Masukปลายฝนส่งยิ้มให้ คุณหญิงมัณฑนามองแล้วค้อนไปสองทีหันไปคุยกับเลขาคนสนิท“ดูเอาเถอะนะอุษา ลูกชายฉันคงเห็นฉันเป็นยักษ์เป็นมารไปแล้วมั้ง นี่คงจะคิดว่าฉันจะทำอะไรเมียเขานะสิ”“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ ว่าแต่คุณแม่คุยอะไรกับปลายฝนหรือครับ”“แม่จะคุยอะไรก็เรื่องของแม่ แล้วแม่ก็จะกลับกรุงเทพแล้วด้วย อุษาเธอเตรียมจองตั๋วเครื่องบินได้เลย จองให้หนูนิดด้วย หนูนิดกลับพร้อมป้านะลูก”“ค่ะ คุณหญิง” / “เอ่อ..ค่ะ คุณป้า”อุษาและสกุณาตอบรับคุณหญิงมัณฑนาพร้อมกัน ส่วนเวหาที่ได้ยินว่าคนที่มาจากกรุงเทพกำลังจะกลับ เขาเผลอชำเลืองตามองไปที่หญิงสาวที่พึ่งตอบรับการเดินทางกลับกรุงเทพเมื่อครู่ แล้วรู้สึกใจหายกับการที่จะไม่มีใครบางคนให้เขาชวนทะเลาะด้วย“ทำไมคุณแม่รีบกลับละครับ ไม่อยู่ต่ออีกสักสัปดาห์”“จะให้แม่อยู่ต่อทำไม มีอะไรรอให้แม่ทำที่กรุงเทพเยอะแยะ อุษาพอถึงกรุงเทพเธอเช็คคิวหลวงพ่อให้ใหม่ ฉันจะต้องเอาดวงไปเช็คดูฤกษ์ดูยามใหม่ หวังว่าแกคงจะไม่เปลี่ยนตัวเจ้าสาวอีกแล้วนะตาเมฆ รู้ไหมว่ามันเหนื่อยทั้งแม่ เหนื่อยทั้งพระต้องมาเช็คดวง ผูกดวง หาฤกษ์ใหม่กันอีก”“อะไรนะครับคุณแม่ เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ”“อุษาขอหงส์ไทยให
เมฆาจากที่งงอยู่แล้ว พอรับรู้ข้อมูลเพิ่มขึ้นเขากลับงงหนักกว่าเดิม“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะให้เธอเอาเด็กออกล่ะ”“ก็.. พ่อเลี้ยงเคยบอกว่า ห้ามไม่ให้ปลายท้อง ถ้าปลายท้องพ่อเลี้ยงจะ.. ฮือ”ปลายฝนปล่อยโฮออกมา เมฆาดึงร่างบางเข้ามากอดเอามือลูบหลังปลอบประโลมอย่างเบามือเพราะเขากลัวว่าจะไปกระทบกับบาดแผลด้านหลังของปลายฝนแล้วทำให้เธอเจ็บ“เป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ร้องนะคะ ฉันขอโทษที่เคยพูดอะไรแบบนั้นกับเธอ เธอลืมมันไปได้ไหม ยกโทษให้ฉันได้ไหม อย่าโกรธฉันนะที่ฉันเคยพูดอะไรแบบนั้นออกไป”“...”“ฉันไม่ใช่คนใจร้ายที่จะฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอหรอกนะปลายฝน เด็กคนนี้ฉันพิถีพิถันตั้งใจทำให้เขาเกิดมาจริงๆ นะ”“หมายความว่าอย่างไรคะ”“ก็หมายความตามที่บอกนี่แหละ เด็กคนนี้เขาคือคนที่ฉันตั้งใจทำให้เกิดขึ้นมา แล้วฉันก็จะทำน้องให้ออกมาเล่นเป็นเพื่อนเขาด้วยอีกหลายๆ คนดีไหม”“พ่อเลี้ยง..ฮือ”ปลายฝนดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นมาครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อครู่ เนื่องจากครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี พ่อเลี้ยงหนุ่มใช้นิ้วมือปาดน้ำตาแล้วก้มมาจูบซับน้ำตาของหญิงสาว“นี่แม่ของลูกฉันกลายเป็นเด็กขี้แยไปตั้งแต่เมื่อ
