บทที่ 100

เขายุ่งมาก

ยุ่งจนกระทั่งลืมไปเลย ว่าตัวเองยังมีภรรยาอยู่

เวินซ่งผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปหาเขาอีกครั้ง “พี่รู้ได้ยังไง?”

“เดา”

เห็นเธอไม่แม้แต่คิดจะปฏิเสธ โจวอวี้ชวนก็ไม่แปลกใจเลย แต่กลับรู้สึกเหมือนมีก้อนฟองน้ำจุกอยู่ที่หน้าอก ทำให้หายใจไม่สะดวกมากกว่า

เวินซ่งหัวเราะออกมาเบา ๆ “ฉันนึกว่า พี่จะไม่มีวันรู้แล้วซะอีก”

เขาจ้องเธอตาเขม็ง ความรู้สึกหายใจติดขัดนั้น ทำให้หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่นเป็นปมขึ้นมา “ฉันบกพร่องในหน้าที่ขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

“พี่ทำหน้าที่ได้ดีมากต่างหาก”

เวินซ่งโค้งมุมปากขึ้นชัดเจนกว่าเก่า “แต่นั่นเป็นตอนอยู่ต่อหน้าเสิ่นหมิงถัง”

เขาไม่ใช่สามีที่เพียบพร้อมเหมาะสม

แต่เป็นคนรักที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ

เธอพูดออกมาด้วยความจริงจัง ทว่าคำพูดนี้เมื่อผ่านเข้าไปในโสตประสาทของโจวอวี้ชวน กลับมีความแดกดันแฝงอยู่ในที

เขาพรูลมหายใจขุ่นมัวออกมาเฮือกหนึ่ง หวังจะคลายความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้นออกจากอก “ฉันจะรีบจัดการให้เธอคนนั้นย้ายออกไปให้เร็วที่สุด”

“ถึงตอนนั้น ฉันจะไปรับเธอกลับบ้าน”

“ค่อยว่ากันเถอะ”

เวินซ่งโค้งมุมปาก ไม่ได้พูดอะไรให้ชัดเจนไปมากกว่านั้นแล้ว

ทว่า โจวอวี