ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 1)

ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 1)

               ร่างบางระหงเดินเลาะริมระเบียงท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆในยามบ่าย น้ำทะเลเบื่องล่างเป็นสีเขียวใสราวมรกต ระยิบระยับท่ามกลางเปลวแดด ดารินทร์รู้สึกว่าเธอคงดื่มด่ำกับความงามรอบๆตัวมากกว่านี้ หากการที่เธอมาอยู่บนเรือลำนี้ตอนนี้ไม่ใช่เพราะหนีการตามล่า แล้วจับพลัดจับผลูมาอยู่กับสองพ่อลูกประหลาดคู่นี้ ประหลาดตรงไหนน่ะหรือก็ประหลาดตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นมีลูกสาวโตขนาดนี้ โตจนน่าจะเป็นน้องสาวได้เลย เธอไม่มั่นใจว่าผู้ชายคนนั้น จูปิเตอร์ มอเรล อายุเท่าไหร่ หากจากรูปลักษณ์อายุของเขาไม่น่าจะเกินสามสิบ นั่นแปลว่าเขามีลูกตั้งแต่อายุสิบกว่าๆเท่านั้นเอง เด็กหญิงลูกสาวของเขานั่นก็งดงามน่ารักราวตุ๊กตาตัวน้อย ดวงตากลมโตดำสนิท จมูกปากจิ้มลิ้มพริ้มเพราแบบไทยแท้ๆ ต่างจากพ่อที่หน้าฝรั่งจ๋า แม่ของเด็กหญิงคงเป็นสาวไทยแสนสวย แต่แปลกที่ไม่เห็นพ่อลูกจะพูดถึงเลย

               แล้วอยู่ๆคนที่กำลังคิดถึงก็โผล่มาในสายตา ร่างสูงในชุดลำลองชุดเดียวกับเมื่อเช้าเดินลิ่วๆมาจากด้านตรงข้ามของเรือ คิ้วได้รูปสีเดียวกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ

               "คุณมาทำอะไรตรงนี้" หญิงสาวถอนหายใจหนักหน่วงแบบไม่ปิดบัง ถึงเธอกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเขา แต่เธอก็ไม่ได้อยากเจอเขาเท่าไหร่นักหรอกน่า

               "เดินเล่น คุณคงไม่ห้ามนะคะ" เสียงหวานๆประชดประชัน

               "แล้วยายหนูล่ะ" ชายหนุ่มแสร้งทำไม่รับรู้กับน้ำเสียงนั่น

               "นอนพักอยู่ในห้องค่ะ พี่เลี้ยงอย่างฉันเลยว่าง" หญิงสาวยังคงประชดประชันต่อ นึกหงุดหงิดคนที่ทำตัวเหมือนเจ้านายเธอจริงๆ

               ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะก่อสงคราม ร่างระหงในชุดเดรสยาวผ้าบางพริ้วพร้อมหมวกปีกกว้างก็ปรากฏกายขึ้น

               "ธรรศคะ ขวัญตามหาคุณซะทั่วเลย" เสียงหวานๆ ดังขึ้นเมื่อเธอผู้นั้นเดินมาถึงตัวชายหนุ่ม

               "เออะ นั่นใครกันคะ" ดารินทร์จับความไม่พอใจได้ในน้ำเสียงนั่นได้ในทันที ท่าทางแม่สาวคนนี้แสดงออกชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไรกับผู้ชายตัวโตๆนี่

               "คุณรินทร์ พี่เลี้ยงลูกสาวผม"

               "ยัยเด็กนั่นโตขนาดนั้นแล้วยังต้องมีพี่เลี้ยงด้วยเหรอคะ" น้ำเสียงคนพูดบ่งบอกว่าไม่มีความเอ็นดูให้กับเด็กหญิงแม้แต่น้อย

               "ผมไม่ค่อยมีเวลา กลัวแกจะเหงา" เสียงทุ้มนั่นแม้จะเอ่ยอย่างสุภาพ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีความไม่พอใจอยู่ในนั้น

