ย้ายที่อยู่

นางจันคิดใคร่ครวญถึงข้อเสนอของชายหนุ่ม พินิจดวงตาคมกล้าสีดำสนิทไร้แววล้อเล่นและความเจ้าเล่ห์เฉกเช่นผู้นำท้องถิ่นอย่างกำนันเทพ แล้วจึงหันไปหาหลานสาวตกอยู่ในสภาพมอมแมมอีกทั้งรอยขีดข่วนจนช้ำตามลำตัว

‘ช่างน่าละอายใจเหลือเกิน’ 

ความผิดจากการกระทำที่เห็นแก่ตัวกระแทกหัวใจคนเป็นป้าจนจุกในอก เปรมยุดาเป็นหลานสาวแท้ ๆ แต่ตนกลับปกป้องอะไรไม่ได้ เพราะความขลาดกลัวต่ออำนาจบวกกับความละโมบในทรัพย์สินของน้องชาย จึงทำให้หลงหน้ามืดตามัวเอาเงินทองมากมายมาเป็นของตนเอง ปล่อยให้เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอดด้วยตัวเอง 

น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นจากดวงตาเล็ก...

“ป้าผิดไปแล้วจริง ๆ เปรมเอ๊ย...เอ็งไม่ควรตกอยู่ในสภาพนี้ ควรจะมีโอกาสที่ดีเหมือนลูกหลานคนอื่นเขา ฮึก ๆ ป้าขอโทษนะลูก ป้ามันเห็นแก่ตัว ตายไปจะสู้หน้าพ่อกับแม่เอ็งได้ยังไง ฮือ...”

หน้าผากเหี่ยวย่นแตะหลังมือแดงก่ำของหลานสาว กว่าจะคิดได้ก็เกือบทำให้เด็กน้อยผู้อาภัพคนนี้ตายทั้งเป็น

อาทิตย์ต่อมา...

เขตสัตหีบเข้าสู่ช่วงเวลาบ่ายคล้อย การันต์เดินทางกลับมาถึงบ้านพร้อมกับเปรมยุดา 

“ห้องอาอยู่ชั้นสองฝั่งซ้ายมือ ส่วนของเราอยู่อีกฝั่งมีระเบียงด้านนอกเปิดออกไปจะมองเห็นทะเลแล้วก็ทิวทัศน์สวย ๆ คิดว่าเราน่าจะชอบ” 

เจ้าของบ้านอธิบายเมื่อพาเธอเข้ามาข้างใน วางกระเป๋าใบย่อมลงที่พื้นลายไม้อย่างเบามือ เดินลับไปในห้องครัวก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับแก้วใสบรรจุน้ำดื่มสองใบ 

“ขอบคุณค่ะ” ยกมือไหว้นอบน้อม

ตั้งแต่เดินทางจากสมุทรปราการ จวบจนกระทั่งถึงชลบุรีคุณอาดูแลเธอเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แม้จะบอกว่าไม่เป็นไรเธอสามารถดูแลตัวเองได้ก็ตาม 

“ถ้านับคำว่าขอบคุณของเราเป็นทองคำป่านนี้อาคงมีทองสะสมหลายร้อยบาทแล้วนะว่าไหม” ชายหนุ่มเอ่ยล้อต่อความเกรงอกเกรงใจของเธอ

เปรมยุดาพอได้ยินก็เผยยิ้มหวาน คิดว่านอกจากคำนี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนหนี้น้ำใจครั้งใหญ่แก่ผู้มีพระคุณยังไง 

“ถ้าเป็นอย่างที่อากานพูดจริงหนูจะขอบคุณทุก ๆ นาทีเลยค่ะ” 

“เด็กน้อยเอ๊ย!” ว่าพลางขยี้เส้นผมกลางกระหม่อมเล็กวนไปมากับความไร้เดียงสา หากว่าต้องการสิ่งใดจากเธอจริงละก็ขอเป็นรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าจิ้มลิ้มนี้ก็พอ! 

สัมผัสบนเส้นผมกับดวงตาทอประกายห่วงใยจากคนร่างสูงทำให้หัวใจดวงน้อยบนหน้าอกข้างซ้ายของเปรมยุดาคล้ายกับมีเตาผิงติดไฟโอบล้อมก้อนเนื้อไว้ มันอุ่นอยู่ข้างในจนอยากจะยึดรอยยิ้มของคุณอาไว้แต่เพียงผู้เดียว!

