ตอนที่สอง บทเรียนรัก

ตอนที่สอง บทเรียนรัก

รุ่งเช้าหลังจากซวงซวงตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยเนื้อตัว ทำให้นางไม่อยากจะลุกจากเตียงนอน

ก๊อก..ก๊อก "คุณหนูตื่นรึยังเจ้าค่ะ บ่าวยกน้ำมาให้อาบเจ้าค่ะ" ลี่จือสาวใช้ประจำกายของซวงซวงเคาะประตูห้องเพื่อเรียกซวงซวงผู้เป็นนาย

เนื่องจากท่านเศรษฐีหม่าได้สั่งกำชับไว้ มิให้ผู้ใดมารบกวนคุณหนูของนางในเช้าวันนี้ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นลี่จือได้รับรู้ทุกอย่างเพราะเมื่อคืนนี้นางรอคุณหนูของนางอาบน้ำเสร็จ แล้วจึงจะมาจัดที่นอนให้ซวงซวง ขณะที่ลี่จือออกไปเอาน้ำมันใส่ผมซึ่งนางได้ลืมทิ้งไว้มาให้ซวงซวง แต่นางก็ต้องรีบชะงักฝีเท้าทันที เมื่อลี่จือกำลังเดินมาจนเกือบจะถึงเรือนของซวงซวง นางเห็นท่านเศรษฐีหม่ารีบร้อนเปิดประตูเข้าไปและปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว

ลี่จื่อจึงมิกล้าเข้าไปขัดจังหวะของท่านเศรษฐีหม่า นางจึงได้แต่รอโอกาสที่จะเข้าไปช่วยซวงซวงแต่งกาย แต่นางยืนรออยู่หน้าห้องหลายเค่อก็ไม่เห็นท่านเศรษฐีหม่าจะออกมาเสียที จนกระทั่งนางได้ยินเสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ซึ่งดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ ก็พอจะเดาเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นภายในห้องได้ทันที

หลังจากท่านเศรษฐีหม่าเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข นางจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนั้น เมื่อท่านเศรษฐีออกมาสั่งความนางไว้ด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม จึงทำให้นางได้แต่ก้มหน้ารับฟังและจดจำคำสั่งของท่านเศรษฐีหม่า

"ลี่จือหรือเข้ามาสิ ข้าตื่นนอนแล้ว" ซวงซวงลุกขึ้นมานั่ง นางเอนพิงหัวเตียงด้วยความอ่อนเพลียและเมื่อยล้ายิ่งนัก

"เจ้าค่ะ" เมื่อลี่จือเดินเข้ามาในห้อง นางลอบสอดสายตาสำรวจภายในห้อง บนเตียงหนานุ่มยับยู่ยี่และมีน้ำกามสีขาวขุ่นปนเลือดเลอะเต็มบนเตียงนอน ถึงแม้นางจะยังมิได้ออกเรือนแต่นางก็พอจะรู้เรื่องพวกนี้อยู่บ้าง นางได้แต่ก้มหน้าไปเตรียมน้ำอาบให้ซวงซวง

"คุณหนูเจ้าค่ะ น้ำอาบบ่าวได้เตรียมให้แล้วเจ้าค่ะ เชิญเถิดเจ้าค่ะ" ลี่จือขยับฝีเท้าจะเข้าช่วยพยุงซวงซวงเข้าไปยังหลังฉากกั้น

แต่ซวงซวงนึกขึ้นได้ว่าบนกายของนางมีแต่รอยฝากรักของบิดาบุญธรรม ก็เกิดความอับอายต่อสาวใช้

"ลี่จือ เจ้าไปทำอย่างอื่นเถอะ ข้าอาบเองได้ ข้าอยากนอนแช่น้ำอุ่นสักประเดี๋ยว" นางจึงเอ่ยไล่สาวใช้ทางอ้อม ลี่จือรับรู้ได้ จึงมิได้ปฏิเสธซวงซวง

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นบ่าวไปเตรียมอาภรณ์ให้นะเจ้าค่ะ" ลี่จือจึงเดินออกจากฉากกั้นไปเตรียมอาภรณ์ และเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้คุณหนูของนางเสียใหม่

