LOGINตอนที่ยี่สิบ ความลับ 2 (จบ)ตั้งแต่นายอำเภอหวังแต่งฮูหยินเข้ามา ก็มิได้ไปร่วมหลับนอนที่เรือนอนุใดเลย ขนาดแต่งฮูหยินมาร่วมเดือนแล้ว นางกลับมิได้เปิดเรือนรับรองนายอำเภอหวังสักครา มีแต่ยามดึกถึงจะได้เปิดเรือนรับรองเฉินอันเท่านั้นนางคิดถึงเฉินอันขึ้นมา ก็นึกเขินอาย ใบหน้าร้อนผ่าว บิดผ้าในมือจนเกือบจะขาด"นายหญิงเจ้าค่ะ ท่านเป็นอันใดหรือเจ้าค่ะ เหตุใดใบหน้าของท่านถึงแดง หรือว่าท่านจะไม่สบายให้บ่าวไปตามหมอดีหรือไม่เจ้าค่ะ" จื่อเย่ถามด้วยความเป็นสงสัย"อะ..เปล่า ข้ามิได้เป็นอันใด ข้าจะไปเดินเล่นเสียหน่อย เจ้าไม่ต้องตามมาข้ามาหรอกนะ มีอะไรก็รีบๆ ไปทำเสีย อ้อ..เย็นนี้ข้าอยากได้ดอกไม้หอมสักสิบชนิดมาลอยในอ่างให้ข้าด้วยนะ" ว่าแล้วอนุเจียวก็ลุกขึ้น แล้วเดินจากไปทันทีนางกำลังคิดถึงเฉินอันอยู่ เลยจะลอบไปดูว่ากำลังทำอะไรอยู่ หากแต่เมื่อมาในสวนกลับหาไม่พบ นางจึงเดินกลับเรือนด้วยความผิดหวังเรือนอนุเหมยฟาง"พี่หยางเถา ข้าว่าแผนที่เราวางไว้คงจะมิเห็นผลเสียแล้ว ท่านดูสิ..ตั้งแต่ท่านพี่แต่งฮูหยินมาก็มิเคยไปหลับนอนที่เรือนอนุใดอีกเลย ทั้งอนุเจียวที่น่าจะอาละวาดกับฮูหยิน กลับนิ่งเงียบจนผิดปกติเช่นนี้" จิ่
ตอนที่สิบเก้า ความลับ 1หลังจากเฉินอันมาทำงานเป็นคนสวน ที่เรือนของอนุเจียว เขาก็มีเวลาพลอดรักกับเย่จื่อมากขึ้น ยามกลางวันเขาแอบพลอดรักกับเย่จื่อ ส่วนตอนกลางคืนเขาแอบปีนขึ้นเตียงของอนุเจียวทุกค่ำคืน"อ่า..อ่า อาเฉิน เร็วหน่อย อ่า..ดี..ดี โอววววว แรงๆ อีก อ่า..อ่า..อ่า อาเฉิน" อนุเจียวร้องคราญครางทุกครั้งที่เฉินอันกระแทกกระทั้นนางอย่างแรง และโดนจุดกระสันเสียว"อ่า..อ่า เจ้านี่ช่างร่านสวาทเสียจริงๆ ซี๊ดดดด อ่า..อ่า อ่า" เขาบดกระแทกเข้าผนังอ่อนนุ่มของนางจนสุด ทำให้นางร้องครวญครางทุกครั้ง"อูววว อ่า..อ่า ซี๊ดดดด อาเฉินเร่งอีกนิดข้า..ข้า อ่าห์" นางถึงฝั่งฝันทันทีที่เฉินอันกระแทกนางนางอย่างเน้นย้ำเมื่อเฉินอันเสร็จสมเช่นเดียวกับนาง เขาก็ปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักของนางจนหมด ก่อนจะถอนแก่นกายกำยำออกมา แล้วล้มตัวลงนอนหงายข้างๆ นาง"แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก..." เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง กลางวันเอาอกเอาใจคนรัก กลางคืนเอาอกเอาใจอนุเจียวทุกวัน ทุกคืน ทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยและหลับไปอย่างอ่อนเพลียอนุเจียวมองใบหน้าของคนที่ลอบข่มเหงนางทุกคืน ทีแรกก็ขัดขืน แต่พอวันไหนเขาไม
