บทที่ 40

ยามเมื่อรถม้าขัดเงาประดับตราขุนเขาแฝดสามลูกเคลื่อนผ่าน ชาวเมืองต่างพร้อมใจหลีกทางให้ ทำราวกับรถม้าคันนี้เป็นราชรถที่ไม่ควรกรายใกล้  

ทุกคนต่างรู้ว่าตราสัญลักษณ์นั้น คือตราประจำตระกูลวิลส์ตัน

ความเคารพยำเกรงอันน่าอัศจรรย์นี้ไม่ได้ทำให้ไซรัสแปลกใจเท่าไหร่นัก ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งทำให้เขาพึงพอใจ เพราะอย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เขามั่นใจได้ว่าตัวเองเลือกเดินมาถูกทาง

ใช้เวลาไม่นาน เจ้าของกิจการค้าอัญมณีและแพรพรรณหนุ่มใหม่ไฟแรงก็มาถึงคฤหาสน์ไร้ไม้ดอกของเจ้ากรมการคลัง วิลสัน วิลส์ตัน ขุนนางพ่อค้าที่ทั้งร่ำรวยและทรงอิทธิพลที่สุดในอาณาจักร

เมื่อก้าวขาลงจากรถม้า ไซรัสรู้สึกคล้ายจะได้กลิ่นกุหลาบที่แม้จะไม่หอมเท่ากลิ่นกายท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายแต่ก็ชวนให้นึกถึงเจ้าของแววตาซื่อใสซ่อนคม กลิ่นเหล่านั้นทำให้คนที่ปกติมักจะวางท่าทีนิ่งเฉยต้องเผลอเหลียวซ้ายแลขวาหาที่มา จนนายทหารร่างท้วมเจ้าเก่า ผู้เดินออกมาต้อนรับ ต้องออกปากถามก่อนทักทาย

“มีอะไรรึ?” โรเบิร์ต เมอร์สัน ถาม น้ำเสียงงุนงง

“ผมได้กลิ่นกุหลาบ” เขาตอบตามตรง

“อ้อ นั่นน่ะ เห็นว่าช่วงนี้ท่านเจ้ากรมติดใจกุหลาบเป็นพิเศษ ตอนนี้ข้างในคฤหาสน์ก็เลยมีดอกกุหลาบปักแจกันตั้งประดับไว้ทุกมุม”

“ผมนึกว่าท่านเจ้ากรมไม่ชอบไม้ดอกเสียอีก”

“ไม่รู้สิ” นายทหารร่างท้วมยักไหล่อวบอ้วน ชวนให้นึกถึงหนอนผีเสื้อตัวโตยามยกหัวกินใบไม้ “จู่ๆ ขุนนางท่านก็เกิดติดใจดอกกุหลาบขึ้นมา” โรเบิร์ตบอกอย่างไม่ใส่ใจ “เอาเถอะน่ะ ถ้าท่านเจ้ากรมพอใจ ก็พอแล้วนั่นละ”

“ครับ” ไซรัสตอบรับประโยคนั้นง่ายๆ

“ช่างเรื่องกุหลาบนี่เถอะ ท่านเจ้ากรมรอคุณอยู่นานแล้ว พวกเรารีบเข้าข้างในดีกว่า”

“คุณพอจะรู้บ้างไหม ว่าท่านเจ้ากรมเรียกพบผมเพราะอะไร”

โรเบิร์ตส่ายหน้าทันที “ผมว่าเรื่องไร้สาระ”

“ท่านเจ้ากรมคงไม่เรียกตัวผมมาพบเร่งด่วนเพียงเพราะเรื่องไร้สาระกระมัง” พ่อค้าหนุ่มวางสีหน้าคล้ายไม่มั่นใจ ทั้งที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายพาตัวเขามาที่นี่ทำไม

เขาพอจะเดาออก แต่ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้อะไรมามากน้อยแค่ไหน

ในเมื่อไม่รู้ ก็หลอกถามเอาจาก ‘สหายช่างพูด’ คนนี้ ดีที่สุด

“รู้แล้วต้องแกล้งไม่รู้นะ” ชายร่างท้วมเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนลดเสียงลงกระซิบกระซาบให้พอได้ยินกันแค่สองคน “จู่ๆ ท่านเจ้ากรมก็ได้ข่าวว่าคุณคิดจะจับมือกับเจ้ากรมการเมืองคัดค้านการก่อสงคราม แต่ผมไม่เชื่อข่าวแบบนี้หรอกนะ”

 “เป็นแบบนี้นี่เอง...”