หลังจากซวงซวงออกมาแล้วจึงหยิบอาภรณ์มาสวมใส่แต่งกายด้วยตนเอง เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากฉากกั้น นางเห็นลี่จือกำผ้าปูที่นอนแน่น ก็เกิดความละอายใจจนทำให้ใบหน้าขึ้นสี

ลี่จือจึงรีบขอตัวเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่คุณหนูของนางจะเอ่ยคำพูดที่ยากลำบากออกมา นางเข้าใจเรื่องแบบนี้จะกล้าพูดให้ผู้ใดฟังได้ นางคงได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียดีกว่า เรื่องของเจ้านาย ผู้เป็นบ่าวรับใช้เช่นนางไม่ควรสอด แต่ถ้าหากเรื่องนี้รู้ถึงหูฮูหยินหม่าแล้วละก็ คงจะแหลกกันไปข้างหนึ่งเป็นแน่ใคร ๆ ในเรือนต่างก็รู้ถึงความขี้หึงหวงของนางเป็นอย่างดี ยกเว้นท่านเศรษฐีหม่าเท่านั้นที่ไม่เคยได้รับรู้เรื่องนี้

ด้วยเพราะฮูหยินหม่าอยากให้สามีรักนาง ต่อหน้าจึงเสแสร้งทำดี และตามใจสามีทุกอย่าง แม้แต่เรื่องขอมีอนุเพิ่มนางก็มิเคยขัดข้อง แต่พอลับหลังนางกลับแสดงนิสัยที่แท้จริงออกมา ทำให้เหล่าอนุภายในเรือนมิกล้ามีใครขัดใจนาง

จึงเป็นสาเหตุให้ท่านเศรษฐีหม่า หลงคิดว่าฮูหยินหม่าของตนมีจิตใจเมตตาโอบอ้อมอารี จึงทำให้เรือนแห่งนี้อยู่อย่างสงบสุขตลอดมา

ณ เรือนของฮูหยินหม่า

"เจ้าว่าอะไรนะ จูหลิว" ฮูหยินหม่าหลังจากได้ยินสาวใช้ประจำกาย ที่ส่งไปคอยสอดส่องเหล่าสตรีภายในเรือนกลับมาแจ้งเรื่องที่ท่านเศรษฐีหม่า กลับมาถึงก็มุ่งไปยังเรือนของบุตรบุญธรรมทันที

"เจ้าค่ะ บ่าวเรียนฮูหยิน ว่าหลังจากนายท่านกลับมาถึง ก็มุ่งไปที่เรือนของคุณหนูซวงซวงเลยเจ้าค่ะ นายท่านอยู่พูดคุยกับนางเป็นนานสองนานเจ้าค่ะ บ่าวแอบยืนคอยอยู่ด้านนอกเกือบสองชั่วยามเลยทีเดียวเจ้าค่ะฮูหยิน" จูหลิวสาวใช้ประจำกาย รีบรายงานนายของตนทันที นางใส่สีเติมไข่ไปบ้างใครจะไปรู้

ปึก! เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นด้วยความโมโห นางคิดไว้อยู่แล้ว ว่าสามีของนางนั้นแอบชอบพอกับบุตรบุญธรรม เพราะสามีของนางลอบมองบุตรบุญธรรมอยู่บ่อยครั้ง นางจึงต้องคอยระแวดระวังตลอดเวลา

เวลานี้เขามีเหล่าอนุอยู่เต็มเรือน ยังมิวายไปลักลอบมีความสัมพันธ์กับซวงซวงซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมอีกจนได้ นางเห็นความงดงามของซวงซวงตั้งแต่สามีของนางพาซวงซวงกลับมาอยู่ด้วย อีกทั้งยังหาข้ออ้างที่ว่านางนั้นไร้บุตร จึงจะรับซวงซวงมาชุบเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม แต่ที่ไหนได้บัดนี้แอบไปทำอะไรต่อมิอะไรลับหลังนางจนได้ นางจึงขยำผ้าปูโต๊ะจนยับยู่ยี่ด้วยความโมโห

