บทที่ 7

ได้ยินน้ำเสียงแผ่วเบาอันเป็นปกติของเธอแล้ว หัวใจของโจวอวี้ชวนก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทง

เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ “จู่ ๆ จะทิ้งทำไมล่ะ? ปกติเธอให้ความสำคัญกับชุดแต่งงานนี้มากไม่ใช่เหรอ?”

เวินซ่งไม่ปฏิเสธ

เมื่อสามปีก่อน เธอตั้งใจเหลือพื้นที่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้เป็นพิเศษ เพื่อแขวนชุดแต่งงานชุดนี้

ทุกปีจะต้องส่งไปซักทำความสะอาด

ทว่าสาเหตุที่ทะนุถนอมมัน เป็นเพราะเธอคิดว่า ชั่วชีวิตนี้คนเราจะแต่งงานกันเพียงครั้งเดียว แน่นอนว่าจะต้องเก็บชุดแต่งงานไว้เป็นที่ระลึก

ตอนนี้ใกล้จะหย่าแล้ว

ไม่แน่ว่าหลังจากนั้นโจวอวี้ชวนอาจจะแต่งคนในใจเข้ามาก็ได้

ชุดแต่งงานชุดนี้ ก็เหมือนกับตัวเธอเอง ที่เป็นของที่เป็นส่วนเกินของบ้านหลังนี้

เวินซ่งยิ้มเล็กน้อย “มันพังแล้วน่ะ ฉันเพิ่งเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน มันขาดเป็นรูใหญ่ทีเดียว”

“แต่ก็จะทิ้งไปง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”

โจวอวี้ชวนมองท่าทางมีความสุขทั้งที่ใจระทมทุกข์ของเธอ คิดว่าเธอทำใจไม่ได้ “เอาแบบนี้ ฉันจะให้คนจากร้านชุดแต่งงานมารับไปดูว่าพอจะซ่อมได้ไหม...”

“ช่างเถอะ”

เวินซ่งส่ายหน้า มองโจวอวี้ชวนด้วยสายตาราบเรียบ “ของที่มันพังไปแล้ว ซ่อมไปก็ไม่ดี”

ที่เธอพูดถึงคือใจของคน

คือชีวิตคู่ในช่วงนี้

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินเข้าประตูบ้านไป โดยไม่รั้งรอให้โจวอวี้ชวนพูดอะไรอีก

เห็นว่าเธอยังคงเดินด้วยท่าทางแปลก ๆ ในที่สุดโจวอวี้ชวนก็นึกขึ้นมาได้ เลยรีบก้าวเท้ายาว ๆ ตามไป “ใช่แล้ว เธอบาดเจ็บหรือว่าเป็นอะไร? นี่มันก็สองสามวันแล้วนะ ทำไมยังกะโผลกกะเผลกแบบนี้อีก”

ลูกตายแล้วเพิ่งจะมีน้ำนม

จะพูดแบบนี้ก็ได้แหละ

แต่ว่า เธอต้องการความละอายของเขา

เธอหลุบตาลงเล็กน้อย แล้วพูดไปตามความจริง “เดิมทีมันก็ใกล้หายดีแล้วละ แต่เมื่อคืนที่กลับไปบ้านตระกูลซาง ฉันต้องนั่งคุกเข่าอยู่บนหิมะสี่ชั่วโมง”

“เธอว่าอะไรนะ?”

โจวอวี้ชวนตะลึงงัน กวาดสายตามองไปที่ฝ่ามือบวมแดงของเธออย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาพลันหดตัว “มือของเธอ ทำไมถึง...”

เวินซ่งกะพริบตา “ถูกตีน่ะ”

น้ำเสียงแผ่วเบาเป็นปกติ จนถึงขั้นที่จับความน้อยใจไม่ได้เลยสักนิด

เขาขมวดคิ้ว “ทำไมถึงต้องคุกเข่านานขนาดนั้น แถม...”

เขาไม่กล้าคิดต่อไปมากนัก

เวินซ่ง ไม่ใช่ว่าเป็นคุณหนูของตระกูลซางครึ่งหนึ่งหรอกเหรอ

ทำไมแค่กลับไปรอบเดียวก็เจ็บตัวแบบนี้แล้ว

เวินซ่งเงยหน้ามองเขา ในสมองผุดภาพช่วงเวลาที่หัวใจทั้งดวงของเธอ เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะแต่งงานกับเขาขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

เธอเคยวาดหวังไว้จริง ๆ ว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับโจวอวี้ชวนจนแก่เฒ่า

เธอไม่พูดจาไปพักใหญ่ กดความทุกข์ระทมในใจลงไป สุดท้ายถึงได้ยิ้มแล้วตอบออกมาเพราะเขาไต่ถาม “เพราะว่านายไม่กลับไปกับฉันไง”

เขาข่มกลั้นความกลัดกลุ้มอันน่าประหลาดในใจไว้ ลูกกระเดือกเกลือกกลิ้ง “ยังจะมายิ้มอีก ไม่เจ็บหรือไง?”

