ตอนที่เจ็ด หาโอกาส

ตอนที่เจ็ด หาโอกาส

เมื่อฮูหยินหม่า และซวงซวง กลับมาจากวัด ทั้งสองก็เดินกลับไปเรือนหลักพร้อมกัน ซึ่งท่านเศรษฐีหม่าก็เดินออกมาจากห้องหนังสือและกำลังจะไปเรือนหลักเช่นกัน

เมื่อทั้งสามคนเดินมาเจอกันตรงกลางระหว่างทางเดินโดยบังเอิญ ท่านเศรษฐีหม่าก็จดจ้องมองเลยผ่านฮูหยินหม่าไปทางด้านหลัง ซึ่งซวงซวงกำลังเดินก้มหน้าเดินตามฮูหยินหม่ามาตั้งแต่ประตูใหญ่ เมื่อฮูหยินหม่าหยุดฝีเท้า ซวงซวงจึงเงยขึ้นมามอง นางจึงได้ประสานสายตากับท่านเศรษฐีหม่าเข้าพอดีทั้งสองต่างก็ยกยิ้มให้กัน

ฮูหยินหม่ามองทั้งสองคนแสดงความหวานชื่นต่อหน้า แม้จะโกรธ เกลียด และหึงหวงเพียงไร นางก็ต้องอดทนเก็บกักอารมณ์ร้อนที่กำลังปะทุขึ้นมาในอกอย่างอดทนอดกลั้น

“ท่านพี่ พวกเรากลับมาแล้วเจ้าค่ะ น้องนำยันต์คุ้มภัยมาให้ท่าน เพื่อขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ” ฮูหยินหม่ารีบเอ่ยขัดขึ้นมา เมื่อทั้งสองคนยังคงสบตากันอย่างหวานชื่นโดยมิสนใจที่นางยังยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน

ฮูหยินหม่ายิ่งเพิ่มพูนความเกลียดชังริษยาแก่ซวงซวงที่กำลังสบสายตาจ้องมองสามีของนางอย่างเขินอาย สองมือบางของนางบีบเข้าหากันจนแดง

“เอ่อ...พวกเจ้ากลับมากันแล้วหรือ" เสียงเรียกของฮูหยินหม่าทำให้ท่านเศรษฐีหม่าได้สติ เขาจึงหันมามองนางที่กำลังยกยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ตนเองอยู่

“ขอบใจเจ้ามากฮูหยิน” ท่านเศรษฐีหม่าหันมาเอ่ยกับฮูหยินของตน แม้ภายในใจของเขาอยากจะเดินเข้าไปอุ้มซวงซวง แล้วบดขยี้นางบนเตียง หากแต่มิสามารถทำได้

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อ" ซวงซวงเอ่ยเสียงหวาน พลางมองบิดาบุญธรรมด้วยความเขินอาย

"พวกเจ้ามาเหนื่อยๆ รีบกลับไปพักผ่อนกันเถอะ ข้าจะกลับไปห้องทำงาน อีกสักประเดี๋ยวจะลงมาทานข้าวเย็นพร้อมพวกเจ้า" หลังจากท่านเศรษฐีหม่าเอ่ยจบ เขาก็รีบเดินผละหนีไปทางห้องทำงานทันที ยามนี้ลี่จือคงจะจัดเก็บห้องทำงานของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วกระมัง

"เจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นเชิญท่านแม่พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ ลูกขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ" ซวงซวงกล่าวจบก็ย่อกายคารวะมารดาบุญธรรม เสร็จแล้วนางจึงเดินกลับเรือนนอนของนางไป

ฮูหยินหม่ามองตามทั้งสองคนที่เดินจากไปด้วยความริษยา นางจิกเล็บลงบนมือทั้งสองข้างที่บีบเข้าหากัน ฮึ...รอข้าหาโอกาสได้เมื่อไหร่เจ้ามิได้อยู่ลอยหน้าลอยตาเยี่ยงนี้แน่นอนนางเด็กอกตัญญู นางบ่นพึมพำในใจด้วยความอาฆาตมาดร้าย