หากต่อไปสามีของนางเกิดติดใจและหลงใหลซวงซวงขึ้นมา ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของนางจะต้องระส่ำระสายเป็นแน่ ยิ่งถ้าเกิดซวงซวงตั้งครรภ์ขึ้นมานางจะต้องตกที่นั่งลำบากเป็นแน่

นางจะต้องรีบกำจัดบุตรบุญธรรมคนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ที่ผ่านมานางต้องลอบเอายาห้ามครรภ์มาใส่ให้เหล่าอนุของสามีนางกิน จึงมิได้มีปัญหาและอยู่ร่วมกันได้เสมอมา แต่กับซวงซวงแค่นี้เห็นทีคงจะไม่ได้ เพราะนางเห็นสามีของนางรักใคร่เด็กคนนี้ตั้งแต่รับซวงซวงมาชุบเลี้ยง มีหนทางเดียวคือจะต้องกำจัดซวงซวงออกไปจากเรือนแห่งนี้ให้จงได้ ฮูหยินหม่ากำมือขยุ้มผ้าปูโต๊ะจนยับยู่ยี่ ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความหึงหวง เคียดแค้นและริษยา

ทางด้านท่านเศรษฐีหม่ามิได้นึกรู้ความคิดของฮูหยินหม่าภรรยาเอกของตน ด้วยที่ผ่านมาภรรยาของเขามักจะตามใจเขาเสมอมา รวมถึงเรื่องขอมีอนุเพิ่ม

เช่นนั้นถ้าหากว่าเขาจะขอเปลี่ยนสถานะของซวงซวงจากบุตรบุญธรรมมาเป็นภรรยาอีกคน นางก็คงจะไม่มีปัญหาอันใด ด้วยเคยชุบเลี้ยงกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย อีกทั้งยังเอ็นดูซวงซวงเสมอมา สิ่งของล้ำค่าของนางก็แบ่งปันให้ซวงซวงตลอดมา ถ้าจะแบ่งปันเขาให้ซวงซวงอีกคนนางจะต้องยินดีเป็นแน่ เขานั่งครุ่นคิดเข้าข้างตนเอง ก่อนจะยกยิ้มอย่างมีความสุข

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ท่านเศรษฐีหม่าตื่นจากภวังค์ความคิด

"เข้ามาได้" เขาเอ่ยเรียกผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้องให้เข้ามา

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อ" ซวงซวงเดินยกถาดน้ำชาเข้ามาให้บิดาบุญธรรมของนางในห้องหนังสือซึ่งเขากำลังนั่งทำงานอยู่

ท่านเศรษฐีหม่าเหม่อมองซวงซวงที่กำลังเยื้องย่างเท้าก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ด้วยอาการตกตะลึงในความงดงามและอิ่มเอิบของนาง ใบหน้าของนางขึ้นสีด้วยอาการเขินอายเล็กน้อย ยิ่งเขาเพ่งพิศมองนางเขายิ่งหลงใหลนางยิ่งนัก

ซวงซวงก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้าๆ ด้วยอาภรณ์สีชมพูอ่อนที่พลิ้วไหวตามแรงลม ยิ่งขับเน้นสัดส่วนของนางอย่างชัดเจน อีกทั้งยังมีปิ่นปักผมดอกโบตั๋นสีชมพูประดับด้วยมุกสีขาว ยิ่งส่งเสริมให้นางดูงดงามและน่าทะนุถนอม ความรู้สึกบางอย่างพวยพุ่งขึ้นมาจนเขาต้องรีบเดินไปปิดประตูลงกลอนในทันที

"ท่านพ่อ ท่านจะทำอะไรเจ้าค่ะ" นางเอ่ยถามด้วยความตกใจที่จู่ ๆ บิดาบุญธรรมของนางก็รีบร้อนเดินไปปิดประตูทันทีที่นางก้าวเท้าเข้ามาถึงและยังมิทันได้วางถาดน้ำชาลงบนโต๊ะ

