บทที่ 38

เหลืออีกสามวัน... ไซรัสนึกพลางตวัดดาบไปข้างหน้า

ทั้งๆ ที่แววตาพ่อค้าหนุ่มในยามนี้ดูเหม่อลอยเหมือนครุ่นคิดบางเรื่องอยู่ในใจ แต่ฝีดาบเขากลับแม่นยำ พลิ้วไหว ราวกับปลายดาบมีตาที่สามคอยบอกให้ชายร่างสูงซึ่งสวมเพียงกางเกงขายาวทรงกระชับสีดำสนิทคนนี้รู้ ว่าจังหวะไหนควรรุกไล่ จังหวะใดควรตั้งรับ

“ขอเวลานอก!” ราจีฟที่แต่งกายแบบเดียวกันร้องเสียงหลงหลังโดนปลายดาบไซรัสสะกิดแก้ม

เสียงนั้นดังมากพอให้คนอื่นๆ ที่จับคู่ซ้อมต่อสู้กันอยู่ หยุดมือ เหลียวมามอง

แต่คนที่ราจีฟอยากให้หยุดมือที่สุด กลับไม่ยอมหยุด

“เฮ้ย! ไซรัส ข้าบอกแล้วไง ขอเวลานอก!”

คราวนี้ไซรัสตอบแทนคำขอนั้นด้วยการตวัดดาบจ่อคอคนช่างขอพัก แววตาคล้ายเหม่อลอยเปลี่ยนกลับเป็นแววตากล้าแกร่งเปี่ยมสมาธิ

“ถ้านี่เป็นการต่อสู้จริง เจ้าคงตายไปแล้ว” พ่อค้าหนุ่มบอกเสียงเรียบ ทำเอาผู้ติดตามผิวสีหัวโล้นเลี่ยนต้องกลืนน้ำลายลงคอ

“ท่านนี่...” คนโดนตำหนิเลื่อนดาบขึ้นง้างดาบไซรัสออกจากคอด้วยท่าทีหวาดเสียว “ให้ตายเถอะ...ท่านนี่เติบโตมาในโลกแบบไหนกันแน่วะ ทั้งวิธีคิด ทั้งวิธีสอน โหดชะมัด!”

“โลกใบเดียวกับพวกเจ้าไงล่ะ” เขาตอบสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง

“ฮึ้ย ถ้าคิดจะเอาจริงก็อย่าใช้ดาบจริงสิ! ช่วงนี้ข้ายิ่งเนื้อหอมอยู่ด้วย จู่ๆ หน้ามาเป็นรอยแบบนี้ สาวๆ ก็หนีหน้ากันพอดี!” คนได้แผลจากการฝึกซ้อมบ่นอุบ

“อ้าว ก็ถ้าอย่างงั้นจะเรียกเอาจริงได้ไงล่ะ! ” ประโยคสั้นๆ จากโทมัส ทำเอาผู้ติดตามคนอื่นๆ ฮาครืน 

“เอาน่า...” ลูคัสที่วันนี้โดนสั่งให้ปลีกตัวจากหน้าร้านมาฝึกทบทวนศิลปะป้องกันตัว เดินเข้ามากอดคอตบตบบ่าเพื่อนผิวสี “อย่ากังวลไปเลยน่ะ ราจีฟ ดูยังไงพวกนางไม่ได้ชอบเจ้าที่หน้าตาแน่ๆ ”

แล้ว ทอม คนหนุ่มหน้าหวาน ผมน้ำตาลเข้มหยิกติดหนังหัว ที่เกือบจะจะอายุน้อยที่สุดในกลุ่ม ก็ขยับเข้ามาต่อประโยคให้ด้วยถ้อยคำแสบสัน

“เพราะพวกนางชอบที่ตอนนี้เจ้าเป็นพวกเงินถุงเงินถังที่ใช้จ่ายมือเติบไงล่ะ!” ประโยคสั้นๆ จากผู้ติดตามรายนี้ เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆ ได้อีกระลอก

