ตอนที่6 ตัดสินใจ

หลายวันผ่านไป

จิณห์วราไม่ได้มาทำงานตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับลภัสวัฒน์ในวันนั้น ซีอีโอหนุ่มหล่อกำลังจะเดินเข้าไปหาน้องสาวที่ห้องทำงาน สายตาคมจ้องมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของเลขาสาว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ‘ไม่มาทำงานอีกแล้ว?’ ตั้งแต่วันที่ไปหาเธอที่คอนโดวันนั้นเขาก็ยังไม่ได้พบเจอหน้าเธออีกเลย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้องสาวเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี สีหน้าของลภัสวัฒน์แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มทักทายกับน้องสาวทันทีเลย

“ลัลล์จะไปไหนอ่ะ?”

“อ๋อ ว่าจะออกไปเจอสองพ่อลูกหน่อยค่ะ เห็นบอกว่ากำลังพากันมาถึงร้านกาแฟข้างบริษัทแล้ว พี่ลีโอมีธุระอะไรกับลัลล์หรือเปล่าคะ?”

“เลขาเราไปไหน?”

ลัลล์ลลิตถึงกับกอดอกจ้องมองหน้าพี่ชายตาไม่กระพริบ

“ถามหาทำไมคะ เป็นห่วงเขาเหรอ หรือไม่ได้เจอหน้าหลายวันเลยคิดถึงเขาจนทำงานไม่ได้?”

แม้ว่าลัลล์ลลิตจะยังคงโกรธเคืองกับเรื่องนั้นอยู่ แต่ก็ยังเคารพกับการตัดสินใจของพี่ชายเหมือนอย่างที่เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอในทุกเรื่องเสมอมาเช่นกัน เธอยังเชื่อว่าทุกอย่างมันจะมีทางออกที่ดีเสมอ

“เขาลาพักร้อนเหรอ เห็นหายหน้าไป 5 วันแล้วไม่ใช่หรือไง”

“พี่ลีโอรู้ขนาดว่าคุณจีน่าไม่มาทำงานกี่วันแล้วงั้นเหรอคะ น่าดีใจแทนคุณจีน่าจังเลยนะคะ อย่างน้อยพี่ชายลัลล์ก็ยังสนใจชีวิตของผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าอุ้มท้องลูกของตัวเองอยู่สินะ อย่างน้อยพี่ก็มีความเป็นคนอยู่บ้างแหละ”

“จิ๊! มันใช่เวลาที่จะมาต่อปากต่อคำกับพี่แบบนี้ไหมฮะลัลล์ เขาจะมาทำงานวันไหน เขาไปไหน เขาบอกลัลล์หรือเปล่า?”

“บอกค่ะ คุณจีน่าขอลาป่วย บอกว่าไม่สบาย ลัลล์คิดว่าพี่ก็คงมีส่วนที่ทำให้คุณจีน่าไม่สบายใจ ลัลล์ก็เลยให้พัก 1 อาทิตย์ค่ะ วันจันทร์หน้าก็คงจะมาทำงานได้ปกติแล้ว พี่ลีโอไปเยี่ยมคุณจีน่าที่ห้องพักหน่อยก็ดีนะคะ แสดงสปิริตหน่อยว่าเราก็ยังมีความห่วงใยที่ดีให้กับเขา ไม่ใช่เห็นประโยชน์แค่เวลาที่ตัวเองต้องการเขาแค่เรื่องบนเตียง ขอตัวก่อนนะคะจะไปหาลูกสาวแล้วเหมือนกัน”

ลัลล์ลลิตเดินผ่านหน้าของพี่ชายไปอีกครั้ง ลภัสวัฒน์ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของน้องสาวที่เดินหายลับเข้าไปภายในลิฟต์ แถมยังส่ายหัวให้น้องสาวด้วยความหงุดหงิดในอารมณ์เหมือนเดิม

“น้องหรือแม่วะเนี่ย ไม่เคารพพี่ชายเอาเสียเลย เกิดเมื่อวานแต่กล้าสั่งสอนพี่มันที่เกิดก่อนได้ยังไงกัน!” สุดท้ายแล้วก็ต้องเดินหงุดหงิดหัวเสียกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองอีกครั้งเหมือนเช่นเคย...

ห้างดังกลางใจเมือง

จิณห์วราเดินเหม่อลอยเคียงข้างกับเพื่อนสาวคนสนิทและแฟนหนุ่มของเพื่อน เธอตั้งใจที่จะหลบหน้าเขา แต่เธอคงหลบได้อีกไม่นาน เพราะวันจันทร์หน้าก็จะต้องเผชิญหน้าและได้พูดคุยกับเขาอีกครั้งอยู่ดี ในหัวก็ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองไว้แล้วสำหรับวันข้างหน้า

“จีน่าแกไหวหรือเปล่า เดินเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจเลยนะ” พลอยไพลินถามขึ้น ทำเอาคนที่ถูกถามต้องหันหน้ากลับมายิ้มพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนิดหน่อยน่ะพลอย ขอบคุณแกมากนะพลอยที่ชวนฉันออกมาทานข้าวเที่ยงวันนี้ด้วย”

“แกจะกลับไปอยู่บ้านแล้วนี่นา ต่อไปฉันก็ไม่ได้พบเจอแกบ่อยอีกแล้ว แกแน่ใจเหรอจีน่าว่าแกจะกลับไปอยู่ที่นั่นได้จริง ๆ?”

