Share
บทที่ 19 ตีสินี่คือลูกชายเจ้า
Related chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 20 คนที่ทำร้ายเจ้าคือล่อจี่นซูใช่ไหม
หยุนจินเฟิงมองอย่างไม่เชื่อเมื่อเห็นพระชายาบนเตียงลืมตาขึ้น แม้ว่านางจะยังคงดูอ่อนแอ แต่นางก็ยังมีชีวิตอยู่จริงๆดวงตาของหยุนจินเฟิงเห่อร้อนขึ้น เขารีบเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงอยากสัมผัสใบหน้าของนางด้วยความตื่นเต้น แต่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยแผลจนเขาไม่อาจทำได้อย่างใจนึกเขาทำได้เพียงลูบผมของนาง กัดฟันกรอดถาม "ล่อจี่นซูทำร้ายเจ้าหรือไม่ ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า และหั่นนางเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเจ้า”เขาตะโกนเสียงดัง “สื่นเหริน!”สื่นเหรินปลดดาบยาวของตนออกจากฝักและกดไปที่คอของล่อจี่นซูอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าดาบของสื่นเหรินรวดเร็วมากและเขาเป็นเซียนดาบที่มีชื่อเสียงในต้าเยี้ยนเพียงแค่เขาขยับข้อมือเพียงเล็กน้อย ดาบก็จะตัดคอล่อจี่นซูแต่ล่อจี่นซูเพียงอุ้มเด็กไว้ ท่าทางนิ่งเฉยที่ไม่รู้ว่ากำลังกลัวอยู่หรือไม่หุ่นยนต์เสี่ยวหลู่ที่อยู่ด้านข้างเล็งมือไปที่สื่นเหริน เพียงรอคำสั่งของล่อจี่นซู นิ้วก็จะปล่อยพลังงานมากพอที่จะฆ่าสื่นเหรินได้"ไม่ต้อง!"พระชายาหซู่ตะโกนออกมา เสียงของนางแหบแห้ง จึงได้ยินเพียงคำว่า "ไม่" เท่านั้น ความสิ้นหวังทำให้นางเพิกเฉยต่ออาการบาดเจ็บที่หน้าท้องและหน้าอก นางพยา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 21 คนร้ายต้องเป็นล่อจี่นซู
ใต้เท้าเซี่ยผู้อ่อนแอถูกสื่นเหรินผลักออกไป ผู้บัญชาการเหลียงรับผิดชอบเพียงการประกาศกฤษฎีกาและค้นหาตัวล่อจี่นซูเท่านั้น ความจริงจะเป็นอย่างไรเขาไม่ใส่ใจมากนัจึงเดินออกไป“ฆาตกรเป็นผู้ชาย คงไม่ใช่จี่งซูอย่างแน่นอน!” พระชายาหซู่ลุกขึ้นตะโกนอย่างดื้อรั้น นางออกแรงพูดมากจนดึงบาดแผลทำให้นางต้องหายใจเข้าหลายครั้งด้วยความเจ็บปวดใต้เท้าเซี่ยหันกลับมาทันที แต่พระชายาหซู่ถูกหยุนจินเฟิงจับไว้ ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดอีก สื่นเหรินผลักเขาออกไป เมื่อพ้นไปแล้วประตูจึงปิดลงเมื่อล่อจี่นซูได้ยินว่าฆาตกรเป็นผู้ชาย ในตอนแรกนางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่หลังจากคิดได้สักพักก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหากบอกว่าฆาตกรคือเหลิ่งซวงซวง ก็มีเพียงเสี่ยวหลู่เท่านั้นที่สามารถเป็นพยานได้ และเสี่ยวหลู่เป็นสาวใช้ของนาง ดังนั้นคำให้การจึงไม่น่าเชื่อถือ อีกอย่างคือเสี่ยวหลู่ได้ให้การระบุว่านางเป็นฆาตกรแต่แรกอีกแม้ใต้เท้าเซี่ยจะถูกเชิญออกไป แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะออกจากพระราชวัง เขายังนำกองปราบของวังหลวงออกไปอยู่ข้างนอกเช่นเดิมคดีนี้ใหญ่เกินไป จะต้องมีคำอธิบายต่อศาลและต่อหน้าประชาชน ไม่สามารถปล่อยให้ฝ่ายวังซู่พูดอย่างไรก็
