Chapter 11 หัวใจเต้นแรง2

“ความจริงแล้วผมใช้บริการที่ร้านดอกไม้ ของคุณมานานแล้วนะครับ แต่ผมพึ่งรู้ว่าเจ้าของร้านตัวจริงคือคุณฮันน่า ผมคิดว่าเป็นคุณเรยาซะอีก" ฮันน่ารู้สึกเกลียดแววตาของเสี่ยศิลาเหลือเกิน มันดูน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้ ซึ่งเธอไม่เคยได้สัมผัสกับแววตาน่าขยะแขยงแบบนี้มานานแล้ว แต่ฮันน่าก็ต้องทำใจดีสู้เสือ เพราะเขาได้กลายเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ดูเหมือนว่าเสี่ยศิลาจะมีออเดอร์เข้าร้านของเธอบ่อยๆ

“ขอบคุณนะคะที่ไว้ใจร้านเรา พอดีว่าลูกโตขึ้น ก็เลยพาเด็กๆ ย้ายมาเข้าเรียนที่นี่ แต่ก่อนดิฉันให้พี่สาวดูแลกิจการให้ แต่ตอนนี้คงต้องเข้ามาดูแลเองทั้งหมดแล้วละค่ะ" คำบอกเล่าของฮันน่าทำให้เสี่ยศิลาถึงกับหน้าเสีย เพราะเขาไม่คิดว่าเธอนั้นจะมีครอบครัวแล้ว แต่ผู้ชายอย่างเขาก็ยังข้องใจ ทำไมไปที่ร้านตั้งหลายครั้ง กลับไม่เคยพบกับสามีของเธอ                    

“คุณเป็นคุณแม่ที่สวยที่สุดในโลกเลยนะครับ สามีของคุณช่างเป็นผู้ชายที่โชคดี ผมชักอยากจะเห็นหน้าอยากทำความรู้จักเขาซะแล้ว" เวลานี้กลายเป็นฮันน่าที่มีสายตาล่อกแล่ก เธอไม่ได้กลัวที่จะบอกเขาว่าเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่หญิงสาวอยากให้ศิลาเข้าใจว่าเธอนั้นมีลูกมีสามีแล้ว เขาไม่ควรทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ใส่เธอแบบนี้

“เอาไว้คราวหน้า ถ้ามีโอกาสฉันจะแนะนำให้คุณได้รู้จักก็แล้วกันนะคะ แต่วันนี้ฉันต้องกลับ แล้วเพราะนัดลูกค้าเอาไว้" ฮันน่าพูดออกมาพร้อมกับก้มลงไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ สำหรับผู้ชายอย่างเสี่ยเธอยอมเสียมารยาท ดีกว่าจะนั่งปั้นหน้าคุยกับเขาต่อ เพราะเริ่มรู้สึกเสียเวลากับผู้ชายคนนี้มากเกินไปแล้ว                             

“ได้สิครับ แต่ก่อนที่คุณจะไป คุณฮันน่าจะไม่ให้เกียรติดื่มไวน์เป็นเพื่อนผมสักแก้วหน่อยเหรอครับ" หญิงสาวจำใจยกแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับเขา เพื่อดื่มให้มันจบๆ ไป จากนั้นเสี่ยศิลาจึงยอมหยิบเช็คส่งให้กับเธอ

“อ้าว! ทำไมตัวเลขในเช็คถึงได้มากขนาดนี้ละค่ะคุณศิลา"

 ฮันน่าก้มไปมองจำนวนเงินในเช็ค ปรากฏว่าเขาเขียนให้เธอหลักแสน ซึ่งหญิงสาวไม่ปรารถนาที่จะได้เงินเขามาฟรีๆ เธอทำธุรกิจ ต้องการค้าขายอย่างตรงไปตรงมา ถึงแม้ว่าเขาจะให้ทิป แต่มันก็ไม่น่าจะมากขนาดนี้

“ผมชอบ อะไรก็ตามที่ผมชอบ ผมยอมจ่ายทั้งนั้น ซึ่งมันไม่ได้แพงเลยสำหรับผม ความจริงมันคุ้มค่าด้วยซ้ำ ที่ได้เห็นอะไรสวยๆ งามๆ " น้ำเสียงที่หมายมั่น พร้อมกับแววตาที่หวานหยาดเยิ้ม เขาคงไม่ได้สื่อถึงดอกไม้ แต่กำลังสื่อถึงตัวของฮันน่า ที่เวลานี้เธอดูสวยเซ็กซี่ สะดุดตาต้องใจเขาเหลือเกิน               