“เจ็บสิ”

เวินซ่งพยักหน้า “แต่ชินแล้วละ”

“ชินแล้ว?”

“อืม”

เวินซ่งบีบฝ่ามือเบา ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับพูดเรื่องของคนอื่น “ขอแค่นายไม่กลับไปกับฉัน ก็ไม่พ้นต้องมีเรื่องแบบนี้”

อันที่จริงแล้ว มันไม่ใช่แค่นั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต ขอแค่มีตรงไหนไม่ถูกใจคุณนายใหญ่เพียงเล็กน้อย ก็หนีไม่พ้นถูกลงโทษ

สถานที่ที่ปูหินก้อนเล็ก ๆ เต็มไปหมดนั่น ตั้งใจทำมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ

ตอนที่เธออายุหกขวบ ช่วงที่เพิ่งอยู่บ้านตระกูลซางไม่ถึงหนึ่งปีเต็ม เธอก็รู้จักแล้วว่าต้องคุกเข่ายังไง ถึงจะทำให้คุณนายใหญ่พึงพอใจ

หัวเข่า น่องขา หลังเท้า จะต้องอยู่ตรงในระนาบเดียวกัน และแนบสนิทไปกับหินก้อนเล็ก ๆ

โจวอวี้ชวนย่อตัวลงไปครึ่งหนึ่ง ยกกระโปรงตัวยาวของเธอขึ้นเบา ๆ ที่เห็นมีเพียงหัวเข่าที่บวมปูดโปน เลือดคั่งเป็นปื้นใหญ่

ผิวหนังบริเวณน่องเองก็ไม่มีตรงไหนที่ดูดีเลย มันเต็มไปรอยฟกช้ำดำเขียว

เมื่อตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดของเธอ มันยิ่งขับให้ดูสะเทือนใจ

แบบนี้เมื่อเทียบกับเมื่อสองวันก่อนที่หัวเข่าของเสิ่นหมิงถังแดงเล็กน้อยแล้ว มันเรียกได้ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ความโกรธเกรี้ยวผุดขึ้นในใจของโจวอวี้ชวน เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วพาไปวางลงบนโซฟา ขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ถูกตีแล้วทำไมไม่โทรมาหาฉัน?”

ตระกูลโจวกับตระกูลซางนั้น ต่างเป็นตระกูลที่พอฟัดพอเหวี่ยงกันเสมอมาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว

หลายปีมานี้ หลังจากที่ซางอวี้รับช่วงตระกูลซางต่อ ก็เฉียบขาดดุดันเกินไป ทั้งยังทำการปฏิรูปอย่างเด็ดขาด ทั้งสองตระกูลถึงได้ค่อย ๆ ห่างกันไป

ทว่าภรรยาของเขาโจวอวี้ชวนคนนี้ ก็ไม่ถึงขั้นที่ใครจะมารังแกขนาดนี้ได้

เวินซ่งเผยดวงตากระจ่างใส เธอเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ “ตอนที่นายไป บอกว่ามีธุระด่วนไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ ไม่ควรไปรบกวนนาย”

“...”

โจวอวี้ชวนถึงกับสะอึก

มีอยู่ชั่วพริบตาหนึ่ง เขาถึงกับคิดว่า ถ้าการที่เขาไปขัดขวางไม่ให้เสิ่นหมิงถังไปดูตัวนั้น ต้องแลกมาด้วยการที่เวินซ่งบาดเจ็บจนเป็นแบบนี้

เขายังเลือกที่จะไปอยู่ไหม

ตอนที่กำลังลังเลใจนั้น พอเขาเหลือบตาขึ้น สิ่งที่เห็นก็คือดวงหน้าที่ว่าง่ายอ่อนโยน

โจวอวี้ชวนอึดอัดอยู่แถวช่วงอกเป็นอย่างยิ่ง เขาถือกล่องยาเข้ามา ช่วยเธอทายาไปพลาง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไปพลาง “เมื่อก่อนถูกตี แล้วทำไมไม่เคยบอกฉันเลย?”

เวินซ่งเงียบ

เพราะว่า เมื่อก่อนเธออยากเป็นสะใภ้รองที่แสนดีของตระกูลโจวจริง ๆ น่ะสิ

แล้วก็คิดจริง ๆ ว่าโจวอวี้ชวนเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตที่แสนดี

ในสายตาของทุกคน ตระกูลซางนั้นเหมือนเป็นบ้านมารดาของเธอไม่มีผิด

จะมีสักกี่คนกันที่กล้าพูดว่าบ้านมารดาของทำกับตัวเองไม่ดีขนาดไหนต่อหน้าสามีของตัวเอง

เธอไม่ได้โง่ถึงขั้นนั้น แล้วก็ไม่ได้ถูกสามีของตัวเองรักอะไรขนาดนั้นด้วย

เธอรู้มาตลอด

ว่าโจวอวี้ชวนไม่ได้รักเธอมากมายนัก

เพียงแต่ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนถึงได้รู้ว่า โจวอวี้ชวนไม่เคยรักเธอเลยสักนิด

