Chapter 14 จอมวางแผน

ในเวลานี้ต่างคนต่างก็จ้องมองกันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งสองรู้แค่เพียงว่าภายในใจมันรู้สึกดี กันยาเองก็รู้สึกผูกพันกับแววตาของชายหนุ่ม เธอรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้จ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้า อีธานดูเป็นผู้ใหญ่หล่อสมาร์ตเท่และมีเสน่ห์มาก แต่ความรู้สึกของกันยาเขาเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่กำลังจ้องมองเธออย่างเอ็นดู ไม่มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง                                                                                                   

อีธานยังคงมองไปที่ใบหน้าของกันยาด้วยความรู้สึกถูกชะตา ทันใดนั้นเองเขาได้คิดแผนการบางอย่างขึ้นมา ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้ มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องชดเชยเวลาทั้งหมด เพื่อกลับมาเป็นครอบครัว ดั่งที่ใจเขาเคยปรารถนาเอาไว้ตั้งแต่ต้น ซึ่งเธอเองเป็นคนปฏิเสธและทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี      

“ดอกไม้สวยมาก ค่าเดินมาส่งสี่พันรวมเป็น หนึ่งหมื่นหนูนับก่อนก็ได้นะ" อีธานหยิบธนบัตรส่งให้กันยา พร้อมกับเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้จากหญิงสาวมาวางไว้ที่เบาะหลัง                                                         

“ขอบคุณมากนะคะที่ใช้บริการร้านของเรา แต่กันยาคงรับเงินอีกสี่พันของคุณไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมันมากเกินไป อีกอย่างร้านก็อยู่แค่นี้เองเดินมาก็ไม่ไกล กันยาขอคืนให้นะคะ" กันยายื่นธนบัตรแบงก์สีเทาสี่ใบคืนไปให้กับอีธาน แต่ชายหนุ่มกลับยกมือขึ้นมาห้ามปรามแล้วหยิบ นามบัตรส่งให้กับกันยาแทน                          

“ถ้าหนูไม่รับ... ก็ถือว่าเป็นค่ามัดจำก็แล้วกัน นี่นามบัตรของฉัน ให้แม่ของหนูจัดดอกไม้ให้ฉันอีกสักช่อเอาช่อละหมื่น เพื่อเอาไปง้อแฟน....ไม่ใช่สิง้อภรรยาต่างหาก คืนนี้เวลาทุ่มตรงให้แม่ของหนู นำช่อดอกไม้ไปส่งที่โรงแรมแห่งนี้ตามนามบัตร แล้วบอกพนักงานที่เคาน์เตอร์ว่ามาพบคุณธาวิน"                                        

ใบหน้าคมคายสะท้อนให้เห็นความอ่อนโยนออกมา เมื่อเขาพูดคุยกับกันยา ผิดกับดวงตาที่ฉายแววความลึกล้ำจนยากที่จะหยั่งถึงหรือคาดเดาได้ทำให้หญิงสาวที่ใส่ซื่อ ยืนรับออเดอร์แบบงงๆ ที่สำคัญอีธานได้เปลี่ยนชื่อเป็นธาวิน จึงทำให้เขาไม่หวั่นใจกับการที่มอบนามบัตรให้กับกันยา                                                          

“โอ้โห! กันยาชักอยากเห็นหน้าภรรยาคุณแล้วสิ...เธอคงเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยนะคะ แล้วก็โชคดีจังที่ได้คุณเป็นสามี วันนี้เธอได้ดอกไม้สวยๆ ตั้งสองช่อ คุณเป็นผู้ชายที่โรแมนติกมากเลยนะคะ" เวลานี้กันยาเองก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไม เธอถึงพูดคุยกับชายแปลกหน้าได้อย่างสนิทใจ ทั้งที่ปกติแล้วเธอจะเข้ากับคนได้ยาก          

“ใช่แล้วเธอสวยมาก ถ้าหนูได้เจอภรรยาของฉัน หนูก็หลงรักเธอ เหมือนกับที่ฉันตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ จนถึงทุกวันนี้ความรักที่ฉันมีให้กับภรรยาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือแบ่งปันไปให้ใคร" ขณะที่พูดแววตาของอีธานนั้นเป็นประกาย เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ และคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมารดาของกันยา จนหญิงสาวแอบอมยิ้มตาม ที่เห็นใบหน้าของอีธานดูมีความสุขมาก เมื่อเขาพูดถึงภรรยา         

