ตอนที่ 2 พี่เลี้ยง (ส่วนที่ 2)

ตอนที่ 2 พี่เลี้ยง (ส่วนที่ 2)

               เด็กหญิงพาดารินทร์มาหยุดตรงหน้าห้องพักข้างๆ เคาะประตูอยู่ไม่นาน เจ้าของห้องที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยก็เดินมาเปิดประตูให้

               “ปาป้า พี่รินทร์มีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ นิดไปรอที่ห้องนะ” เสียงใสๆพูดรัวใส่ปาป้า แล้วก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าห้องข้างๆไป ดารินทร์ไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่เผชิญหน้ากับคนตัวสูงลำพัง

               “เชิญครับ” ชายหนุ่มเปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น เป็นการเชื้อเชิญ หากดารินทร์อยากจะบ้าตาย จะให้เธอเข้าไปคุยกับเขาในห้องสองต่อสองนี่นะ เธอพึ่งเจอเขาได้ไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ จะไว้ใจได้ยังไง ดวงตาคมๆมองอย่างเข้าใจความคิดของหญิงสาว

               “วันนี้ผมเหนื่อยมาก คงไม่คิดจะทำอะไรคุณหรอก คุณรีบพูดธุระมาดีกว่า เราจะได้ต่างคนต่างไปพักผ่อน” คำพูดตรงๆที่คนตัวสูงเอ่ยออกมา ทำเอาดารินทร์รู้สึกตัวเองแก้มร้อนผ่าว แต่ก็จำใจเดินเข้าไปในห้องนั่น ชายหนุ่มเปิดประตูค้างไว้อย่างสุภาพ

               “ฉันอยากติดต่อทางบ้าน”

               “เราคุยกันแล้ว จะไม่มีการติดต่อไปไหนทั้งนั้น เพราะบนเรือลำนี้ไม่มีคุณหนูเหริน” หญิงสาวรู้สึกว่าเสียงเรียบๆตอบกลับมามีร่องรอยตำหนิเหมือนเธอเป็นเด็กที่พูดไม่รู้เรื่อง

               “คุณจะบ้าหรือไง ขืนรอจนขึ้นฝั่ง ทางบ้านฉันร้อนใจแน่ๆ” หญิงสาวแหววเสียงดังอย่างเหลืออด ถ้าลองลูกสาวเขาหายไปไม่รู้ข่าวคราวสองสามวันดู อยากรู้ว่าเขาจะทุกข์ร้อนแค่ไหน พ่อเธอก็คงไม่ต่างกัน ไหนจะตากับยายที่เมืองไทยอีกล่ะ

               “แต่สุดท้ายคุณก็จะรอดกลับไป คุณหนูเหริน ถ้าขืนผมปล่อยให้คุณติดต่อใคร แล้วข่าวรั่วไปถึงคนที่ไล่ฆ่าคุณอยู่ แล้วพวกนั้นบุกมาถล่มเรือลำนี้ จะมีคนเดือดร้อนเพราะคุณเท่าไหร่” เสียงเข้มๆนั่นมีแววตำหนิ ราวกับว่าถ้าเธอไม่เชื่อเขา เธอก็เป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างไม่น่าให้อภัยที่เอาชีวิตคนนับร้อยมาเสี่ยง และที่เขาพูดมันก็ถูกเสียด้วยซิ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันด้วยความกดดันระหว่างการเอาชนะ หรือจำนนด้วยเหตุผล

               “เชื่อผมเถอะ อยู่บนนี้ในฐานะพี่เลี้ยงของลูกสาวผมจนเรือเทียบท่า แล้วผมจะพาคุณกลับไปส่งที่บ้านเอง”

               ร่างบางนอนลืมตาโพลงอยู่ท่ามกลางความมืด ในที่สุดเธอก็ต้องยอมแพ้กับเหตุผลและความเผด็จการของผู้ชายคนนั้น ป่านนี้พ่ออาจจะคิดว่าเธอตายไปแล้ว และถ้ายายกับตารู้เรื่อง ท่านทั้งคู่จะทุกข์ใจแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกังวล แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้กลายเป็นว่าชีวิตทั้งชีวิตต้องสุดแต่ผู้ชายคนนั้นจะบงการ

               “พี่รินทร์นอนไม่หลับหรอคะ” เสียงใสๆถามขึ้น ดารินทร์อดรู้สึกผิดไม่ได้ ที่เธอทำให้เด็กหญิงพลอยเป็นกังวลไปด้วย

               “ค่ะ พี่กลัวว่าที่บ้านจะเป็นห่วง” เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้นบ่งบอกถึงความกังวลใจของคนพูด ร่างเล็กๆลุกขึ้นเปิดไฟสว่าง หยิบอะไรบางอย่างมาวางลงกลางเตียง

               “เล่นไพ่กันมั้ยคะพี่รินทร์ ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว” เจ้าของร่างน้อยส่งยิ้มสดใสมาให้ ให้ตายเถอะพ่อยัยตัวเล็กนี่สอนลูกมายังไง ถึงลุกมาชวนผู้ใหญ่เล่นไพ่คลายเครียด หากมันก็ดีกว่าฟุ้งซ่าน

               ร่างสองร่างนั่งสัปหงกพิงกันตรงโต๊ะอาหาร ทั้งๆที่ยังจัดการมื้อเช้าไม่ทันเสร็จ ธรรศนั่งมองลูกสาวกับ'พี่เลี้ยง' แข่งกันโงนเงนด้วยความง่วงอย่างปลงๆ นี่เขาคิดผิดหรือเปล่าที่ให้ผู้หญิงคนนี้ไปรับบทพี่เลี้ยงของนิตา ท่าทางเหมือนจะพากันก่อเรื่องให้เขาปวดหัวซะมากกว่าละมั้ง ตอนนี้กลายเป็นว่าเขามีเด็กสองคนอยู่ในความดูแล

               “รีบทานให้เสร็จแล้วไปพักผ่อนดีกว่ามั้ย” ชายหนุ่มเอ่ย กรีดพับหนังสือพิมพ์ที่พึ่งอ่านเสร็จกลับจนดูเรียบร้อยราวกับยังไม่ได้เปิดอ่าน ดารินทร์ลอบสังเกตกิริยาท่าทางของคนตัวสูงเงียบๆ ตานี่เป็นคนเนียบใช่เล่น ดูอย่างการแต่งเนื้อแต่งตัวซิ ทุกอย่างดูเรียบกริบเหมาะเจาะไปหมด นี่ถ้าเขาไม่มีลูกสาวมานั่งอยู่ตรงนี้ เธอคงคิดว่าเขาเป็นเกย์แน่ๆ

               “คุณรินทร์ครับ ถ้าคุณเอาแต่จ้องผมคุณคงทานไม่เสร็จแน่ๆ” หญิงสาวรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา เสทำเป็นไม่ได้ยินประโยคนั้นเสียดื้อๆ เลยไม่ทันได้สังเกตเห็นพ่อลูกที่ลอบส่งสายตาให้กันยิ้มๆ