ตอนที่หก มากเล่ห์

ตอนที่หก มากเล่ห์

รุ่งเช้า ท่านเศรษฐีหม่าตื่นขึ้นมาก็พบแต่ความว่างเปล่า อาจจะเป็นไปได้ที่บุตรบุญธรรมของเขาจะรีบร้อนกลับไปเสียก่อน นึกถึงบทรักที่เร่าร้อนเมื่อคืนก็นึกฉงนใจยิ่งนักที่เขามีความต้องการซวงซวงอย่างมิสิ้นสุด หรืออาจเป็นเพราะความหลงใหลที่เขามีต่อนาง เขาจึงมีความต้องการนางอย่างมิสิ้นสุดเช่นนั้น

เขานึกยิ้มย่องให้แก่ตนเอง เมื่อนึกถึงคืนเร่าร้อน เขามิคาดคิดว่านางจะมีความต้องการเขามากถึงเพียงนี้ นางจึงได้นัดหมายเขามาถึงเรือนรับรองท้ายสวนเช่นนี้ นางคงจะกลัวเกรงผู้อื่นได้ยินเสียงดังของเขาและนาง ท่านเศรษฐีหม่าเพียงแค่นึกคิดเขาก็อิ่มเอมใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาแต่งกาย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมิทันได้สังเกตเห็นน้ำกามขาวขุ่นปนเลือดบนเตียงนอน

ทางด้านลี่จือมีอาการไม่สบายหลังจากได้ร่วมเสพสุขกับท่านเศรษฐีหม่าจึงมิสามารถลุกขึ้นจากเตียงนอนได้ นางจึงได้ให้สาวใช้ไปแจ้งให้แก่จูหลิวผู้เป็นป้าว่านางมิใคร่สบาย ให้จัดหาคนมารับใช้คุณหนูของนางแทน

"ท่านพ่อ ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าค่ะ" ซวงซวงยกขนมและน้ำชามาให้ท่านเศรษฐีหม่ายามบ่าย

"พ่อกำลังตรวจรายการสินค้าอยู่ อีกไม่กี่วันพ่อก็จะต้องออกเดินทางแล้ว" ท่านเศรษฐีหม่าเงยหน้าขึ้นมองสบดวงตาหวานฉ่ำของบุตรบุญธรรม

เมื่อได้สบกับดวงตากลมโต หัวใจของเขาก็กระตุกวาบขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นไปปิดประตูลงกลอนทันที แล้วจับจูงบุตรสาวลงมานั่งบนตักที่เก้าอี้ทำงานของเขา

"เรื่องเมื่อคืนพ่อขอโทษนะ" ท่านเศรษฐีหม่าทำงานด้วยความเป็นห่วง นึกกังวลว่านางจะลุกไม่ขึ้นแล้ว เพราะเมื่อคืนเขาลงแรงหนักมากไปด้วยความกระสันอยากจึงมิได้ยั้งมือแต่อย่างใด

"เรื่องเมื่อคืนช่างมันเถอะเจ้าค่ะ ลูกรู้ ลูกเข้าใจ" นางไปคิดถึงข้อความในจดหมายที่ลี่จือปลอมลายมือของเศรษฐีหม่าเขียนมาส่งมาให้ ใจความว่า

"ซวงเออร์ลูกรัก คืนนี้พ่อคงจำต้องผิดสัญญาต่อเจ้า เพราะยังต้องอยู่พูดคุยธุระกับท่านนายอำเภอหวังจนดึกดื่น เช่นนั้นพ่อคงมิได้ไปหาเจ้าในคืนนี้ แม้จะคิดถึงเจ้าใจแทบขาด แล้วพ่อจะชดเชยให้เจ้าในภายหลัง"

"ซวงเออร์ของพ่อน่ารักที่สุดเลย" ท่านเศรษฐีหม่าจึงใช้มือหนาเชยคางของนางมาจูบอย่างดูดดื่ม ซวงซวงจึงขยับมือบางมาคล้องคอบิดาบุญธรรมไว้หลวมๆ ฝ่ามือหนาอีกของท่านเศรษฐีหม่าลูบขาอ่อนของนางผ่านเนื้อผ้า ทำให้ซวงซวงรู้สึกถึงความร้อนของร่างกายที่ถูกฝ่ามือหนาของท่านเศรษฐีหม่าลากผ่าน นางจึงขยับสะโพกบดเบียดหน้าตักแกร่งของบิดาบุญธรรมด้วยอาการกระสันเสียว

