บทที่ 6

ตอนที่เวินซ่งเดินออกจากบ้านใหญ่ตระกูลซางนั้น เธอเดินกะเผลกหนักยิ่งกว่าเก่า

สามปีนี้ ขอแค่โจวอวี้ชวนไม่ได้กลับมากับเธอ

มักจะต้องเจอเข้ากับกฎตระกูลแบบนี้

เธอไม่แปลกใจเลย

เพียงแต่โจวอวี้ชวนไม่รู้ก็เท่านั้น ว่าทุกครั้งที่เขาต้องไปพิสูจน์ใจจริงกับคนในใจ มักจะผลักเธอไปสู่ทางตันเสมอ

ตระกูลซางไม่ต้องการคุณหนูไร้ประโยชน์ที่คว้าหัวใจของสามีตนไว้ไม่อยู่

พ่อบ้านถอนหายใจออกมา “คุณไม่เห็นต้องพูดออกไปตามตรงขนาดนั้นเลย ต่อให้ปรุงแต่งเหตุผลที่ร้ายแรงสักหน่อยขึ้นมา หลอกคุณหญิงใหญ่ไปบ้าง มันก็คงไม่ต้องเจ็บถึงขนาดนี้”

“ลุงซาง”

บนดวงหน้าเล็ก ๆ สะอาดสะอ้านของเวินซ่งนั้นดูว่าง่ายจนมองความคับแค้นใจไม่ออกเลยสักนิด “คุณย่ามีบุญคุณเลี้ยงดูอบรมฉันมา ฉันจะหลอกใครก็ได้ แต่ไม่มีทางหลอกผู้อาวุโสอย่างคุณย่า”

“เฮ้อ”

ความอ่อนโยนในดวงตาลุงซางเจือไปด้วยความจริงใจสองส่วน เขามองมือที่ถูกตีจนแดงของเธอ “อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลยครับ รีบไปตรวจดูอาการที่โรงพยาบาลเถอะ”

“ค่ะ”

เวินซ่งพยักหน้า

ไม่ได้พูดอะไรอีก

ลุงเฉินถูกพวกเขาไล่กลับไปนานแล้ว

ทุกย่างก้าวของเวินซ่ง ล้วนเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ตั้งแต่เด็กเธอก็สงสัยมาตลอด ว่าคุณหญิงใหญ่อาจจะเป็นหรงหมัวหมัวในเรื่ององค์หญิงกำมะลอกลับชาติมาเกิด

คุณนายใหญ่ตระกูลโจวอย่างมากก็แค่สั่งให้เสิ่นหมิงถังไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่สวน

แต่ว่าตระกูลซางนั้น จะให้คนรับใช้พาเธอไปคุกเข่าอยู่บนทางที่ปูไปด้วยหิน

สภาพอากาศแบบนี้ ตอนที่เพิ่งจะคุกเข่าลงไปนั้น มันยังสบายอยู่

มีหิมะ

มันก็แค่หนาวเหน็บ แต่ไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้น

ทว่าพอคุกเข่าไปนานเข้า หิมะเย็น ๆ ละลาย หลงเหลือเพียงก้อนหินแหลมตะปุ่มตะป่ำ

รอจนกระทั่งเธอหนาวเย็นไปทั้งตัว ก็จะมีคนรับใช้ถือไม้บรรทัดมาตีฝ่ามือของเธอ

ตีตอนนี่แหละ เจ็บที่สุด

จนผิวแตกเนื้อปลิ้น

บ้านใหญ่ตระกูลซางตั้งอยู่ริมถนนที่โอบล้อมภูเขา ทั้งใกล้ภูเขาและข้างแม่น้ำ ทิวทัศน์ดีเป็นอย่างยิ่ง

กว่าเวินซ่งจะเรียกรถ ที่บวกค่ารถเพิ่มเข้าไปแล้วได้นั้น ไม่ใช่ง่าย ๆ เพราะมันอยู่ในช่วงกลางดึก ทั้งหิมะก็ยังตก คนขับรถยอมรอเธออยู่ที่ตีนเขาเท่านั้น

ทุกย่างก้าวที่เดินลงเขา เวินซ่งก้าวเดินอย่างยากลำบากเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งที่อากาศหนาวเหน็บ ทว่าแผ่นหลังของเธอกลับชื้นไปด้วยเหงื่อ

ห่างไกลออกไป วันที่หิมะตกนั้นท้องถนนมักลื่น เบนท์ลีย์สีดำคันยาวเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ

คนขับรถมีสายตาเฉียบไว เร่งความเร็วตามไปทันที “คุณชาย ข้างหน้าเหมือนจะเป็นคุณหนูนะครับ”

ที่เบาะด้านหลัง ชายหนุ่มกำลังนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ ยกขาเรียวยาวขึ้นมานั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางสบาย ๆ ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในแสงราตรีอันสลัวนั้นดูสุขุมนุ่มลึกและได้สมมาตร ทั้งดุดันทั้งเคร่งขรึมเย็นชา

กลิ่นอายของผู้มีอำนาจเข้มรุนแรง

เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นไปมอง ทำเพียงแค่ตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นอย่างยิ่งว่า “อืม”

ทำให้จับอารมณ์ไม่ถูก

ผู้ช่วยที่นั่งอยู่ในที่นั่งข้างคนขับทนมองต่อไปไม่ไหว “คุณชาย เราจะไม่สนใจคุณหนูใช่ไหมครับ?”

