บทที่ 8 : ย้ายมาช่วยงานบนเรือน

ชบาพาปลายฝนมานั่งพักในร่มเอาพัดมาโบกพัดวีให้ เอายาดมมาให้ดม สักพักคนที่หน้าซีดก็เริ่มมีอาการดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดสูบฉีดมา

         “นี่แหละผลของความดื้อของเรา”

         “ขอโทษจ้ะพี่ชบา ปลายเห็นทุกคนทำงานกันไม่ได้หยุดพักเลย ปลายก็อยากช่วยจ้ะ”

         “โอ๊ย เรามันกระดูกคนละเบอร์ เอ็งนะพึ่งมาวันนี้วันแรก ส่วนพวกพี่ทำกันมานานร่างกายมันชินแล้ว คราวหน้าถ้ารู้สึกไม่ดีต้องรีบพักรู้ไหม ถ้าเกิดพี่ไม่หันมาเห็นมีหวังเอ็งล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว”

         “จ้ะพี่”

         “นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปล้างไม้ล้างมือรอกินข้าวเที่ยงเลยก็ได้”

         เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงทุกคนก็เดินเข้าแถวถือถาดหลุมให้อารมณ์เหมือนตอนเรียนอยู่โรงเรียนประถมใครใคร่ตักข้าวมากน้อยเท่าไหร่ก็ได้ จะเติมกี่รอบก็ได้ มื้อเที่ยงนี้เป็นเมนูแกงส้มผักกาดจอ กับไข่เจียว

“น้องสาวเป็นเด็กใหม่พึ่งมาหรือจ๊ะ ชื่ออะไรครับพี่ชื่อเข้มนะ”

ชายหนุ่มผิวเข้มสมชื่อเอ่ยปากแซว ปลายฝนได้แต่ยิ้มแหย และก็มีเสียงสวรรค์ขึ้นมา

“มึงหยุดเลยไอ้เข้ม แหมเห็นเด็กใหม่มาไม่ได้นะมึง ขี้หลีไปทั่ว ปลายมาทางนี้มาอย่าไปสนใจมัน”

         ชบาตะโกนต่อว่าชายผิวเข้มที่แซวน้องใหม่อย่างปลายฝน แล้วโบกมือเรียกปลายฝนให้มานั่งกินข้าวด้วยกัน

         “ทำไมตักข้าวมานิดเดียวละ เดี๋ยวไม่มีแรงทำงานหรอก พวกเรามันผู้ใช้แรงงานต้องกินข้าวเยอะๆ จะได้มีเรี่ยวแรง”

         “คือปลายกินไม่ค่อยเยอะหรอกจ้ะ พี่ชบา แค่นี้ก็อิ่มแล้ว แต่ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวปลายลุกไปเติมนะจ๊ะ”

         สองสาวนั่งกินข้าวกันไปคุยกระหนุงกระหนิงกันไป

         “อ้าวมาอยู่ตรงนี้นี่เอง พี่เดินตามหาเสียทั่วเลยปลาย เป็นไงบ้างทำงานวันแรกไหวไหม”

         “สวัสดีค่ะพี่เวย์ ปลายไหว อยู่ค่ะพี่ๆทุกคนใจดีกับปลายมากเลย โดยเฉพาะพี่ชบาทั้งดูแลช่วยสอนงาน”

         ปลายฝนพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสและดูสนิทสนมกับเวหาจนชบาอดสงสัยไม่ได้

         “ขอบคุณชบานะที่ช่วยดูแลปลายฝน มีอะไรก็บอกตักเตือนกันพวกเราต้องทำงานด้วยกันไปอีกนาน”

         เวหาหันไปคุยกับชบา ชบายิ้มแล้วก็แอบฟ้องเรื่องที่ปลายฝนดื้อไม่ยอมมากพักจนเป็นลม

         “ชบามีเรื่องจะฟ้องค่ะ เมื่อกี้ปลายฝนเป็นลมค่ะ ชบาเห็นหน้าซีดก็เลยบอกให้ไปพักก่อน ปลายฝนก็ไม่ยอมมาพัก ดีนะที่ชบาเห็นแล้วคว้าไว้ทัน ไม่งั้นล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว”