ตอนที่สิบแปด เยี่ยมบ้านภรรยา 2 (จบ)จวนผู้ว่าหวังยามซวี หลังจากซวงซวงอาบน้ำเสร็จ นางก็มานั่งแปรงผมอยู่หน้ากระจก นางได้ยินข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองว่าฮูหยินหม่าตั้งครรภ์ หากแต่นางยังคงสงสัยยิ่งนักว่ามารดาบุญธรรมจะตั้งครรภ์ได้เช่นไร ในเมื่อลี่จื่อเคยบอกแก่นางว่ามารดาบุญธรรมนั้นมิสามารถมีบุตรได้เรื่องนี่จะแน่ชัดเมื่อนางได้พูดคุยกับลี่จื่อ หากแต่จะรู้ความจริงให้แน่ชัดก็ต้องกลับไปยังเรือนตระกูลหม่า นายอำเภอหวังเดินเข้ามาหานางทางด้านหลัง ก่อนจะสวมกอดนาง แล้วจูบลงบนศีรษะของนางด้วยความรักใคร่"เป็นอะไรไป...หืมมม ซวงเออร์ของข้า" นายอำเภอหวังถามภรรยารักที่นางนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจก"น้องได้ยินข่าวว่าท่านแม่ตั้งครรภ์ เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักท่านพี่ น้องว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมนาง หากท่านพี่ว่าง พวกเราไปเยี่ยมนางกันนะเจ้าค่ะ" นางเงยหน้าขึ้นมองสามีที่จดจ้องนางด้วยสายตาหื่นกระหาย"ได้สิจ๊ะ ซวงเออร์ว่าอย่างไรพี่ก็ว่าอย่างนั้น ถ้าเช่นนั้นเราเร่งรีบกันเถิด เดี๋ยวน้องเจ้าคลอดออกมาจะได้มีเพื่อนเล่น" ว่าแล้วเขาก็โน้มตัวลงไปอุ้มซวงซวงที่นั่งอยู่หน้ากระจก แล้วอุ้มนางไปนอนบนเตียงนายอำเภอหวังจึงพล
ตอนที่สิบเจ็ด เยี่ยมบ้านภรรยา 1หลังจากซวงซวงออกเรือนมาได้สามวัน วันนี้เป็นวันที่นายอำเภอหวังต้องพานางกลับไปเยี่ยมบ้านของภรรยาตามประเพณี นางกำมือแน่นขณะที่นั่งอยู่ในรถม้า นึกถึงความเจ็บปวดที่ถูกกระทำก็ยิ่งแค้นใจนัก สักวันหนึ่งนางจะต้องกลับมาแก้แค้นให้จงได้เมื่อรถม้าหยุดลง นางก็รู้สึกตัวจากแรงโอบไหล่จากสามีของนาง เขาค่อยๆ พยุงนางลงรถม้าด้วยความรักใคร่"ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านพี่" นางยกยิ้มให้สามีอย่างอ่อนหวาน เมื่อเท้าของนางแตะลงบนพื้นนางเงยหน้าขึ้นมองประตูอันใหญ่โต ที่นางเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่นางอายุได้เจ็ดขวบ บัดนี้นางได้มาเยือนอีกครั้งในฐานะบุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้ว และต่อไปนางคงมิจำเป็นต้องกลับมาอีกนางก้าวเท้าย่างเข้าไปในห้องโถง ที่ฮูหยินหม่านั่งรออยู่ก่อนแล้ว บิดาบุญธรรมของนางยังมิได้กลับมา คงจะอยู่ระหว่างเดินทางกลับมายังเมืองเป่ยเปียน ก็ดีเช่นกันที่จะได้มิต้องพบหน้าให้ลำบากใจ"คาราวะท่านแม่" ซวงซวงย่อกายเคารพมารดาบุญธรรมที่ยังคงยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนเช่นเดิม"คาราวะท่านแม่ยาย" นายอำเภอหวังค้อมคำนับฮูหยินหม่าผู้มีฐานะเป็นแม่ของภรรยา"พวกเจ้าก็มิต้องมากพิธีหรอกนะ มา..มานั่งคุยกันก่อนเถิ
