หลังจากตรวจคนไข้เสร็จในเวลา 17.00 น. หมอเอกอาทิตย์ก็ขึ้นมาบนห้องพักของอัญชิสาอีกครั้ง ตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนสนิทร่วมแผนกซึ่งเธอกำลังเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้กับอัญชิสาฟัง
“สวัสดีค่ะหมอซัน”
“สวัสดีครับอุ๋ม อัญเขาเป็นยังไงบ้างจำอะไรได้บ้างหรือยัง”
“ยังจำอะไรไม่ได้เลยค่ะหมอซันตอนนี้อุ๋มกำลังให้อัญดูรูปและเป็นเพื่อนใน F******k แล้วก็ไอจีอยู่ค่ะ”
“อัญมีปวดหัวไหม” เอกอาทิตย์หันไปถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ปวดค่ะ สงสัยว่าจะได้นอนพักเต็มที่”
“แล้วที่ข้อเท้าล่ะปวดไหม”
“ไม่ปวดแล้วค่ะ ตอนนี้ก็แค่เจ็บแผลถลอกที่ข้อศอกเท่านั้นค่ะ หมอคิดว่ามันจะเป็นแผลเป็นไหมคะ” อัญชิสาค่อนข้างกังวลกับแผลที่ข้อศอกของตนเอง
“แผลไม่ลึกเท่าไหร่ ผมว่าอาจจะมีรอยแผลจางๆ เดี๋ยวผมหายาลดรอยแผลเป็นให้ครับ” คุณหมอหนุ่มรีบเสนอตัวเพราะรู้สึกผิดเนื่องจากตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
“หมอซันคะ คืนนี้อุ๋มขอเป็นคนเฝ้าอัญได้ไหม”
“แต่พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานนะ”
“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของอุ๋มค่ะ หมอซันเฝ้ามาคืนหนึ่งแล้วคืนนี้จะได้พักผ่อน”
“ผมจ้างพยาบาลพิเศษไว้แล้วนะครับ”
“แต่อุ๋มว่าพยาบาลพิเศษก็สู้คนกันเองไม่ได้หรอกค่ะ ให้อุ๋มเฝ้าเถอะนะคั อุ๋มกับอัญจะได้คุยกันมากขึ้น”
“ผมไม่รบกวนคุณจนเกินไปใช่ไหม”
“ไม่หรอกค่ะ อัญก็คือเพื่อนสนิทของอุ๋มนะคะ หมอซันจะกลับไปพักตอนนี้เลยก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกผมอยากอยู่ต่อแล้วพี่ณีล่ะไปไหน”
“พี่ณีกำลังจะตามขึ้นมาค่ะ หมอมีอะไรหรือเปล่า”
“คุณรู้เรื่องที่พี่ณีบอกแล้วใช่มั้ย”
“รู้แล้วค่ะ”
ไม่นานศิราณีหัวหน้าแผนกโอพีดีก็เปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามา
“เป็นยังไงบ้างอัญดีขึ้นไหม”
“อัญยังจำอะไรไม่ได้เลยค่ะพี่ณีแต่อุ๋มก็เล่าเรื่องของอัญให้ฟังเยอะเลย”
“แล้วอุ๋มเขาเล่าเรื่องอัญกับหมอซันให้ฟังหรือยังล่ะ”
“เรื่องที่หมอเป็นคนขับรถชนอัญใช่ไหมคะ ก็ผิดด้วยค่ะถ้าอัญระวังมากกว่านี้และสวมหมวกกันน็อกก็คงไม่เป็นแบบนี้"
“อัญไม่สงสัยเหรอว่าทำไมหมอซันถึงมาเฝ้าอัญเมื่อคืนและวันนี้เขาก็มาเยี่ยมอัญอยู่หลายรอบ”
“ก็เพราะหมอเป็นคนขับรถชนอัญใช่ไหมคะ” หญิงสาวหันมาถามคนต้นเรื่อง
“มันก็จริงครับแต่มันก็มีอีกเรื่องที่ผมคิดว่าจะต้องบอกให้อัญรู้”
“เรื่องอะไรคะ”
“คือจริงๆ แล้วเราสองคนเป็นแฟนกัน”
“อะไรนะคะ อัญกับหมอเป็นแฟนกันเหรอคะ อัญว่าเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นไปไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็เมื่อกี้อัญดูรูปใน F******k และไอจีไม่เคยมีรูปเราถ่ายคู่กันเลยมันจะเป็นไปได้ยังไงที่เราเป็นแฟนกัน ถ้าเราเป็นแฟนกันจริงก็ต้องมีบ้าง”