เมื่อท่านเศรษฐีหม่าผละจูบออกมาจากริมฝีปากบางของซวงซวง เขาก็เลื่อนฝ่ามือหนาทั้งสองข้างไปลูบสะโพกงามงอนของนาง ก่อนจะบีบเคล้นจนล้นฝ่ามือหนา

"อ๊ะ..ท่านพ่อ กลั่นแกล้งลูกอีกแล้วนะเจ้าค่ะ" ซวงซวงเอ่ยเสียงหวานด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

ท่านเศรษฐีหม่าจึงหัวเราะชอบใจที่นางแสดงสีหน้าเอียงอาย เขาจึงใช้ฟันงับริมฝีปากบางของนางเล่นอย่างหยอกเย้าด้วยความเอ็นดู เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นห้องทำงานของท่านเศรษฐีหม่าที่กำลังมีความสุขกับสตรีในดวงใจที่เขาเฝ้าหมายปอง

ซวงซวงเมื่อถูกบิดาบุญธรรมหยอกเย้าก็เขินอายจนใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อๆ ท่านเศรษฐีหม่าจึงก้มลงซุกไซ้ซอกคอของนาง ก่อนจะขบเม้มคองามระหงที่ขาวนวลจนขึ้นรอยช้ำสีกุหลาบ

"อ๊ะ..อ่า ท่านพ่อ อย่ากัดตรงนี้สิเจ้าค่ะ เดี๋ยวรอยแดงมันจะเด่นชัด ลูกมิกล้าเดินออกจากห้องเจ้าค่ะ" นางปรามบิดาบุญธรรมด้วยน้ำเสียงแทบกระซิบ เนื่องจากสาวใช้ที่ติดตามนางวันนี้มิใช่ลี่จือ เกรงว่านางจะสงสัย

"ถ้าเช่นนั้นแบบนี้คงจะได้ใช่หรือไม่" ท่านเศรษฐีหม่าแหวกสาบเสื้อออก ก่อนจะก้มลงไปขบเม้มทรวงอกอวบอิ่ม แล้วจึงดูดดึงยอดปทุมถันสีชมพู

"อ๊ะ..อ่า ท่านพ่อ อย่าเจ้าค่ะ อ่า..ซี้ด เดี๋ยวเซียงเจียวจะได้ยินเจ้าค่ะ" นางกระซิบเสียงเบาบอกแก่บิดาบุญธรรมของนาง

"แล้วลี่จือ นางหายไปไหน" เมื่อได้ยินชื่อสาวใช้คนใหม่เขาก็ผละหน้าออกมาจากทรวงอกอวบอิ่ม แล้วเอ่ยถามบุตรบุญธรรมด้วยความสงสัย

"ลี่จือไม่สบายเจ้าค่ะ นางโดนน้ำค้างเมื่อคืนอากาศเย็นมาก นางยืนรอลูกหลายชั่วยามเลยเจ้าค่ะ" ซวงซวงเข้าใจว่าลี่จือยืนรอตนเองที่หน้าเรือนฮูหยินหม่าจึงไม่สบายขึ้นมา

"เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" หากแต่ท่านเศรษฐีหม่าเข้าใจว่า ลี่จือคงจะลอบดูต้นทางให้ซวงซวงลักลอบไปหาเขาที่เรือนรับรองท้ายสวนจึงไม่สบาย เพราะเมื่อคืนเขาก็อยู่กับซวงซวงหลายชั่วยาม เห็นทีต้องส่งยาบำรุงชั้นดีไปให้นางเป็นรางวัลเสียแล้ว

เมื่อท่านเศรษฐีหม่าก้มมองใบหน้าขาวนวลของซวงซวง ก็ให้เกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครา ด้วยเนินเนื้ออวบอิ่มที่เผยออกมาทั้งสองข้าง อีกทั้งยอดปทุมถันสีชมพูของนางก็ชูชันอย่างเชิญชวนและอวดความงดงามหลังจากถูกเขาดูดดึงเมื่อสักครู่ ซวงซวงรู้สึกถึงแก่นกายกำยำที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมาดุนดันสะโพกกลมกลึงของนางผ่านเนื้อผ้า