“ฉันเกิดและเติบโตกับที่นั่นมานะ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ ที่บ้านนั้นก็ยังมียายอยู่อีกคน ดีซะอีกฉันจะได้กลับไปดูแลยายด้วย ปีนี้ยายฉันแก่มากแล้วนะพลอย ป่วยออด ๆ แอด ๆ แทบจะทุกเดือนเลย มันอาจจะสบายใจมากกว่าอยู่ที่นี่ก็ได้ ก็อย่างที่แกรับรู้นั่นแหละว่าฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ฉันเลือกแล้วนะพลอยและเป็นสิ่งเดียวที่ฉันคิดว่าฉันเลือกได้ถูกต้องที่สุดแล้วอะแก”

ดวงตากลมโตเริ่มแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง จับจ้องมองหน้าเพื่อนรักกับแฟนหนุ่มลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง คนที่ช่วยเธอเลือกทางเดินชีวิตใหม่ ซึ่งเธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าอนาคตของวันพรุ่งนี้มันจะเป็นแบบไหน แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตในวันพรุ่งนี้ สิ่งที่เธอตัดสินใจทำลงไปแล้ว มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดกับชีวิตและตัวเองแล้วจริง ๆ

พลอยไพลินยื่นมือไปกอบกุมมือของเพื่อนสาวเอาไว้อย่างให้กำลังใจ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่รู้จักมักคุ้นมาตั้งแต่เรียนปริญญาตรีปี 1 เธอรู้ดีว่าชีวิตของจิณห์วราน่าสงสารมากแค่ไหน แม้จะเสนองานใหม่ให้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องกลับไปอยู่ต่างจังหวัดอีก แต่เพราะเพื่อนตัดสินใจแล้วก็คงต้องเคารพการตัดสินใจนั้นของเพื่อนอยู่ดี

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็ติดต่อมาแล้วกันนะ แต่ห้ามลืมฉันเด็ดขาดนะจีน่า”

“ฉันไม่ลืมหรอก แฟนแกมีพระคุณกับฉันมากนะพลอย ฉันสัญญาว่าถ้าเขาคลอดออกมา แกกับพี่หมอจะได้เห็นหน้าเป็นคนแรก”

“ฉันดีใจกับแกนะจีน่า หวังว่าสิ่งที่แกเลือกแล้ว มันจะเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตของแกได้มีความสุขที่แท้จริง แกอยากได้ของขวัญอะไรไหม เดี๋ยวฉันกับพี่หมอจะซื้อให้เป็นพิเศษเลย”

“แค่เลี้ยงข้าววันนี้ ฉันก็ขอบคุณมากแล้ว ไม่ได้อยากได้อะไรทั้งนั้น เพราะชีวิตของฉันตอนนี้ ฉันมีสิ่งที่มีค่าที่สุดอยู่ในนี้”

ฝ่ามือเรียวแตะสัมผัสที่หน้าท้องของตัวเองอีกครั้ง และยิ้มทั้งน้ำตาที่ล้นเอ่ออย่างอดไม่ได้ แม้ว่าในอนาคตลูกจะขาดพ่อไปคนหนึ่งก็ตาม แต่จะให้ทำร้ายสิ่งบริสุทธิ์ที่เกิดจากความพลาดพลั้งของเธอและเขา เธอก็ทำไม่ลงจริง ๆ เพราะความผิดทั้งหมดคือเธอที่สะเพร่า ลูกไม่มีความผิดและบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะทำร้ายเขาได้

พลอยไพลินโอบกอดเพื่อนสนิทเอาไว้แน่นอีกครั้ง เข้าใจความรู้สึก รับรู้ถึงความเจ็บปวดเสียใจที่เพื่อนรักบากหน้ามาร้องขอให้ช่วยเหลือเมื่อหลายวันก่อน เธอเองก็ไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างพ่อของลูกในท้องจิณห์วราจะเป็นผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ รักสนุกแต่ไม่อยากผูกพัน โปรไฟล์ที่สร้างกับร่างที่เป็นช่างสวนทางกันมากขนาดนี้ ผู้ชายที่สาว ๆ ใฝ่ฝันอยากจะได้เป็นสามีและพ่อของลูก แต่จะมีสักกี่คนที่รับรู้ว่าเขาก็ไม่ต่างจากซาตานที่ไร้หัวใจเลย