ตอนที่ 4 เธอเสร็จฉันแน่

                       แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าตรู่ที่พระอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้า ส่องผ่านผ้าม่านผืนบางสีขาวเข้ามาในห้องนอนใหญ่สุดหรูหรา ดวงตาคู่งามหรี่ปรือกะพริบถี่ปรับการมองเห็น แล้วก็ต้องเบิกกว้างทันใดเมื่อเจอกับหน้าอกหนั่นแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม เพชรน้ำผึ้งตั้งสติ ค่อยๆขยับลุกออกจากอ้อมกอดของเขา ผู้ชายแปลกหน้า ร่างสูงใหญ่สมส่วนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลอนสวย ผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้าคมคายคิ้วหนาเข้ม จมูกโด่งจัดเป็นสันคม ริมฝีปากหยักได้รูปไม่หนาไม่บาง น่าเสียดายที่ดวงตาภายใต้ขนตางอนยาวมันปิดสนิท เธอจึงไม่ได้รู้ว่ามันจะสวยงามคมเข้มส่องประกายเพียงใด

                       คิดถึงตรงนี้ เธอก็ต้องค่อยๆดึงสติอันน้อยนิดของตัวเองอีกเป็นครั้งที่สอง ย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนสติของเธอจะดับวูบลง เธอจำได้รางๆว่า เธอโดนวางยาปลุกเซ็กซ์ และเธอก็จำหน้าคนวางยาเธอได้ มันไม่ใช่เขาคนนี้ แล้วนี่เธอมานอนเปลือยกายกับชายแปลกหน้าคนนี้ได้อย่างไร มันมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ หรือผู้ชายคนนี้ซื้อเธอมาจากไอ้คนที่วางยานั่น แล้วพาเธอมาข่มขืน

                       ดวงตาคู่งามกะพริบไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นคลอหน่วย ไม่ใช่เวลามาคิดหรือเสียใจกับสิ่งที่เสียไป เธอต้องรีบหนีไปจากที่นี่ให้เงียบและเร็วที่สุด จึงค่อยๆลุกลงจากเตียงตามหาเสื้อผ้าก็พบว่ามีเพียงชั้นในตัวจิ๋วขอเธอเท่านั้นที่ตกอยู่ข้างเตียง ชิ้นส่วนอื่นๆเธอหาไม่เจอ จึงค่อยๆแง้มประตูหาในห้องน้ำ ก็พบเสื้อผ้าทั้งหมดกองอยู่ที่พื้นข้างอ่างอาบน้ำในสภาพเปียกชื้น เธอรีบใส่เสื้อผ้าเหล่านั้น ไม่สนใจแม้ว่ามันจะเปียกชื้นเพียงใด เพราะเธอต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะตื่นมาเจอ

                       ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านห้องรับแขกที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหรางดงามด้วยเครื่องเรือนสไตล์โมเดิร์นสีโทนน้ำตาล เธอก็ต้องหยุดชะงัก ด้วยมองไปเห็นภาพถ่ายกรอบใหญ่ เป็นภาพถ่ายครึ่งตัวของเขาในชุดสูทดูภูมิฐาน จัดแต่งทรงผมสุดเท่ตามสมัยนิยม หน้าตาหล่อจัด ผิวขาว ปากหยักได้รูปมีสุขภาพดีจนเป็นสีแดง ดวงตาคมเข้มดำสนิทมีเสน่ห์ ดวงตาคู่นี้ที่เธอสงสัยเมื่อครู่ เธอได้คำตอบแล้วว่ามันเป็นแบบไหน เพราะมันสะกดให้เธอจ้องมองรูปเขาอยู่นานเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ จนต้องดึงสติกลับมาเป็นครั้งที่สาม และรีบผละจากห้องสุดหรูนี้ไปทันที