"เซียงเจียวข้าอยากจะอาบน้ำเสียหน่อย เจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้าก็แล้วกัน" ซวงซวงหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะสั่งให้บ่าวรับใช้ไปเตรียมน้ำให้อาบ วันนี้เดินทางทั้งวันอากาศก็ร้อนอบอ้าว นางอยากจะอาบน้ำเสียหน่อย

"เจ้าค่ะ คุณหนู" เซียงเจียวรับคำก่อนจะรีบไปเตรียมน้ำอย่างคล่องแคล่วว่องไว

เมื่อซวงซวงสั่งบ่าวรับใช้เสร็จ นางก็เปิดประตูเดินเข้าห้องไป ขณะที่นางกำลังหันหลังกลับไปปิดประตูอยู่นั้น

ท่านเศรษฐีหม่าที่ลอบเดินเข้ามารอในห้องของบุตรบุญธรรมก่อนหน้านั้น ก็ค่อยๆ เดินย่องเข้ามาหานางจากทางด้านหลังของซวงซวง ก่อนจะกอดเข้าที่เอวบางของนาง แล้วหอมแก้มนางทันที ฟอด!

"อ๊ะ...ว้าย" ซวงซวงตกใจที่ถูกสวมกอดทางด้านหลัง นางก็ร้องเสียงดังด้วยความตกใจ

ท่านเศรษฐีหม่ารีบเอามือหนาปิดปากบุตรสาวบุญธรรมทันที

" ชู่..ซวงเออร์นี่พ่อเอง" เขารีบกระซิบเสียงเบาอยู่ริมหูบางของนาง ก่อนที่นางจะร้องโวยวายเสียงดังกว่านี้

"ท่านพ่อ ท่านทำอะไรของท่านเจ้าค่ะ ลูกตกใจหมดเลยเจ้าค่ะ" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตระหนกตกใจ หลังจากได้ยินเสียงของบิดาบุญธรรม

ก๊อก..ก๊อก "คุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวเตรียมน้ำให้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" เซียงเจียวหลังจากเตรียมน้ำเสร็จ จึงรีบกลับมาแจ้งซวงซวงผู้เป็นนาย

"ท่านพ่อ ท่านไปแอบตรงนู้นก่อนเจ้าค่ะ" ซวงซวงเอ่ยกระซิบเสียงเบาพลางชี้มุมหนึ่งให้บิดาบุญธรรมไปแอบซ่อนซึ่งเป็นที่ลับตาคน ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้เซียงเจียวเอาน้ำมาเติมในอ่างให้นาง

"เซียงเจียว เจ้าไม่ต้องช่วยข้าหรอก ข้าอยากนอนแช่น้ำสักพัก เจ้าออกไปรอข้าข้างนอกก็แล้วกัน" ซวงซวงเอ่ยปากบอกสาวใช้หลังจากนางเติมน้ำในอ่างจนเต็ม

“เจ้าค่ะคุณหนู” เซียงเจียวรับคำ ก่อนจะยกถังน้ำเปล่าเดินออกไป เมื่อนางเห็นซวงซวงกำลังปลดชุดคลุมออก นางจึงเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ และยืนรอรับคำสั่งไปรอหน้าประตูห้อง

เมื่อเสียงประตูถูกปิดลง ซวงซวงก็รีบหันกลับมาแล้วเดินไปลงกลอนประตูทันที ก่อนจะรีบไปเรียกบิดาบุญธรรมในมุมที่นางชี้ให้เขามาหลบซ่อนตัวให้ออกมา

"ท่านพ่อ...ท่านพ่อ เจ้าค่ะ" นางเอ่ยเรียกบิดาบุญธรรมเสียงเบา ท่านเศรษฐีหม่าได้ยินเสียงหวานของนางเรียก เขาก็เดินออกมาก่อนจะรวบตัวนางแล้วอุ้มไปยังอ่างอาบน้ำทันที