"ชู่ อย่าเสียงดังไปลูกพ่อ" เขาเดินกลับเข้ามาแล้วหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของบุตรบุญธรรม ซึ่งกำลังตกใจในการกระทำของเขาอยู่

"ลี่จือ แจ้งแก่ลูกว่าท่านพ่อต้องการพบลูก มิทราบมีสิ่งใดหรือเจ้าค่ะ" นางเอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนก และหัวใจของนางกำลังเต้นตึกตักจนเสียงดัง อีกทั้งภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ผุดขึ้นมา ทำให้นางเกิดความเขินอายและใบหน้าขึ้นสีทันที นางได้แต่ก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเองเพื่อหลบสายตาคมเข้มที่ร้อนแรงของบิดาบุญธรรม

"พ่อมีเรื่องอยากจะคุยกับลูก แต่..." เขาเชยคางของนางขึ้นมาสบตากับเขา

"แต่อะไรหรือเจ้าค่ะ ท่านพ่อ" นางเอ่ยถามบิดาบุญธรรมด้วยเสียงหวานแผ่วเบา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตาที่กำลังร้อนแรงตรงหน้า

"แต่ตอนนี้พ่ออยากให้เจ้าช่วยพ่อก่อน จะได้หรือไม่" ท่านเศรษฐีหม่าถามด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

ซวงซวงแม้จะเขินอายแต่นางก็พยักหน้าขาวนวลซึ่งกำลังแดงระเรื่อจากการจ้องมองของบิดาบุญธรรมของนาง

ท่านเศรษฐีหม่ายกยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบยกถาดน้ำชาของนางมาวางไว้ตรงโต๊ะกลางห้อง แล้วจึงเดินมาจับข้อมือขาวบางของซวงซวงให้เดินตามเขามายังโต๊ะทำงาน เขากวาดเอาของบนโต๊ะตกลงพื้นอย่างกระจัดกระจาย และอุ้มซวงซวงไปนั่งบนโต๊ะแทน เขาร้อนรุ่มเป็นอย่างมากจึงรีบก้มลงไปจูบนางอย่างดุดัน

ซวงซวงจึงใช้มือบางขาวนวลรั้งท้ายทอยของบิดาบุญธรรมเข้ามาแนบชิดด้วยความร้อนที่เริ่มระอุขึ้นมาจากการสัมผัสของเขา นางขยับริมฝีปากบางบดจูบเขาเช่นกัน จนกระทั่งน้ำลายใสไหลยืดลงมาจากมุมปากบางของนาง สองลิ้นเกี่ยวพันกันอย่างมิมีใครยอมใคร เสียงจูบจึงดังขึ้นตามแรงปรารถนาของทั้งคู่

ด้วยความรีบร้อนเขาแหวกสาบเสื้อของนางออกอย่างรวดเร็ว สองมือหนาแยกขาขาวนวลของนางให้กางออกกว้างก่อนจะแทรกกายเข้าไปอย่างเร่งรีบ แล้วจึงดึงรั้งกระโปรงของนางขึ้นมากองไว้บนตักบาง

ท่านเศรษฐีหม่ารีบปลดกางเกงลงไปกองไว้ที่ปลายเท้าอย่างรวดเร็ว ทำให้แก่นกายกำยำซึ่งกำลังขยายใหญ่เด้งขึ้นมาทันที เขาถูไถแก่นกายกำยำของเขากับกลีบบุปผาของนางอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนจูบออกมาแล้วไล่ลิ้นร้อนลงมายังเต้างามอวบอิ่มซึ่งเผยออกมาจากสาบเสื้อที่กำลังหลุดลุ่ย

เขาลากลิ้นหนาลามเลียและดูดดึงจนเกิดเสียงน่าอายดังขึ้น ซวงซวงเกิดอาการเสียววูบขึ้นมา นางจึงแอ่นทรวงอกอวบอิ่มเข้าหาปากหนาของบิดาบุญธรรม สองมือบางกดท้ายทอยของบิดาบุญธรรมไว้แน่นจนลมหายใจร้อนของเขาปะทะผิวกายของนางให้ขนลุกซู่