"ท่านพ่อ" นางสบตาจ้องมองบิดาบุญธรรมด้วยความตกใจ

ท่านเศรษฐีหม่าจึงดึงรั้งกระโปรงของนางขึ้นมากองไว้ที่เอว แล้วจึงอุ้มนางขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน เขาแยกขาของนางออกช้าๆ แล้วจึงรีบเร่งปลดกางเกงลงไปไว้ที่ปลายเท้า ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้เช่นเดิม และขยับใบหน้าเข้าไปใกล้กลีบบุปผางาม เขาลากใช้ลิ้นร้อนโลมเลียอย่างรัวเร็ว

ซวงซวงสะดุ้งตกใจที่ถูกท่านเศรษฐีจู่โจมนางให้เสียวซ่านจนแทบขาดใจ แต่นางก็มิกล้าส่งเสียงดัง เนื่องจากกลัวสาวใช้คนใหม่จะได้ยิน นางได้แต่เอนกายไปด้านหลังแล้วใช้สองมือบางค้ำยันโต๊ะไว้อย่างเสียวซาบซ่าน

"อ๊ะ..อ่า ซี้ด ท่านพ่อ ลูกจะไม่ไหวแล้ว โอ" นางครางเสียงแผ่วเบาอย่างสุดกำลัง

ท่านเศรษฐีหม่าจึงเร่งละเลงเลียลิ้นอย่างรัวเร็ว พลางดูดกลืนน้ำหวานที่หลั่งออกมามิขาดสาย เมื่อเห็นบุตรบุญธรรมบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่าน เขาจึงกระหน่ำแทงลิ้นเข้ายังเมล็ดเกสรใจกลางของนาง

"อ๊ะ อ่า ซี้ด โอ ท่านพ่อ ลูกไม่ไหวแล้ว อ่า" นางกัดริมฝีปากบางเพื่อลดเสียงของนาง หลังจากนางแตะถึงสวรรค์ร่างกายของนางก็สั่นไหวจนแทบหมดแรง

ท่านเศรษฐีหม่ารีบลุกขึ้นยืน แล้วอุ้มนางลงมานั่งบนตักแกร่งซึ่งแก่นกายกำยำของเขาขยายใหญ่เต็มที่แล้ว เขาอุ้มนางลงมาแล้วค่อยๆ สอดใส่แก่นกายกำยำเข้าไปในช่องทางรักที่ฉ่ำชื้นของนางจนสุดผนังอ่อนนุ่มซึ่งกำลังตอดรัดเขาอย่างเต็มที่

ซวงซวงกอดคอบิดาบุญธรรมไว้แน่นด้วยความเสียวซ่าน ท่านเศรษฐีหม่าไม่รอช้า เขาเริ่มขยับแก่นกายทันที

"อ๊ะ..อึก..อ่า ท่านพ่อ เบาๆ เจ้าค่ะ อึก..อึก ซี้ด" นางพยายามกลั้นเสียงคราง แต่บิดาบุญธรรมเหมือนกลั่นแกล้งนาง เขายกขยับสะโพกหนาอย่างรัวเร็วจนนางเสียวซาบซ่านจนขนลุก นางจึงได้แต่กัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงคราง

"อืม อ่าา ซวงเออร์ของพ่อ อ่า อ่า ซี้ด" เขาได้ยินบุตรบุญธรรมกลั้นเสียงครางจึงกลั่นแกล้งนาง เขากระแทกสะโพกอย่างรัวเร็วจนนางหลุดครางเสียงหวานออกมาด้วยความสุดสยิวเสียวซาบซ่าน

"อ่า ท่านพ่อ ซี้ด อ่า อ่า โอ"

ท่านเศรษฐีหม่าก้มลงขบเม้ม และดูดดึงยอดปทุมถันของนางอย่างแรง ยิ่งทำให้นางเสียวสุดๆ จนขนลุกขนชัน นางจึงบิดกายไปมาทุกครั้งที่ท่านเศรษฐีหม่าเร่งกระแทกกระทั้นจนทั้งคู่ไปถึงประตูสวรรค์พร้อมกัน "อ่า"

เขาปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักของนางจนล้นทะลัก ก่อนจะถอนแก่นกายที่เริ่มสงบลงออกมา ป๊อก!

