EP.1 บทนำ

บทนำ

ภายในบริเวณเนื้อที่กว่าห้าไร่ มีบ้านหลังน้อยถูกทาทับด้วยสีขาวสะอาดตั้งเด่นอยู่ตรงกลาง โอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ตรงชายคาริมระเบียง ดอกคุณนายตื่นสายบานสะพรั่งอยู่ในกระถางสีฟ้าขาวซึ่งถูกแขวนเป็นระยะ พวกมันเคลื่อนไหวไปมายามแรงลมพัดผ่าน

            เปลเด็กสีฟ้าตั้งกลางระเบียงที่ยื่นออกมาจากตัวบ้าน มีเก้าอี้นอนตั้งอยู่ไม่ห่าง เสียงโมบายกระทบกันดึงความสนใจของคนที่นั่งบนเก้าอี้ตัวยาวให้ละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านแล้วเลื่อนมองไปยังคนตัวจ้อยภายในนั้น

            หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนยามมองเจ้าตัวอวบอ้วนที่บิดไปมาแล้วทำหน้ายู่ยี่

            “ไงจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย” โรสหรือโรสรินทร์ วิภากรณ์ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยววัยยี่สิบเจ็ดปีก้มลงกล่าวกับลูกชายตัวน้อยด้วยแววตารักใคร่สุดหัวใจ 

            เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว ที่หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายที่หล่อนเคยทุ่มเทความรักและภักดี แต่ไม่เคยได้รับสิ่งใดกลับคืนมา ยกเว้น...

โรสรินทร์หลุบตามองผู้ชายตัวน้อยในเปลเด็ก เขาไม่ใช่สิ่งตอบแทน แต่คือของขวัญ คือความรักทั้งหมดที่หล่อนเต็มใจทุ่มเท และไม่คาดหวังสิ่งตอบแทน มือเรียวเลื่อนลงแตะแก้มอิ่ม ดวงตาคู่งามนั้นมีแต่คำว่ารักเต็มไปหมด จนไม่อยากคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ผู้ชายตรงหน้า มีความละม้ายคล้ายกับผู้ชายในวันวานของหล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว...

            เมื่อหนึ่งปีก่อน...   

            ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ พลางหยุดอยู่ที่กลางห้องโถง กวาดตามองหาใครบางคนที่ทำให้เขาร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ เกลียดและแค้นเคืองเกินอดกลั้น

            “อ้าว คุณเร ทำไมวันนี้กลับไวจังเลยคะ” น้ำอบซึ่งเป็นสาวใช้ภายในบ้านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

            “โรสอยู่ที่ไหน” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าทำให้น้ำอบรู้สึกได้ถึงพายุรุนแรงที่กำลังก่อตัว

            “คุณโรสอยู่ในครัวค่ะ กำลังทำขนม” ขนมที่ว่าโรสรินทร์ตั้งใจทำเอาไว้ให้คนตรงหน้านี่แหละ

            “ไปตามมาพบฉันที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้” พูดจบก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา

            “คุณโรสคะ คุณเรให้มาตามไปพบที่ห้องทำงานค่ะ”

            โรสรินทร์ละมือจากขนมปั้นขลิบ สีหน้าบ่งบอกถึงความแปลกใจ

            “เอ๊ะ ทำไมกลับมาเร็ว มีอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวบ่นออกมาลอยๆ

            “ท่าทางหงุดหงิดเหมือนกำลังโกรธใครมาค่ะ คุณโรสรีบไปเถอะ ประเดี๋ยวจะเป็นเรื่องอีก”

            คำเตือนของสาวใช้คนสนิททำให้หญิงสาวพยักหน้า

“ฝากด้วยนะน้ำอบ” โรสรินทร์ล้างมือเสร็จก็รีบเดินออกจากครัวตรงไปยังห้องทำงานของสามีทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เรวัต ศศิกานต์ เจ้าของร่างสูงใหญ่ไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ใบหน้าขาวผ่องคมหวาน เขาสวยเหมือนแม่ เพียงแต่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง เวลานี้กำลังอยู่ในอาการเคร่งขรึมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารบางอย่างที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงานเมื่อประตูถูกเปิดเข้ามา  โรสรินทร์ปิดประตูเบาๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปหาเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“คุณเรกลับมาตอนนี้มีอะไรด่วนหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาด้วยความแปลกใจ ทว่าสายตาที่ตวัดมองมาราวกับคนที่กำลังโกรธจัดทำให้ร่างบางชะงักงันอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

เรวัตมองโรสรินทร์นิ่ง ก่อนจะโยนเอกสารฉบับหนึ่งลงตรงหน้าหญิงสาว แววตาไม่คลาดจากใบหน้าของภรรยา ซ้ำยังวาววับจนเจ้าของร่างเล็กใจหาย ต้องหลุบสายตาลงมอง

“อะไรคะ” เอ่ยถามเสียงแผ่ว แต่กลับทำให้คนฟังแสยะยิ้ม

“เปิดดูสิ”

โรสรินทร์หยิบเอกสารปึกนั้นขึ้นมา ก่อนจะใจหายวาบยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้เห็นรายละเอียดบนเอกสาร

“เงียบทำไมล่ะ ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือไง”

หญิงสาวเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบด้วยแววตาที่มีหยาดน้ำคลอ ทว่าเรวัตไม่นึกสงสารเลยสักนิด เขามองว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่ปลิ้นปล้อนมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา ซ้ำยังรู้สึกรังเกียจที่ช่วงเวลาหนึ่งเคยร่วมเรียงเคียงหมอน ยอมให้หล่อนผ่านเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา

“ฉันให้โอกาสเธอได้อธิบายเป็นครั้งสุดท้าย”

โรสรินทร์ขบเม้มริมฝีปากด้านในจนเจ็บ มือเรียวที่ทิ้งลงแนบข้างลำตัวกำแน่น

“โรส...ไม่มีอะไรจะอธิบายค่ะ” ทันทีที่สบนัยน์ตาคมกร้าวของเรวัต โรสรินทร์รับรู้ได้ในวินาทีนั้นว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว

เรวัตกระตุกยิ้ม ส่วนโรสรินทร์หลุบตามองกระดาษแผ่นนั้นเพราะไม่อยากประสานสายตาเกลียดชัง ซึ่งเต็มไปด้วยความหยามหยันหมิ่นแคลน

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน เก็บข้าวของของเธอแล้วออกไปจากบ้านนี้ซะ แล้วทุกอย่างที่ผ่านมาฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

โรสรินทร์สะอึกเบาๆ น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตา หมุนตัวออกจากห้องโดยไม่ยอมมองหน้าเขาอีก ไม่มีคำแก้ตัวใด เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันเชื่อคำพูดของหล่อนอีก

“เดี๋ยว”