"อ๊ะ...ท่านพ่อ ท่านจะทำอะไรเจ้าค่ะ" นางคล้องคอท่านเศรษฐีหม่าด้วยความตกใจ หลังจากบิดาบุญธรรมเข้ามารวบตัวนางแล้วอุ้มนางเดินมาทันที

ท่านเศรษฐีหม่าไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดหลังจากเขาวางเท้าที่เปลือยเปล่าของนางให้ลงยืน เขาก็กระชากนางเข้ามาจูบบดจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นบางอย่างตะกละตะกลาม ก่อนจะดูดกลืนน้ำหวานในปากของนางจนหมดสิ้น

สองมือหนารีบปลดอาภรณ์ของนางออกอย่างรวดเร็ว เขาถอนจูบออกมาแล้วซุกไซ้ซอกคอขาวระหงของนางทันที

"อ่า...ท่านพ่อ ทำไมท่านใจร้อนเช่นนี้ อืม...อ่า” แม้นางจะเอ่ยหยอกเย้าบิดาบุญธรรม หากแต่สองมือบางของนางก็รีบช่วยเขาปลดอาภรณ์ออกอย่างเร่งรีบเช่นกัน

เมื่อทั้งสองเปลือยเปล่า ท่านเศรษฐีหม่าก็ดันซวงซวงไปชิดผนังห้อง ก่อนจะก้มลงโลมเลียและดูดดึงยอดปทุมถันสีชมพูอย่างเร่าร้อนตามแรงปรารถนา

ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งลูบไล้ผิวกายนวลเนียนของนางลงต่ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเนินโหนกอวบอูม เขาจึงล้วงมือหนาเข้าไปลูบไล้กลีบบุปผาที่เริ่มหลั่งน้ำหวาน แล้วจึงถูไถนิ้วมือเข้าไปในกลีบบุปผาที่เริ่มลื่นและเปียกชื้น เขาค่อยๆ สอดใส่นิ้วมือแกร่งเข้าไปทีเดียวถึงสองนิ้ว แล้วขยับเข้าออกอย่างรัวเร็ว

"อ่า..อ่า ท่านพ่อลูกเสียวโอว ซี้ด" ซวงซวงครางเบาๆ ด้วยเพราะเกรงว่าเซียงเจียวที่ยืนอยู่หน้าห้องจะได้ยินเข้า

ท่านเศรษฐีหม่าจึงเร่งมืออย่างระรัว ยิ่งสร้างความกระสันเสียวให้แก่ซวงซวงที่ยืนบิดกายเปลือยเปล่าเข้าหาคนตรงหน้า นางขยับมือบางมากอดคอบิดาบุญธรรมไว้แน่น ก่อนจะบดเบียดทรวงอกอวบอิ่มเข้าหาปากหนา และส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ด้วยความเสียวซ่าน

ท่านเศรษฐีหม่ายกขาขาวนวลเนียนของซวงซวงข้างหนึ่งขึ้นมาพาดตรงเอวหนา ก่อนจะสอดใส่แก่นกายลงไปช้าๆ จนสุด

"อ่า...ซี้ด ท่านพ่อ" ซวงซวงครางด้วยความกระสันเสียว นางขยับมือบางมาวางบนไหล่หนาทั้งสองข้าง ก่อนจะกอดและกดรั้งศีรษะของบิดาบุญธรรมเข้ามาแนบชิดทรวงอกอวบอิ่มที่เขากำลังดูดดึงจนขึ้นสี

"ซี้ด ท่านพ่อ ลูกเสียว อ่า อ่า" นางครางเสียงหวานอย่างแผ่วเบา จนแทบกระซิบ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของบิดาบุญธรรมของนางให้เร่าร้อนยิ่งขึ้น เขาจึงขยับแก่นกายกำยำเข้าออกอย่างแรง จนเกิดเสียงน่าอายขึ้นภายในห้อง

ซวงซวงทำได้แค่เพียงกอดบิดาบุญธรรมไว้แน่นเพื่อระบายความเสียวซ่านที่บิดาบุญธรรมของนางกำลังมอบให้