ขณะที่เขากำลังละเลงลิ้นลงบนยอดปทุมถันสีชมพูซึ่งกำลังแข็งเป็นไต นางได้แต่บิดกายด้วยความกระสันเสียวที่บิดาบุญธรรมมอบให้นางทั้งข้างบน และข้างล่าง

"ท่านพ่อ ซี้ด ลูกเสียวเจ้าค่ะ อ่า..อ่า" นางยกขยับสะโพกกลมกลึงเข้าหาแก่นกายกำยำที่กำลังแข็งขืนและถูไถกลีบบุปผาของนาง จนกระทั่งน้ำหวานของนางหลั่งไหลออกมาด้วยความเสียวซาบซ่าน

ท่านเศรษฐีหม่ารู้สึกเหนียวเหนอะหนะตรงแก่นกายกำยำ เขาจึงจับขาขาวนวลของนางทั้งสองข้างไว้แน่น ก่อนจะสอดใส่แก่นกายกำยำลงไปทีเดียวจนมิดพรวด!

“อ๊ะ...ท่านพ่อลูกเสียว อ่า..ซี้ด" นางเสียวซ่านจนขนลุกขนชัน เมื่อบิดาบุญธรรมสอดแท่งหยกใส่เข้ามาในคราวเดียวจนสุด ผนังอ่อนนุ่มภายในของนางจึงขมิบและตอดรัดเขาอย่างแรง เขาจึงมิได้ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด

เขาก้มมองเต้างามที่บดเบียดแผงอกแกร่งของเขา ก่อนจะขยับริมฝีหนาลงมาขบเม้มและดูดดึงยอดปทุมถันสีชมพูที่แข็งเป็นไต จนเกิดรอยช้ำสีกุหลาบรอบเต้างามอวบอิ่มของนาง ซวงซวงได้แต่ยึดลำคอหนาของบิดาบุญธรรมไว้แน่น แล้วนางจึงยกขาขาวนวลเกี่ยวรอบเอวสอบของพ่อบุญธรรมไว้อย่างแนบสนิท

"ซี้ด อ่า ท่านพ่อ ลูกเสียวมากเลยเจ้าค่ะ อ่า..อ่า" นางเลื่อนมือบางมากอดบิดาบุญธรรมไว้ เพื่อระบายความเสียวซ่านซึ่งบิดาบุญธรรมกำลังมอบให้นาง ขณะที่เขากำลังขบเม้มและครอบครองทรวงอกอวบอิ่มของนาง ท่านเศรษฐีหม่าจึงเริ่มโยกขยับอย่างช้าๆ เพราะผนังอ่อนนุ่มภายในของนางนั้นคับแน่นและบีบรัด เขาเกรงว่านางจะเจ็บจึงค่อยๆ ขยับ

"โอ..ท่านพ่อ อ่า..อ่า ลูกเสียว ท่านขยับเร็วขึ้นอีกนิดเถิดเจ้าค่ะ ซี้ด" นางพยายามขยับสะโพกงอนงามเข้าหาแก่นกายกำยำ เมื่อบิดาบุญธรรมของนางเริ่มโยกขยับเร็วขึ้น และสวนแทงเข้ามาทำให้นางเสียวซาบซ่านจนขนอ่อนของนางลุกชัน "อ๊ะ..อ่า ท่านพ่อ ซี้ด"

ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้นทั่วห้องทำงานของเขา ผสมผสานกับเสียงโต๊ะไม้โยกตามแรงกระแทกที่เขาเร่งจังหวะขึ้น

"อ่า..ลูกพ่อ ซี้ด..เจ้าคับแน่นเหลือเกิน พ่อจะไม่ไหวแล้ว อ่า..อ่า" เขาเพิ่มแรงกระแทกลงไปอีกหลายคราจนในที่สุดทั้งคู่ก็ไปถึงฝั่งฝันพร้อมกัน

"อ่า..ท่านพ่อ" ซวงซวงครางเสียงหวานอย่างหมดแรงหลังจากนางเสร็จสมพร้อมกับบิดาบุญธรรมของนาง ก่อนจะค่อย ๆ พิงศีรษะของนางลงบนไหล่หนาของบิดาบุญธรรม