“นี่ ไซรัส เพราะเห็นคุณเป็นเพื่อนหรอกนะ ถึงได้อยากเตือน” โรเบิร์ตลดเสียงลงอีก “รีบแก้ปัญหาไร้สาระนี่แล้วดึงความไว้ใจกลับมาเถอะ เป็นศัตรูกับคนคนนี้ไม่ดีหรอก ธุรกิจจะเสียหาย”

“ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลหรอกครับ” ไซรัสคลี่ยิ้มกว้างขึ้น “วางใจเถอะ ผมจะแก้ไขปัญหาเข้าใจผิดนั้นเดี๋ยวนี้”

โรเบิร์ต เมอร์สัน นำทางไซรัสไปยังห้องทำงานเจ้ากรมการคลังวิลส์ตันอย่างรวดเร็ว

ตลอดสองข้างทาง พ่อค้าหนุ่มสังเกตเห็นว่าเจ้าบ้านจัดวางกำลังทหารยืนยามไว้แน่นหนา แน่นหนาเสียจนเขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าวันนี้เขาทำให้ท่านเจ้ากรมการคลังผู้นี้ไม่พอใจ ‘ไซรัส พ่อค้าผู้ปราดเปรื่องและกว้างขวาง’ อาจไม่เหลือกระทั่งชิ้นเนื้อส่งกลับไปยังย่านร้านค้า...

“มาแล้วรึ” วิลสัน วิลส์ตัน ทักทายทันทีที่โรเบิร์ตพาเขาก้าวขาข้ามกรอบประตู

“อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านเจ้ากรม” ไซรัสค้อมศีรษะให้เจ้าของบ้านผู้ยืนจิบเครื่องดื่มสีอำพันพิงรูปปั้นอัศวินแล้วเดินเข้าไปนั่งที่ชุดเก้าอี้รับแขก...จังหวะนั้น เขาสังเกตเห็นว่า โรเบิร์ต เมอร์สัน ค้อมศีรษะให้เจ้ากรมการคลังแล้วปลีกตัวออกไปเงียบๆ

“นั่งสิ” เจ้าบ้านบอกพลางส่งสายตาสั่งให้สาวใช้รินเครื่องดื่มชนิดเดียวกันให้เขา

ทันทีที่ของเหลวสีใสไหลกระทบก้นแก้ว กลิ่นหอมผลไม้ที่ชวนให้เมามายก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว

“ช่วงนี้กิจการเป็นยังไงบ้าง” คนเป็นเจ้าบ้านถามเสียงขรึม

“ช่วงนี้เราเสียลูกค้ารายย่อย แต่ก็ได้ลูกค้าประจำมากขึ้น รวมๆ แล้วถือว่าไม่ดีไม่เลวครับ”

“ไม่ดีไม่เลวรึ?” เจ้ากรมการคลังผู้ยังดูหนุ่มเขย่าแก้วเบาๆ

เพียงเท่านั้น ของเหลวในแก้วก็หมุนคว้างเหมือนน้ำวนที่พร้อมจะสูบเอาทุกสิ่งทุกอย่างอย่างหิวกระหาย

“แล้วเรื่องความเป็นอยู่ล่ะ ได้ข่าวว่าคุณพักที่ตึกสี่ชั้นหลังนั้น ตึกนั่นก็เก่าพอตัว ฝั่งตรงข้ามก็เป็นสถานเริงรมย์ ลำบากหรืออึดอัดใจอะไรไหม?”  เจ้าบ้านยังคงถามต่อไป

“เพราะตัวตึกตั้งอยู่กลางย่านร้านค้า ทั้งยังอยู่ไม่ห่างจากสถานเริงรมย์ ก็เลยหาความส่วนตัวลำบากสักหน่อย แต่ก็ได้เรื่องความสะดวกในการติดต่อธุระปะปังเข้ามาแทนที่ แถมหลังจากปรับปรุงหลายๆ อย่าง ตึกหลังนั้นก็น่าอยู่ขึ้นมาก...”

“นี่ก็ไม่ดีไม่เลวด้วยเหมือนกัน? ” เจ้ากรมการคลังวิลส์ตันหัวเราะเบาๆ ...อันที่จริงมันดูเหมือนการแค่นหัวเราะมากกว่า “ดูคุณจะชอบตอบแบ่งรับแบ่งสู้เสียจริง จะพูดจะจาอะไร ฟังดูกลางๆ ไปเสียหมด”