                       คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองขนาดกลาง มีการกั้นห้องเป็นสัดส่วนแยกระหว่างห้องนอนกับห้องนั่งเล่น ภายในห้องสะอาดสะอ้าน ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีขาวและน้ำตาลอ่อน มีเสียงน้ำที่จากฝักบัวเปิดทิ้งรดร่างคนๆหนึ่งตั้งแต่หัวจรดเท้ามาเป็นเวลาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว ภายใต้สายน้ำนั้น มีผู้หญิงร่างบางสมส่วนยืนร้องไห้ปล่อยน้ำตาไหลรวมไปกับสายน้ำที่รินรด มือก็คอยขัดถูเอาสิ่งสกปรกที่ติดมากับผู้ชายคนนั้นออกจากร่างกาย จนผิวขาวบอบบางของเธอมีรอยแดงเต็มไปหมด

                       เธออยากลืม แต่ยิ่งเธอขัดถูสัมผัสร่างกาย ภาพของเขาก็ยิ่งตามหลอกหลอน เธอจำภาพเหตุการณ์ได้รางๆ รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยมึนๆเบลอๆ ภาพจำไม่ปะติดปะต่อ จนไม่รู้ว่าอันไหนเรื่องจริง อันไหนความฝัน หรือเกิดภาพหลอนจากฤทธิ์ยาเธอก็ไม่อาจรู้ได้ เธอเห็นภาพเขากับเธอนั่งกอดก่ายบดจูบซุกไซ้กันอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยเธอนั่งคร่อมทับอยู่บนหน้าขาของเขา เธอเห็นภาพเขากับเธอนัวเนียกันอยู่บนเตียงโดยที่ทั้งคู่ปราศจากเสื้อผ้า เธอเห็นภาพเขาก้มหนาซุกไซ้ทำอะไรบางอย่างอยู่ที่จุดๆนั้นของเธอ และเธอก็เห็นภาพที่เขาอยู่บนร่างกายเธอและทั้งเธอและเขากอดกันแน่นแล้วกรีดร้องอย่างสุขสมเมื่อถึงจุดสิ้นสุด

                       “ฮือๆๆ แม่ขา พี่น้ำเหนือ น้ำผึ้งขอโทษ น้ำผึ้งไม่ได้ตั้งใจ”

                       เธอปล่อยโฮแข่งกับสายน้ำจากฝักบัวได้อีกเพียงไม่นาน ก็ตัดใจให้เข้มแข็งขึ้นเพื่อเผชิญกับความจริง ในเมื่อเรียกร้องอะไรกลับคืนมาไม่ได้ ก็ต้องเดินหน้าต่อไป เธอจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่ห้องนั้น เธอจะลืมให้หมด ชาตินี้ขอเพียงไม่ต้องได้พบได้เจอกับผู้ชายเฮงซวยนั่นอีกเป็นพอ

                       เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะภายในห้องของเธอดังขึ้น หมดเวลากับการฟูมฟาย เสียงนี้เรียกให้เธอกลับเข้าสู่โลกความจริง คงเป็นเพื่อนของเธอหรือคนที่บ้านเธอโทรมาแน่ เพราะตั้งแต่ตื่นขึ้นมา เธอก็หากระเป๋าและโทรศัพท์มือถือของเธอไม่เจอ จู่ๆเมื่อคืนเธอก็หายไป เพื่อนๆคงโทรหาเธอกันให้วุ่น ไม่รู้ป่านนี้แม่กับพี่ชายของเธอจะรู้เรื่องที่เธอหายไปด้วยหรือไม่

                       “สวัสดีค่ะ”

                       “ยัยน้ำผึ้ง เมื่อคืนแกหายไปไหนมา โทรหาก็ไม่รับ พวกฉันตามหาแกให้วุ่นไปหมด แกเป็นอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น นี่ถ้ายังติดต่อไม่ได้อีก ฉันจะไปแจ้งความแล้วนะ”

