ตอนที่5 ความคิดที่บัดซบ

“เธอเองก็เหมือนกัน อย่าคิดแม้แต่จะอุ้มท้องหอบลูกหนีเหมือนในนิยายน้ำเน่าเชียวล่ะ เพราะฉันไม่ใช่พระเอกนิยาย ฉันไม่ได้ให้ค่ากับก้อนเลือดก้อนเดียวแบบนี้! ถ้าเธอคิดจะทำแบบนั้น ชีวิตของเธอจะไม่มีที่ยืนในผืนแผ่นดินนี้อีก จำเอาไว้!"

ขาสูงยาวก้าวเดินผ่านหน้าของเธอไปอีกครั้ง เสียงประตูห้องที่ปิดลงดัง ปัง! ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก เขาเข้ามาเหยียบในห้องนี้ได้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้เขากลับเดินหนีไปเพราะโกรธจัด

เขาไม่ได้ดีใจเลยสักนิด เขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอเลยสักครั้ง ที่เขามีเธออยู่ในชีวิตทุกวันนี้เพียงเพราะความสุขทางกายที่เธอมอบให้ หาใช่ความรักอย่างที่เธอมอบให้กับเขาตลอดมา

แม้จะรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรให้เธอเลยสักนิด แต่เพราะความรักที่มีให้กับเขาเต็มหัวใจ เธอถึงได้อยู่ตรงนี้จนถึงวินาทีนี้ที่เขาทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจมากที่สุด

จิณห์วราถึงกับทรุดเข่านั่งลงกับพื้น ชีวิตของเธอต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งจริง ๆ ใช่ไหม ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบสัมผัสหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองเบา ๆ หยาดน้ำตาของความเสียใจไหลอาบแก้มจนเป็นทางยาว หัวใจมันปวดหนึบกับทุกคำพูดที่ได้ยินจากปากของเขาทั้งหมด เธอรักเขามาก แต่ความรักของเธอมันไม่ควรไร้ค่ากับใครมากขนาดนี้หรือเปล่า เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะใจร้ายกับชีวิตเธอมากขนาดนี้

"ไม่เป็นไรนะลูก พ่อเขาไม่ต้องการเราก็ไม่เป็นไร มีแม่คนเดียวมันก็คงเพียงพอสำหรับชีวิตได้ แม่ยังเกิดมาไม่มีพ่อแม่เลย แม่ยังมีแค่ทวดที่คอยเลี้ยงดูมาทั้งชีวิต หนูจะไม่ไร้ค่าสำหรับแม่และทวดอย่างแน่นอน หนูเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่แม่เลือกแล้ว"

บ้านศิวกรไพศาล

"เป็นอะไรคะ ดูหงุดหงิดมาเชียว ออกบ้านไปไม่ทันไรกลับเข้าบ้านซะแล้ว ปกติหรือเปล่าเนี่ย?"

เสียงทักทายจากน้องสาวยิ่งทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาชักสีหน้าไม่ดีใส่เพราะยังหงุดหงิดไม่หาย สิ่งที่ได้พูดคุยกับจิณห์วราก่อนหน้านี้ยังคงก่อกวนอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

"เบื่อผู้หญิง!"

ร่างสูงที่กระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างกับน้องสาวที่เพิ่งวางแท็บเล็ตลง หวังจะตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่ชายอยากพูดต่อจากนั้น พร้อมกับหันไปมองจ้องหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจอารมณ์เขาเลยสักนิด ลัลล์ลลิตขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยสักนิด เหมือนหูแว่วที่ต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้จากปากผู้เป็นพี่ที่แสนจะเจ้าชู้เพลย์บอย

"เบื่อใครคะ ใครทำอะไรให้ไม่พอใจมางั้นสิ?"

"ใช่! เลขาของเรานั่นแหละทำพี่อารมณ์เสีย งี่เง่าไม่เข้าเรื่อง!"

"อะไรนะ คุณจีน่าทำอะไรให้ไม่พอใจอีกล่ะ แก่แล้วชอบหงุดหงิดไปเองหรือเปล่า?" ดวงตาคมหันหน้าไปมองน้องสาวอย่างเคืองหูเข้าไปใหญ่

"เขาท้อง! จะอะไรล่ะ! เขาบอกว่าลูกในท้องเขาเป็นลูกของพี่ ชัดไหม?"

"เฮ้ย! มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยนะพี่ลีโอ ลัลล์กำลังจะได้เป็นคุณอาแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะได้เป็นคุณปู่คุณย่ากันสักที พระเจ้า! ลัลล์ต้องรีบโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า"

คำพูดของน้องสาวทำให้พี่ชายต้องมองค้อนแรงอย่างไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

"หยุด! พี่ไม่ตลก พี่ไม่ได้อยากมีลูก พี่ไม่อยากมีบ่วงมาผูกมัดคอในตอนนี้ มันก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ทางกายที่มีความสุขร่วมกันไหมล่ะลัลล์ พี่ไม่ได้จริงจังถึงขนาดจะเอาเขามาเป็นแม่ของลูกขนาดนั้นหรอกนะ"

"พี่ลีโอ! พี่จะพูดออกมาแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะ ในเมื่อเด็กเกิดมาแล้วพี่ก็ต้องรับผิดชอบสิ ถ้าพี่ไม่อยากมีลูกแล้วเวลาเอาทำไมไม่รู้จักป้องกันคะ คอนดอมราคาไม่กี่บาทหรือว่าความอยากมันทำให้สมองพี่ฝ่อจนคิดไม่ได้?"