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 22 เสี่ยวหลู่ควรตายได้แล้ว
ประตูเปิดออก ล่อจี่นซูไม่ดิ้นรนเมื่อกำลังถูกลากออกจากธรณีประตูสายตามองไปที่พวกใต้เท้าเซี่ยที่กำลังคุ้มกันอยู่ตรงซุ้มประตู นางกระตุกยิ้มเล็กน้อย คงต้องเริ่มแผนสำรอง เสี่ยวหลู่ควรจะต้องตายเสียแล้วนางสแกนโล่เลือดสีน้ำเงินและมองไปที่เสี่ยวหลู่เสี่ยวหลู่ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ได้รับสัญญาณ ทันใดนั้นก็รีบวิ่งไปด้านข้างของหยุนจินเฟิงราวกับลูกธนู ชกเขาที่โหนกแก้มอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ ก็คว้าแก้มของเขาด้วยมือข้างเดียวแล้วลากออกไปหยุนจินเฟิงเกือบสิ้นสติ แม้ว่าเขาจะมีทักษะศิลปะการต่อสู้ระดับสูง แต่เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากการควบคุมของเสี่ยวหลู่ได้เสี่ยวหลู่ลากเขาออกจากประตูแล้วเหวี่ยงเขาอย่างแรง หยุนจินเฟิงล้มลงอย่างแรงบนขั้นบันไดหิน เสี่ยวหลู่เหยียบหน้าอกของเขาอีกครั้งและตะโกนด้วยความโกรธ “วังซู่จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว ครั้งแรกท่านถอนหมั้น ภายหลังยังล่อลวงข้าด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง ข่มขู่ว่าจะขุดหลุมศพของนายพลโดยขอให้ข้าเป็นพยานเพื่อกล่าวหานายหญิงของตระกูล ข้าได้รับความเมตตาจากนายพลมาก ข้าไม่อยากเห็นหลุมศพของเขาถูกขุดขึ้นมาหลังจากที่เขาตาย ข้าไม่มีทางเลือก นอกจากทำ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 23 เหลิ่งซวงซวง
ผู้คนมารวมตัวกันที่หน้าประตูมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้เห็นเหตุการณ์พูดคุยกันไปต่างๆ นานา และมองดูหยุนจินเฟิงด้วยความสงสัยภายใต้ความโกรธและความอัปยศอดสูที่รุนแรงนี้ หยุนจินเฟิงสงบลงเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ เขาจะต้องพยายามสุดความสามารถเพื่อฟื้นฟูสถานการณ์เขานำคนของเขากลับไปที่รัฐบาลทันที และส่งสื่นเหรินไปที่เป่ยโจวเป็นการส่วนตัวเพื่อหยุดการขุดหลุมศพ และเขาต้องการป้องกันไม่ให้วังหลวงเข้ามาแทรกแซงในกรณีนี้เขาส่งคนไปเชิญหลานหนิงโหวและขอให้เข้าไปในวัง เขาจะรออยู่ที่ประตูวัง เนื่องจากเหลิ่งซวงซวงเป็นฆาตกร จวนหลานหนิงโหวจึงไม่อาจหลบเลี่ยงเรื่องนี้ได้ส่วนเรื่องที่เขาทำร้ายหยุนเส้ายวน เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก อย่างมากก็คงถูกพ่อดุเขาแค่ไม่เชื่อว่าอาการบาดเจ็บของ หยุนเส้ายวนจะร้ายแรงขนาดนี้ แม้จะออกหมัดไม่เบานัก แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นจะทำให้หยุนเส้ายวนได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติผู้คนในจวนหซู่แยกย้ายกันไปทำภารกิจอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็มีคนเข้ามา จะพาล่อจี่นซูกลับไปที่วังล่อจี่นซูกอดเสี่ยวหลู่แน่น นางบอกว่าจะฝังเสี่ยวหลู่ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่ยอมกลับไปที่วังผู้คุมวังหลวงก้าวไปข้างหน้า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 24 ต้องการคำอธิบายจากล่อจี่นซู