“ก็เพราะอัญไม่อยากให้คนที่ทำงานรู้ไงล่ะ”
“จริงหรออุ๋ม” หญิงสาวหันมาถามเพื่อนสนิท
อังคณามีสีหน้าอึดอัดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้เพื่อนและตอบออกไปตามที่คุยกับพี่ศิราณีก่อนหน้านี้
“อัญเป็นแฟนกับหมอซัน แต่อัญไม่ให้อุ๋มบอกคนอื่นเพราะทำงานที่เดียวกันก็เลยกลัวจะมีปัญหาน่ะ”
“จริงเหรอคะพี่ณี แล้วพี่รู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่าค่ะ” หญิงสาวหันไปถามหัวหน้าเพราะยังไม่ค่อยแน่ใจถึงความสัมพันธ์ของตนเองกับคุณหมอหนุ่มคนนี้สักเท่าไหร่
“จริงจ้ะ ในแผนกมีพี่กับอุ๋มที่รู้เรื่องเพราะอัญไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่อง”
“แล้วอัญกับหมอคบกันมานานหรือยังคะ”
“เราคบกันจริงๆ ได้ประมาณสองเดือนครับ ผมเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ได้สี่เดือนเอง”
“ไม่ได้หลอกกันใช่ไหมคะ”
“ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองถามหมอกานต์สิ”
“คุณหมายถึงคุณหมอธีรกานต์ที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเหรอคะ”
“ใช่ครับเพราะเขาก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องของเรา อาจารย์หมอสุชาติก็รู้ด้วยนะ”
“อัญชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นความลับจริงหรือเปล่า”
“ตอนแรกมันก็เป็นความลับแต่ที่ต้องบอกอาจารย์หมอสุชาติเพราะเขาเป็นหมอที่ดูแลอาการของคุณอยู่ตอนนี้”
“อัญกับหมอซันเป็นแฟนกันจริงๆ อุ๋มยืนยันได้เลย”
“แต่มันก็แปลกนะคะที่ไม่มีรูปคู่ของเราในโทรศัพท์สักรูป”
“ก็อัญบอกให้ผมเก็บทุกอย่างเป็นความลับ เราก็เลยไม่เคยถ่ายรูปคู่”
“เหรอคะ” หญิงสาวรู้สึกไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทุกคนพูดความจริงหรือเปล่าแต่ในตอนนี้เธอจำเรื่องราวเหล่านั้นไม่ได้เลยเธอจึงจำเป็นจะต้องเชื่อไปแบบนั้นไปก่อน
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะอัญ พี่ว่าอีกไม่กี่วันอัญก็น่าจะกลับมาจำทุกอย่างได้” ศิราณีปลอบใจลูกน้องทั้งที่ตนเองก็ไม่รู้ว่าอัญชิสาจะจำอะไรได้ตอนไหน
“อัญก็หวังแบบนั้นค่ะ ถ้าอัญยังจำอะไรไม่ได้ก็คงแย่ พี่ณีคะวันลาของอัญยังเหลืออีกเยอะไหมคะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก อัญพักรักษาตัวให้หายก่อน”
“อัญจำคนไม่ได้แต่คิดว่าเรื่องทำงานอัญน่าจะจำได้”
“ผมว่าอัญอย่าเพิ่งห่วงเรื่องานเลยครับ ถึงคุณไม่ทำงานผมก็จะดูแลคุณเอง”
“ขอบคุณนะคะหมอซันแต่ถ้าอัญจำอะไรไม่ได้ไปตอลด อัญก็ไม่อยากเป็นภาระของใคร”
“ผมไม่คิดว่าเป็นภาระเลย”
“อุ๋มว่าอัญอย่าคิดมากเลย เพราะยังไงหมอซันเขาก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว เขาขับรถชนอัญและยังจะเป็นแฟนของอัญอีก”
“แต่อัญรู้สึกแปลกๆ เหมือนเราไม่ค่อยสนิทกันเลยนะคะ”