“ดูนายอยากจะสนใจมากนะ?”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกของชายหนุ่มดังขึ้น มันแฝงไปด้วยความเย็นเยียบ

ผู้ช่วยไม่กล้าเปล่งเสียงอีก

ครู่ใหญ่ ในที่สุดชายหนุ่มก็มองผ่านกระจกกั้นลมออกไป เหลือบมองเงาหลังที่ซวนเซจวนจะล้ม หรี่ตาลงเล็กน้อย “ตรวจสอบดูหน่อย ว่าคืนนี้โจวอวี้ชวนไปทำอะไร?”

“ตรวจสอบแล้วครับ ตอนนี้มีความเป็นไปได้สูงว่ากำลังแนบชิดลึกซึ้งอยู่กับเสิ่นหมิงถัง”

ผู้ช่วยที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับตอบกลับอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเตือนอีกครั้งว่า “คุณชาย คุณหนูน่าจะต้องไปคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะหลายชั่วโมงอีกแล้วแน่ เกรงว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้วละครับ”

เขาเพิ่งพูดจบ เงาของคนด้านหน้าพลันล้มลงไปกองที่พื้น

“คุณชาย ผมว่า...”

“ปัง!”

ได้ยินเสียงประตูรถปิดดังลั่น ชายหนุ่มลงจากรถไปด้วยใบหน้าเย็นชา รวบตัวหญิงสาวที่อยู่บนพื้นหิมะเข้ามาในเสื้อคลุมกำมะหยี่แล้วอุ้มขึ้นมา

ผู้ช่วยรีบลงไปเปิดประตูรถด้านหลังให้ พลางเอ่ยถาม “พวกเราจะไปโรงพยาบาลหรือว่าที่ไหนดีครับ?”

“กลับไปที่คอนโดก่อน”

“ครับ”

“ให้หมอไปรอที่นั่นด้วย”

“ติดต่อเรียบร้อยครับ”

คนขับรถปรับอุณหภูมิแอร์ให้สูงขึ้นอย่างรู้หน้าที่

ภายในรถสว่างโร่ ยามที่ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองไปที่หัวเข่าของเธอ ดวงตาดำขลับพลันประกายแววเย็นเยียบ น้ำเสียงยังคงไร้อารมณ์เช่นปกติ “ลงมือเหี้ยมไม่เบา”

ผู้ช่วยพึมพำ “มีตอนไหนบ้างที่คุณหญิงใหญ่ลงมือเบา ๆ ล่ะครับ...”

“อีกสองวันซางเยี่ยนสิงก็จะกลับประเทศแล้วใช่ไหม?”

“ครับ”

“นายไปจัดการที”

“ให้จัดการถึงขั้นไหนครับ?”

ชายหนุ่มเหลือบมองไปอย่างไม่ยี่หระ ดวงตาแฝงไปด้วยความร้ายกาจ “นายว่ายังไงล่ะ?”

...

ตอนที่เวินซ่งได้สติ ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกเสียจนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง

แต่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเท่าไรนัก

ฝ่ามือกับหัวเข่าที่เดิมทีควรจะบวมปวดร้าวจนยากจะทานทนนั้น ไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นแล้ว แค่เห็นแล้วดูน่าตกใจเท่านั้น

ก้นกบที่เจ็บอยู่สองวัน ตอนนี้ก็สบายขึ้นไม่น้อย

ทว่า เธอไม่ควรมาอยู่ที่นี่ต่างหากถึงจะถูก

เวินซ่งขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะโทรศัพท์ไปถามต้นสายปลายเหตุกับรีเซฟชั่นของโรงแรมให้เข้าใจนั้น ทว่าในระหว่างที่เคลื่อนไหวนั้น พลันได้กลิ่นหอมไม้กฤษณาจาง ๆ เข้า

เธอตื่นตระหนกไม่น้อย

หลังได้สติ เธอก็เม้มปากเหยียดตรง คว้าครีมสั่งทำพิเศษที่คุ้นเคยหนึ่งหลอดบนหัวเตียง แล้วเช็คเอ้าท์จากไป