"แฮก...แฮก...แฮก" ซวงซวงหายใจหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อยหลังจากการกลั้นเสียงคราง

ท่านเศรษฐีหม่าเชยคางของบุตรบุญธรรมขึ้นมา ใบหน้าของนางแดงระเรื่อยิ่งขับเน้นให้นางงดงามยิ่งขึ้น

"คืนนี้พ่อจะชดเชยให้เจ้า เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ลูกรักของพ่อ" เขาหอมแก้มนางเบาๆ ทั้งสองข้างด้วยความรักและหลงใหลในตัวของนาง

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อ" นางตอบรับอย่างเอียงอาย และลุกขึ้นยืนช้าๆ ท่านเศรษฐีหม่าจึงช่วยนางจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย ก่อนที่นางจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา

เขามีความสุขมากที่ได้ร่วมรักกับนาง ตั้งแต่เขาได้นางมาเชยชม เขาก็มิเคยไปนอนค้างที่เรือนของฮูหยินและเหล่าอนุคนอื่นๆ อีกเลย

หลังจากลี่จือมีอาการดีขึ้น นางจึงได้กลับไปรับใช้ ซวงซวงเช่นเคย

"คุณหนูเจ้าค่ะ ให้บ่าวช่วยนะเจ้าค่ะ" วันนี้ซวงซวงต้องออกไปไหว้พระกับฮูหยินหม่า เพื่อขอให้ท่านเศรษฐีหม่าเดินทางค้าขายปลอดภัย นางจึงสวมอาภรณ์สีขาว และปักปิ่นดอกโบตั๋นสีชมพูประดับด้วยมุกสีขาวตรงกลางที่บิดาบุญธรรมได้มอบให้

แม้นางจะแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่เรียบง่าย แต่นางก็ยังคงงดงาม บริสุทธิ์ผุดผ่อง หลังจากแต่งกายเสร็จทั้งนายและบ่าว ซวงซวงและลี่จือก็ออกไปยืนรอฮูหยินหม่าที่หน้าประตูใหญ่

เมื่อฮูหยินหม่ามาถึง ก็สั่งลี่จือให้อยู่ที่เรือน นอนพักให้หายดีเสียก่อน นางจึงให้เซียงเจียวติดตามซวงซวงไปรับใช้แทนลี่จือ

หลังจากทุกคนออกเดินทางไปยังวัดประจำตระกูลซึ่งตั้งอยู่นอกเมือง ลี่จือก็ยกน้ำชาที่นางแอบผสมยาปลุกกำหนัด ซึ่งฮูหยินหม่าเป็นผู้มอบให้นางมา เพื่อให้ท่านเศรษฐีหม่าได้ดื่ม

หลังจากที่นางเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของท่านเศรษฐีหม่า นางแอบแหวกสาบเสื้อให้อ้าออกเล็กน้อย เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่ขาวนวลเนียน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วปิดประตูลงกลอนไว้เช่นเดิม

"นายท่านเจ้าค่ะ คุณหนูติดตามฮูหยินหม่าไปไหว้พระเพื่อขอพรให้นายท่านเดินทางปลอดภัย แต่คุณหนูก็เป็นห่วงนายท่านมากเจ้าค่ะ จึงกำชับให้บ่าวยกน้ำชาและขนมมาให้นายท่านเจ้าค่ะ" นางก้มลงยกน้ำชาออกจากถาดไปวางไว้ให้ท่านเศรษฐีหม่าตรงหน้า ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองเห็นเนินอกอวบอิ่มของนางที่โผล่ออกมาทันที เขาจึงรีบยกน้ำชาขึ้นดื่มเพื่อดับกระหายทันที

นางแสร้งยืนรอให้ท่านเศรษฐีหม่าทานของว่างให้หมด แล้วก้มลงรินน้ำชาให้เขาใหม่อีกครั้ง ไม่ถึงเค่อยาก็เริ่มออกฤทธิ์ ท่านเศรษฐีหม่ารู้สึกร้อนรุ่ม เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามกรอบหน้า

