ตอนที่เก้า ระแวง 2 (จบ)

ตอนที่เก้า ระแวง 2 (จบ)

ทางด้านท่านเศรษฐีหม่าหลังจากได้ปลดปล่อยน้ำกามที่คั่งค้างมาจากซวงซวงกับลี่จือแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องของลี่จืออย่างมิสนใจไยดี ตอนเขาเห็นซวงซวงนอนร้องไห้ กัดปากเพื่อกลั้นความเจ็บปวดที่เขามอบให้ เขาก็รู้สึกสงสารนางขึ้นมาจึงได้หยุดทำร้ายนาง

เมื่อเดินออกนอกห้องและพบลี่จือซึ่งนางเคยให้ท่าเขามาก่อน ตอนนั้นเขาอยากระบายน้ำกามออกเป็นอย่างมาก แต่ติดที่สงสารซวงซวง จึงได้มาลงกับลี่จือแทน

ใครจะคาดคิดว่าลี่จือกลับแสดงออกถึงบทรักที่มากเกินไป เกรงว่าซวงซวงอาจจะได้ยินและน้อยใจเขาอยู่ก็ได้ เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องของซวงซวง เพื่อกลับเข้าไปดูนางอีกครั้ง

เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงเห็นสภาพของซวงซวง เขาก็นึกสงสาร แก้มของนางบวมแดงจากแรงตบของเขา ริมฝีปากบางนั้นมีเลือดซึมออกมาจากแรงกัดปากของนาง ข้อมือบางทั้งสองข้างยังคงถูกมัดไว้ เขาจึงนั่งลงข้างเตียงแล้วแกะเชือกออกให้นางอย่างเบามือ

ซวงซวงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา นางเห็นบิดาบุญธรรมนั่งอยู่ข้างเตียง นางก็จ้องมองเขาด้วยความรู้สึกเสียใจ เขาทำให้นางผิดหวังและเสียใจมากจริงๆ

"เจ็บไหม ซวงเออร์" เขายกหลังมือจะมาลูบแก้มข้างที่บวมแดง หากแต่ซวงซวงหันหน้าหนีฝ่ามือเขา เขาจึงชะงักมือค้างไว้กลางอากาศ

"เจ้าโกรธข้าเหรอ ต้องเป็นข้าสิที่จะต้องโกรธเจ้า" เขากำมือข้างที่ค้างไว้ ก่อนจะชักมือกลับมาทุบตักแกร่งของตน หากแต่ไม่มีเสียงใดเอื้อนเอ่ยออกจากปากของนาง

"ไว้ข้ากลับมาแล้วค่อยคุยกัน" ท่านเศรษฐีหม่าพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปทันทีด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

ซวงซวงหันกลับมามองแผ่นหลังหนาที่เคยอบอุ่น บัดนี้นางกำลังจะถูกทอดทิ้งเช่นอนุผู้อื่นในเรือนเป็นแน่

ทางด้านฮูหยินหม่าหลังจากได้ยินลี่จือเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างมิตกหล่นแม้แต่คำเดียว ก็เกิดความชอบใจจึงหยิบถุงเงินมาให้นางถุงหนึ่ง

"เจ้าทำดีมากลี่จือ อีกไม่นานเจ้าก็จะได้สมหวังแล้ว นายท่านคงจะพอใจเจ้ามิใช่น้อย มิเช่นนั้นคงจะมิทำเช่นนั้นกับเจ้า" นางส่งถุงเงินให้กับลี่จือ มือบางของนางลูบมือของลี่จือเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะลี่จือ ให้เซียงเจียวไปคอยรับใช้ซวงซวงก็แล้วกัน" นางแสร้งพูดเอาอกเอาใจลี่จือ

"เจ้าค่ะ ฮูหยิน" นางลุกขึ้นคารวะแล้วเดินกลับไปอย่างเบิกบานใจ

ฮูหยินหม่ามองตามแผ่นหลังบางของลี่จือที่กำลังเดินออกไปด้วยความเจ้าเล่ห์

หลังจากท่านเศรษฐีหม่ากำลังตรวจตรารายการสินค้าในห้องทำงานเสร็จเรียบร้อย เขากำลังจะปิดประตูห้องทำงานแล้วหมุนตัวเดินกลับไปยังเรือนนอนของตนเอง