         “อ้าวยังไงกัน ทำไมดื้อยังงี้ละเรา”

         เวหายกมือเขย่าหัวปลายฝนอย่างเอ็นดู

         “ก็ปลายคิดว่าปลายไหวคะ”

         “แต่ก็ไม่ไหวใช่ไหม”

         ชบารีบทักท้วง

         “งั้นฉันฝากชบาดูแลปลายฝนด้วย ถ้าดื้อตรงไหนก็บอกฉันเดี๋ยวฉันจะทำโทษเอง พี่ไปดูงานตรงโน้นก่อนนะปลาย”

         “แล้วพี่เวย์ไม่กินข้าวหรือจ๊ะ”

         “เดี๋ยวพี่ค่อยกินทีหลัง พี่ไปก่อนนะปลาย ฉันไปละนะชบา”

         หลังจากที่เวหาเดินออกไป ชบาที่มองปลายฝนคุยกับเวหาอย่างสนิทสนม ก็เกิดความสงสัยจึงเอ่ยถามขึ้นมา

         “เอ่อ.. นี่ปลายฝนเธอเป็นอะไรกับคุณเวหาทำดูสนิทสนมกันจัง”

         “ก็แค่รู้จักกันเพราะพ่อกับแม่ของปลายก็ทำงานที่ไร่นี้ด้วย”

         “จริงหรือ ฉันอยู่ที่นี่มานานไม่เคยเห็นคุณเวหาใส่ใจคนงานใหม่แบบนี้เลย”

         “พี่ชบาคิดมากน่า”

         “หรือเธอคือสายสืบที่พ่อเลี้ยงส่งมาดูการทำงานของพวกเรา สารภาพมาเลยนะยัยปลาย”

         “ฮ่า ฮ่า พี่ชบาตลกอ่า ดูละครเยอะแน่เลย มันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”

         “อุ๊ยพ่อเลี้ยงมายืนอยู่มุมนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แปลกจังปกติพ่อเลี้ยงไม่เคยเดินมาที่โรงครัวตอนเที่ยงเลย วันนี้เป็นอะไรทั้งคุณเวหาทั้งพ่อเลี้ยงต่างก็มาที่โรงครัวตอนเที่ยง”

         “ก็ไม่เกี่ยวกับหนูอีกนั่นแหละ หนูก็เป็นแค่ลูกคนงานเฉยๆ ที่มาทำงานเพื่อช่วยพ่อแม่ใช้หนี้ค่ะพี่ชบา เราเอาถาดไปล้างกันเถอะ”      

         ปลายฝนลุกยืนแล้วหันไปมองในทิศทางที่ชบาบุ้ยใบ้ก็สบตากับสายตาที่จ้องมองมาพอดี เธอรีบหลบสายตาพัลวัน เดินไปล้างถาดแล้วชวนกันไปนั่งเล่นที่ม้าหินใต้ต้นไม้รอเข้างานช่วงบ่าย

         ปลายฝนทำงานในไร่ได้เกือบสองสัปดาห์ เธอเริ่มคุ้นเคยและปรับตัวเข้ากับงานที่ได้รับมอบหมายและเพื่อนร่วมงานได้แล้ว และภาพที่ทุกคนในไร่เริ่มเห็นจนชินตาก็คือ เวหาลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงเมฆาก็มักจะมาวนเวียนรอบๆ ตัวปลายฝนเป็นประจำ

         “ปลายเดี๋ยวป้าจะไปงานแต่งหลานสาวที่อีสานสักอาทิตย์สองอาทิตย์ช่วงนี้ปลายไม่ต้องเข้าไปทำงานในไร่นะ ให้ช่วยคอยดูความเรียบร้อยบนเรือน ป้าบอกพ่อเลี้ยง คุณเวหากับตาสนไว้แล้ว”

         ปลายฝนได้ยินก็ตกใจทำตาโต เพราะที่ผ่านมาเธอพยายามหลีกเลี่ยงการพบหน้าเจ้าของไร่ เธอบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม แต่ถ้าป้าสมหมายไม่อยู่ เธอคงหลบหลีกไม่ได้แล้ว หนำซ้ำยังเจอหน้ากันทุกวันด้วย แค่คิดปลายฝนก็เริ่มรู้สึกประหม่าในใจ

         “ทำไมป้าหมายไปหลายวันจัง รีบกลับมาเร็วๆนะจ๊ะ ปลายคิดถึง”

         “เดินทางไปก็วันหนึ่งแล้ว อีสานมันใกล้ๆ ซะที่ไหนล่ะ แล้วอีกอย่างนานนานจะได้รวมญาติกันเสียที ก็จะถือโอกาสหยุดเที่ยวสักหน่อย นี่เอ็งเชื่อไหมที่ผ่านมานะ ป้าไม่เคยลางานกับพ่อเลี้ยงเลย ครั้งนี้มีธุระพอดี ก็ลายาวๆ ไปเลย”

         ป้าสมหมายยกมือขึ้นลูบหัวปลายฝนที่นั่งทำหน้าละห้อย

         “ทำไมทำหน้าทำตาละห้อยแบบนี้ล่ะปลาย ได้มาทำงานบนเรือนสบายจะตาย ไม่ต้องไปตากแดดตากลมทำงานหนักในไร่ ไม่ชอบหรือ”

         ปลายฝนส่ายหน้าพัลวัน สมหมายยิ้มอย่างเอ็นดู

         “เอ็งนี่มันก็แปลกคนนะปลาย มีแต่คนอยากมาทำงานในเรือนพ่อเลี้ยงกันทั้งนั้น มีแต่เอ็งนี่แหละที่อยากทำงานในไร่”

         “ก็หนูกลัวว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจพ่อเลี้ยงนี่จ๊ะ”

         “มันไม่มีอะไรเลย ตอนเช้าเอ็งก็ชงกาแฟดำไปเสิร์ฟ เตรียมอาหารเที่ยงกับเย็น ดูแลทำความสะอาดเรือน ก็มีแค่นี้ ระวังก็เพียงแต่ถ้าวันไหนพ่อเลี้ยงมีแขกก็อย่าเข้าไปยุ่มย่าม ถ้าพ่อเลี้ยงต้องการอะไร เขาจะเรียกหาเอง”

         “จ้ะป้า ป้าก็รีบกลับมานะจ๊ะ”

         “อืม แต่ก็ไม่แน่นะบางทีข้าอาจจะติดใจอยู่ต่อยาวๆ เลยก็ได้”

“ไม่เอาสิ ป้าหมายอย่าทิ้งปลายสิ”

“มางอแงเป็นเด็กน้อยไปได้ มานี่อาหารเย็นฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเอ็งไปอาบน้ำอาบท่าซะแล้วค่อยมาเก็บล้างหลังจากพ่อเลี้ยงกินเสร็จ ป้าไปก่อนนะ รถมารอแล้ว”

         ปลายฝนถอนหายใจมาเฮือกใหญ่ เธอกลับไปอาบน้ำในที่พักตัวเองให้สบายตัว แล้วจึงเดินเข้าเตรียมอุ่นอาหาร โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบมองเธออยู่

         “ป้าหมายวันนี้มีอะไรกินบ้าง”

         เมฆาแกล้งทำเป็นเรียกหาป้าสมหมายเพื่อให้คนตัวเล็กรู้ตัว ปลายฝนได้ยินก็ตกใจทำทัพทีหลุดจากมือร่วงลงพื้นเสียงดัง

         “อุ๊ย.. ขอโทษค่ะ ป้าสมหมายไปต่างจังหวัด เอ่อ.. ให้ปลายมาดูแลพ่อเลี้ยงแทนค่ะ”

         “จริงด้วย ฉันลืมสนิทเลย ว่าป้าหมายแกจะไม่อยู่ เอ๊ะที่ว่าเธอจะมาดูแลฉันเนี่ย หมายถึงดูแลแบบไหนหรือ”

         เมฆาเดินเข้ามาประชิด ปลายฝนตกใจเดินถอยหลังจนหลังติดเคาน์เตอร์ครัว อีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาใกล้เอามือท้าวกับเคาน์เตอร์ไว้ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ จนสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้