ตอนที่7

เขมิกานั่งรอธามธาราอยู่ภายในรถ เพราะในเวลานี้เขาต้องขึ้นไปรับมัลลิกาอยู่บนห้องพัก

เพียงไม่นานหลังจากนั้นก็เห็นคนทั้งคู่กำลังประคองกันเดินตรงมาที่รถ ประตูฝั่งที่เธอนั่งอยู่ถูกเปิดออกกว้าง ทำให้หญิงสาวต้องสะดุ้งขึ้นอีกครั้ง

“เธอไปนั่งเบาะหลังไป ให้มะลินั่งตรงนี้”

เสียงทุ้มรีบบอก พร้อมกับใบหน้าของคนสวยที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดยิ้มเยาะเบา ๆ

เขมิกาไม่หน้าด้านที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ เธอรีบหยัดกายลุกออกมายืนนอกรถ ขยับพื้นที่เพื่อให้หญิงสาวอีกคนได้เข้าไปนั่งแทน

“ขอบใจนะจ๊ะน้องเข็ม จริง ๆ มะลินั่งเบาะหลังก็ได้นะคะธาม”

เสียงหวานรีบคัดค้าน พร้อมกับจ้องมองหน้าสองหนุ่มสาวสลับกันไปมา สีหน้าเหมือนเกรงอกเกรงใจคนทั้งคู่เป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรหรอกครับมะลิ เขมิกาเขาไปนั่งเบาะหลังได้ ระวังขานะครับ ผมจะปิดประตูให้”

ประตูรถถูกปิดลงอีกครั้ง เขมิกายังคงยืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับ ทำให้ธามธาราต้องหันหน้ามาจ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ

“จะยืนบื้อตรงนี้อีกนานไหม ขึ้นรถซะสิ มะลิเขารอนะ เขาต้องการพบหมอ อย่ามายืนเรียกร้องความสนใจให้เสียเวลาอยู่แบบนี้เลย”

พูดจบร่างสูงก็เดินอ้อมไปยังประตูฝั่งคนขับ ไม่มีแม้แต่น้ำใจที่จะเปิดประตูรถให้เธอได้เข้าไปนั่ง เขมิกาจำต้องเปิดประตูเบาะหลังขึ้นไปนั่งร่วมรถกับพวกเขาอย่างจำยอม

จากสถานการณ์ก่อนหน้าว่าอึดอัดมากพอแล้ว ตอนนี้ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นอีกหลายเท่านัก

“แอร์เย็นพอหรือเปล่าครับมะลิ?”

“เย็นค่ะธาม ทำไมน้องเข็มมากับธามได้คะเนี่ย”

“พอดีผมต้องพาเขมิกาไปตรวจครรภ์ คุณโทรมาพอดีผมเลยแวะเข้ามารับไปด้วยกันซะเลย ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ทั้งที่เมื่อเช้าก็ยังดี ๆ อยู่เลยนะ”

“กินอะไรล่ะ มะลิก็ไม่ได้กินอะไรนี่นา นอกจากอาหารเย็นกับธามแล้วมะลิก็กินธาม อุ๊ปส์!! ขอโทษทีนะน้องเข็ม พี่พูดจาไม่สุภาพเลย พี่ลืมตัวจ้ะว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน”

ธามธาราจับจ้องมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง เขมิกายิ้มเจื่อนก่อนจะพูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าขึ้นเบา ๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คิดว่าไม่มีเข็มอยู่ตรงนี้ก็ได้ ตามสบายเถอะนะคะ”

หญิงสาวเลือกที่จะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ปิดหูเอาไว้ทั้งสองข้าง จับโทรศัพท์มือถือกดเลือกเพลงที่อยากจะฟัง หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ทำเหมือนไม่สนใจคนทั้งคู่ ทั้งที่หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำแทบจับจังหวะไม่ได้อยู่แล้ว เธอควรรู้สึกอย่างไรได้นอกเสียจากว่าเป็นส่วนเกินของพวกเขาในวันนี้ ทุกความรู้สึกที่มีพยายามถูกกลืนลงลำคอด้วยคำว่า “ไม่เป็นไร ทั้งที่หัวใจโคตรเจ็บปวดเลย”

@โรงพยาบาล

เขมิกามาถึงแผนกสูตินรีแพทย์แล้ว เธอนั่งรอให้พยาบาลเรียกขาน นั่งอยู่เพียงลำพังเหมือนทุกครั้งที่เคยมาที่นี่ เพราะในเวลานี้ธามธารากำลังพาหญิงสาวอีกคนไปหาหมออยู่ จนกระทั่งคนทั้งคู่เดินกลับมาที่แผนกเดียวกับเธอและพูดคุยสื่อสารกับพยาบาล เพียงแค่สองนาทีต่อมาก็เดินมานั่งลงสมทบกับเธออีกครั้ง ชวนให้หายใจลำบากขึ้นมาอีกหน

“ทำไมหมอเขาพูดเหมือนว่ามะลิจะท้องเลยคะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมะลิต้องทำเรื่องยกเลิกตารางบินของเดือนนี้ทั้งหมดสิใช่ไหมธาม?”