เขาก็พบเข้ากับฮูหยินหม่าที่วันนี้นางแต่งกายบางเบาและเย้ายวนยิ่งนัก

"ท่านพี่" นางเอ่ยเรียกสามีเสียงหวานก่อนจะเดินมาเกาะแขนสามีของนางอย่างออดอ้อน

"หืม ว่าอย่างไรฮูหยินของข้า" เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"พรุ่งนี้ท่านจะออกเดินทางแล้ว อีกเกือบเดือนกว่าท่านจะเดินทางกลับมา เช่นนั้นคืนนี้ให้น้องไปนวดให้ท่านดีหรือไม่เจ้าค่ะ ท่านจะได้ผ่อนคลาย" นางยกยิ้มอย่างยั่วยวน

"ได้สิ เจ้าเป็นฮูหยินของข้าเหตุใดจะไม่ได้เล่า" เขาเชยคางของนางขึ้นมา "ถ้าเช่นนั้นรีบไปกันเถอะ พรุ่งนี้พี่ออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่า"

ท่านเศรษฐีหม่าจึงรีบจับจูงฮูหยินของเขากลับไปยังเรือนของนางด้วยความรีบร้อน

เมื่อเข้าไปถึงห้องนอนของนาง นางผลักเขาลงนั่งบนเตียงนอน นางค่อยๆ ถอดอาภรณ์ออกทีละชิ้น ทีละชิ้น อย่างเชื่องช้า

ท่านเศรษฐีหม่าได้แต่นั่งมองฮูหยินของเขาที่เร่าร้อนเป็นอย่างมากในคืนนี้ เพราะปกตินางค่อนข้างสงบเสงี่ยมและเรียบร้อย

เมื่อนางอวดเรือนร่างที่เปลือยเปล่าแก่สายตาสามี นางจึงเดินมาหยุดยืนต่อหน้าเขาที่นั่งอยู่บนเตียง

นางยกมือบางขึ้นมาลูบไล้ร่างกายของนางต่อหน้าสามีเพื่อยั่วยวน ทำให้ท่านเศรษฐีหม่าถึงกับลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเสียทีเดียว เขาลุกขึ้นมาปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่จะเดินมาอุ้มนางไปนอนลงบนเตียง บัดนี้แก่นกายกำยำของเขาขยายใหญ่จนเจ็บปวดไปหมด

เขาจูบนางอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นบางจนนางแทบขาดอากาศหายใจ

เมื่อเขาผละริมฝีปากออกมาจากปากของนาง เขาก็ก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวนวลของนาง และขบเม้มอย่างแรงจนขึ้นรอยแดงช้ำ

"อ๊ะ...อ่า ท่านพี่ ซี้ด" นางครางเสียงหวาน เมื่อเขาลากลิ้นร้อนลงมายังทรวงอกอวบอิ่มของนาง เขาเลียและดูดดุนยอดปทุมถันจนแข็งเป็นไต ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งลูบไล้กายผิวเนียนนุ่มของนาง จนไปถึงกลีบบุปผา ก่อนจะถูไถเมล็ดเกสรของนางจนน้ำหวานหลั่งไหลออกมา และเกิดเสียงดังน่าอาย

เขาถอนมือหนาออกมา ก่อนจะยกขาของนางขึ้นตั้งชัน แล้วจึงแยกขาออกจากกันจนกว้าง เขาสอดใส่แก่นกายกำยำเข้าไปในช่องทางรักที่ยังคงคับแน่นทันที

"อ๊ะ...อึก ท่านพี่ น้องเสียว ซี้ด" ฮูหยินหม่าครางเสียงหวานขณะที่สองมือบางขยุ้มที่นอนอย่างเสียวซ่าน

"อ่า..ฮูหยิน เจ้ายังคับแน่นเสียจริง" เขาสอดใส่ทีเดียวจนสุด แต่ยังคงแช่แก่นกายค้างไว้เพราะความคับแน่นของนาง