ในระหว่างที่สองแม่ลูกกับถกเถียงกัน ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก เมฆาหันไปให้ความสนใจกับคุณหมอที่เดินออกมาจากห้อง“เอ่อ.. คุณหมอครับ ปลายฝนเป็นอย่างไรบ้างครับ เธอปลอดภัยดีใช่ไหมครับ”คุณหมอพูดพร้อมยิ้มผ่านแววตาเพราะยังคงสวมแมสอยู่“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งลูกครับ”“ขอบคุณครับ เอ๊ะ.. เมื่อกี้คุณหมอพูดว่าอะไรนะครับ”“ครับคนไข้ท้องได้สองเดือนแล้วครับ ดีที่เหตุการณ์นี้ไม่ได้กระทบกระเทือนกับเด็กในท้อง ตอนนี้นี่ก็ดึกแล้วหมอคิดว่าให้คนไข้พักผ่อนก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ญาติค่อยมาเยี่ยมใหม่ ไม่ต้องห่วงคุณแม่สุขภาพแข็งแรงดีมากครับ”“อะ.. ครับ ขอบคุณครับ”เมฆายืนนิ่ง เขาได้แต่ทบทวนในสิ่งที่คุณหมอพูด ‘หมอบอกว่าปลายฝนท้องได้สองเดือน นั่นหมายความว่า เขากำลังจะมีลูกกับปลายฝนหรือนี่’“เฮ้ย.. เมฆ นายโอเคไหม”“เวย์ เมื่อกี้นายได้ยินที่หมอพูดหรือเปล่าวะ”เวหาพยักหน้า เมฆาจับที่ต้นแขนของเวหาเขย่า“ปลายฝนท้องได้สองเดือน แสดงว่าฉันกำลังจะมีลูกแล้วใช่ไหม ลูกของฉันอยู่ในท้องปลายฝน”“โอ๊ย.. เบาหน่อยไอ้เมฆ แผลกู”เวหาโวยลั่นเมื่อโดนเมฆาจับเข้าที่ต้นแขนและโดนแผลที่พึ่งผ่านการเย็บมาหมาดๆ เ
ปัง‼️ปลายฝนพุ่งตัวสุดแรงเข้าไปหาเมฆา เธอใช้ร่างของเธอเข้าบังพ่อเลี้ยงรับกระสุนแทนเขา เข่าของเธอค่อยๆ ทรุดลง เมฆาหันมาเห็นภาพที่ปลายฝนกำลังทรุดลงกับพื้นเขาตกใจตะโกนเรียกเสียงดัง“ปลายฝน”แล้วพุ่งตัวเข้าไปรับร่างบางดึงมาไว้แนบอกได้ทัน สายตาแข็งกร้าวและดุดันมองไปที่หัวหน้าโจรคนที่ทำให้ปลายฝนเจ็บ เมฆาเล็งปากกระบอกปืนไปที่เป้าหมายแล้วลั่นไกทันทีปัง!!“มึงยิงเมียกู ตายเสียเถอะ”กระสุนปืนเข้าที่กลางหน้าผากของอีกฝ่ายปลิดชีพทำให้ร่างไร้วิญญาณร่วงลงกับพื้นทันทีจากเสียงปืนที่ดังกระหึ่มทำให้ชาวไร่หลายคนในแถบนั้นกรูกันเข้ามาดู โดยมีนายสนหัวหน้าคนงานขับมอเตอร์ไซค์นำหน้ามา เวหารีบไปสั่งให้นายสนเคลียร์พื้นที่แล้วโทรเรียกเจ้าหน้าที่มา“ปลายฝน ปลายฝน ตื่น ตื่น เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ”เมฆาเขย่าตัวหญิงสาวแล้วเขาก็เห็นว่ามีเลือดไหลจากแผ่นหลัง เขารีบอุ้มหญิงสาวที่ตอนนี้เริ่มหายใจรวยริน เวหาเคลียร์กับหัวหน้าคนงานเสร็จก็รู้หน้าที่รีบกระโดดขึ้นไปสตาร์ทรถ สกุณาเห็นก็วิ่งตามมา“ฉันไปด้วย”เวหาหันมามองแล้วมองไปที่คุณหญิงมัณฑนาและอุษา“แม่ก็ไปด้วย”เวหาหันไปบอกสกุณาด้วยน้ำเสียงเบาว่า“นั่งกระบะหลังได้หรือเปล่า”