แต่ ‘นายท่าน’ กลับไม่ขำด้วย

“ที่ทอมพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ไซรัสถามเสียงขรึม

“จริงที่ไหนกันล่ะ” ราจีฟยกมือขึ้นไล้ศีรษะไร้ผมแก้เก้อ “ข้าก็แค่ซื้อนี่ซื้อนั่นให้คนละนิดละหน่อยเพราะเห็นว่าพวกนางน่าสงสาร ก็พวกนางไม่ค่อยได้อะไรที่อยากได้ ไม่เหมือนพวกคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินที่ได้ทุกอย่างที่อยากได้”

“การเผื่อแผ่ ถ้าทำด้วยใจบริสุทธิ์ก็เป็นเรื่องดี แต่เจ้าก็ไม่ควรลืมว่าต้องคิดถึงอนาคตเสียบ้าง” ไซรัสทั้งสอนทั้งปรามไปในตัว

ว่าจบ คนรับบทครูฝึกจอมโหดก็ส่งดาบให้โทมัสรับไปเก็บเข้าชั้นวาง

“จริงสิ พูดเรื่องการคิดถึงอนาคต...” พ่อค้าหนุ่มรับผ้าซับเหงื่อจากอารีมาเช็ดหน้าเช็ดตัว ก่อนเอ่ยต่อไป “ตอนนี้เครือข่ายผลประโยชน์ของเจ้ากรมการคลังเคลื่อนไหวอะไรบ้างหรือเปล่า”

“เรื่องธุรกิจดูคงเส้นคงวา ไม่มีอะไรเพิ่มหรือลด แต่เรื่องสังคม ข้ามองว่านิ่งเกินไป” คนเป็นหัวหน้ากลุ่มผู้ติดตามทั้งหมดรายงานทันที สีหน้าท่าทางชายผิวสีรายนี้ดูขึงขังขึ้น บ่งบอกถึงความเป็นคนจริงจังกับงาน

“นิ่งหรือ?”

“ใช่เลย นายท่าน” โทมัสแทรกเสียงแหบห้าวอย่างเด็กชายแตกเนื้อหนุ่ม “นิ่งแบบที่ท่านเคยเรียกว่าอะไรนะ...อ้อ ใช่ๆ  เหมือนลม ลมที่สงบๆ ก่อนจะมีพายุ!”

 ไซรัสเลิกคิ้วให้ประโยคนั้น “เดี๋ยวนี้รู้จักใช้สำนวน”

“เพราะข้ามีอาจารย์ดีน่ะสิ” เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้างเมื่อเอ่ยประโยคนี้ ทำเอาคนโดนเหมาว่าเป็นอาจารย์ถึงกับหัวเราะหึ

“ข้ารู้นะว่าท่านขำ หัวเราะมากกว่านี้หน่อยสิ” เด็กหนุ่มช่างจ้อบ่นอุบ “นายท่านเคร่งขรึมก็น่านับถือดีอยู่หรอก แต่ข้าอยากให้นายท่านดูยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่า”

คนไม่ค่อยยิ้มยีผมโทมัสเบาๆ แทนการตอบ ก่อนเริ่มคุยเรื่องงานต่อไป

“พวกเจ้ากรมการคลังยังติดต่อเราเป็นปกติ แต่ถึงจะติดต่อเป็นปกติก็พยายามรักษาระยะห่าง ไม่แสดงความสนิทสนมเกินงาม ไม่เจรจาค้าขายผูกมัด” ไซรัสสรุปจากช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “พวกเขาต้องรอดูอะไรสักอย่างอยู่แน่ บางทีอาจเป็นเรื่องที่กลุ่มพ่อค้ารายย่อยรวมหัวกันต่อต้านเรา...หรือไม่ก็เพราะเรื่องสงคราม”

“เรื่องสงครามทำไมรึ?” อารีถามทันที “เราไม่ได้ข้องแวะกับเรื่องนี้สักหน่อย”