ลี่จือเห็นอาการของท่านเศรษฐีหม่าที่เริ่มร้อนจนใบหน้าคมเข้มมีเหงื่อไหลออกมาตามกรอบหน้า นางก็เดินไปเก็บของว่างลงถาดแล้วแสร้งปัดถ้วยชาไปใกล้มือของท่านเศรษฐีหม่า

เมื่อหลังมือบางของนางไปแตะโดนแขนของท่านเศรษฐีหม่าที่กำลังร้อนรุ่มด้วยฤทธิ์ของยา ท่านเศรษฐีหม่าก็จับข้อมือขาวบางของนางทันที

"อ๊ะ บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ บ่าวจะรีบเก็บเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ" นางก้มลงเก็บถ้วยชาอย่างร้อนรน ทำให้ทรวงอกอวบอิ่มขาวนวลโผล่พ้นสาบเสื้อออกมายั่วยวนสายตาที่กำลังเร่าร้อนของท่านเศรษฐีหม่า

เขาจึงกระชากนางมานั่งบนตัก ก่อนจะบดจูบนางด้วยความร้อนระอุของร่างกาย สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างดุดัน ท่านเศรษฐีหม่าลุกขึ้นปลดกางเกงลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอุ้มลี่จือนอนลงบนโต๊ะ

เขาจับขาของนางตั้งชันแล้วแยกออกกว้าง ก่อนจะสอดใส่แก่นกายกำยำที่ขยายใหญ่ และชูชันเต็มที่เข้าไปทันที

"อ๊ะ นายท่าน บ่าวเจ็บเจ้าค่ะ" นี่นับเป็นครั้งที่สองซึ่งนางได้มีโอกาสร่วมเสพสุขกับท่านเศรษฐีหม่า หากแต่ว่านางกลับเจ็บปวดทุกครั้ง เพราะนางยังมิทันจะได้หลั่งน้ำหวาน ท่านเศรษฐีหม่าก็สอดใส่เข้ามาในตัวนางเสียก่อน จึงสร้างความเจ็บปวดให้นางเป็นอย่างมาก

"อ่า...ซี้ด อ่า...อ่า เจ้าก็คับแน่นดีจริงๆ ลี่จือ โอ" ท่านเศรษฐีหม่ารู้สึกถึงความคับแน่นภายในช่องทางรักของลี่จือ เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ลี่จือเพิ่งจะแตกเนื้อสาว นางจึงคับแน่นและเต่งตึง ความคิดของเขาแวบขึ้นมากหากจะรับลี่จือเป็นเมียบ่าวก็เกรงซวงซวงจะมิพอใจ เนื่องจากลี่จือคือสาวใช้คนสนิทประจำกายของซวงซวง

“นายท่านเบาๆ เจ้าค่ะ บ่าวเจ็บ ซี้ด” ลี่จืออุทานออกมาเสียงเบาด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกท่านเศรษฐีหม่าลงแรงอย่างไม่ยั้ง

หากแต่ท่านเศรษฐีหม่าก็หาสนใจฟังไม่ เขาเพียงแค่ต้องการระบายความใคร่เท่านั้น จึงกระแทกแก่นกายกำยำอย่างรัวเร็ว สองมือหนาแหวกสาบเสื้อของนางออก ก่อนจะนวดเฟ้นเต้างามอวบอิ่มอย่างแรงจนขึ้นสี

เขาไล่สายตามองสำรวจร่างกายบอบบางของนาง พลันรอยช้ำและรอยแดงจางๆ ทั่วร่างกายของนางก็ปรากฏสู่สายตาของเขา เดิมความคิดที่ว่านางบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ถูกล้มเลิกไป เขานึกยิ้มเยาะนางที่แท้ลี่จือก็ร่านราคะเหมือนสตรีทั่วไปที่หาเสพสุขไปทั่วเรือนของเขา เขาจึงมิได้เบาแรงอย่างที่คิดไว้แต่ทีแรกแต่อย่างใด