ตอนที่สิบหก บุรุษลึกลับ 2 (จบ)ยามจื่อ ขณะที่อนุเจียวอิงกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ตะเกียงภายในห้องก็ดับวูบลงโดยที่นางมิรู้สึกตัว เฉินอันลักลอบปีนเข้ามาทางหน้าต่างที่เย่จื่อปลดกลอนประตูออก ทำให้เฉินอันสะดวกในการลอบปีนเข้ามาเมื่อแสงไปในห้องมืดสนิท เขาก็ค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงของนาง และขึ้นไปคร่อมบนตัวนางทันที"อ๊ะ.." อนุเจียวสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ตกใจ ภายในห้องมืดสนิท นางมิเห็นหน้าบุรุษที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวของนางเฉินอันรีบเอาเศษผ้ายัดปากของนาง และปลดสายคาดเอวของตนเอาไปมัดข้อมือบางของนางไว้เหนือศีรษะของนางและเขาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปลดอาภรณ์ของตนเองออกตาม ผิวกายของนางขาวนวลนักแม้อยู่ในที่มืดมิด แต่ยังมองเห็นเรือนร่างขาวผ่องของนางเขาก้มลงโลมเลียทรวงอกของนางอย่างหิวกระหาย ก่อนจะครอบปากหนาลงบนยอดปทุมถันของนางและดึงดูดอย่างแรง นางได้แต่ดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านจากแรงดูดดึงทรวงออกของนางเฉินอันตะปบตะโปมซุกไซ้ ดูดดึงเต้างามงอนของนางอย่างแรง จนกระทั่งเกิดเสียงหยาบโลน จ๊วบ..จ๊วบนางดิ้นอย่างแรง เฉินอันจึงผละใบหน้าออกมาจากทรวงอกอวบอิ่มของนา
ตอนที่สิบห้า บุรุษลึกลับ 1ยามไฮ่ เจียวอิงตามหาเย่จื่อจนทั่วแต่ก็มิพบเห็น นางจึงเดินไปยังเรือนของฮูหยินเอกตามลำพัง ด้วยความอิจฉาและอยากรู้ว่าสามีของนางจะไปนอนเรือนของอนุทั้งสามหรือไม่แต่เมื่อไปถึงนางก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางของฮูหยินที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอน ประกอบกับเสียงโยกไหวของเตียงที่ส่งเสียงดังลั่นจนผู้คนที่ได้ยินได้ฟังยังต้องเขินอายแทน เอี๊ยด..เอี๊ยด..เอี๊ยดปึก! นางทุบต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะมองไปยังต้นตอของเสียงที่บาดหูบาดใจของนางอย่างเคียดแค้น นางจะทำเช่นไรให้นายอำเภอหวังกลับมาหาตนได้สำเร็จขณะที่นางครุ่นคิดอย่างเพลิดเพลินก็มิทันได้ระวังตัว บุรุษผู้หนึ่งค่อยๆ ย่องมาหานางจากด้านหลัง เมื่อเขาสบโอกาสก็ใช้มือหนาข้างหนึ่งปิดปากของนางไว้มิให้ส่งเสียงร้อง แล้วจึงใช้มือหนาอีกข้างสอดไปด้านหน้าแล้วจึงลากนางออกมา เมื่อมองมิเห็นผู้ใดเขาก็จับนางพลิกกายมาและยกพาดบ่าหนาที่แข็งแกร่งนั้นไว้ แล้วไปหยุดอยู่ที่ภูเขาจำลองในสวนบุปผา เมื่อนางเป็นอิสระก็ดิ้นรนขัดขืน "ถ้าเจ้ามิหยุดดิ้นและร้องโวยวายเสียงดังให้คนแห่กันมามุงดูเจ้าอยู่กับบุรุษอื่นก็ช่างปะไร" บุรุษลึกลับข่มขู่นาง นางจึงหยุดดิ้นและห







![ภรรยาเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง [ตัวประกอบ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)