ศีรษะเล็กขับไล่ความคิดแปลกประหลาดแทรกเข้ามาในหัว 

“เป็นอะไร? หรือเหนื่อยที่นั่งรถนานเหรอ งั้นก็ขึ้นไปพักเถอะอาให้คนทำความสะอาดไว้ให้แล้ว” 

จะตอบว่าไม่ใช่แต่เป็นเพราะคิดฟุ้งซ่านก็ใช่ที ประเดี๋ยวก็โดนไล่ออกไปจากบ้านตั้งแต่วันแรกที่มาอาศัย งานนี้ได้กลายเป็นคนเร่ร่อนของจริง 

“ค่ะ หนูเอาของไปเก็บก่อนนะคะ ฝั่งขวาใช่ไหมห้องของหนู” คว้ากระเป๋าเก็บของส่วนตัวพลางถามย้ำ

“ใช่ ห้องสุดท้ายนั่นแหละ แล้วก็ของพวกนี้เดี๋ยวอาถือไปให้เราถือแค่กระเป๋าใบนั้นก็พอ” 

“ไม่เป็นไรค่ะ กระเป๋าแค่สามใบเองหนูขนขึ้นไปได้ค่ะ”

“เป็นเด็กดีนะเปรมยุดา อาบอกว่าจะถือไปให้ก็ฟังกันหน่อย โอเคไหมคะ” 

“...ค่ะ” 

เปรมยุดาย้ายมาอยู่สัตหีบได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเป็นช่วงเวลาต้องปรับตัวหลายอย่าง อีกทั้งผู้ร่วมอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันยังเป็นผู้ชายในวัยทำงาน เท่าที่พินิจพิจารณาน่าจะเป็นผู้บริหารระดับสูง แต่งตัวภูมิฐานตั้งแต่ช่วงบนด้วยสูทเนื้อดีกับกางเกงสแลคสีเดียวกัน เสริมให้คุณอามีบุคลิกโดดเด่นให้ยิ่งน่ามองและน่าเกรงขามเพิ่มมากขึ้นไปอีก 

“อาต้องไปทำงานอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้ ระหว่างนี้ก็คิดไว้ว่าขาดเหลือหรืออยากได้อะไร หลังเลิกงานอาจะพาออกไปเดินซื้อในห้าง”

การันต์วางแก้วกาแฟดำลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มนั่งอยู่ตรงข้ามกัน 

“ไม่มีค่ะ” ส่ายหน้าจนผมปลิว “เท่าที่มีก็ยังใช้ได้อยู่ อากานไม่ต้องพาหนูไปหรอกค่ะ” 

คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่ออีกคนรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน 

“อาเห็นเราหน้ามัน ปากซีดมาตั้งแต่วันก่อนแล้วนะ ยังจะเสื้อผ้าที่เอามาไม่กี่ชุด ถึงอาจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่เลี้ยงคนคนหนึ่งไหว เชื่ออาสิ!” 

เปรมยุดายกมือขึ้นคลำผิวหน้าของตนเองตามที่คุณอาบอก แม้จะไร้เครื่องสำอางแต่ผิวก็ยังเนียนละเอียด ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองทว่าเป็นเช่นนั้นจริง สุขภาพผิวของเธออิ่มเอิบนวลเนียน

ถึงอย่างนั้นก็ยังไล้ฝ่ามือลงไปยังเสื้อตัวเก่าและกางเกงขาสั้นเสมอเข่า ข้อนี้ไม่กล้าเถียงด้วยว่าเป็นคนไม่ค่อยซื้อชุดใหม่ ดังนั้นที่นับได้ก็มีไม่กี่ตัวที่หยิบมาใส่จนสีซีด 

“งั้นก็เอาตามที่อาว่าก็แล้วกัน” พอเปรมยุดาไม่แย้งเขาจึงสรุปแผนการในช่วงเย็นด้วยตัวเองเสร็จสรรพ

“อากานจะไม่เหนื่อยเหรอคะ ตั้งแต่กลับมาก็ไม่ได้หยุดเลย” 

“รู้ได้ยังไงว่าอาไม่ได้หยุด?” คิ้วเข้มยกขึ้นสูงเชิงถาม 

“หนู...” บอกยังไงดีว่านอนไม่หลับก็เลยได้ยินเสียงประตูอีกฝั่งเปิดเข้าออกอยู่หลายครั้ง

“หื้ม?” 

“หนูแค่เดาเอาน่ะค่ะ” 

“หึ! อาไม่เหนื่อยปกติกิจวัตรประจำวันก็เป็นแบบนี้”

“ก็ได้ค่ะ ตกลงตามที่อาว่าก็ได้” 

“อืม...อาต้องไปแล้ว ปิดบ้านให้ดีหิวมีของสดในตู้เย็น ถ้าจะสั่งก็บอกอาหน่อยจะได้ช่วยดูว่าสายไหนเป็นคนรับออเดอร์” 

“ค่ะ” ดันตัวขึ้นแล้วเดินตามเจ้าของร่างสูงเดินนำออกไปที่ประตู พลางย่นคิ้วแล้วคิดไปว่าเหมือนผู้ปกครองกำลังกำชับเด็กน้อยให้ระวังทั้งที่ตนเองก็โตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว 

ปึก! 