“เผอิญว่าทางร้านของเราไม่มีมาตรการเอาเปรียบลูกค้า แม้ว่าคุณจะให้ทิปมันก็มากเกินไป เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย ดิฉันขอให้คุณเขียนเช็คใบใหม่ให้จะได้ไหมคะ คุณศิลา!" น้ำเสียงที่ดูหนักแน่นจริงจังของฮันน่า ยิ่งทำให้เสี่ยศิลารู้สึกลุ่มหลงในเสน่ห์ของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงปฏิเสธเงินของเขา ฮันน่าไปอยู่ไหนมา ทำไมเขาถึงได้เจอเธอช้าจัง              

“คุณรู้ตัวหรือเปล่า คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธเงินของผม แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะเขียนเช็คใบใหม่ให้ เพื่อความสบายใจของคุณ แต่ผมก็อยากให้คุณเข้าใจว่าที่ผมเขียนเช็คใบนั้นให้ เพราะความเต็มใจ และคิดว่าฝีมือการจัดดอกไม้ของร้านคุณมีคุณภาพสวยเกินราคา ผมถึงอยากให้ทิปมากหน่อยก็แค่นั้น"

 แม้ว่าเสี่ยศิลาจะพยายามแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่สำหรับฮันน่าที่ผ่านโลกมาเยอะพอสมควร เธอเข้าใจดีว่าชายวัยกลางคนที่ดูสมาร์ตหล่อเท่ แถมยังมีเสน่ห์เขาคงจะมีสาวๆ ห้อมล้อมมากมาย และคงจะชินกับการใช้เงิน ซื้อความสุขให้กับตัวเอง จนลืมไปว่าคุณค่าของความเป็นคนนั้นเท่าเทียมกันและไม่ควรที่จะเหยียบย่ำสตรีเพศแม่ เพราะทุกคนมีคุณค่าในตัว เพียงแค่ใครจะมองเห็นไหมก็เท่านั้น                     

“ขอบคุณนะคะสำหรับทิป ที่คุณยอมจ่ายเกินมาตั้งหมื่น ฉันจะเอาไปแบ่งให้เด็กที่ร้าน แล้วจะบอกพวกเธอว่าคุณฝากมาให้ ขอตัวนะคะ"              เมื่อเสี่ยศิลายื่นเช็คใบใหม่ให้กับฮันน่า เธอได้กล่าวขอบคุณเขา พร้อมกับประโยคที่ชายวัยกลางคนได้รับฟัง ทำให้เขาถึงกับอึ้ง เสี่ยศิลาไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะนำทิปไปแบ่งให้เด็กที่ร้านด้วย สายตาคมกริบมองตามหลังร่างอรชรออกไปด้วยหัวใจที่พองโต เขาจะทำยังไงถึงจะได้เธอมาครอบครอง แต่ถ้าหากเธอมีเจ้าของ ตามที่หญิงสาวพูดมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสามารถยับยั้งชั่งใจ ไม่ให้ชอบเธอได้ยังไง

ฮันน่าเข้าไปในลิฟต์ เธอกดลงไปที่ชั้นหนึ่งด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้า เพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าการที่ต้องทำงานพร้อมกับความพยายาม จะเหนื่อยมากขนาดนี้ เมื่อหญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับลูกค้าแบบเสี่ยอีกกี่คน แต่เพื่อลูกและความฝัน ต่อให้เธอต้องใช้ความพยายามแค่ไหน หญิงสาวก็จะฝ่าฟันมันไปให้ได้              

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ" เมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้างหญิงสาวก้าวเท้าออกไป เธอมัวแต่เหม่อเลยไม่ได้ระวัง จึงชนเข้ากับแผงอกของชายหนุ่ม ที่กำลังรอจะเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างจัง ฮันน่ากล่าวขอโทษเขาออกไป โดยไม่ได้สนใจว่าชายตรงหน้าจะเป็นใคร เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าได้กล่าวคำขอโทษไปแล้ว หญิงสาวค่อยๆ เดินออกไปจากโรงแรม พร้อมกับความคิดมากมายที่ประดาเข้ามาในสมองของเธอ ถ้าวันหนึ่งเสี่ยศิลารู้ว่าเธอไม่มีสามี เขาคงตามตอแยเธอไม่เลิกอย่างแน่นอน