนบนใบหน้าของหญิงอีกคนในชุดวาบวาม เธอยืนพิงเสาไฟอย่างเงียบงัน เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง บางอย่าง...ที่อาจไม่มีวันมาถึงประกายในหัวเริ่มก่อรูปเป็นภาพชัดเจน ฉันเอื้อมมือคว้ากล้องคู่ใจ ปลายนิ้วแตะเนื้อโลหะเย็นเฉียบ สัมผัสคุ้นเคยที่ปลุกให้หัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกับลมหายใจยกกล้องขึ้นแนบตา ผ่านกรอบชัตเตอร์ โลกทั้งใบหดเหลือเพียงภาพตรงหน้าหญิงสาวในชุดดำยืนพิงเสาไฟ แสงนีออนสีชมพูทอดแถบแสงอ่อนบนไหล่เปลือยของเธอ ชายเร่ร่อนใต้ผ้าห่มเก่าขาดขยับตัวเล็กน้อย ร่างสั่นสะท้านกับอากาศเย็นใกล้รุ่ง ไอร้อนจากฝาท่อค่อย ๆ ลอยขึ้นเป็นหมอกบาง ตัดผ่านขอบเลนส์อย่

ฉันมองตามแผ่นหลังของเธออย่างพินิจวิเคราะห์ ความสง่างามนั้นไม่อาจกลบความลึกลับที่แผ่ออกมาได้เลยเธอคือ ‘อเล็กซี่’ อายุ 34 ปี อดีตนักข่าวสาย Corporate มือหนึ่งของสำนักข่าวใหญ่หลายแห่ง ผู้สร้างชื่อจากบทความเชิงสืบสวนที่เขย่าวงการธุรกิจและการเมืองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนฉันเคยอ่านบทความของเธอบนเว็บไซต์ส่วนตัวที่มีผู้ติดตามเป็นแสน ถ้อยคำของเธอเฉียบคม เย็นชา และจริงเกินกว่าจะเป็นเพียงข่าว มันคือการเปิดโปงสายตาแบบนั้น… ฉันจำได้ดี เป็นสายตาของคนที่มองโลกเหมือนสนามล่าแต่คืนนี้ เธอไม่ได้ถือกล้อง หรือไมค์จ่อปากใครเธอสวมชุดราตรีสีน้ำเงินระยับ ท่ามกลางเหล่าผู้บริหารและนักลงทุนในงานกาล่าหรู เธอมาในฐานะอะไร? ผู้สังเกตการณ์? แขกของใครบางคน?เธอมีแผนอะไรอยู่กันแน่…?คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ขณะที่ดวงตากลมของฉันยังคงจ้องตามร่างในชุดราตรีสีน้ำเงิน…จนกระทั่งเธอค่อย ๆ เลือนหายไปท่ามกลางฝูงแขกที่เคลื่อนไหวราวเกลียวคลื่นแห่งความหรูหรา.“คุณ ลิลินคะ”เสียงนุ่มละมุนของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากด้านข้าง ดึงฉันให้หันกลับมา เธอสวมเดรสเกาะอกเลื่อมประดับเพชรระยับ แสงไฟสะท้อนเล่นกับอัญมณีจนแทบแสบตา ถุงมื

“ลิลิน… ดูแลตัวเองนะลูก”น้ำเสียงสั่นเครือของแม่ แทรกขึ้นมาจากลำคอ..ยังคงดังก้องอยู่.ในอกของฉัน ไม่จาง แม้เวลาจะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วก็ตามเช้าวันนี้คือวันแรกในฐานะ ช่างภาพและนักข่าวฟรีแลนซ์ของ StrideXฉันในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อน สอดชายไว้ในกระโปรงยาวผ้าลินินสีเทาเข้ม ปลายกระโปรงพลิ้วเบาเมื่อสายลมพัด รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้ม ฉันยืดหลังตรง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ปลายนิ้วเลื่อนไปสัมผัสกล้องราวกับย้ำเตือนตัวเองให้มั่นใจ เพื่อจะก้าวเท้าเข้าสู่โลกอีกใบ โลกที่เต็มไปด้วยความหรูหรา อำนาจ และความคาดหวังที่สูงลิ่วเบื้องหน้า ตึกกระจกสูงเสียดฟ้า เหนือถนนสะท้อนแสงแดดจ้า ราวกับประกาศความรุ่งโรจน์และอำนาจที่ไม่มีใครเทียบ ชายหญิงในชุดสูทเรียบเคลื่อนไหวเป็นระบบ “คนในที่นี่หน้าไม่รับแขกเลย…” ฉันพึมพำกับตัวเอง ขณะกวาดตามองผู้คนที่เดินสวนไปมา สูทเรียบหรู ผมเกล้าตึง และท่าทีเย็นชาราวกับทุกคนถูกฝึกให้ปิดอารมณ์ไว้หลังใบหน้าเรียบเฉยแสงไฟจากโถงใหญ่ส่องกระทบพื้นหินอ่อนจนมันวาว เงาของผู้คนซ้อนทับกันเป็นริ้วๆ ดูราวกับกระจกเงาที่สะท้อนโลกอีกใบโต๊ะประชุมยาวเรียงรายด้วยเอกสารและแก้วคริสตัล ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

ถึงแม้คำขู่ของอเล็กซี่จะทำให้ฉันชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใจฉันหวั่นไหวแม้แต่น้อยฉันมองว่ามันก็แค่เสียงหมาเห่าหอน จึงเพียงเบี่ยงตัวหลบ แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจถุงข้าวต้มปลาในมือส่งกลิ่นหอมอบอวล  ของโปรดของแม่ จากร้านเจ้าประจำชื่อดังหน้าปากซอยทางเข้าคอนโด  ฉันเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงใบหน้าแม่ที่กำลังรออยู่ในบ้าน… รอยยิ้มอบอุ่นที่ฉันคุ้นเคยมาทั้งชีวิตทันทีที่เสียง คลิก ดังขึ้น ประตูค่อย ๆ เปิดออกแสงสุดท้ายของวันสาดเข้ามากระทบดวงตา ฉันยกมือขึ้นบัง หรี่ตามองผ่านแสงนั้น แม่ของฉันนอนนิ่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว ท่ามกลางความเงียบงันของห้อง“แม่จ๋า… ลูกกลับมาแล้วจ้ะ”