"ก็ท่านพี่มิเคยมีเวลาให้น้องเสียเลยนี่เจ้าค่ะ" นางแสร้งต่อว่าเขา เพื่อให้เขารู้สึกผิด

"อืม...ข้าผิดไปแล้ว วันหลังข้าจะหาเวลามาอยู่กับเจ้าบ่อยๆ นะฮูหยินของข้า เจ้าอย่าเพิ่งน้อยใจข้าเสียก่อนล่ะ" เขาเอ่ยหยอกเย้าเสียงหวาน และก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอของนาง และเริ่มโยกขยับ

"อ่า โอ ท่านพี่ ท่านพี่ น้องเสียว" นางครางเสียงหวานเมื่อสามีของนางเริ่มกระแทกนาง

"อ่า..อ่า ซี้ด ซวงเออร์ของข้า" ท่านเศรษฐีหม่าหลุดครางเรียกชื่อบุตรบุญธรรมออกมาโดยไม่รู้ตัว

หากแต่ฮูหยินหม่าได้ยินอย่างชัดเจน นางหยุดชะงักมองใบหน้าของสามีที่กำลังหลับตาขณะกำลังร่วมรักกับนาง

ฮูหยินหม่านึกเจ็บใจก่อนจะขยุ้มผ้าปูเตียงเพื่อระบายความโกรธแทนความเสียวซ่าน ไม่ว่าจะเวลาใดสามีของนางก็ยังนึกถึงซวงซวงอยู่ตลอดเวลา นี่ขนาดกำลังร่วมรักกับนางยังคงครางเรียกชื่อของมันไม่หยุด

"อ๊ะ...ซี้ด ท่านพี่ อ่า..อ่า..ท่านพี่แรงอีกเจ้าค่ะ" นางเสแสร้งครางอย่างสุขสม ทั้งที่นางหมดอารมณ์ตั้งแต่สามีของนางเรียกชื่อของซวงซวงตลอดเวลา

ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"อ่า" จนในที่สุดท่านเศรษฐีหม่าไปถึงฝั่งฝันแต่เพียงผู้เดียว ฮูหยินหม่าหาได้รู้รสกามไม่ นางเพียงแค่รอสามีของนางถึงฝั่งฝัน เมื่อสามีของนางได้ปลดปล่อยน้ำกามเข้ามาจนหมด นางจึงแสร้งสุขสมตามสามีของนาง "อ่า"

นางยกมือขึ้นมากอดสามีของนางแน่น และขมิบกลีบบุปผาที่กำลังดูดกลืนแก่นกายกำยำของสามีนางอย่างต่อเนื่อง

ทางด้านท่านเศรษฐีหม่า เมื่อเห็นฮูหยินของตนสุขสม เขาจึงถอนแก่นกายกำยำออกมาทันที ทำให้น้ำกามสีขาวขุ่นไหลลงบนที่นอน เขารีบก้าวเท้าลงจากเตียงมาแต่งกายให้เรียบร้อย

"ฮูหยินเจ้าพักผ่อนเถิดนะ พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทางแต่เช้า ข้าเองก็จะไปพักผ่อนเช่นกัน" ท่านเศรษฐีหม่ากำลังนึกไปถึงซวงซวง เมื่อลืมตาขึ้นมาพบกับฮูหยินจึงรีบปลดปล่อยน้ำกามในช่องทางรักของนางอย่างรวดเร็ว

เขารีบก้าวเดินออกไปจากห้องของฮูหยินหม่าอย่างรวดเร็ว ใจก็คิดอยากจะไปหาบุตรบุญธรรมทันที แต่อีกใจก็รั้งเขาไว้อย่าพึ่งรีบร้อนไปหานาง นางอาจจะยังโกรธเบาอยู่ก็เป็นได้

รุ่งเช้าท่านเศรษฐีหม่าก็ออกเดินทางไปส่งสินค้าทันที โดยมิได้ร่ำลาซวงซวงก่อนออกเดินทาง เอาไว้เขาจะรีบกลับมาปรับความเข้าใจกับนางก็แล้วกัน