"ลัลล์! มันจะมากเกินไปแล้วนะ พี่เป็นพี่เธอนะไม่ใช่จีน่า! เข้าข้างอะไรกันนักกันหนาฮะ มาช่วยพี่หาทางออกไม่ดีกว่าเหรอ!"

"หาทางออกยังไงคะ จะให้ลัลล์ช่วยแบบไหนก็ลองว่ามาสิ" คนเป็นน้องนั่งมือเท้าคางรอฟังอย่างตั้งใจ

"ช่วยพาจีน่าไปเอาเด็กออกที"

ทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าถึงกับตกตะลึงและโกรธแทนเป็นที่สุด

"อะไรนะคะ! พี่พูดล้อเล่นหรือเรื่องซีเรียส?"

"สีหน้าพี่จริงจังและเป็นทุกข์ขนาดนี้ ลัลล์ยังจะคิดว่าพี่พูดเล่นอีกเหรอ! พี่พูดจริง พี่บอกเขาไปแล้ว แต่เขาจะทำหรือเปล่าอันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" สีหน้าหงุดหงิดและตอบแบบใส่อารมณ์กับน้องอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้

"บ้าไปแล้ว! พี่ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงคะ แล้วคุณจีน่าเขาจะรู้สึกยังไง เวลาพี่ทำทำไมพี่ไม่เอาหัวบนคิดก่อนคะ ทำไมชอบใช้หัวล่างนำทางตลอดเลย ลัลล์ไม่เข้าใจ! ถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องนี้เข้าล่ะ เรื่องมันจะไม่ไปกันใหญ่หรอกเหรอ พี่ลีโอไม่น่าเกิดมาเป็นพี่ชายลัลล์เลยสักนิด! เลวไม่มีที่ติ แค่เรื่องเจ้าชู้ลัลล์ก็ว่าเลวเต็มทีแล้วนะคะ นี่ยังบอกให้ผู้หญิงไปเอาลูกออกอีก ความเป็นคนของพี่ ความเป็นพ่อและมนุษยธรรมในใจมันไม่มีเลยหรือยังไงกัน?"

น้ำเสียงที่ต่อว่าฟังดูโมโหมากไม่ต่างจากพี่ชายเลยสักนิด สีหน้าที่ดูยิ้มแย้มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนแทบอยากจะกินเลือดกินเนื้อพี่ชายได้แล้วในเวลานี้

"โอ๊ย! ทุกวันนี้ไม่พร้อมก็คือไม่พร้อม ไม่พร้อมก็แค่เอาเด็กออกเท่านั้น มันจะบาปอะไรนักหนาวะ บาปเป็นตัวยังไงไม่เคยรู้จักหรอก!"

"อะไรคือความไม่พร้อม พี่ร่ำรวยล้นฟ้านะคะ พี่คือระดับผู้บริหารสูงสุดที่มีเงินในบัญชีเป็นร้อยล้านพันล้าน ไม่ใช่พนักงานกระจอก ๆ ค่ะ เผื่อจะลืม!"

"ก็ตัวพี่นี่ล่ะที่ไม่พร้อมจะมี ปัญหามันอยู่ที่พี่ไม่ใช่อยู่ที่เงิน หรือลัลล์จะให้เรารับเด็กมาเลี้ยงหลังคลอด เอาเงินฟาดหัวแม่ไปแบบนี้หรือเปล่าล่ะ? คิดสิ! หาทางออกให้พี่มาสิ!"

ลัลล์ลลิตส่ายหน้าให้กับความคิดแต่ละอย่างของพี่ชาย เหนื่อยที่จะพูดด้วยที่สุดก็คือลภัสวัฒน์นี่แหละ เขามั่นใจในตัวเองสูงมากจนเกินไป จนไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของใครเลยสักอย่าง

"เขาท้องกี่เดือนแล้วคะ พี่ไม่สงสารคุณจีน่าเลยหรือยังไง เขารักพี่มากนะถึงทนอยู่กับพี่มานานหลายปีแบบนี้ ทั้งที่พี่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง นอกจากความหล่อและรวยมากเท่านั้น แต่สันดานไม่ได้เรื่องเลย!"

"โอ๊ย! ใช่เวลาจะมาด่าฉันไหมฮะ! เด็กยังเป็นวุ้นอยู่เลย ถึงจะเอาออกตอนนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกนะลัลล์ เอาตัวเองให้รอดเถอะ แค่ปัญหาชีวิตครอบครัวตัวเองตอนนี้ก็ยังไม่มีปัญญาจัดการได้ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพี่ เรื่องนี้ถ้าไม่ช่วยก็อยู่เฉย ๆ เลย เดี๋ยวพี่จัดการเอง!”

“จัดการยังไงคะ จะจัดการยังไง?”

“ยังไม่รู้โว้ย! เดี๋ยวหาทางออกเอง! ผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ เอาแต่ใจตัวเอง โว้ย! กูเบื่อ!!!" พร้อมกับลุกพรวดขึ้น เดินหนีหายขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านในทันที ปล่อยให้น้องสาวมองตามหลังตาปริบ ๆ

"พี่ลีโอนะพี่ลีโอ จะมาเสียใจทีหลังหรือเปล่า จะคิดได้ในวันที่สายไปแล้วอีกคนแน่ ๆ เลย เฮ้อ! ทำไมผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดนะ"