บทที่ 9 : ใจเต้นแรง

         ปลายฝนไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดมาก่อน ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวแรง หายใจถี่ขึ้นโดยอัตโนมัติ ทรวงอกที่ขยับตามแรงลมหายใจดึงดูดความสนใจของเมฆา เขาอยากจะดึงเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอถอดโยนทิ้งให้พ้นสายตาจริงๆ

         “ว่าไง เธอจะดูแลฉันอย่างไรปลายฝน”

         “เอ่อ.. หนูก็จะเตรียมกาแฟพ่อเลี้ยงตอนเช้า ทำอาหารให้พ่อเลี้ยงทานตอนเที่ยงกับตอนเย็นจ้ะ แล้วก็จะทำความสะอาดเรือนให้ด้วย”

         ปลายฝนตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เมฆากระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาใช้มือข้างหนึ่งช้อนคางเด็กสาวให้สบตาเขา ดวงตาสวยใสราวกับลูกกวางน้อยมีแววตาที่หวาดหวั่น จากการถูกสายตาที่แข็งกร้าว ดุดันราวราชสีห์ของอีกฝ่ายจ้องมอง

         “เธอคิดว่าทำแค่นี้มันจะคุ้มค่ากับเงินห้าล้านของฉันไหม ไหนจะค่าที่พัก ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วอาหารที่เธอกินวันละสามมื้ออีก”

         “เอ่อ.. พ่อเลี้ยงให้หนูทำงานเพิ่มก็ได้นะจ๊ะ”

         ยิ่งเห็นแววตาที่ตื่นตระหนกหวาดกลัว แต่พยายามทำเป็นใจดีสู้เสือของปลายฝน เมฆาก็ยิ่งอยากแกล้ง

         “สงสัยฉันต้องให้เธอมาทำโอทีช่วงกลางคืนเพิ่มแล้วสิ”

         “พ่อเลี้ยงหิวแล้วใช่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวหนูไปเตรียมตักอาหารให้ พ่อเลี้ยงไปรอที่โต๊ะอาหารก่อนนะคะ”

         เมฆามองคนตัวเล็กที่พยายามเอาตัวรอด เขายิ้มอย่างพอใจ ไม่เป็นไรเพราะอย่างไรเด็กนี่ก็ต้องอยู่กับเขาตลอดชีวิตอยู่แล้ว เขาจึงเดินออกไปรอที่โต๊ะอาหาร ไม่นานเด็กสาวก็ยกจานอาหารมาวางบนโต๊ะ มีปลานิลทอด น้ำปลาพริก แกงจืดผักกาดขาวหมูสับ และผัดพริกแกงถั่วฝักยาว

         “มานั่งกินข้าวด้วยกัน”

         ปลายฝนรีบส่ายหน้า ยกมือโบกไปมา

         “เดี๋ยวหนูนั่งกินในครัวได้ค่ะ”

         “ไม่เคยมีใครบอกเธอหรือไง ว่าฉันไม่ชอบคนที่ขัดคำสั่ง”

         “เอ่อ.. ค่ะ”

         ปลายฝนนั่งนิ่งตรงข้ามเมฆา ไม่กล้าแม้จะจับช้อน

         “กินสิ ฉันจะได้รู้ว่าเธอไม่ได้แอบใส่ยาพิษให้ฉัน”

         “หนูไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอกค่ะ”

         ปากก็พูดโต้ตอบ สายตาก็หลุบมองต่ำ เมฆามองแล้วก็ตักเนื้อปลาทอดชิ้นโตมาวางแปะบนจานของปลายฝน เจ้าของจานเห็นก็ตกใจทำตาโตรีบยกมือไหว้

         “อุ๊ย.. ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง”

         “กิน”

         เสียงคำสั่งหรือคำบอกเล่าเพียงสั่นๆ ก็ทำให้ปลายฝนทำตามได้โดยง่าย เมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าเริ่มกิน เขาก็กินตาม

         “ต่อไปให้เธอมากินข้าวเป็นเพื่อนฉันทุกมื้อ เข้าใจไหม”

         “เอ่อ.. เข้าใจค่ะ”

         ปลายฝนพยักหน้ารับ พลางคิดในใจว่า

‘ไหนใครใครก็บอกว่าพ่อเลี้ยงชอบความเป็นส่วนตัว ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามไง แล้วทำไมพ่อเลี้ยงถึงต้องบังคับเราให้มากินข้าวด้วยนะ หรือว่าพ่อเลี้ยงกลัวเราวางยา ก็เลยให้เรามากินด้วย ถ้ามียาพิษเราจะได้ตายก่อน น่าจะเป็นแบบนี้แหละ’

         ปลายฝนคิดเองเออเองทั้งหมด

         “เรามาทำความรู้จักกันหน่อย ฉันยังไม่รู้จักคนที่เข้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับฉันเลย ไหนเล่ารายละเอียดตัวเธอให้ฉันฟังหน่อย”