                       บัวบูชา สาวแก่นประจำกลุ่ม เหยี่ยวข่าวบันเทิงสาว ละล่ำละลักถามเพื่อนแบบลืมหายใจ

                       “โทษทีบัว ฉันเมาอ่ะ เลยหนีกลับมาก่อน สงสัยโทรศัพท์ตกอยู่ในแท็กซี่ ฉันปลอดภัยดี ขอโทษด้วยนี่ทำให้เป็นห่วง”

                       เพชรน้ำผึ้ง กลั้นก้อนสะอื้น โกหกเพื่อนคำโต ปกติพวกเธอจะไม่มีความลับต่อกันเลย แต่เรื่องน่าอดสูขนาดนี้ เธอยังทำใจเล่าให้ใครฟังไม่ได้อยู่ดี

                       “เฮ้อ โล่งอก แกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตกใจแทบแย่ งั้นแกพักผ่อนเถอะเสียงดูเหนื่อยๆนะ เมาค้างละสิ เดี๋ยวฉันโทรบอกยัยพวกนั้นเอง จะได้นอนพักผ่อนกัน ยังไม่มีใครได้นอนเลย”

                       “โอเค ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวค่อยนัดเจอกัน บายจ้ะ”

                       “บายจ้า”

                       เพชรน้ำผึ้ง เธอหมดเวลาคร่ำครวญแล้ว...

                       แดดยามสายส่องผ่านผ้าม่านผืนบางมากระทบตาสร้างความรำคาญให้กับคนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม มือใหญ่ควานหาร่างบางที่นอนกกกอดข้างกายมาตลอดคืนกลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบของที่นอนบ่งบอกได้ว่า เธอคนนั้นลุกจากที่นอนไปนานพอสมควรแล้ว

                       อัคคีหายงัวเงียทันที ลุกพรวดพราดขึ้นนั่งมองรอบห้องก็ไม่พบเธอ จึงเดินตามหาจนทั่วแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เสื้อผ้าของเธอที่เขาถอดทิ้งไว้ในห้องน้ำหายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอที่ติดตามหมอนและติดตราตรึงอยู่ในหัวใจเขา

                       ใจแกร่งวูบโหวงทันทีที่รู้ว่าเธอได้จากเขาไปแล้ว ไปแบบไม่ยอมล่ำลา ไม่แม้แต่จะคุยกับเขาซักคำหรือจะตื่นมาโวยวายกรีดร้องทุบตีด่าว่าเขาก็ยังดี ก่อนความรู้สึกวูบโหวงจะแปลเปลี่ยนเป็นใจเต้นรัวเร็วด้วยความโกรธ

                       “คุณกล้าดียังไงมาทำกับผมแบบนี้ น้ำผึ้ง”

                       ไม่เคยมีใครทิ้งเขาไว้กลางทางแบบนี้ เมื่อคืนเขาทำให้เธอเสร็จสมอารมณ์หมายไปตั้งสองรอบ นอนกกกอดหลับใหลไปด้วยกัน ตื่นลืมตามาเขายังหลงอยู่ในห้วงอารมณ์ของความสุขอยู่ดีๆ แต่เธอกลับถีบเขาลงจากสวรรค์ เขารู้สึกเหมือนโดนเธอลบเหลี่ยม คนอย่างอัคคี ถูกผู้หญิงฟันแล้วทิ้ง ถึงแม้จะยังไม่ได้ฟันกันฉึบฉับ แต่ก็เสียดๆสีๆถูๆไถๆกันละหว่า เธอทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง เขาจะตามหาเธอให้พบ แล้วจะถามเธอให้รู้แล้วรู้รอดว่าเขาทำไม่ถูกใจเธอตรงไหน ถึงทิ้งกันไปไม่ล่ำลา