“ก็เราเอาแต่ทำงานนี่ครับได้ออกไปเที่ยวก็แค่วันหยุด”
“ใช่จ้ะ หมอซันเขางานเยอะ ตรวจที่โรงพยาบาลนี้แล้วก็ยังไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่นอีก”
“อ๋อ” อัญชิสาพยักหน้าเข้าใจแต่ความรู้สึกข้างในก็ยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นในคืนนั้นหมอโสรยาก็รีบย้ายออกจากบ้านของเอกอาทิตย์เพราะหญิงสาวไม่อยากสู้หน้าเจ้าของบ้านและแฟนของเขาเรื่องนี้เอกอาทิตย์ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยแม้กระทั่งชัยภัทรซึ่งพอจะระแคะระคายเรื่องนี้ตั้งแต่คืนวันเกิดเหตุ แต่เรื่องทุกอย่างมันกลับไม่เป็นความลับเพราะเพื่อนของโสรยาเอาเรื่องนี้ไปพูดในกลุ่มหมอด้วยกันข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วโสรยาทั้งอายและรู้สึกเสียหน้ามากละมีคนรู้เรื่องและหญิงสาวก็ทนอยู่กับสายตาและคำนินทาของคนอื่นไม่ได้สุดท้ายเธอก็เลยลาออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับไปทำงานที่อเมริกาก่อนเดินทางคุณหมอสาวแวะมาหาเอกอาทิตย์และอัญชิสาที่บ้านเพื่อขอโทษกับเรื่องที่เธอทำขึ้น“กิ๊กขอโทษทั้งพี่ซันและก็อัญนะคะ”“ไม่เป็นไรเรื่องมันผ่านแล้ว แต่พี่หวังว่ากิ๊กจะไปทำแบบนี้กับใครอีกนะ ถ้าทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความรักมันก็ไม่มีความสุขหรอก” เอกอาทิตย์สอนรุ่นน้อง“กิ๊กอิจฉาอัญนะคะที่มีคนรักดีๆ อย่างพี่ซัน”“หมอกิ๊กเป็นคนสวยและเก่งอัญเชื่อว่าจะต้องได้เจอผู้ชายดีเข้ามาแน่ๆ ค่ะ”“กิ๊กขอพักเรื่องนี้ไปก่อนดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็อายจนไม่กล้าจะสู้หน้าใครแล้ว”“พี่ว่าอีกหน่อยคนก็ลืม”“กิ๊กว่
เอกอาทิตย์พลิกให้หญิงสาวอยู่ด้านล่าง ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปดูดซับความหวาน จูบของเขายังคงรุนแรงและเร่าร้อนจนอัญชิสาครางประท้วงเมื่อเริ่มจะขาดอากาศหายใจ“อื้อ.....”คุณหมอหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายจากปากอิ่มที่เริ่มจะบวมช้ำเพราะแรงจูบที่หนักหน่วง เขาเลื่อนริมฝีปากลากไล้ไปตามลำคอ ก่อนจะดูดแรงจนเป็นรอยแดง สองมือก็กอบกุมความทรวงอกขนาดเหมาะมือบีบขย้ำจนความนุ่มหยุ่นแทบปริ ก่อนจะรวบเม็ดเชอร์รี่เข้าปากดูดแรงสลับสองข้างอย่างไม่เมามันปลายลิ้นสะบัดที่ยอดถันสร้างความเสียวจนอัญชิสาดิ้นพล่าน เธอร้องครางแทบไม่เป็นภาษา ทุกจังหวะที่แก่นกายขยับเข้าออก สะโพกงอนงามก็แอ่นรับทุกแรงกระแทกกระทั้นไปตามอารมณ์ปรารถนา“หมอซันขา.....อัญไม่ไหวแล้ว”หญิงสาวกำลังไปถึงขอบสวรรค์อีกครั้ง ชายหนุ่มเร่งจังหวะตอกอัดจนเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง ร่างบางแอ่นหยัด สองมือครูดไปตามแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ เสียงกรีดร้องเรียกชื่อเขาดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมแรงตอดรัดถี่รัวและน้ำหวานไหลอาบไปทั่วท่อนเอ็นเพิ่มความเสียวให้กับเอกอาทิตย์อีกไม่น้อย“อัญ นานหน่อยนะ ผมยังไม่อยากเสร็จ”เอกอาทิตย์บอกความต้องการไปตามตรง เขาไม่อาจยับยั้งความต้องการ