คุณหญิงมัณฑนาอยู่ที่ไร่เมฆามาได้สามสี่วัน เธอพยายามจับตาดูเด็กสาวที่เป็นแม่บ้านที่ชื่อปลายฝนก็ไม่เห็นมีสิ่งอะไรที่น่าสงสัย เด็กคนนี้ดูมีสัมมาคารวะ ทำงานเรียบร้อย ที่สำคัญต้องยอมรับว่าหล่อนทำอาหารได้อร่อยจริงๆ ส่วนลูกชายของเธอที่เป็นเจ้าของไร่นี่นะสิที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่ยอมแต่งงานกับสกุณาลูกสาวเพื่อนเธอเป็นแน่แท้ แต่กลับแสดงออกให้เห็นว่าสนใจและใส่ใจในตัวแม่บ้านเด็กสาวคนนี้เป็นพิเศษ ถ้าไม่ติดเรื่องยศฐาบรรดาศักดิ์หรือหน้าตาในสังคม เด็กสาวบ้านไร่คนนี้ก็ถือว่าไม่ได้แย่ หน้าตาใช้ได้ ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน กิริยามารยาทดี การบ้านการเรือนก็ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังอยากได้ลูกสะใภ้คนที่เธอเลือกเองที่มีฐานะทางสังคมเท่าเทียมกัน“แม่ครับวันนี้ผมจะเข้าไปในจังหวัดนะครับ แม่จะเข้าไปเดินเที่ยวเล่นที่ตัวจังหวัดไหมครับ”“ไม่ไปดีกว่า ลูกไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วงแม่ วันนี้แม่จะเข้าไปเดินดูในไร่เสียหน่อย”ระหว่างที่สองแม่ลูกคุยกัน เวหาก็เดินหน้าเครียดเข้ามาแล้วมากระซิบที่ข้างหูเมฆาเบาๆ พูดจบเมฆาก็ทำหน้านิ่งแล้วพยักหน้า“มีอะไรกันหรือเปล่าลูก”คุณหญิงเห็นท่าทางสองคนดูตึงเครียดจึงเอ่ยปากขึ้
ปลายฝนนั่งมองข้อความที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ได้กดเปิดเข้าไปอ่าน น้ำตายังคงไหลริน นี่เธอเป็นอะไรไปนี่ เธอจะไปตกหลุมรักเขาไม่ได้ สถานะของเขาและเธอมันต่างกัน เขาก็ชัดเจนว่าการที่เขามีความสัมพันธ์กับเธอนั้นเป็นเพราะเขากำลังเก็บดอกที่เธอเอาเงินเขาไปใช้หนี้พนันแทนพ่อ เธอจะรู้สึกอะไรไม่ได้ เธอพร่ำบอกกับตัวเองมาตลอด และเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมพักหลังมานี้เธอรู้สึกอ่อนไหวกับเขาง่ายเหลือเกินจากข้อความตัวอักษรเปลี่ยนเป็นเสียงโทรศัพท์เข้ามาแทน ปลายฝนชั่งใจอยู่พักก็ปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วรับสาย“ทำไมไม่อ่านข้อความฉัน”“ปลายไปเข้าห้องน้ำ พึ่งออกมาค่ะ”“ทำไมเสียงเธอฟังดูอู้อี้ เป็นอะไรหรือเปล่า”“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”“เปิดกล้อง”“...”“ฉันบอกให้เปิดกล้อง”ปลายฝนหยิบทิชชูมาเช็ดคราบน้ำตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดกล้อง ซึ่งในห้องนอนของเธอตอนนี้เปิดเพียงไฟหัวเตียงจึงทำให้แสงในห้องเป็นแสงสลัว เมฆาจึงมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“ไม่ต้องไปฟังในสิ่งที่แม่ฉันพูด จะไม่มีงานแต่งงานใดใดเกิดขึ้นทั้งนั้น”ปลายฝนพยักหน้ารับในสิ่งที่เขาบอก แต่ก็สงสัยว่าเขามาบอกหล่อน




![เซ็กส์ในห้องสีดำ [PWP] - (SM) - [NC30+]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