"อ่า..ท่านพ่อ เร่งอีกนิดเจ้าค่ะ อ่า..อ่า ซี้ด ท่านพ่อ ลูกเสียว" นางกระซิบอยู่ข้างหูบิดาบุญธรรมเบาๆ

ในขณะที่ท่านเศรษฐีหม่าเพิ่มแรงขยับอย่างรัวเร็ว ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้น จึงทำให้ซวงซวงต้องจิกเล็บลงบนไหล่หนาทั้งสองข้างเพื่อระงับความเสียวซาบซ่านนี้

นางได้แต่กัดปากเพื่อกลั้นเสียงคราง ยิ่งสร้างความพึงพอใจให้ท่านเศรษฐีหม่าที่อย่ากลั่นแกล้งนาง เขาจึงกระแทกกระทั้นอย่างแรงเพื่อตอกย้ำเข้าไปในตัวนางจนเข้าสุดและออกสุดผนังอ่อนนุ่ม

"โอ...ท่านพ่อ" นางทนไม่ไหวจึงหลุดครางเสียงหวานออกมา ทำให้บิดาบุญธรรมพอใจ เขาผละใบหน้าออกจากทรวงอกอวบอิ่ม แล้วจูบนางอย่างดุดันและร้อนแรง

สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างรุนแรงทำให้น้ำลายใสไหลยืดออกมาจากมุมปากบางของนาง

เมื่อเขาถอนจูบออกมาจากปากของซวงซวง นางก็ส่งเสียงครางอย่างเสียวซาบซ่าน "ซี้ด ท่านพ่อ อ่า..อ่า ลูกไม่ไหวแล้ว"

"อ่า ซี้ด ซวงเออร์ของพ่อ โอ...เจ้ารอพ่ออีกนิดเดียว" ท่านเศรษฐีหม่าเห็นบุตรบุญธรรมใกล้ถึงฝั่งฝัน เขาจึงเร่งกระแทกกระทั้นนางอย่างรัวเร็ว ไม่นานทั้งสองคนก็พากันไปล่องลอยอยู่บนสวรรค์พร้อมกัน

“อ่า” เมื่อทั้งคู่ได้เสร็จสมพร้อมกัน ซวงซวงก็กอดบิดาบุญธรรมไว้แน่นแล้วจึงพิงศีรษะบนไหล่หนา ขณะรอบิดาบุญธรรมปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นจนหมด

เมื่อเขาปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในผนังอ่อนนุ่มของซวงซวงจนหมด เขาก็ถอนแก่นกายออกมา ป็อก! ทำให้น้ำกามสีขาวขุ่นไหลลงมาตามเรียวขางามของซวงซวง

ท่านเศรษฐีหม่าวางขาขาวนวลที่พาดอยู่ที่เอวของเขาลงพื้น ก่อนจะอุ้มนางลงไปในอ่างอาบน้ำที่เซียงเจียวเตรียมไว้ให้

"พ่อจะช่วยเจ้าอาบน้ำเอง" เขากล่าวเสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ที่ริมหูของนาง ขณะอุ้มนางลงไปในอ่างด้วยกัน

ซวงซวงคล้องคอบิดาบุญธรรม แล้วหันหน้าแนบแผงอกแกร่งอย่างเขินอาย ทั้งสองช่วยกันอาบน้ำกันไปและถูกันมา จนเวลาล่วงไปเกือบหนึ่งก้านธูป

เซียงเจียวเห็นคุณหนูเงียบหายไปนานจนผิดสังเกต จึงเคาะประตูเรียก ก๊อก..ก๊อก

"คุณหนูเจ้าค่ะ ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวนายท่านกับฮูหยินหม่าจะรอนานนะเจ้าค่ะ" เซียงเจียวเอ่ยเรียกขณะที่นางก็เอียงหูแนบชิดประตู เพื่อฟังเสียงเคลื่อนไหวภายในห้องของซวงซวง