"อ่า..ซวงเออร์ของพ่อ" เมื่อท่านเศรษฐีหม่าไปถึงจุดเดียวกันกับซวงซวงเขาก็ครางเสียงต่ำออกมา ก่อนจะปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งเข้าไปในช่องทางรักของนางจนหมดสิ้น เขากอดเอวบางของนางให้กระชับเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ลมหายใจอุ่นๆ ของนางที่กำลังเหนื่อยหอบเป่ารดต้นคอหนาของเศรษฐีหม่า เขาจึงเชยคางของนางขึ้นมาจูบอีกครั้งอย่างดูดดื่มและหวงแหนจนมิอยากปล่อยริมฝีปากบางนี้

เสียงเอะอะโวยวายหน้าประตูห้องดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนที่กำลังอยู่ในอาการวาบหวานและซาบซ่านนั้นตระหนกตกใจ จึงรีบผละออกจากกันทันที ท่านเศรษฐีหม่ารีบถอนแก่นกายกำยำออกอย่างรวดเร็ว แล้วดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ

ซวงซวงรีบจัดสาบเสื้อและดึงรั้งกระโปรงลงอย่างรวดเร็ว น้ำกามสีขาวขุ่นของบิดาบุญธรรมที่เพิ่งถูกปล่อยเข้ามาในตัวของนาง กำลังไหลลงมาสู่ขาขาวนวลของนางแต่นางมิมีเวลามาสนใจในตอนนี้ นางรีบก้มลงเก็บของที่กระจัดกระจายบนพื้นมาจัดวางบนโต๊ะให้เรียบร้อยเช่นเดิม แล้วจึงเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้รับแขกด้านข้างแทน เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้วท่านเศรษฐีหม่าจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูที่ลงกลอนไว้เมื่อสักครู่

"มีอะไรกัน มาเอะอะเสียงดังหน้าห้องของข้า" เขาแสร้งตีสีหน้าโมโหเดือดดาลใส่แขกผู้มาก่อกวนในยามที่เขากำลังมีความสุข

"ท่านพี่ น้องเองเจ้าค่ะ นี่ก็ยามบ่ายคล้อยแล้ว น้องยังมิเห็นท่านพี่ออกมารับประทานมื้อกลางวันแต่อย่างใด น้องเลยเป็นห่วงจึงได้ลงมือปรุงอาหารที่ท่านพี่ชอบมานมาให้เจ้าค่ะ" ฮูหยินหม่า หลังจากได้รับแจ้งจากสาวใช้ส่วนตัวว่า ซวงซวงได้เข้ามาหาสามีของนางที่ห้องทำงานตั้งแต่ยามอู่ จนบัดเดี๋ยวนี้ยังมิได้ออกไปจากห้อง นางจึงรีบมาดูให้เห็นกับตาด้วยตนเอง

"ข้าอิ่มแล้ว ซวงเออร์นำมาให้ข้าตั้งแต่ยามอู่แล้ว ลำบากเจ้าแล้วฮูหยิน เจ้ากลับไปพักผ่อนเสียเถิด ข้ามีงานที่ต้องทำ" ท่านเศรษฐีหม่าว่าแล้วก็หมุนตัวกลับเข้าห้องทำงานไปทันที ทิ้งให้ฮูหยินใหญ่ยืนหน้าม้านอยู่หน้าห้องหนังสือ

นางกำมือทั้งสองข้างด้วยความโมโห นางอุตส่าห์มาหาถึงหน้าห้องยังมิเชื้อเชิญนางเข้าไปในห้องแม้แต่นิดเดียว ท่านดูแคลนในน้ำใจของข้า เช่นนั้นท่านก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน ฮึ..ตอนนี้รีบกอบโกยความสุขกันให้พอ คอยดูเจ้าจะได้เดินเชิดหน้าชูตาอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นานหรอก"ซวงซวง" ฮูหยินหม่าพึมพำในใจก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่เรือนของตนเองด้วยความโมโห

เมื่อท่านเศรษฐีหม่าเดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน เขาก็รีบเดินเข้าไปหาซวงซวงที่นั่งรออยู่ทันที

