เธอเพียงคนเดียว 3

กลางดึก

“หึ…คนบ้าอะไร ขนาดนอนยังน่ารัก” คุณหมอหนุ่ม ผู้หลงใหลรอยยิ้มหวาน จ้องเด็กสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นสาวน้อยถ่ายภาพคู่กับพ่อ จากนั้นมาเขาก็เหมือนคนบ้าที่รอให้เธอโตพอที่จะมาเป็นเมียเขาได้ จนมาถึงวันนี้ที่มันอดทนรอไม่ไหว

ถึงจะรู้ว่าพี่ชายหวงหลานสาวคนนี้มาก แต่ถ้าไม่เดินเข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือมาได้ไง เขาลงทุนปีนหน้าต่างยามวิกาลเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ อยากมองหน้าคนตัวเล็กให้นาน ๆ

“คนอย่างไรเฟิล ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ เธอไม่มีทางรอดเงื้อมมือฉันไปได้แน่นอนสาวน้อย”

“ขอจูบมัดจำหน่อยนะ แล้วจะรีบให้พ่อมาขอ” ไวเท่าความคิดกลีบปากนุ่ม ๆ ประทับจูบแตะลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพู

“ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นเธอภูพิงค์” เขาทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ พร้อมสวมกอดอีกคนไว้แนบอก

“พี่ภูผาหนูหนาว” ด้วยความเคยชินที่เวลาฝันร้ายหรือกลัวจะชอบเดินร้องไห้เข้าไปนอนกอดพี่ชาย พอได้รับไออุ่นจากคนข้าง ๆ ใบหน้าหวานซุกหน้าหาองศาที่เหมาะสม มือเล็กกอดร่างหนาไว้แน่น

“หึ…มันน่าจริง ๆ อดทนไว้ลูกพ่อ ไว้ให้แม่หนูโตกว่านี้ก่อนพ่อจะจัดให้เต็มที่” เขาพูดปรามเจ้าลูกชายที่มันกำลังขยายตัวขึ้น ใครล่ะจะไปทนได้ก็เนื้อนุ่มนิ่มส่วนนั้นมันบดเบียดกับหน้าอกเขาอยู่

“ถ้าพี่เห็นแบบนี้จะทำหน้ายังไงนะ” ไรเฟิลยิ้มร้าย เมื่อสมองอันชาญฉลาดคิดอะไรแผลง ๆ ออก

“ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยนะแต่ใครใช้ให้พี่หวงลูกสาวเกินไป” มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปที่เด็กสาวกอดตัวเอง พร้อมภาพที่ตัวเองทั้งกอดทั้งหอมจูบปากคนตัวเล็กที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง

LINE

Rifles: ลูกสาวพี่เวลานอนโคตรน่ารัก (ส่งภาพแล้ว)

Sniper: กำลังดาวน์โหลดภาพ

“พี่ภูผาทำอะไรปล่อยหนูหายใจไม่ออก” คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวเมื่อถูกรบกวนการนอน

“……….” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อคนที่เธอนอนกอดไม่ใช่พี่ชายแต่เป็นอาหนุ่มที่มาที่บ้านเมื่อตอนกลางวัน

“กรี๊ด!!!!”

“ปล่อยหนูนะ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย”

“กรี๊ด!!”

“ฮื่อ” คนตัวเล็กดิ้นสองมือน้อย ๆ ทุบตีแผงอกแกร่งเมื่อเขาปิดปากเธอด้วยปากเขา พร้อมเรียวลิ้นร้อนที่สอดแทรกเขาไปดูดดึงลิ้นเล็ก ที่แสนจะหอมหวานอย่างดูดดื่ม

“ฮื่อ” แต่ก็ทำได้แค่ดิ้น เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะไปสู้แรงคนตัวโตแบบนั้นได้ยังไง

“ภูพิงค์ เปิดประตูให้พ่อ”

“ฮื่อ ชะ ฮื่อ” เมื่อได้ยินเสียงพ่อเคาะประตูเด็กสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่เขากลับยิ้มจูบบดขยี้ริมฝีปากบางหนักหน่วงเข้าไปอีก

“ไอ้ไรเฟิลมึงทำอะไรลูกกู”

ปัง!!!!