โชคยังดีที่เธอไม่เคยคิดที่จะใช้ชีวิตด้วยการอาศัยความรักของใคร

มือของเวินซ่งที่วางอยู่บนขาทั้งสองข้าง ขยี้ปลายนิ้วเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ฉันไม่อยากให้นายที่อยู่ระหว่างฉันกับตระกูลซางต้องลำบาก”

“เพราะถึงยังไง โจวซื่อก็ยังต้องร่วมมือกับตระกูลซางอยู่”

เธอไม่อาจพูดความจริงได้

เลยได้แต่พูดจาโกหกที่มีส่วนของความรู้สึกจริง ๆ ออกมา

แต่เมื่อโจวอวี้ชวนฟังจบ ลำคอของเขาก็ราวกับมีก้อนอะไรบางอย่างอุดกั้น รู้สึกเพียงว่าเขาติดค้างเธอมากเหลือเกิน

ความรู้จักกาลเทศะของเธอ ไม่ควรกลายเป็นเครื่องมือทำร้ายตัวเธอเอง

โจวอวี้ชวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กดความติดขัดในหัวใจลงไป ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเวินซ่งเบา ๆ พลางง้อว่า “ขอโทษนะ ครั้งนี้ฉันไม่ดีเอง วันครบรอบแต่งงานเมื่อหลายวันก่อนก็ลืมไปฉลองกับเธอ เสี่ยวเวินซ่งมีของขวัญอะไรที่อยากได้หรือเปล่า?”

“ฉันจะมอบให้เธอให้ได้”

บ้าน รถ อัญมณี กระเป๋า ได้ทั้งนั้น

เขาใจกว้างกับเรื่องนี้มาตลอด

“อืม...”

เวินซ่งคิดเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงชัดกระจ่างใส “งั้นของที่ฉันอยากได้ ก็คือนายจะชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนั้นที่ฉันให้นายไป”

“ง่าย ๆ แค่นี้เหรอ?”

“ใช่”

เธอพยักหน้าเบา ๆ

เวินซ่งในอายุยี่สิบปี พรในวันเกิดที่ขอก็คือได้แต่งงานกับโจวอวี้ชวน

เวินซ่งในวัยยี่สิบสี่ปี หัวใจปรารถนาที่จะไปจากโจวอวี้ชวน ไปจากเขาได้หมดจดและรวดเร็ว

ยามที่สบตาเข้ากับสายตาจริงใจของโจวอวี้ชวนนั้น เวินซ่งพลันรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ทว่าวินาทีถัดมา มือถือของโจวอวี้ชวนก็แผดเสียงร้องลั่น

มันไม่เหมือนกับในยามปกติ

มันเป็นสายเฉพาะ

เวินซ่งมองเพียงเล็กน้อย ก็เห็นชื่อที่โทรเข้ามาแล้ว หมิงถัง

โจวอวี้ชวนคว้าขึ้นมารับสาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เขาถึงได้ลุกขึ้นยืนขึ้นมาในทันที สีหน้าก็แข็งค้าง “หนักหรือเปล่า? ทำไมไม่รู้จักเรียกให้คนขับรถไปส่งเธอ อยู่ดี ๆ ยังจะขาแพลงอีก”

“ส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

พอวางสาย เขาก็จะไปทันที เพียงแต่ เพิ่งช่วยเวินซ่งทายาไปได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

สำลีชุบยาในมือ ทำให้เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เวินซ่งเอื้อมมือไปรับสำลีมา มอบทางลงให้เขาอย่างใส่ใจและรู้ประสา “ฉันทาเองได้ นายมีธุระก็ไปจัดการเถอะ”

คนอื่น ๆ มักจะพูดว่า เด็กที่ร้องไห้จะมีลูกอมกิน

ทว่าชีวิตของเวินซ่งนั้นไม่เหมือนกัน

ร้องไห้งอแง ไม่เพียงแต่ไม่มีลูกอมให้ ยังจะแลกมาด้วยกฎตระกูลอีกยกหนึ่งด้วยซ้ำ

ทว่า เธอคิดนะ ว่าต้องมีสักวันที่เธอจะซื้อลูกอมให้ตัวเองได้

เธอจะซื้อมันให้เยอะ ๆ เลย

“...ได้”

โจวอวี้ชวนราวกับเหมือนยกภูเขาออกจากอก แล้วอธิบายต่อไปอีกประโยค “หมิงถังได้รับบาดเจ็บน่ะ จะให้เธอพาลูกไปข้างนอกคนเดียวก็จะไม่สะดวก ฉันไปดูหน่อยนะ”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวแล้วเดินก้าวเท้ายาว ๆ ออกไป

เวินซ่งเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว “อวี้ชวน ทำไมถึงไม่เคยได้ยินนายเรียกเธอว่าพี่สะใภ้ใหญ่เลยล่ะ?”