"เจ้ารอพ่อนานหรือไม่" เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้เคียงข้างนาง ก่อนจะจับมือขาวบางนุ่มมือมากอบกุมไว้อย่างทะนุถนอม ซวงซวงยกยิ้มอย่างเอียงอายและส่ายหน้าช้าๆ ใบหน้าของนางร้อนผ่าว เมื่อถูกสายตาคมเข้มของบิดาบุญธรรมจ้องมอง

"คืนนี้พ่อเสร็จงานแล้วจะรีบไปหาเจ้า ซวงเออร์ของพ่อ เจ้าอย่ารีบร้อนเข้านอนก่อนพ่อนะเด็กดี" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะยกมือบางนุ่มมือขึ้นมาจูบด้วยความหลงใหล

หลังจากซวงซวงออกมาจากห้องทำงานของบิดาบุญธรรม นางก็เดินกลับไปยังเรือนของนางอย่างมีความสุข โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาหนึ่งกำลังจับจ้องนางอย่างอาฆาตมาดร้าย

ฮูหยินหม่าที่ยืนแอบดูอยู่หลังต้นไม้ลอบมองซวงซวง ตั้งแต่นางเดินเอียงอายออกมาจากห้องทำงานของสามีนาง นางได้แต่กำใบไม้จนขาดติดมือมาด้วยความอิจฉาริษยา ที่สามีของนางมอบความสนใจทั้งหมดให้ซวงซวง เดินยิ้มไปเถอะนางเด็กอกตัญญู ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่แกจะได้เห็นดีกันแน่ นางพึมพำด้วยความไม่พอใจ

หลังจากซวงซวงกลับเข้ามาในเรือน นางก็รีบให้ลี่จือเตรียมน้ำอุ่นให้อาบในทันที

ซวงซวงปลดเปลื้องอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว นางก็เยื้องย่างลงไปนอนแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างมีความสุข เมื่อนางนึกถึงบทรักที่บิดาบุญธรรมมอบให้ก็พาให้หัวใจวาบหวิวซาบซ่าน หัวใจของนางเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของบิดาบุญธรรม

นางค่อย ๆ ไล้มือลงต่ำเรื่อยจนกระทั่งถึงกลีบบุปผางามซึ่งยังคงมีน้ำกามสีขาวขุ่นของบิดาบุญธรรมหลงเหลืออยู่ นางจึงใช้มือบางถูไถเพื่อเอาน้ำกามออก แต่ถูไปถูมาเหตุใดนางจึงเกิดความรู้สึกสยิวและเสียวซ่าน

เมื่อนึกถึงแก่นกายกำยำของบิดาบุญธรรมขึ้นมา นางยิ่งรู้สึกรุ่มร้อนจึงใช้นิ้วมือสอดใส่เข้าไปในกลีบบุปผาของนาง และขยับขาออกกว้างขึ้นเล็กน้อย แล้วใช้มือบางข้างหนึ่งนวดเฟ้นเต้างามที่นุ่มหยุ่นมือ ส่วนอีกมือที่สอดใส่นั้นยังไม่หนำใจนางจึงเปลี่ยนมาสอดใส่นิ้วมือเพิ่มทีละนิ้ว ทีละนิ้ว จนคับช่องทางรักของนาง

"อ่า..ช่างรู้สึกดีจริง ๆ อืม อ่า ซี้ด" นางครางเสียงหวานเบาๆ ด้วยเกรงว่าลี่จือจะได้ยิน นางขยับเร่งมือบางอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดนางก็ไปแตะถึงสวรรค์ด้วยตนเอง "อ่า..ซี้ด"

นางรู้สึกถึงผนังอ่อนนุ่มภายในที่กำลังขมิบรัดนิ้วมือของนาง อ่า..ทำไมถึงได้เสียวซาบซ่านเช่นนี้นะ นางนอนแช่อยู่ในอ่างอยู่อีกหลายเค่อกว่าจะขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ เพื่อดับความเสียวซ่านจากบทเรียนรักที่บิดาบุญธรรมได้สอนให้นางได้รู้จัก