“พี่คิดว่ากิ๊กไม่จำเป็นต้องช่วยพี่เพราะคนที่จะช่วยเรื่องนี้ได้น่าจะเป็นอัญมากกว่า”“อัญเขาจะมาช่วยพี่ได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อเขาอยู่ที่บ้าน”“พี่ว่ากิ๊กเข้าใจผิดแล้วแหละ” ชายหนุ่มพูดแล้วหันไปมองคนรักที่ยืนกอดอกดูแฟนของตัวเองยืนคลอเคลียกับโสรยาอยู่บริเวณหน้าห้อง“กลับมาแล้วเหรอคะหมอซัน”“ครับ”“หมอซันเป็นอะไรคะหมอกิ๊ก” อัญชิสามองคนรักที่หน้าแดงก่ำสีหน้าและแววตาเหมือนคนกำลังทรมานกับอะไรสักอย่าง“กิ๊กก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้ายังไงก็คุยกันเองแล้วกันนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปจากห้องทันทีผมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ เอกอาทิตย์รู้ว่าอาการที่เป็นอยู่ต้องทำยังไงถึงจะหายแต่เขาไม่อยากเอาอารมณ์นั้นมาลงกับอัญชิสา เขาอยากระบายความอัดอั้นออกมาก่อนเพราะกลัวว่าคนรักจะรับไม่ไหวถ้าเขาจะนอนกับเธอตอนนี้อัญชิสามองตามหลังอย่างไม่เข้าใจหญิงสาวไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรแต่ดูแล้วเหมือนจะอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของเขาดังมาจากห้องน้ำ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปตามเสียงด้วยความเป็นห่วง เธอรู้สึกกว่าคนรักแปลกไปมากเพราะเสื้อผ้าของเขาถอดแล้วทิ้งลงบนพื้นซึ่งไม่ใช่นิสัยของเอกอาทิตย์ยามปกติเลยเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องน
งานเลี้ยงจัดขึ้นที่ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งย่านชานเมือง ในวันนี้มีหมอที่จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันมาร่วมงานค่อยข้างมาก มีทั้งรุ่นพี่ที่จบมานานและตอนนี้ลาออกมาพักผ่อนอยู่กับบ้านแล้วกับรุ่นน้องที่เพิ่งเรียนจบกลับมา เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ไปทั่วห้องของโรงแรมเอกอาทิตย์นั่งคุยกับเพื่อนสนิทสามคนซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนที่ภรรยาเปิดร้านรับจัดงานแต่งงาน“ฉันนึกว่าวันนี้นายจะพาว่าที่ภรรยามาเปิดตัวเสียอีกนะซัน”“ตอนแรกก็คิดจะพามาด้วย แต่กลัวอัญจะอึดอัดน่ะ”“ฉันว่าดีแล้วที่นายไม่พาเธอมาด้วย เมียฉันเคยบอกว่าเธอรู้สึกอึดอัดมาก เวลาที่พวกเรารวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบนี้แต่ถ้าไปกันเฉพาะเพื่อนกลุ่มของพวกเราเหมือนตอนไปเจอกันที่ภูเก็ตแบบนั้นเธอจะรู้สึกสนุกและสบายใจมากกว่า” เพื่อนสนิทคนหนึ่งพูดขึ้นเอกอาทิตย์นั่งคุยกับเพื่อนจนกระทั่งงานเลี่ยงเลิกพวกเขาสี่คนก็พากันไปนั่งดื่มที่ผับชั้นใต้ดินของโรงแรมและบังเอิญมากที่โสรยากับเพื่อนอีกสองคนก็มาที่นั่นด้วยพวกเธอมากันแค่สามคนเมื่อเห็นหมอรุ่นพี่นั่งอยู่ก่อนแล้วโสรยาและเพื่อนจึงเข้ามาขอนั่งด้วย หญิงสาวพยายามชวนเอกอาทิตย์ให้ดื่มมากกว่าทุกคนจนชายหนุ่มรู้สึกถึงความผิด
