บทที่ 37

“คุณพ่อ...แน่ใจแล้วเหรอคะ” เธอถามน้ำเสียงจริงจัง มั่นใจว่าท่านเจ้ากรมจะรู้ความนัย

                แล้วสายตาที่ท่านเจ้ากรมการเมืองสูงวัยส่งกลับมา ก็บอกให้อัยน์นารู้ ว่าท่านเจ้ากรมการเมืองข้างกายเข้าใจความนัยที่เธอต้องการสื่อจริงๆ

                “พ่อตัดสินใจแล้ว”

                คำตอบแสนตรงไปตรงมา ทำให้อัยน์นาตัดสินใจได้เช่นกัน

                แม้สิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนก่อสงครามเป็นอาจิณ เหมือนที่มดต่อสู้กันเพื่อแย่งอาณาเขต เหมือนที่พวกลิงตัวโตต่อสู้กันระหว่างเผ่า แต่ทุกสงครามก็ล้วนนำมาซึ่งความสูญเสีย

                ถ้า ‘ท่านเจ้ากรมการเมือง’ จะออกตัวต่อต้านสงคราม เธอก็จะช่วยเหลือเขา...ทั้งในฐานะที่เกิดเป็นลูกสาวและในฐานะที่เกิดเป็นมนุษย์คนหนึ่ง

                “ลูกเชื่อมั่นในสายตาคุณพ่อเสมอ” เธอส่งยิ้มให้บิดา แววตาแน่วแน่ “ถ้าคุณพ่อไว้ใจเขา ลูกก็ไว้ใจเขาค่ะ”

                “ดี...ดีมาก” เป็นครั้งแรกที่อัยน์นาได้เห็นท่านเจ้ากรมการเมืองจ้องมองเธอด้วยแววตาเชื่อมั่นและภาคภูมิใจ

สองพ่อลูกพูดคุยกันด้วยสายตาอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุด เจ้ากรมการเมืองแกรนเทนท์ก็ออกปากขอร้องลูกสาว

“อัยน์นา...พ่ออยากให้ลูกเป็นมิตรที่ดีต่อเขา”

นั่นหมายความว่า นับตั้งแต่วันนี้ ท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายต้องจับตาดูไซรัส พ่อค้าประวัติลึกลับคนนั้น

                “ค่ะ” ท่านหญิงไร้สกุลรับคำด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง

                เจ้าของร่างอ้อนแอ้นเหลียวมองเงาวูบไหวที่หน้าประตูแล้วเอ่ยสำทับ น้ำเสียงหนักแน่น

                “วางใจเถอะค่ะ ลูกจะเป็นมิตรที่ดีต่อเขา เราจะทำให้ไซรัสแน่ใจ ว่าครอบครัวแกรนเทรนท์จะเป็นมิตรที่ดีต่อเขา และพร้อมจะสนับสนุนเขาเสมอ”

            “ทำไมต้องเป็นอัยน์นาคะ!” ท่านหญิงพริสซิลล่าเดินกระแทกเท้าเข้าห้องมาทันทีที่อัยน์นาว่าจบ

                ทั้งๆ ที่ควรจะโกรธที่โดนแอบฟังทั้งยังโดนสอดแทรกการสนทนา แต่ขุนนางสูงวัยกลับมีท่าทีโล่งอกมากกว่าอย่างอื่น

            เธอพอจะเดาความคิดบิดาออก ถึงจะไม่แน่ใจว่าพริสซิลล่ามาแอบฟังตั้งแต่ตอนไหน แต่อย่างน้อยๆ ถ้าคนที่มาแอบฟังเป็นพริสซิลล่า ไม่ได้เป็นสายลับที่ไซรัส หรือคนที่ฝ่ายสนับสนุนสงครามใช้ให้คอยสอดส่องความเคลื่อนไหวของขุนนางที่มีแนวคิดต่อต้านสงครามอย่าง ‘เจ้ากรมการเมืองริชาร์ด แกรนเทรนท์’ ตระกูลแกรนเทรนท์ กับแผนการล้มเลิกสงครามที่ยังไม่ก่อตัวเป็นรูปร่าง ก็จะยังคงปลอดภัย...