สไนเปอร์โมโหถีบประตูพังเข้าไป

“ไอ้เวร!! มึงตาย” ภาพที่เห็นคือลูกสาวสุดที่รักกำลังถูกไอ้หมอบ้าจูบ และตรึงแขนไว้ทั้งสองข้าง

“พ่อจ๋า” ทันทีที่ถูกปล่อยตัวภูพิงค์รีบวิ่งเข้าไปกอดพ่อร้องไห้ตัวสั่น

“ใจเย็นสิครับพี่ชาย บอกแล้วไง ยังไงลูกสาวพี่ก็ต้องเป็นเมียผม วันนี้แค่มัดจำไว้ก่อน” ไรเฟิลไม่ได้รู้สึกตื่นตกใจที่เห็นสไนเปอร์โกรธจนหน้าแดง แถมยังเดินเข้าไปพูดจายั่วอารมณ์เข้าไปอีก

“ไว้เจอกันนะที่รักเดี๋ยวอา ให้พ่อมาขอ” ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบหน้าตาเฉย

“ไรเฟิล!” เป็นนับดาวที่ได้ยินเสียงดัง ตื่นมาไม่เจอสามีรีบวิ่งมาที่ห้องลูกสาว

“ผมบอกพี่สองคนแล้วว่าขอน้องให้ผมไปดูแล ในเมื่อพี่เปอร์ใจร้ายกับผม ก็จำเป็นต้องทำแบบนี้ ขอโทษนะครับ คุณแม่” นับดาวได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดของไรเฟิล นี่เขาเอาจริงเหรอ ตลอดเวลาหลายปีเธอนึกว่าเขาแค่พูดเล่นเรื่องลูกสาวมาตลอด

“ผมรักภูพิงค์พี่ก็รู้ คงไม่ต้องให้บอกอีก ถ้าพี่เปอร์ไม่ยอมผมก็แค่ใช่วิธีของผมแค่นั้น พรุ่งนี้เตรียมรับสินสอดได้เลย” พูดจบไรเฟิลก็เดินจากไปทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล่น ๆ

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก” นับดาวได้แต่กอดปลอบขวัญลูกที่เอาแต่ร้องไห้ เจอแบบนี้ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว ส่วนคุณพ่อขี้หวงก็รีบโทรหาไอ้ตัวต้นเหตุ แต่แน่นอนเขาไม่รับสายเมื่อรู้ว่าพี่ชายจะพูดอะไร

ตอนเช้า...

“มึงมาทางไหนมึงกลับไปทางนั้นเลยไอ้ไรเฟิล” สไนเปอร์พูดเสียงแข็ง จ้องหน้าน้องชายที่ทำเป็นหูทวนลมทำหน้ากวนไม่สนใจที่พี่ชายพูด

“ไม่ไปเมียอยู่ไหนผัวก็ต้องอยู่ที่นั่น พี่อย่าทำเป็นหวงลูกไปหน่อยเลย จะแต่งตอนนี้หรือแต่งตอนไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ” ไรเฟิลลุกขึ้นมาประจันหน้าพี่ชาย

“พันล้าน พร้อมที่ดินและทุกอย่างที่พี่อยากได้แค่ยกลูกสาวให้ผมแค่นั้นจบ” เขาชี้ไปที่เงินกองโต พร้อมลูกน้องนับร้อยชีวิตที่ยืนล้อมบ้านเอาไว้

“กูไม่เอา เอาเงินมึงคืนไป ภูพิงค์ยังเด็ก” สไนเปอร์พยายามข่มอารมณ์เพราะรู้ว่าไรเฟิลเอาจริง และรู้ว่าพ่อของไอ้น้องชายมีอิทธิพลมากแค่ไหน เพราะเขาเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากเขามาหลายครั้ง

“งั้นผมขอจองไว้ก่อน เงินนี้ถือว่าผมหมั้นภูพิงค์เป็นการแสดงความจริงใจว่าผมรักลูกสาวพี่จริง ๆ ” ไรเฟิลพูดจริงจัง