แม่กับลูกมีสายสัมพันธ์ระหว่างกัน เมื่อรู้ว่านางเป็นคนโหดร้าย พระชายาหซู่จะปล่อยให้ลูกของนางทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร ไม่ว่านางจะได้รับบาดเจ็บอย่างไร ทันใดนั้นนางก็พยายามลุกขึ้นและคว้าตัวเด็กไว้“ท่านพี่ เด็กแค่ร้องไห้เท่านั้น ท่านจะกังวลอะไร ตอนที่ท่านแต่งงานกับองค์ชาย ข้าร้องไห้ไปตั้งสามวัน”พระชายาหซู่พยายามดิ้นรนที่จะลุกจากเตียง ร่างกายของนางสั่นไปหมดจนไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อนางกำลังจะร้องเรียกใครสักคน นางก็เห็นรอยเลือดบนใบหน้าของลูกชาย ลจึงรู้ว่านางใช้เล็บข่วนเด็กไม่ต้องรอให้นางโกรธ เหลิ่งซวงซวงตะโกนด้วยความประหลาดใจ "โอ ท่านพี่ ไม่ว่าท่านจะเศร้าและโกรธแค่ไหน ท่านก็ดึงเด็กออกมาไม่ได้ ดูสิ ท่านบีบจนเด็กหน้าบวม และมีเลือดออก"เสียงตะโกนดังมากจนท่านแม่ตู้ที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ท่านแม่ตู้จึงเคาะประตูทันที “คุณหนูรอง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”เหลิ่งซวงซวงวงตอบคนข้างนอก "ท่านแม่ตู้ ท่านพี่องสาวโกรธจรทำร้ายเด็กโดยไม่ตั้งใจ ไม่เป็นไร ข้าจะอุ้มเด็กไว้เอง”พระชายาหซู่ลื่นไถลล้มลงกับพื้น บาดแผลฉีกขาด ความเจ็บปวดมากเสียจนพูดไม่ออก ล้มลงกับพื้นแล้วกางมือออก ดวงตาขอร้องวิงวอน "คืนมา...ให้ข้าเถอะ"เหลิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 25 ล่อจี่นซูช่วยพระชายาอีกครั้ง
ล่อจี่นซูกอดเด็กและนั่งข้างเตียง เด็กประพฤติตัวดีและนิ่งมาก เขาร้องไห้มาได้สักพักแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับแม่ของเขา เขาจึงหยุดร้องไห้พระชายาหซู่ตื่นก่อนเป็นอันดับแรก นางยังรู้สึกมึนงง และนางแทบจะลืมตาไม่ขึ้น แต่นางก็กังวลเกี่ยวกับลูกของนาง ดังนั้นจึงพยายามอย่างหนักเพื่อให้จิตใจของนางสงบขึ้นล่อจี่นซูมองนางแล้วพูดเบาๆ “เมื่อหยุนจินเฟิงกลับมา บอกเขาว่าใครเป็นฆาตกรตัวจริง คราวนี้เขาจะเชื่อเจ้า”พระชายาหซู่พูดอย่างเศร้าๆ “แต่ครอบครัวและท่านพ่อ..."“นั่นไม่ใช่ความรับผิดชอบของเจ้า เด็กคนนี้ต่างหาก” ล่อจี่นซูวางเด็กไว้ข้างกายนางแล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้านางไม่ตาย นางจะยังทำร้ายเจ้าและลูกต่อไป"ทันใดนั้นพระชายาหซู่ก็ตกใจมาก "ข้าบอกแล้ว แต่ฝ่าบาทไม่เชื่อ และเขาไม่ต้องการที่จะเชื่อ เขายังต้องพึ่งพาจวนหลานหนิงโหว""ตอนนี้เขาต้องเชื่อแล้ว" ล่อจี่นซูจะไม่อธิบายอะไรมากกว่านี้ในตอนนี้ สิ่งต่างๆ อาจเปลี่ยนแปลงได้ แต่ต้องดำเนินการทีละขั้นตอน“เจ้า...ทำไมเจ้าถึงรู้ทักษะทางการแพทย์และเก่งขนาดนั้น” พระชายาหซู่มองนางด้วยความประหลาดใจและถามล่อจี่นซูยิ้ม ดวงตาของนางเยือกเย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 26 เป็นห่วงอาการของเจ้าชายเซียว