                “นี่ลูกมาแอบฟังพ่อรึ?” ท่านเจ้ากรมการเมืองถามเสียงขรึม

                “ก็ถ้าไม่ได้ยินแล้วจะรู้เหรอคะ ว่าตอนนี้ คุณพ่อทำท่าจะประเคนแม่นี่ให้ไซรัส!” พริสซิลล่าจ้องหน้าน้องสาวต่างสายเลือดอย่างเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

                “งั้นรึ” ขุนนางสูงวัยเหลียวมองพลางส่งยิ้มให้ลูกสาวคนเล็กอย่างเธอ ก่อนสั่งให้ ‘ออกไปก่อน’ ด้วยสายตา อัยน์นาจึงใช้โอกาสนั้นถอนสายบัวลาพ่อและพี่สาวคนโต แล้วเดินหลบฉากออกจากห้องหนังสือ

                จังหวะที่คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์เดินผ่านหน้าประตู หางตาก็สบกันกับท่านหญิงคนรอง และสังเกตเห็น ว่าที่ข้างแก้มพี่สาวคนนี้ มีรอยตราประจำตระกูลรูปนกพิราบเป็นปื้นสีแดงเถือก ชวนให้เจ้าของเส้นผมสีดำหยักยาวสลวยสงสัย ว่าบางที ท่านหญิงคนรองคนนี้ อาจเป็นเจ้าของเงาวูบไหวที่เธอกับท่านเจ้ากรมการเมืองสังเกตเห็น

                รอยที่แก้มลึกขนาดนี้คงแอบฟังอยู่นานแล้ว...คงไม่ได้เพิ่งมาถึงแน่ๆ

                “ไม่เข้าข้างในเหรอคะ คุณพี่” อัยน์นาแสร้งถามคนมีศักดิ์เป็นพี่ด้วยแววตาซื่อใส

เธอจ้องลึกลงในตาอีกฝ่าย แต่คนโดนจ้องกลับหลบตาเบือนหน้าหนี ไม่โวยวายด่าว่าเหมือนทุกครั้ง

                มีพิรุธ...

                สัญชาตญาณ เตือนให้อัยน์นาไม่มองข้ามเรื่องนี้

                แอนนาเบลพึงใจ เลขานุการกรมการคลัง คาร์ล วิลส์ตัน ที่ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้สนับสนุนสงคราม...

ถ้าขุนนางหนุ่มคนนั้นเข้าใกล้แอนนาเบลด้วยใบหน้าชวนใจเต้นกับคำหวาน แอนนาเบลจะยอมทำตามที่ชายผู้นั้นร้องขอโดยไม่มีข้อแม้หรือเปล่า...?

                เพียงคิดได้เท่านั้น คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์ก็กังวลขึ้นมา รู้ดีว่าถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ คนเป็นพ่ออย่างท่านเจ้ากรมการเมืองคงต้องปวดหัวไม่น้อย

                ถึงยังไงก็ต้องตรวจสอบไว้ก่อน

            อัยน์นาระบายลมหายใจอย่างอึดอัด เธอไม่ได้ปรารถนาให้แอนนาเบลกับพริสซิลล่ามาทำดีด้วย เพียงแต่ทุกครั้งที่เห็นพี่สาวต่างมารดาสองนางนี้ ก็อดคิดไม่ได้ ว่าถ้าทั้งสองคนได้วิธีคิดและอุปนิสัยมาจากพ่อสักนิด ก็คงจะดีไม่น้อย

                “มีแต่เรื่องยุ่งยากทั้งนั้น...” เจ้าของร่างอ้อนแอ้นดูบอบบางลอบบ่น ก่อนตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทาง

เมื่อเดินลงมาถึงประตูหลังของตึกใหญ่ เธอกวาดสายตาดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครทันสังเกต จึงค่อยมุ่งหน้าเข้าหาสวนรกร้างด้านหลังคฤหาสน์ แล้วเริ่มทำกายบริหารตามขั้นตอน เริ่มจากบิดตัวสร้างความยืดหยุ่น วิ่งย่ำอยู่กับที่ จากนั้นก็หยิบผ้าสะอาดที่ซุกซ่อนไว้ออกมาปู ขึ้นไปนอนราบบนนั้นแล้วลุกนั่งโดยไม่ใช้มือช่วย เมื่อทำครบตามจำนวน ก็เปลี่ยนเป็นยึดพื้นเพื่อเพิ่มกำลังให้แขนที่ดูเล็กและบอบบาง แล้วฝึกปามีดสั้นทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ มือไม้สั่น เพื่อฝึกสายตา สติ และที่สำคัญที่สุดคือการฝึกใช้อาวุธที่เธอมองว่าพกพาสะดวกและไม่โจ่งแจ้งที่สุด

“ใครมาเห็นเข้าคงตกใจแย่” ท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายผู้มีฉากหลังเหนือความคาดหมายหัวเราะพลางออกกำลังกายต่อไปด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง

คงจะมีแค่ช่วงเวลาแบบนี้เท่านั้น ที่เธอรู้สึกโล่งใจสบายตัวจนหัวเราะได้แบบนี้