เช้านี้โสรยาตื่นนอนเร็วกว่าปกติเพราะจะออกมาทำอาหารเช้าให้กับหมอเอกอาทิตย์ พอออกมาจากห้องนอนก็ส่งยิ้มทักทายเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก“พี่ซันตื่นเช้าจังนะคะ”“กิ๊กก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”“ก็กิ๊กจะรับมาทำอาหารเช้าให้พี่ซันนี่คะ กิ๊กจำได้ว่าแต่ก่อนพี่ชอบกินขนมปังปิ้งกับไข่ดาวแบบไม่สุก เดี๋ยวกิ๊กจะทำให้นะคะ”“ขอบคุณนะครับที่จำได้ว่าพี่ชอบกินอะไร แต่กิ๊กไม่ต้องทำเผื่อพี่หรอกนะ”“ทำไมล่ะคะ”“พี่ว่าจะไปหาข้าวกินที่โรงพยาบาลน่ะ”“จะไปโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอคะ เช้าไปหรือเปล่า”“ไม่หรอกครับวันนี้พี่ต้องราวน์คนไข้หลายคนน่ะ ขอตัวก่อนนะอัญลงมาพอดีเลย” เขายิ้มให้กับคนรักที่เดินลงมาจากชั้นสองพอดี“รออัญนานไหมคะ”“ไม่นานครับ ไปกันเลยนะ”“ได้ค่ะ”“พี่ซันคะ พี่ไปก่อนแบบนี้กิ๊กจะไปทำงานยังไงคะกิ๊กไม่มีรถนะคะ” โสรยาคิดว่าถ้าเธอไม่มีรถใช้แล้วในทุกวันจะได้ไปทำงานและกลับบ้านพร้อมกับเอกอาทิตย์เธอจึงบอกเขาว่ารถมีปัญหาทั้งที่จริงแล้วเธอให้เพื่อนมาเอารถของตนเองไปใช้“พี่คิดว่าคนเก่งอย่างกิ๊กก็น่าจะหาทางไปทำงานได้นะ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็บอกผักบุ้งเรียกรถให้ก็ได้ พี่ขอตัวไปก่อนนะ” เขาพอจะเดาออกว่า
“อัญเป็นยังไงบ้าง” อังคณารีบเข้ามาทักทายเพื่อนรักเพราะไม่ได้เจอกันมาหลายวัน“อัญสบายดี อุ๋มล่ะหยุดตั้งหลายวันไปเที่ยวไหนมาล่ะ”“กลับบ้านมาจ้ะ”“บ้านที่อุทัยเหรอ”“อือ มีขนมมาฝากด้วยนะ อยู่ในตู้เย็นอุ๋มเขียนชื่อไว้ให้แล้วว่ามีของใครบ้าง”“ขอบใจจ้ะ”“อุ๋มได้ยินมาว่าหมอกิ๊กจากแผนกเด็กขอไปอยู่ที่บ้านหมอซันเหรอ”“รู้ได้ยังไง”“เมื่อกี้อุ๋มไปเอาแฟ้มที่แผนกเด็กมาน่ะ แล้วได้ยินหมอคุยโทรศัพท์กับเพื่อน”“ได้ยินหรือแอบฟังล่ะ” อัญชิสาถามเพื่อนอย่างรู้ทัน“ตอนแรกก็แค่ได้ยินแต่ พอได้ยินชื่อหมอซันก็เลยแอบฟัง”“หมอกิ๊กเธอว่ายังไงบ้าง”“ได้ยินเธอบอกเพื่อนว่าเหลืออีกสี่วันที่จะอยู่บ้านหมอซัน เธอต้องรีบทำให้สำเร็จ แต่อุ๋มไม่เข้าใจความหมายเลย หมอกิ๊กเธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ”แล้วอัญชิสาก็เล่าเรื่องที่หมอโสรยาเคยชอบหมอเอกอาทิตย์มาก่อนให้กับอังคณาฟัง“นั่นไงอุ๋มว่าแล้ว คนเราจะไปขออยู่บ้านคนอื่นได้ยังไงถ้าไม่มีอะไรแอบแฝง พยาบาลที่แผนกเด็กบอกว่าหมอกิ๊กนะชอบหมอซัน มากที่เธอย้ายมาทำงานที่นี่ก็เพราะอยากจะใกล้ชิดกับหมอซันอีกครั้ง อัญต้องระวังดีๆ นะอย่าให้หมอซันกับหมอกิ๊กอยู่ตามลำพังสองคนเด็ดขาด”“เรามองหมอกิ๊กในแง