“เป็นอะไรหรือเปล่า” การันต์หันขวับกลับมาด้านหลังทันทีเมื่อรู้สึกถึงหน้าผากเล็กชนเข้ากลางหลัง 

“มะ...ไม่ค่ะ หนูไม่คิดว่าอาจะหยุดก็เลยไม่ทันระวัง” สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนจากกายสูงโชยกระทบโสตประสาททำให้ติดอ่างขึ้นมาเสียดื้อ ๆ 

“เรานี่นะระวังหน่อยสิ อาลืมบอกเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง อาทิตย์หน้าจะพาไปสมัครเรียนเตรียมตัวให้พร้อมอยากลงคณะไหนก็ตัดสินใจให้ดี ๆ เท่านี้แหละอาไปล่ะนะ” 

“...สมัครเรียนงั้นเหรอคะ” เสียงแผ่วไล่ตามแผ่นหลังกว้างเดินห่างออกไปทีละนิด ไม่คิดว่าสิ่งที่ใฝ่ฝันมานานจะเป็นจริงได้เร็วขนาดนี้ ยังคิดว่าต้องรอไปอีกสักระยะเสียอีก 

บริษัทเอเจกรุ๊ป

“เป็นยังไงบ้าง?” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถามปลายสายหลังจากคุยธุระเสร็จแล้ว

[ใช้งานกูไม่เลิก คราวหน้าก็ให้กูทำเองไปเลยดีกว่าจะได้จบ ๆ]

ดลธีกรอกเสียงประชดประชันเพื่อนสนิทพร้อมกับยื่นข้อเสนอซึ่งตนเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย แต่เกี่ยวหน่อยก็ได้ในฐานะรุ่นน้องคนหนึ่ง ทว่าก็ไม่ได้เป็นคนต้นคิดเรื่องวางแผนรับเลี้ยงเปรมยุดาเสียหน่อย ทำไมถึงกลายเป็นเขาออกหน้าแทบทุกเรื่องเลย

“ได้สมใจแล้วนี่ไงตกลงว่าไงเอาดี ๆ อย่ากวนได้ไหม” 

[เออ...เรียบร้อยแล้วครับท่านประธาน แค่พาน้องเปรมไปยื่นเอกสารแล้วก็รายงานตัวก็พอ ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้หลังจากชื่อน้องเข้าไปอยู่ในคณะแล้วก็ได้]

“ขอบใจ เอาไว้เลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ตอบแทนก็แล้วกัน”

[รุ่นนี้เลี้ยงข้าวได้ที่ไหน ต้องเป็นน้ำแก้กระหายคอเท่านั้นถึงจะเหมาะสมเว้ย]

“ตามใจมึงแล้วกัน แต่คงจะทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้หรอกนะ”

[อะไรวะ! อย่าทำเป็นพ่อลูกอ่อนจะได้ไหม น้องไม่ใช่เด็กสองสามขวบนะเว้ย]

“รู้ แต่มึงจะให้กูทิ้งคนที่พึ่งห่างบ้าน พักอยู่คนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ ได้ยังไง ตั้งใจพามาดูแลแล้วจะทิ้งขว้าง ใช่เรื่องที่ไหน”

[กูเป็นน้องเปรมคงเทิดทูนมึงขึ้นหัวแล้วนะเว้ย ดูแลขนาดนี้ยิ่งกว่าหลานคนหนึ่งอีกนะ]

“ปากมึงนะดล ไม่คุยเรื่องไร้สาระกับมึงแล้วยังไงก็นัดวันมาละกัน” 

[เออ ๆ ทีงี้ว่ากูไร้สาระ...] 

ตู๊ด ๆ ๆ 

ยังไม่ทันที่ดลธีจะพูดจนจบประโยคก็ถูกการันต์ตัดสายทิ้งก่อน CEO หนุ่มทอดกายไปด้านหลังพิงพนักตัวใหญ่ เพราะณรงค์คือคนที่ส่งเสริมเขามาตั้งแต่ยังเป็นเพียงนักศึกษาจน ๆ คนหนึ่ง กระทั่งได้เข้าสู่วงการธุรกิจด้านการเงินและลงทุน ซึ่งในวันนี้เลือดเนื้อเชื้อไขของผู้มีพระคุณกำลังตกที่นั่งลำบาก เขาอยู่ในจุดสามารถช่วยเหลือได้จะเพิกเฉยไม่ทำอะไรก็ดูเหมือนจะเป็นคนอกตัญญูเท่านั้นนะสิ!

ห้างสรรพสินค้า

หลังจากคุณอาพาเดินซื้อของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้าอีกหลายชุดรวมถึงเครื่องสำอางที่จำเป็นหมดแล้ว นึกว่าเขาจะกลับเลยแต่ที่ไหนได้... 

“เอ่อ...เอาไว้หนูไปซื้อในตลาดนัดแถวบ้านก็ได้ค่ะ” หันมาพูดกับคนตัวสูงถือถุงใบใหญ่เต็มทั้งสองข้างอย่างกระอักกระอ่วนใจ