"ข้ารู้แล้ว รออีกประเดี๋ยว ข้ากำลังแต่งตัวอยู่เซียงเจียว" ซวงซวงรีบขึ้นจากอ่างอาบน้ำ นางแทบหมดแรงจนแข้งขาอ่อน บิดาบุญธรรมของนางทั้งขัด ทั้งถู ทั้งกระแทกจนนางแทบจะหมดแรงเดินแล้ว

"ท่านพ่อ เดี๋ยวลูกออกไปก่อน ท่านค่อยตามออกไปนะเจ้าค่ะ" ซวงซวงกำลังสวมใส่อาภรณ์อย่างยากลำบากเพราะมือหนาของบิดาบุญธรรมคอยก่อกวนนางตลอดเวลา

จนกระทั่งนางแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังจะเดินออกมาจากฉากกั้น ท่านเศรษฐีหม่าก็ฉุดรั้งแขนบางของนางไว้ เมื่อนางหันมามองด้วยความสงสัย เขาก็รั้งศีรษะของนางเข้ามาจูบอย่างอีกครั้งอย่างดูดดื่ม

"มะรืนนี้พ่อต้องออกเดินทางแล้ว คงคิดถึงเจ้าแทบขาดใจ พ่อจะรีบไปรีบกลับนะซวงเออร์ของพ่อ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า หลังจากผละริมฝีปากบางออกมา

นางยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหอมแก้มบิดาบุญธรรม " ท่านพ่อรีบกลับมานะเจ้าค่ะ ลูกจะเฝ้ารอท่านทุกคืนวัน"

หลังจากซวงซวงออกจากห้องไป ท่านเศรษฐีหม่าก็รีบกระโดดออกจากทางหน้าต่าง แล้วทำทีเดินมาจากห้องทำงาน เมื่อเขาเดินมาถึงโต๊ะอาหารเขาก็พบฮูหยินหม่า และซวงซวงที่มารออยู่ก่อนแล้ว เขาจ้องมองใบหน้าของซวงซวงที่กำลังแดงระเรื่อหัวใจของเศรษฐีหม่าก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาอยากจะเดินไปนั่งเคียงข้างแล้วรั้งนางมาโอบกอดไว้

"ท่านพี่" ฮูหยินหม่าเรียกสามีเสียงหวาน

"ท่านพ่อ" ซวงซวงเรียกบิดาบุญธรรมด้วยอาการเขินอาย

"ข้ามาช้า ขอโทษพวกเจ้าด้วย หิวกันรึยัง มา...มากินข้าวกันเถิด" ท่านเศรษฐีหม่าเดินไปนั่งเคียงข้างฮูหยิน ซึ่งเป็นภรรยาเอก ทั้งสามทานอาหารกันไป คุยกันไปถึงเรื่องไปไหว้พระขอพรที่วัดบนเขานอกชานเมือง

หลังจากซวงซวงอิ่มแล้ว ก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนวันนี้นางเหน็ดเหนื่อยจริงๆ เดินทางไปไหว้พระกับมารดาบุญธรรมก็เหน็ดเหนื่อยแล้ว ยังมาโดนบิดาบุญธรรมกลั่นแกล้งนางอีก เมื่อนางกลับถึงห้องจึงนอนหลับไปทันทีด้วยความอ่อนเพลีย โดยหารู้ไม่ว่าพอคล้อยหลังนาง มารดาบุญธรรมก็หาโอกาสเล่นงานนาง

"ท่านพี่ ปีนี้ซวงเออร์ก็เลยวัยปักปิ่นมาแล้ว ท่านคิดเห็นเช่นไรเจ้าค่ะ เรื่องหาคู่หมายให้นางออกเรือน" ฮูหยินหม่าแสร้งเอ่ยปรึกษาสามีของนาง

ท่านเศรษฐีหม่ายกชาขึ้นจิบไปเรื่อย ๆ หารู้รสชาติของชาชั้นดีไม่ เพราะใจกำลังเต้นรัวเรื่องที่ได้ฟังฮูหยินเอ่ย