เจ้าของเดิมชื่นชมพ่อของนางมาก ในความทรงจำท่านพ่อของนางเป็นนักรบที่กล้าหาญและมีความสามารถที่จะปกป้องครอบครัวและประเทศ ท้ายที่สุดม้าก็ยังถูกฝังไปพร้อมกับศพของเขา แม้แต่แม่ของนางก็ตายไปพร้อมกับเขา นี่คือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในใจนางเมื่อนางปิดตู้เสื้อผ้า ล่อจี่นซูจึงเห็นว่าชุดที่นางรีบยัดไว้ใต้ตู้เสื้อผ้านั้นเป็นชุดที่องครักษ์จากจวนเซียวมอบให้แกนางนางหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาพับเก็บ รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางสงสัยว่าองค์ชายเซียวได้รับบาดเจ็บมากแค่ไหนอย่างไรเสียองค์ชายเซียวก็ได้รับบาดเจ็บจากหยุนจินเฟิงเพราะผิดของนาง องค์ชายเซียวสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่ที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บในครั้งนี้บางทีนางอาจเคยประสบกับความอยุติธรรมในชีวิต ห้าปีที่ผ่านมาเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในนรก หลังจากการเดินทางข้ามเวลา เจ้าของเดิมก็ต้องประสบพบเจอในสิ่งเดียวกัน ชีวิตของนางได้กลายเป็นความมืดมิดซึ่งทำให้นางทะนุถนอมความเมตตาจากจวนเซียวมากเด็กกำพร้าที่ทำอะไรไม่ถูกอย่างล่อจี่งชู และยังถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ใครในเมืองหลวงจะกล้ารับนางเข้ามา แต่จวนเซียวไม่ได้ถามอะไร และย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 27 คนที่ทำร้ายข้าคือเหลิ่งซวงซวง
ดวงตาของล่อจี่นซูฉายแววประชดประชันมากขึ้นเรื่อยๆ หากให้นางฆ่าตัวตายด้วยกลัวความผิด อาจช่วยแก้ปัญหาให้องค์จักรพรรดิได้ จึงส่งขันทีตู้มาพูดเรื่องนี้กับนางขันทีตู้ไม่ได้คาดว่านางจะรับมือได้ยากนัก เขาคิดว่าในสถานการณ์นี้นางจะรีบตกลงตามเงื่อนไขของจักรพรรดิ หรือแม้แต่ร้องขอชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่านางไม่แยแสสักนิดนางช่างจองหอง ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำขันทีตู้ไล่ตามนางและะพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการความเมตตาของจักรพรรดิ ข้าจะบอกความจริงบางอย่างกับเจ้า ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังพูดคุยกับพระชายา พระชายามีความกตัญญูมาโดยตลอดและนางจะพูดอะไรก็ตามที่ฝ่ายาทให้นางพูด เมื่อนางชี้ตัวว่าเจ้าเป็นฆาตกรต่อหน้าใต้เท้าเซี่ย เวลานั้นเจ้าจะหนีความตายไม่พ้น”“ขันทีตู้ ใช่หรือไม่” จู่ๆ ล่อจี่นซูก็หยุดแล้วหันกลับมา ดวงตาเย็นชา ในฐานะหัวหน้าผู้อำนวยการสำนักการแพทย์เทียนจ้าน นางก็มีออร่าเป็นของตัวเอง ขันทีตู้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จิตใต้สำนึกสั่งให้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว“อย่ามาขู้ข้าเลย ท่านคิดว่าข้าโง่เหรอ ข้าจะบอกให้ สิ่งที่ข้าต้องการคือความบริสุทธิ์ หากไม่สำเร็จ ข้าจะขอสู้กับหยุนจินเฟิงจนตาย”องค์จักรพรรดิต
Latest chapter
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
