Chapter 13 ความรู้สึก

“อืม...ผมเอาช่อนี้ครับ" ลีโอชี้ลงไปที่ภาพของดอกไม้ช่อใหญ่ ซึ่งมีราคาค่อนข้างสูง                 

“ว้าว! แฟนคุณคงดีใจมากเลย นั่งรอสักครู่นะคะ" กันยายิ้มแฉ่งออกมาด้วยใบหน้าที่สดใส ใครเห็นก็บอกว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอ เพราะรอยยิ้มที่พิมพ์ใจไม่ต่างจากอีธาน เพียงแค่เค้าโครงใบหน้าเธอได้มารดามาเต็มๆ                                                                                                                                     

“พี่แป้งรับออเดอร์ด้วยค่ะ" กันยาตะโกนออกไปเสียงดัง เพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่หน้าร้าน เธอลืมไปว่าทุกคนไปพักรับประทานมื้อกลางวันกันหมด                                                                                          

“กันยา...แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตะโกนเสียงดัง อุ๊ย! ตายแล้ว... ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ที่ลูกสาวดิฉันเผลอเสียมารยาท ตะโกนออกมาเสียงดังแบบนี้" ฮันน่าลุกออกมาจากโต๊ะทำงาน ซึ่งเธอกำลังเช็กออเดอร์ ดูรายชื่อลูกค้าในการจัดงานนอกสถานที่ของเดือนนี้ เมื่อได้ยินเสียงลูกสาวเรียกแป้งร่ำดังลั่นออกมาแบบนั้น ทำให้หญิงสาวร่างอรชรเดินออกมาดูหน้าร้าน                                                                                                   

“ลูกสาว!" ดูเหมือนว่าลีโอเองก็ตกใจไม่น้อย ที่ฮันน่าบอกกับเขาว่ากันยาเป็นลูกสาวของเธอ 

“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปจัดการให้พอดีว่าเด็กหน้าร้านไปทานมื้อกลางวันกัน" ฮันน่าส่งยิ้มบางๆ ให้กับลีโอ จากนั้นหญิงสาวได้ปลีกตัวไปจัดช่อดอกไม้ ตามแบบที่ชายหนุ่มเลือกเอาไว้ เพราะเธอกับลูกๆ รับประทานมื้อเที่ยงเสร็จก็จะผลัดกันกับเทียนหอมและแป้งร่ำ                  

“คุณแม่จัดได้สวยมากเลยค่ะ กุหลาบขาวหมายถึงความรักที่บริสุทธิ์ใช่ไหมคะแม่" กันยายืนดูมารดาของเธอจัดดอกไม้ด้วยความพิถีพิถันในขณะที่หญิงสาวนั้นก็ตั้งใจและพยายามจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ เพราะเธออยากจัดดอกไม้ให้เก่งเหมือนกับมารดาบ้าง                   

“ใช่แล้วจ้ะ กุหลาบขาวหมายถึงความรักที่บริสุทธิ์"                                            

“เอ่อ... ขอโทษนะครับ ถ้าเกิดว่าจัดเสร็จแล้ว ให้น้องเอาไปส่งที่รถคันนั้นได้ไหมครับ" ลีโอลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยถามฮันน่าออกมา เมื่อชายหนุ่มกำลังมีลางสังหรณ์ว่ากันยาจะเป็นลูกสาวของอีธานหรือเปล่า เพราะเธอมีรอยยิ้มที่เหมือนเจ้านายหนุ่มของเขามาก                                                      

“คันนั้นใช่ไหมคะ ได้เลยค่ะเดี๋ยวดิฉันจะให้ เด็กเอาไปส่งให้นะคะ" ฮันน่าชี้ไปที่รถของอีธาน ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากร้านของเธอ ลีโอพยักหน้าให้กับหญิงสาว พร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอ ก่อนจะเดินออกไปจากร้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเขากำลังมีข่าวสำคัญที่จะต้องไปรายงานเจ้านายหนุ่มให้ทราบ                             

พอขึ้นมาบนรถลีโอมีใบหน้าและแววตา ที่ทำให้อีธานยิ่งอยากรู้ว่าเขาไปพบเจออะไรมาบ้าง เจ้านายหนุ่มจ้องไปที่ใบหน้าของลูกน้องคนสนิท ในเวลานี้เขาอยากรู้เรื่องราวของฮันน่าเต็มที                                           

“นี่! นายจะทำท่าทางคิดอีกนานไหมลีโอ ฉันอยากรู้ว่าฮันน่ายังอยู่ที่นั่นหรือเปล่าแล้วเธอเข้าไปทำอะไรที่ร้านดอกไม้ทำไมถึงไม่ออกมาสักที" อีธานพูดออกมาด้วยท่าทางที่หงุดหงิดใจ เพราะลีโอเอาแต่อ้ำอึ้งไม่พูดไม่จาอะไรออกมาสักที                                                                                                      

“ผมไม่รู้ว่าคุณฮันน่าเป็นลูกจ้างหรือเจ้าของร้านกันแน่ แต่ที่ผมรู้คือ..." ตอนนี้ลีโอเริ่มไม่มั่นใจว่าสมควรจะพูดออกไปหรือไม่ เขากลัวเหลือเกินถ้าหากฮันน่าแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว เจ้านายหนุ่มของเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง                                                                                                  

“ลีโอนายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มีอะไรก็พูดมาสิฉันยิ่งร้อนใจอยู่ด้วย" ดูเหมือนว่าเวลานี้เจ้านายหนุ่มของเขากำลังพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้                                                                                

“เธอมีลูกที่โตเป็นสาวแล้วครับ!" ลีโอตัดสินใจพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ทำให้อีธานนั้นสตันไปชั่วขณะ เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้ ภายในใจของเขาเริ่มรู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าผู้หญิงที่เขารอมาทั้งชีวิต เธอกลับมีครอบครัวไปแล้ว ต่อให้เขาเป็นผู้ชายที่แย่แค่ไหนก็คงไม่สามารถที่จะพรากลูกพรากเมียของใคร เมื่ออีธานก็คอยลิ้มรสบ้านแตกสาแหรกขาดมาแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่ปรารถนาที่จะเห็นใครมีชะตากรรมเดียวกับเขาเช่นกัน                                                                                             

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! กันยาเรียกคนที่นั่งอยู่ในรถเป็นนานสองนาน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงตัดสินใจเคาะไปที่กระจกของรถหลายที อีธานค่อยๆ ลดกระจกลง เมื่อกันยาถือดอกไม้เดินมาฝั่งประตูของผู้โดยสาร เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของกันยาทำให้ชายหนุ่มถึงกับรู้สึกผูกพันอย่างน่าแปลกใจ และเมื่อได้มองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับเขาเคยรู้จักเธอมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนเท่านั้นเอง มันดูเลือนรางแต่ก็มั่นใจว่าเคยจ้องแววตาคู่นี้มาก่อนอย่างแน่นอน               

“คุณแม่ให้กันยาเอาดอกไม้มาส่งค่ะ ช่อนี้หกพันบาทนะคะ" กันยายื่นช่อดอกไม้ให้กับอีธาน พร้อมกับยิ้มแฉ่งออกมาตามสไตล์ของเธอ แต่กลับยิ่งทำให้ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มและแววตาที่สดใส นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าดีเอ็นเออยู่บนใบหน้า ชายหนุ่มดูจากหน้าตาและอายุของเธอแล้ว ทำให้อีธานมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่ากันยาคือลูกสาวของเขา                    

นับจากวินาทีนี้มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะเรียกร้องทุกอย่างคืนมาจากฮันน่า รวมทั้งตัวเธอด้วย เมื่อเธอคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา และที่สำคัญเธอช่างร้ายกาจนัก ที่ทำให้เขาหลงรัก แล้วยังมีหน้าหอบลูกในท้องหายเข้ากลีบเมฆ และอีกสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจในตัวของฮันน่า ชายหนุ่มเชื่อว่าผู้หญิงเธอไม่มีทางหาพ่อเลี้ยงให้กับลูกอย่างแน่นอน