               "หวังว่าจะแค่มาเป็นเพื่อนลูกนะคะ ไม่ใช่มาแก้เหงาให้พ่อด้วย" ดารินทร์รู้สึกตัวเองหน้าชาขึ้นมาทันที ดวงตารีงามวาววับขณะจ้องมองคนพูด อยากจะซัดแม่สาวคนนี้ให้ตกทะเลไปเดี๋ยวนั้นเลย หากเสียงเข้มๆจะไม่ดังขึ้นก่อน

               "กรุณาพูดจาให้เกียรติคนอื่นบ้างคุณขวัญยิหวา ไม่งั้นคุณจะไม่ได้รับการให้เกียรติเหมือนกัน" ดารินทร์ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเอ่ยตำหนิตรงๆเช่นนั้น และขวัญยิหวาก็คงไม่คาดคิดเช่นกัน หญิงสาวถึงได้แต่ยืนตะลึงคาดไม่ถึงอยู่ตรงนั้น

               "ไปเถอะคุณรินทร์ ผมจะพาคุณไปเดินเล่นข้างบน" มือแข็งแรงแตะข้อศอกหญิงสาวเบาๆ ให้เดินไปกับเขา ไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม หน้าที่แต่งแต้มไว้งดงามบูดเบี้ยว ใกล้จะร้องไห้เต็มทีแล้ว

               "คุณขวัญเป็นลูกสาวเพื่อนคุณแม่ เธอยังเด็กอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง คุณอย่าไปสนใจเลย" เสียงทุ้มเอ่ยกับคนข้างๆ ขณะพาเดินเข้าไปภายในเรือ หญิงสาวเบ้ปาก ท่าทางคนที่เขาพูดถึงไม่เห็นจะมีตรงไหนบ่งบอกว่าเป็นเด็กเลยซักนิด

               "เธอคงหึงคุณมั้ง"

               "อืม งั้นก็คงเพราะคุณนั่นแหล่ะ" ร่างสูงหยุดเดินหันมาสบตาคนข้างๆ บางอย่างในดวงตาสีอำพันคู่นั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกหน้าร้อนผ่าว รีบก้าวเท้าเดินนำออกไป ตาบ้าเอ้ย! ที่พูดมานี่หมายถึงอะไรกันแน่ แต่หญิงสาวก็ไม่คิดอยากจะถามให้รู้เรื่อง ทำไมผู้ชายท่าทางนิ่งๆคนนี้ถึงทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆอยู่เรื่อย

               "คุณต้องเลี้ยวไปทางขวานะครับ" เสียงทุ้มๆ กลั้วหัวเราะดังขึ้นด้านหลัง ไม่รู้ขำบ้าอะไรนะ ตาบ้าเอ้ย

               "บริเวณนี้เราจัดเป็นย่านดาวทาวน์ มีร้านค้าให้ช็อปปิ้ง ผมคิดว่าคุณน่าจะอยากซื้อของใช้หลายๆอย่าง เพราะคุณไม่มีอะไรมาเลย" ใช่เธอมาแต่ตัวแท้ๆเลย ตอนบอดี้การ์ดลากลงจากรถเพื่อหนีการไล่ล่าเธอไม่ได้คว้ากระเป๋าถือติดตัวมาด้วย ของอย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง จริงๆเอาชีวิตรอดมาได้ก็นับว่าโชคช่วยแล้วล่ะ

               "แต่ฉันไม่มีเงินนะคะ"

               "ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมค่อนส่งบิลไปเก็บหลังจากคุณกลับบ้านแล้ว" คนตัวสูงยิ้มกว้าง ช่วยให้ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองขึ้นไปอีก มิน่าสาวๆถึงวิ่งตาม

               "เขี้ยว" หญิงสาวแขวะเบาๆ แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องมานั่งเกรงใจกัน