เมื่อกลับถึงบ้าน บรรยากาศก็สงบเป็นพิเศษ

ราวกับว่า ความผิดปกติเมื่อสองวันก่อน มันเป็นเพราะคนอย่างเธอที่ปรากฏตัวเกินมาหนึ่งคน

“เสี่ยวซ่ง เธอกลับมาแล้ว”

เสิ่นหมิงถังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางทักทายเธอ

เห็นได้ชัดว่า เมื่อคืนนี้โจวอวี้ชวนง้อจนเธอพอใจแล้ว

เวินซ่งไม่มีอารมณ์มาสนใจเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยินยอมให้จบลงทั้งแบบนี้ ก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าว ทัดผมไว้หลังหู เผยให้เห็นต่างหูเพชรสีชมพูที่สวยจนลานตา

เป็นเพชรสีชมพูหายากน่าสะสม

เป็นชุดเครื่องเพชรที่เวินซ่งชมชอบมานานแล้วชุดหนึ่ง

ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยกว่ามันจะมาตกทอดมาถึงงานประมูลอีกครั้ง โจวอวี้ชวนเคยรับปากไว้ว่าจะประมูลมาให้เธอ

เขาว่า เธอเข้ากับสีชมพูอ่อน ๆ แบบนี้เป็นที่สุด พอใส่แล้วต้องสวยมากแน่นอน

ตอนที่เขามอบมันให้เสิ่นหมิงถัง ก็น่าจะพูดแบบนี้เหมือนกัน

ความท้อแท้บนดวงหน้าของเธอไม่มีมีทางเล็ดลอดไปจากเสิ่นหมิงถัง เจ้าตัวเชิดดวงแก้มสวยประณีตขึ้น “ฉันเคยได้ยินจากคุณย่าว่า เธอรู้เรื่องเครื่องเพชรอยู่บ้าง รีบมาดูให้ฉันหน่อยสิ ว่าต่างหูคู่นี้เป็นยังไง? อาชวนน่ะประมูลมาในราคาห้าสิบกว่าล้านเชียวนะ คุ้มดีไหม?”

“ก็พอได้”

เวินซ่งกดความรู้สึกเย้ยหยันนั้นไว้ในใจ แย้มยิ้มเรียบเฉย “ใช่แล้ว ฉันกับเขายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ ต่างหูราคาห้าสิบกว่าล้านคู่นี้นับเป็นทรัพย์สินร่วมกันระหว่างสามีภรรยากึ่งหนึ่งนะ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ราคาเต็ม ๆ น่าจะหกสิบล้าน”.

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ๆ “พี่สะใภ้ใหญ่ คืนนี้ก่อนเที่ยงคืนต้องโอนเงินสามสิบล้านเข้ามาที่บัญชีนี้ด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะไปเอาเงินก้อนนี้จากคุณย่า”

เพิ่งพูดจบ ข้อความไลน์ก็เด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของเสิ่นหมิงถัง

เมื่อเธอมอง มันเป็นเลขบัญชีธนาคาร

เธอโมโหจนดวงตาสองข้างดำทมิฬ!

นังคนชั้นต่ำ!!

เอาแต่ยกยัยแก่นั่นมาขู่เธอได้ทั้งวัน!

สามสิบล้าน!

ตระกูลโจวยังไม่ได้แยกครอบครัว หลังโจวหวายอันจากไป เธอคิดคำนวณหมดทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เพิ่งจะได้มรดกมาแค่ยี่สิบห้าล้านเอง!!

เวินซ่งคร้านจะสนใจว่าเธอมีหรือไม่

หลังอาบน้ำอาบท่า เธอก็เริ่มทำการตัด ปล่อย จาก อย่างเอ้อระเหย

จัดการของที่ไม่จำเป็นทิ้งไปล่วงหน้า

พอถึงคราวที่ต้องจากไป จะได้ลดขั้นตอนไปได้มาก

เวินซ่งคว้าถังขยะมา ทิ้งของลงไปดังตึงตัง แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ใช่คนที่ละล้าละลังตัดสินใจไม่ได้

กระทั่งชุดแต่งงานที่ใช้ตอนแต่งงาน เธอก็เก็บเรียบร้อย แล้วให้ป้าอู๋ช่วยยกลงไปทิ้งที่ชั้นล่าง

โจวอวี้ชวนกลับมาก็เจอเข้าพอดี

เขากวาดสายตามองชุดแต่งงานที่ถูกห่อไว้อย่างลวก ๆ ในใจว้าวุ่นขึ้นมาไม่น้อย “เอาชุดแต่งงานออกมาทำไมน่ะ?”

เวินซ่งไม่หลบเลี่ยงสายตา น้ำเสียงก็สงบนิ่ง “ทิ้งน่ะสิ”

ของที่มันไม่มีประโยชน์ ก็สมควรทิ้งไปให้หมด