“รอให้แน่ใจก่อนเถอะครับ เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกครั้ง”

ธามธารานั่งจับมือกับมัลลิกาอยู่ตลอดเวลา เขมิกาที่มองเห็นถึงกับไม่อยากจะปรายตามองเลยแม้แต่นิด บทสนทนาของคนทั้งคู่ชวนให้เธอคิดมากตามไปด้วยเลย ธามธาราคงไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนนั้นท้องหรอกใช่ไหม แต่ถ้าใช่คงจะไม่แปลกอะไรหรอก เพราะเขาสองคนเป็นคนรักกันอยู่แล้วนี่นา ถ้าเป็นแบบนี้จริงเขาคงจะต้องรับผิดชอบมัลลิกากับลูกสิใช่ไหม แล้วเธอกับลูกในท้องของเธอล่ะจะอยู่ตรงไหนของชีวิตเขาในวันข้างหน้า

“คุณเขมิกา เมธาสิน เชิญที่ห้องตรวจค่ะ” เสียงพยาบาลเรียกขานทำให้หญิงสาวต้องรีบลุกขึ้นเพื่อจะไปยังห้องตรวจที่แสนจะคุ้นเคย

“มะลิครับเดี๋ยวผมมานะ ผมต้องไปกับเขมิกาสักครู่”

“แต่ธามคะ ถ้าเขาเรียกชื่อมะลิล่ะ มะลิจะทำยังไง?”

ธามธาราแลดูอึดอัดใจอยู่มาก เขามองหน้าผู้หญิงสองคนสลับกันไปมา ก่อนที่เขมิกาจะรีบเดินเข้าไปภายในห้องตรวจและประตูก็ถูกปิดสนิทลงต่อหน้า ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองตามแผ่นหลังแม่ของลูก เขาพาเธอมาหาหมอเพื่อดูลูกน้อยในครรภ์แท้ ๆ แต่วันนี้ก็ยังจะไม่ได้เห็นอีกเช่นเคย กลับไปบ้านคงโดนพ่อกับแม่บ่นหูชาอีกเป็นแน่สินะ

เขมิกาใช้เวลาอยู่ในห้องตรวจนานพอสมควร เพราะยิ่งใกล้คลอดเหมือนว่าเธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวและกังวลใจ แต่พอได้คำแนะนำที่ดีจากหมอเลยทำให้รู้สึกเบาใจลงได้มาก

“ถ้าจะผ่าคลอดหาฤกษ์รอไว้ได้เลยนะครับคุณเข็ม ได้ตั้งวันที่ 18 เดือนหน้าเป็นต้นไปครับ เจ้าตัวเล็กก็พร้อมคลอดได้เลยครับ”

“แต่เข็มอยากคลอดเองนะคะหมอ”

“ถ้าอยากจะคลอดเองก็คงต้องรอเวลาที่น้องอยากออกมาเองครับ แต่ประมาณวันที่ 28 เดือนหน้า ขาดเกินคงไม่มากกว่าสามวันหลังจากนั้น แต่ถ้าไม่คลอดหมอก็คงต้องผ่าให้อยู่ดี”

“เข็มทั้งกลัวและทั้งตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าลูกแล้วค่ะหมอ เข็มแพนิคไปหมดทุกอย่างเลย ตอนกลางคืนยิ่งนอนไม่หลับเลยล่ะค่ะ”

“ทำใจให้สบายนะครับ อย่าเครียดเยอะ ไม่มีอะไรน่ากลัวทั้งนั้น อาจจะเจ็บมากไปหน่อยแต่คุ้มค่ากับสิ่งที่รอคอยอย่างแน่นอน”

เขมิกายิ้มให้ คงจะจริงอย่างที่หมอว่า ฝ่ามือเรียวลูบวนหน้าท้องของตัวเองไปมาเบา ๆ