“กันยา! กลับเข้าร้านได้แล้วลูก หนูไม่ร้อนหรือไง ลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าทำไมคุยนานจัง" น้ำเสียงของฮันน่าดังขึ้น พร้อมกับร่างอรชรของเธอที่เดินมาเรียกลูกสาว เมื่อเธอเห็นว่ากันยามาส่งดอกไม้ให้ลูกค้านานจนผิดสังเกตและกลัวว่าลูกสาวจะโดนฉุดขึ้นรถไป เพราะคนสมัยนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้                             

“ฮันน่า..." น้ำเสียงของอีธานเรียกชื่อฮันน่าออกมาด้วยความแผ่วเบา ความจริงชายหนุ่มอยากสัมภาษณ์กันยาให้มากกว่านี้ แต่คงไม่ได้แล้ว เพราะฮันน่ากำลังเดินตรงมายังรถของเขาที่จอดอยู่ และถ้าเธอเจอเขา หญิงสาวคงไม่ไปส่งดอกไม้ให้กับเขาแน่                                                        

“คุณรู้จักแม่หนูด้วยเหรอคะ" กันยาเริ่มทำสีหน้าแปลกใจ เพราะเธอกับมารดาและพี่ชายเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ทำไมผู้ชายในรถถึงได้เรียกชื่อมารดาของเธอ ราวกับคนคุ้นเคยรู้จักกันมาก่อน               

“เปล่า... ฉันก็แค่เรียกตามที่คนแถวนี้เขาเรียกกัน ฉันมีงานด่วนต้องรีบไปแล้ว อย่าลืมล่ะทุ่มตรงให้แม่หนูไปส่งดอกไม้ให้ฉันด้วย ไปแล้วนะ"                                                                                                   

“ขอบคุณค่ะ" กันยารีบยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอบคุณชายหนุ่ม จากนั้นอีธานรีบกดปุ่มให้กระจกรถเลื่อนขึ้น เพราะกลัวว่าฮันน่าจะมาเจอ ลีโอเองก็ไม่รอช้า เขารีบขับรถออกไปจากบริเวณนั้นในทันที

“กันยา...หนูรู้จักเขาเหรอลูก ทำไมคุยนานจัง ไปเฝ้าร้านได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะแวะไปหาป้าเรยา วันนี้อาจจะกลับดึกนะหนูอยู่กับตุลาได้ใช่ไหม" ฮันน่าเดินเข้ามาหากันยา พร้อมกับเอามือโอบไหล่ลูกสาวเอาไว้ด้วยความรักและเอ็นดู                                                                                                  

“ได้ค่ะแม่ ลูกแม่โตเป็นสาวแล้วนะคะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ กันยาอยู่กับพี่ตุลาได้"                   

“ไหน...ขอดูหน้าคนเป็นสาวหน่อยสิ อืม... จริงด้วยลูกสาวแม่เป็นสาวแล้ว แบบนี้จะต้องให้ตุลาคุมเข้มแล้วแหละ ห้ามมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบมหา'ลัย โอเคไหม"                                                                             

สองแม่ลูกคุยกันกะหนุงกะหนิงเดินเข้าไปในร้าน โดยมีสายตาคมของอีธานจ้องมองไปที่คนทั้งคู่พร้อมกับรอยยิ้ม ที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม เพราะเขาให้ลีโอขับรถวนกลับมาอีกครั้ง เนื่องจากเขาไม่สามารถที่จะตัดใจ ขับรถหนีไปจากฮันน่าและลูกได้ เขาขอเพียงแค่ได้แอบมองเธอแบบนี้ไปก่อน อีกไม่นานเขาจะยืนอยู่ข้างๆ เธอ พร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกด้วยความอบอุ่น และจะไม่ให้อะไรมาทำให้เขาต้องพรากจากเธอได้อีกแล้ว โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าฮันน่ามีลูกแฝดชายหญิง และนั่นคงทำให้เขาเซอร์ไพรส์มาก เพราะแค่คิดว่ากันยาคือลูกสาว เขายังรู้สึกดีใจมากขนาดนี้                                                                                            

“ไปกันได้หรือยังครับนาย ป่านนี้คุณศิลาคงรอแย่แล้ว" ลีโอทราบดีถึงความรู้สึกของเจ้านายหนุ่มที่มีในเวลานี้ แต่งานก็ต้องดำเนินต่อเช่นกันซึ่งโปรเจกต์นี้ได้วางทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว