บทที่ 36

บางทีเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องที่เล่าสู่กันฟังไม่ได้ คนที่อึดอัด อยากระบาย เลยต้องเลือกใช้วิธีเล่าแบบอ้อมๆ อย่างนี้

“ไซรัสเป็นพ่อค้าค่ะ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับของที่เขาค้าขายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...บางทีอาจเป็นของมีราคาอย่างอัญมณี” เธอเหลียวมองบิดา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรอฟังอย่างตั้งใจ เจ้าของริมฝีปากสีกลีบกุหลาบก็เดินหน้าวิเคราะห์ความน่าจะเป็นต่อไป “...ทั้งอย่างนั้น เรื่องค้าขายของชายคนนั้นก็ดูจะราบรื่นดี แถมเรื่องค้าขายกับเรื่องอัญมณีก็อยู่นอกเหนือความสนใจคุณพ่อ เพราะแบบนั้นลูกก็เลยคิดว่าการค้าหรืออัญมณีของไซรัสน่าจะเชื่อมโยงไปหาอย่างอื่น อย่างเรื่องการทำเหมือง แหล่งอัญมณี หรืออาจจะเป็นเรื่องแรงงาน...ข้อหลังนี้ก็ดูมีความเป็นไปได้ เพราะคุณพ่อใส่ใจเรื่องปัญหาการกดขี่แรงงานอยู่เสมอ”

“แหล่งอัญมณีกับแรงงานรึ?”

“ค่ะ” อัยน์นายังวิเคราะห์ต่อไป “แต่เรื่องที่ทำให้คุณพ่อหนักใจขนาดนี้คงไม่ใช่แค่เรื่องแหล่งอัญมณีหรือเรื่องแรงงาน อันที่จริงเรื่องแรงงานก็อาจเป็นปัญหาน่าหนักใจได้เหมือนกัน แต่จนถึงตอนนี้ ลูกยังไม่ได้ยินว่าอาณาจักรเรามีปัญหาเรื่องนี้ และยิ่งไม่เคยได้ยิน ว่าพ่อค้ารายนี้มีปัญหาเรื่องที่ว่า ชาวเมืองออกจะนิยมชมชอบถึงขั้นเล่าลือกันว่าเขาเป็นพ่อค้าทรงคุณธรรมที่ทุกคนที่ได้ทำงานด้วยต่างเคารพรักด้วยซ้ำไป เพราะอย่างนี้ ถึงตอนลูกเดินเข้าห้องคุณพ่อจะชี้ชวนให้ดูคนงานในคฤหาสน์ ลูกก็ไม่คิดว่าเรื่องแรงงานจะเป็นปัญหาที่ไซรัสพกพามาพบคุณพ่อ แล้วทำให้คุณพ่อเคร่งเครียดได้ถึงขนาดนี้”

ถึงปากจะเอ่ยชมพ่อค้าหนุ่ม แต่เจ้าของริมฝีปากสีแดงดั่งกลีบกุหลาบกลับนึกถึงท่าทีชวนหงุดหงิดจากชายคนนั้นขึ้นมา...

‘คนฉวยโอกาส ชอบลวนลาม’ เธออยากจะนิยามเขาแบบนี้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในสระน้ำพุกลับทำให้เธอเรียกเขาแบบนั้นได้ไม่ถนัดปาก

ถ้าพ่อค้าลึกลับคนนี้เป็นคนชอบลวนลามช่างฉวยโอกาสจริง ป่านนี้พวกกวีคงได้แต่งนิทานเพลงขับร้องไปอีกแบบ...ไม่ใช่แบบที่ขับร้องกันอย่างทุกวันนี้...

เรื่องที่ผุดขึ้นในห้วงคิดทำให้อัยน์นาอดคิดไม่ได้ ว่าบางทีสาเหตุที่ชายคนนี้แสดงท่าทีคุกคามเธอแบบนั้นอาจจะเป็นพริสซิลล่า แต่จะใช่อย่างที่คิดสักกี่มากน้อย แล้วถ้าใช่...เขาทำลงไปด้วยความรู้สึกแบบไหน สองข้อนี้เธอเองก็ยังไม่แน่ใจ

ผู้ชายคนนั้นเป็นคนอ่านยาก...อ่านยากเกินไป...

“เหลือแหล่งอัญมณี” เสียงบิดา ดึงเธอกลับสู่ประเด็นสนทนา

แม้ใบหน้าคนถามจะยังคงมีรอยยิ้มจางๆ แต่อัยน์นากลับพบร่องรอยความลังเลในแววตา บ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องหนักอกเรื่องนี้คงเป็นเรื่องใหญ่ที่ท่านเจ้ากรมการเมืองยังลังเลที่จะเล่าให้ใครฟัง

นั่นทำให้เธอรู้ว่าควรหยุดการวิเคราะห์ไว้เพียงเท่านี้

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ “ลูกคิดว่าปัญหาหนักอกคุณพ่อคงเกี่ยวข้องกับแหล่งอัญมณีของพ่อค้ารายนี้ แต่จะเกี่ยวข้องมากน้อยแค่ไหน ลูกก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

บางที แหล่งอัญมณีที่ว่านั่น อาจเชื่อมโยงไปถึงเรื่องใหญ่ระดับอาณาจักร

แล้วมันก็เกี่ยวพันกับชีวิตคนหลายคน โดยเฉพาะเหล่าชนชั้นล่างที่ ‘เจ้ากรมการเมือง’ เป็นห่วงยิ่งกว่าชนชั้นไหนๆ เพราะเห็นว่าชนชั้นนี้เป็นชนชั้นที่ไม่มีทางเลือกในชีวิตมากนักและมักโดนผลักไสให้ไปเจอเรื่องแย่ๆ ก่อนใครเพื่อน

คนทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมห้องกว้างอยู่นาน นานจนฝ่ายมีเรื่องหนักใจยอมเปิดอกพูดคุย

“ลูกเดาถูก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแหล่งอัญมณีของชายคนนั้นจริงๆ” แววตาท่านเจ้ากรมการเมืองบ่งบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจังแค่ไหน “คนหนุ่มคนนั้นบอกความลับบางอย่างให้พ่อฟัง เป็นความลับน่าตกใจเกี่ยวกับตัวเขาและกิจการ” ท่านเจ้ากรมสูงวัยยังคงกล่าวต่อไป “เขายืนยันว่าคิดตรงกันกับพ่อเรื่องสงคราม...ถึงไม่พูดออกมาตามตรง แต่พ่อก็พอมองออก ว่าคนหนุ่มนั่นอยากจะแน่ใจว่าพ่อจะไว้วางใจและร่วมมือกับเขาในทุกๆ เรื่อง”

อัยน์นานิ่งฟังอย่างสงบ จนคนเล่าแปลกใจ

“ลูกจะไม่ถามพ่อหรือ ว่าความลับนั้นคืออะไร แล้วทำไมพ่อค้าหนุ่มคนนั้นถึงใส่ใจเรื่องสงครามนัก”

“ไม่ค่ะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวานเหมือนกลีบดอกไม้ สดใสเหมือนแสงตะวันยามเช้า “...ลูกมาที่นี่เพื่อรับฟัง มาเพื่อแบ่งเบาเรื่องหนักใจ ไม่ได้จะมาคาดคั้นอะไรให้คุณพ่อทุกข์ใจมากขึ้น”

ท่านเจ้ากรมการเมืองจ้องมองเธอด้วยแววตาซาบซึ้ง ก่อนเปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วน

“มีอะไรที่ลูกพอจะช่วยแบ่งเบาภาระคุณพ่อได้หรือเปล่าคะ?” อัยน์นาพอเดาได้จากท่าทีที่เห็น

“ลูกรู้สึกยังไงกับชายคนนั้น”

อาจเพราะโดนบิดาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง อัยน์นาจึงตีความคำถามนั้นไปในทางเป็นการเป็นงาน

“เขาน่าจะเป็นคนที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรและทำทุกอย่างอย่างมีเป้าหมายค่ะ” เธอตอบตามตรง “เขาสุภาพ แต่ลูกไม่แน่ใจว่าเขาสุภาพจริงๆ หรือจงใจแสดงออกแบบนั้นเพราะไตร่ตรองไว้ก่อนแล้วว่าควรทำ แววตาพ่อค้าคนนั้นบ่งบอกว่าเขาเป็นคนมีประสบการณ์ ผ่านชีวิตมามาก ดูฉลาดเฉลียวเหมือนรู้ทันใครใครไปเสียหมด เป็นคนที่จะเรียกว่า ‘เหมาะกับการเป็นพ่อค้า’ ก็ได้ แต่ครั้นจะพูดว่าเขา ‘ไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อค้า’ ลูกก็ไม่รู้สึกว่าคำพูดนั้นเป็นคำพูดที่ไม่เหมาะสมเสียทีเดียว”

คนคนนี้ดูเป็นผู้ชายที่เป็นได้มากกว่าพ่อค้า...

แววตาสีเทาคู่นั้น ดูเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ และแกล้วกล้าเหมือนผู้ทรงอิทธิพล... ขณะเดียวกันก็ชวนให้รู้สึกถึงความสุขุม เยือกเย็น ของจอมราชันผู้ผ่านโลก

                “งั้นรึ...” ท่านเจ้ากรมการเมืองนิ่งคิด ก่อนถาม “แล้วลูกคิดว่าคนเช่นนั้นจะไว้ใจได้หรือเปล่า”

                “ตอบยากค่ะ” เธอก้าวเข้าใกล้บิดาอีกก้าว...ทั้งในความรู้สึก และในโลกความเป็นจริง “คุณพ่ออยากให้ลูกช่วยรวบรวมข้อมูลเรื่องชายคนนี้เหรอคะ”

                “ยังก่อน...” เสียงกุกกักจากหน้าประตูห้อง ทำให้เจ้าบ้านสูงวัยชะงักปาก

                ท่านเจ้ากรมการเมืองมองตาเธอ เป็นเชิงห้าม ว่าไม่ให้ปริปากพูดอะไรมากกว่านี้

                “พ่อคิดว่าเขาไว้ใจได้” แม้คราวนี้บิดาจะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ แต่น้ำเสียงกับสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้อัยน์นาเดาได้ ว่าท่านเจ้ากรมการเมืองเพียงพูดเพราะสงสัยว่าจะมีคนแอบฟังเท่านั้น

                ตอนนี้องค์ราชาตัดสินใจเปิดสงครามกวาดล้างพวกเผ่าพันธุ์เก่าแก่โบราณที่อาศัยอยู่ในดินแดนเร้นลับหลังแนวเขา การสนับสนุนสงครามจึงไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือเป็นเรื่องควรปกปิด

ลองถ้าบิดาเธอแสดงออกแบบนี้ ก็คิดได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น

                ...ดูท่า เจ้ากรมการเมือง จะตัดสินใจขัดขวางสงครามที่ราชาและเหล่าผู้มีอิทธิพลในอาณาจักรล้วนเห็นชอบเสียแล้ว ถึงได้กังวล ว่าจะมีคนได้ยินเรื่องนี้...

            ถ้าอย่างนั้น ไซรัสก็มาที่นี่ เพื่อขอให้ไว้วางใจและจับมือกันหาทางยับยั้งสงคราม...