เขาไม่รู้ว่ารอยพวกนั้นเป็นเขาที่เป็นผู้ทำมันทั้งสิ้น ลี่จือเห็นสายตาดูถูกของท่านเศรษฐีหม่าที่กำลังมองรอยช้ำพวกนั้น นางก็เกิดอาการน้อยใจน้ำตาคลอขึ้นมา

"เอาเถอะๆ แล้วข้าจะให้รางวัลแก่เจ้า เลิกร้องไห้ให้ข้าสงสารได้แล้ว เจ้ามันก็สตรีแพศยาคนหนึ่งเท่านั้น ยังมิทันออกเรือน ก็ร่านราคะเสียแล้ว" ท่านเศรษฐีหม่ามิสนใจลี่จือแม้แต่น้อย เขาเร่งกระแทกกระทั้นจนในที่สุดเขาก็เสร็จสมและปลดปล่อยเข้าไปในตัวนางจนหมด

“อ่า” เมื่อเขาปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักของนางจนหมด เขาก็ถอนแก่นกายกำยำออกมาแล้วสวมกางเกงอย่างรวดเร็ว

"เรื่องนี้อย่าให้รู้ถึงหูของฮูหยิน และซวงเออร์ก็แล้วกัน เจ้าอย่านึกนะว่าข้าไม่รู้ที่เจ้าแอบใส่อะไรให้ข้ากิน สมใจเจ้าแล้วก็รีบไปทำความสะอาดห้องของข้าให้เรียบร้อยด้วย อย่าให้ความแพศยาของเจ้าแปดเปื้อนที่นี่" ว่าแล้วท่านเศรษฐีหม่าก็เดินออกไปจากห้องทันที

ทิ้งให้ลี่จือนอนร้องไห้ด้วยความน้อยใจ เสียใจ และเจ็บช้ำอยู่บนโต๊ะทำงานของท่านเศรษฐีหม่า ที่เขาเดินออกไปอย่างไม่สนใจไยดีนางแม้แต่น้อย

ทางด้านซวงซวงได้ติดตามฮูหยินหม่า ผู้เป็นมารดาบุญธรรมไปไหว้พระขอพรที่วัด นางก็บังเอิญได้พบเจอกับครอบครัวของท่านนายอำเภอหวัง

"นี่คือบุตรสาวของท่านหรือฮูหยินหม่า นางช่างงดงามเสียจริง" นายอำเภอหวังทักทายฮูหยินหม่า เมื่อเห็นซวงซวงเดินเข้ามา เขาก็ตกตะลึงในความงดงามของนางทันที

"เจ้าค่ะ ท่านนายอำเภอหวัง ซวงเออร์คารวะท่านนายอำเภอหวังเสียสิ" ฮูหยินหม่าจึงบอกให้ซวงซวงคารวะนายอำเภอหวังซึ่งกำลังมองซวงซวงอย่างมิวางตา

"ข้าน้อย...ซวงซวง ขอคารวะท่านนายอำเภอหวังเจ้าค่ะ" นางย่อกายอย่างอ่อนช้อยและงดงาม

"ไม่ต้องมากพิธีข้าไม่ถือ...ข้าไม่ถือ" ท่านนายอำเภอหวังรีบเข้ามาประคองและบังเอิญจับมือบอบบางของซวงซวงให้ลุกขึ้น

เขาแอบลูบไล้มือนุ่มนิ่มขาวนวลเนียนของซวงซวง เมื่อซวงซวงรู้สึกตัวจึงรีบชักมือออกมาทันทีด้วยความไม่พอใจ หากมิกล้าแสดงออกมากนัก นางรียเดินกลับไปยืนเคียงข้างมารดาบุญธรรม

ทุกการกระทำของท่านนายอำเภอหวังตกอยู่ในสายตาของฮูหยินหม่า นางลอบยกยิ้มภายในใจอย่างมีแผนการ ก่อนจะพูดคุยกันพอเป็นพิธีแล้วจึงขอตัวกลับ

ขณะที่ฮูหยินหม่านั่งรถม้ากลับ นางลอบมองซวงซวงซึ่งกำลังมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างมีแผนการ ตอนนี้นางมีวิธีกำจัดบุตรสาวบุญธรรมให้ออกไปพ้นสายตาของนางได้แล้ว