         “หนูชื่อปลายฝนเป็นลูกคนเดียวของพ่อพันแม่ซ่อนกลิ่น ปีนี้หนูอายุสิบเก้าปีเรียนจบชั้นมอ.หกสายวิทย์คณิตค่ะ”

         “แล้วอยากเรียนต่อไหม”

         “หนูอยากเรียนครูค่ะ อยากมาเป็นครูสอนเด็กๆ ที่นี่ค่ะ”

         “ถ้าเธอทำตัวดีเชื่อฟังฉัน ฉันอาจจะส่งเธอเรียนต่อก็ได้”

         “จริงหรือคะพ่อเลี้ยง ขอบคุณค่ะ”

         ปลายฝนดีใจที่ความฝันของเธอจะไม่ได้ดับวูบลง อย่างน้อยก็มีหนทางที่เป็นไปได้

         “อืม.. แล้วแฟนล่ะ มีหรือเปล่า”

         “หนูไม่มีแฟนค่ะ”

         “ตอนนี้ไม่มีแล้วเคยมีไหม”

         “เอ่อ.. หนูไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคบหรือคุยกับใครเลยค่ะ”

         ปลายฝนก้มตอบอ้อมแอ้มพร้อมหน้าส่ายศีรษะเบาๆ เธอจึงไม่เห็นรอยยิ้มจากคนตรงข้าม

         “แล้วเวหาล่ะ เธอคิดอย่างไรกับเขา ฉันเห็นเธอดูจะสนิทกับเขาอยู่นะ แล้วเขายังไม่มีเมียด้วย”

         “เอ่อ..พี่เวย์เป็นคนใจดีและดีกับครอบครัวของหนูมาก หนูนับถือพี่เขาเป็นแค่พี่ชาย หนูไม่กล้าคิดอะไรหรอกค่ะ”

         “ไม่กล้าคิดแปลว่าเคยคิด”

         เสียงของเมฆาเริ่มเข้มขึ้น เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่ถูกใจ

         “ไม่ค่ะ หนูไม่เคยคิดอะไรกับพี่เขาเลยค่ะ จริงๆนะคะให้หนูสาบานก็ได้”

         “ดี จำไว้ว่าต่อไปนี้ เธอห้ามเข้าใกล้หรือคุยสนิทกับผู้ชายคนไหนทั้งสิ้น แม้กับเวหาก็ห้าม ฉันไม่อยากให้มีเรื่องฉาวโฉ่เกิดขึ้นในเรือนของฉัน”

         เมฆายังจำภาพที่เวหาแสดงความสนิทสนมด้วยการลูบหัวปลายฝนที่โรงครัววันก่อนได้ เขาเป็นผู้ชายด้วยกันทำไมจะมองไม่ออกว่าเวหาคิดอย่างไรและยิ่งเขากับเวหาอยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปีเขายิ่งแน่ใจ

         “ค่ะ พ่อเลี้ยง”

         “เอาโทรศัพท์เธอมาให้ฉัน”

         ปลายฝนทำหน้างง แต่ก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องเก่าหน้าจอแตกแทบมองไม่เห็นอะไรของตนส่งให้เมฆา เมฆารับมามอง

         “พังซะขนาดนี้ มันยังใช้งานได้อยู่จริงไหม ทำไมไม่เปลี่ยนใหม่”

         พูดพลางก็กดเบอร์เขาให้เครื่องใกล้พังนี้โทรเข้าหาเครื่องตนเอง แล้วยื่นคืนเจ้าของ

         “มันยังใช้งานได้อยู่จ้ะ หนูก็เลยไม่ได้เปลี่ยนใหม่ค่ะ เดี๋ยวนี้โทรศัพท์มันแพงมากเลยค่ะ”

         “อืม ไปได้แล้ว อย่าลืมเมมเบอร์ฉัน ถ้าฉันโทรหาเธอ เธอต้องรับทุกสายไม่ว่าเวลาไหนเข้าใจไหม”

         “เข้าใจค่ะ พ่อเลี้ยง”

         เมฆามองตามเด็กสาวไป เด็กคนนี้ตัวเล็ก หน้าอกใหญ่แม้จะใส่เสื้อตัวโคร่งเขาก็ดูออก ปลีน่องเนียนเรียวสวยที่พ้นจากกางเกงขาสั้นสามส่วนที่ยาวคลุมเข่าลงมาเล็กน้อยทุกอย่างดูลงตัว เด็กคนนี้ไม่ได้แต่งตัวโป๊ออกจะมิดชิดด้วยซ้ำ แต่ทำไมนะถึงได้กระตุ้นอารมณ์กระสันชวนให้เขาอยากเข้าไปสัมผัส อยากเชยชมได้นะ เพียงแค่คิด ส่วนกลางกายของเขาก็เริ่มขึงขังจนปวดหนึบไปหมด