                       แต่เขาจะไปตามหาเธอได้จากที่ไหน เธอเป็นใคร มาจากไหน เขายังไม่รู้เลย รู้แค่ว่าเธอชื่อ น้ำผึ้ง ชื่อจริงนามสกุลจริงก็ไม่รู้ เบอร์โทรก็ไม่มี รูปถ่ายก็ไม่มี มีแต่ภาพในความทรงจำที่ยังชัดเจน ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แต่จะไปจ้างนักสืบที่ไหนมาตามหาเธอได้ล่ะ เขามีข้อมูลแค่นี้ โอกาสตามหาเธอเจอเป็นศูนย์ จบกัน ไอ้อัคคี แกโดนผู้หญิงฟันแล้วทิ้งแล้วล่ะ

                       ในขณะที่เขาทำใจแล้วกับการที่จะไม่ได้พบเจอเธออีก ผู้หญิงที่ปล้นพรหมจรรย์เขาไป เดี๋ยวสิ ผู้หญิงที่ปล้นความมั่นใจความทะนงตนของเขาไป ชลธี ผู้ช่วยคนสนิทก็ส่งไลน์มาหาเขา บอกว่าจัดการเรื่องเมื่อคืนให้เรียบร้อยแล้ว และกระเป๋าของผู้หญิงคนเมื่อคืนอยู่ที่เขา

                       “เธอเสร็จฉันแน่ น้ำผึ้ง”

                       อัคคีแทบอยากลุกกระโดดชูมือร้องไชโยให้ลั่นห้อง ผู้ช่วยของเขาไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ

                       และในช่วงบ่าย กระเป๋าถือใบจิ๋วของเธอ ก็มาอยู่ในมือเขา อัคคีรีบเททุกอย่างออกมากองบนโต๊ะ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เมื่อกดเข้าไปปรากฏภาพพักหน้าจอเป็นภาพแม่สาวร่างบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อน สไตล์หวานซ่อนเปรี้ยวน่ารักน่าหยิกเธอคงเป็นผู้หญิงสไตล์นี้สินะ เธอปล่อยผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ม้วนลอนที่ปลายผมยิ่งดูหวานล้ำ ในภาพเธอแต่งหน้าสไตล์เกาหลีโทนชมพูอ่อนๆ ยิ่งเพิ่มความน่ารัก เหมือนสาวๆวัย 21 - 22 อัคคีนั่งยิ้มจ้องภาพนั้นอยู่นาน จนชลธีกระแอมไอขัดจังหวะ เขาจึงแก้เก้อด้วยการหยิบของชิ้นอื่นขึ้นมาดู นั่นคือบัตรประชาชนของเธอ นางสาวเพชรน้ำผึ้ง เศรษฐาธนกุล ปีนี้เธออายุ 27 ปี แต่ใบหน้าเธอดูอ่อนเยาว์เหมือนสาวๆที่เพิ่งจบใหม่ อัคคีคิดแผนการบางอย่างเพื่อเอาคืนหญิงสาวออกทันใด

                       “ชล จ้างนักสืบ สืบประวัติเธอให้ละเอียด ฉันต้องการรู้ทุกเรื่องภายในพรุ่งนี้”

                       “ครับ คุณไฟ”

                       วันรุ่งขึ้น กระดาษเอสี่จำนวนหลายแผ่นถูกเปิดดูซ้ำๆ เขาได้รู้ประวัติเธอทั้งเรื่องการศึกษา ความชอบ เพื่อน และครอบครัว เธออาศัยอยู่ที่บ้านแถบชานเมืองกับแม่และพี่ชาย พี่ชายรักและหวงเธอมาก เพราะพ่อทิ้งแม่เธอไปตั้งแต่เธออายุได้ 3 ขวบกว่า พ่อของเธอไปแต่งงานใหม่กับเศรษฐีนีหม้ายสาว ถึงแม้จะไม่มีลูกใหม่ด้วยกัน แต่หม้ายสาวก็มีลูกสาวติดมาให้พ่อเธอช่วยดูแลหนึ่งคน พ่อของเธอไม่เคยกลับมาเหลียวแลเธอกับแม่และพี่ชายอีกเลย แม่เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่แข็งแกร่งลำบากทำงานหาเลี้ยงลูกสองคนด้วยตัวคนเดียว ไม่แต่งงานมีครอบครัวใหม่อีกเลย เธอคงเห็นแม่เสียใจเรื่องพ่อ จึงไม่ไว้ใจผู้ชายและไม่เคยมีแฟนเลย ประกอบกับพี่ชายหวงน้องสาวมาก จึงโหนตัวอยู่บนคานอย่างไม่มีใครรบกวนมายาวนานถึง 27 ปี

                       ด้านการทำงาน หลังจากเรียนจบ เธอทำงานเป็นเลขานุการให้กับประธานบริษัทผลิตและส่งออกอาหารแช่แข็งยักษ์ใหญ่ขอเมืองไทยมา 5 ปีแล้ว เดิมเป็นเลขาให้กับประธานคนเก่าซึ่งเป็นพ่อ แต่ท่านเกษียณอายุตนเองออกไปเป็นที่ปรึกษา และยกตำแหน่งให้ลูกชายคนโตดูแลกิจการต่อไป เธอทำงานให้กับท่านประธานคนใหม่ได้เพียง 2 เดือน ก็ลาออก ตอนนี้เธออยู่ในช่วงกำลังหางานใหม่ เธอยื่นใบสมัครไว้หลายที่ หนึ่งในนั้นคือ บริษัทดิเรกฤทธิ์ จำกัด ของเขา

                       “ชล เรียกตัวเพชรน้ำผึ้งมาสัมภาษณ์ และรับเธอเข้าทำงานในตำแหน่งเลขส่วนตัวของฉัน”                   ชายหนุ่มสั่งงานผู้ช่วยคนสนิทด้วยดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กชายได้ของเล่นถูกใจ

                       “แต่คุณไฟมีคุณวิเป็นเลขาแล้วนะครับ”

                       ชลธีหมายถึง วิลาวรรณ เลขาสาววัย 45 ปี เลขาคนเก่าแก่ของพ่อเขา เธอเก่ง ทำงานคล่องแคล่ว ละเอียดรอบคอบและคอยดูแลจัดการได้ทุกเรื่องไม่มีขาดตกบกพร่อง

                       “เรื่องเอกสารส่วนใหญ่ก็ให้คุณวิเขาจัดการไปเหมือนเดิม ให้น้ำผึ้งมาช่วยแบ่งเบาและเป็นเลขาส่วนตัวฉัน มีหน้าที่ดูแลเรื่องส่วนตัวของฉันทุกเรื่อง คอยติดตามฉันไปที่ต่างๆ ดูแลประสานงานนอกในให้ฉัน”

                       อัคคีพยายามซ่อนแววตาหมาป่าจ้องตะครุบเหยื่อ แต่ปิดยังไงก็ไม่มีวันซ่อนจากสายตาคนสนิทมากกว่าสิบปีอย่างชลธีได้

                       “หน้าที่นั้น ผมก็ทำอยู่นี่ครับคุณไฟ”

                       ชลธีเย้าเจ้านายเล่น

                       “นี่ฉันหาคนมาช่วยนายนะ ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก เออน่า สั่งไรก็ไปทำตามนั้นเถอะ เรียกผู้จัดการฝ่ายบุคคลมาพบฉันด้วย จะคุยเรื่องสัญญาการทำงานของน้ำผึ้ง”

                       ชลธีคิดในใจ สัญญาทาสล่ะสิ ถ้าให้เดา ไม่ใช่ทาสธรรมดาด้วย ทาสรักเลยแหล่ะ วันนี้บังคับเพชรน้ำผึ้งเซ็นสัญญาทาสรักได้ แต่วันหนึ่งข้างหน้า เขาอยากจะรู้นักว่าใครจะเป็นทาสใครกันแน่ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคนใกล้จะเป็นทาสเมียเต็มแก่ พ่อเป็นอย่างไร ลูกก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะ ไม่ต่างกันหรอก เชื่อหัวไอ้ชลสิ