"วันนี้น้องบังเอิญได้พบกับท่านนายอำเภอหวัง ท่านพามารดาไปไหว้พระที่วัดด้วยเช่นกัน ท่านถูกชะตากับซวงเออร์เป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งท่านนายอำเภอหวังก็ยังมิได้ออกเรือนตบแต่งฮูหยินเอก น้องว่าถ้าซวงเออร์ได้ตบแต่งกับนายอำเภอหวังก็ดีเหมือนกันนะเจ้าค่ะ ได้เป็นถึงภรรยาเอกของท่านนายอำเภอหวังเลยทีเดียว" ฮูหยินหม่าเอ่ยพลางลอบชำเลืองมองท่านเศรษฐีหม่าที่กำลังมีใบหน้าบิดเบี้ยว

เคร้ง...เสียงถ้วยชาถูกกระแทกลงบนโต๊ะ ทั้งที่นางยังเอ่ยไม่ทันจบ

"อ๊ะ...ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าค่ะ" นางแสร้งไม่เข้าใจอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่นของสามีนางจึงได้เอ่ยถาม

"เจ้าเลิกพูดเรื่องซวงเออร์เถอะ นางเพิ่งจะปักปิ่นมาไม่กี่เดือน ยังมิรู้ความอีกมาก รอให้นางโตอีกหน่อยก็แล้วกัน" ท่านเศรษฐีหม่าพูดตัดความขึ้นมา

"น้องก็ลองปรึกษาท่านพี่ดูเจ้าค่ะ น้องเพียงแค่อยากเห็นซวงเออร์ได้ดิบได้ดี เพราะน้องก็รักนางเหมือนลูกจริงๆ อีกอย่างซวงเออร์ก็ดูจะพึงพอใจท่านนายอำเภอหวังอยู่มิน้อย ตอนน้องออกไปพบพวกเขากำลังคุยกันอย่างสนิทสนม ถ้าเป็นคนนอกน้องนึกว่าเป็นคู่รักกัน" ฮูหยินหม่าพูดต่อเติมเชื้อไฟเพื่อให้ท่านเศรษฐีหม่าระแวงและสงสัยในตัวของซวงซวง นางรู้นิสัยของท่านเศรษฐีหม่าดีว่าเป็นคนขี้ระแวงเพียงไร

ปัง! ท่านเศรษฐีหม่าตบโต๊ะอย่างแรงด้วยความโมโหและหึงหวง นี่ซวงเออร์กล้าปันใจให้ชายอื่นหรอกหรือ เขารีบร้อนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเกรี้ยวโกรธ โดยไม่สนใจฮูหยินหม่าที่ยังนั่งอยู่เคียงข้างเมื่อสักครู่

หลังจากท่านเศรษฐีหม่าเดินออกไป ฮูหยินหม่าก็หัวเราะชอบใจที่สร้างรอยร้าวให้ทั้งคู่สำเร็จ คาดว่าอีกไม่นานท่านเศรษฐีหม่าจะต้องคอยระแวงซวงซวงเป็นแน่ นางนั่งหัวเราะด้วยความสะใจ

ท่านเศรษฐีหม่าเดินกลับไปยังเรือนของซวงซวงอีกครั้ง ด้วยจิตใจที่ร้อนรุ่ม หากมิได้คุยกันเขาคงมิอาจนอนหลับตาลงได้ในคืนนี้เป็นแน่ เขาก้าวเท้าเดินอย่างเร่งรีบ เหตุใดยิ่งเดินกลับยิ่งช้าเช่นนี้ เขาพาลหงุดหงิดโมโหด้วยอารมณ์หึงหวงที่กำลังคุกรุ่นขึ้นมายากเกินจะระงับโทสะให้ลงได้ หากมิได้พูดคุยกับนางให้เข้าใจ

แต่เมื่อเขาเดินมาถึงเรือนเซียงเจียวที่ยืนรอรับใช้ซวงซวงอยู่หน้าห้องได้บอกแก่ท่านเศรษฐีหม่าว่าคุณหนูของนางนอนหลับไปแล้ว ทำให้ท่านเศรษฐีหม่าตัดสินใจเดินกลับเรือนของตนเองไปด้วยความระแวงและสงสัยในตัวของซวงซวง